Sinds april ging het de verkeerde kant op.
Ik merkte aan mezelf dat ik graag wou samenwonen, hij helemaal niet.
Nu woon ik al 5jaar op mezelf, vanaf me 18e. Het is normaal dat je op een gegeven moment een toekomst samen wilt opbouwen. Logeren is ook leuk,maar ben nu 23 en dan verwacht je een beetje meer.
Hij is 27 en woont nog thuis met zn moeder, hij wilt voorlopig niet weg. Hij wilt daarna op zich zelf wonen.
Daar begonnen de eerste scheurtjes. We zagen elkaar een keer in de week omdat we ver van elkaar wonen en we hebben het allebei druk met school en werken.

In juli had hij tentamens, ik zag hem 3 weken niet. In tussentijd zag hij wel zn vrienden.
Hij is altijd iemand geweest die graag met zijn vrienden is. Maar dat werd vanaf dat moment steeds meer en meer.
De keren dat hij zou langskomen kwam hij niet meer, was zo boos en teleurgesteld dat ik het uitmaakte.
Hij had er vrede mee gevonden, ik toch niet. Had veel smsjes gestuurd en hij was uiteindelijk paar dagen later langsgekomen. We hadden gesproken over ons en dat het niet goed gaat. Hij wou het proberen, maar zei als het over een korte termijn weer fout gaat..dat ik ook mijn conclusie kan trekken.
We zijn daarna naar duindrell geweest, veel samen geweest. Hij begon opeens aan de telefoon te zeggen dat hij erover heeft nagedacht om het uit te maken.

Omdat we veel verschillen, ik begon te huilen hij ook. Hij had veel spijt wat hij had gezegd en bood de volgende dag zijn excuses. Daarna was hij elke avond met zijn vrienden als hij me belde, of we spraken kort aan de telefoon.
Of hij belde helemaal niet, raakte daar heel erg van slag. Ik vertelde aan hem als hij er geen zin in heeft, dat hij het moet zeggen en niet op zo een manier. Hij bedoelde het allemaal niet zo , hij was druk bezig met werken en was daarna met een vriend.
Zo ging het nog 2 weken door, dat er iets bij me knapte. Want waar was ik in zijn leven, hij plande alleen dingen met zn vrienden en ik stond erbuiten.
Ben naar hem toegegaan om hem dat uit te leggen en dat hij moet veranderen . Anders kunnen we het nu stoppen en zou ik me spullen meenemen. Hij vertelde dat hij de komende jaren nog drukker zal krijgen en dat er niets zal veranderen.

Ik zei toen ..dat is het klaar. Want ik sta op de laatste plek en dat merkte ik heel erg. Op het moment dat ik me sleutel vroeg , begon hij te zeggen of we niet een break kunnen houden. Ik wees dat af, we begonnen te huilen en omhelsen elkaar. Hij zei dat hij meer aandacht eraan zou besteden. Vorig week belde hij alweer een dag niet, de volgende dag wou ik het met hem bespreken. Ik belde hem en hij drukte me 2 keer weg, hij was met zn vrienden en had geen zin om erover te praten.

Ik kon op dat moment niet meer, de volgende dag had ik besloten om voor mezelf te kiezen.
Wou mijn spullen terug, hij deed moeilijk om af te spreken en zei dat hij moest werken. Vervolgens zei ik tegen hem dat hij me spullen aan zijn moeder kan geven en dat ik het bij haar ophaal. Zodat ik hem niet meer hoef te zien.
Hij zei opeens dat zijn moeder niet thuis blijft en belde me of we geen break kunnen houden.
Hij begon te huilen en zei dat hij dat alleen bij mij heeft. En dat hij alles voor me doet als ik iets aan hem vraag.
Ik bleef volhouden dat ik nu me spullen wil hebben en dat ik zo boos op hem ben, dat hij me weggedrukt had.

Op het station hadden we afgespoken, ik pakte mijn spullen en gaf zijn spullen aan hem. Hij zei dat de komende weken zal nadenken over ons en of we onze relatie later weer kunnen oppakken. Wanneer het rustiger is.
Ik zei dat ik de lieve jongen mis , die ik in het begin heb ontmoet.

Hij bleef praten en ik liep weg om de trein te pakken. Hij belde me en vroeg of ik al in de trein zat. Hij stuurde allemaal smsjes, dat hij in een tweestrijd zit met zichzelf. Om voor altijd voor me te gaan of definitief te beindigen.
En dat hij hoopt dat ik hem de tijd gun en dat hij het allemaal nu niet weet . Vervolgens dat hij een nog steeds een toekomst samen ziet.In de andere sms stond dat hij onwijs veel spijt zal krijgen als hij mij verliest.

Heb daar niet op gereageerd. Het was wel uit voor mij, maar door die smsjes had ik een beetje hoop dat hij voor me wilt gaan. Gister heb ik daarop gereageerd na 5 dagen, dat ik hem de tijd geef om het allemaal uit te zoeken.
Hij stuurde me een zogenaamde lieve sms, dat hij de relatie definitief wilt beindigen. Omdat hij de komende 2 jaar drukker zal krijgen en mij niet de aandacht zal kunnen geven. Dat ik de mooiste vrouw ben die hij kent en nog meer van zulke onzin dingen. Hij wilt contact houden, om te weten hoe het gaat met stage .

Ik stuurde hem een sms dat hij mijn hart echt gebroken heeft en dat die smsjes van vrijdag niets betekende.
Verder heb ik verteld dat ik hem niet meer wil zien en dat ik hem haat en hem niet zal begroeten als ik hem ooit zou zien,

Was zo verrast, het drong mij door dat het echt over was. De huilbuien stopten niet.
Zit in mijn examenjaar dus nu is niet de tijd om je hoofd er niet bij te hebben.
Was naar stage vandaag gegaan, hield mijn tranen de heletijd in. Maar op een gegeven moment barste ik in tranen uit
Mijn praktijkbegeleider heeft me op een gegeven moment naar huis gestuurd. Morgen ga ik weer naar stage en probeer ik het weer.

Wil me niet zo verdrietig voelen, had zo erg gehoopt dat me ex en ik een toekomst zouden opbouwen.
Bijna 2 jaar waren we samen en nu is er niets meer. Ik ga er echt onderdoor...