Lang verhaal dat eigenlijk om een lange reactie vraagt, maar daar heb ik even niet genoeg tijd voor, ben ik bang :S.

Een aantal dingen:

- Het gras lijkt altijd groener bij de buurman, maar tegen de tijd dat je bij de buurman 't gras aan het eten bent, is je eigen huis inmiddels eigenlijk het huis van de buurman geworden
- 28 jaar is een leeftijd waarop je geneigd bent veel dingen 'onder de loep' te nemen en kritischer te bekijken dan anders, waardoor je misschien problemen ziet die eigenlijk zo groot niet zijn
- Voor een verliefdheid gaan is een gok, voor je relatie is zekerheid. Die verliefdheid kan goedgaan, waarna je na een x aantal jaar die kriebels waarschijnlijk ook niet meer zo zult hebben, en de verliefdheid kan fout gaan, waardoor je je van je redelijk geborgen en zekere leven ineens in een 'tweede jeugd' bevindt waarvan het maar de vraag is of je dat wel bevalt
- Gok er niet op dat als je het 'probeert' met S. en het goed genoeg aanpakt met M., M. eventueel wel nog bij je terug zal willen komen. Wat er nu ook gezegd wordt en hoe het er nu ook uitziet, als het uit gaat, verandert alles, vaak op onvoorspelbare manieren
- Relaties kennen ups en downs. Vroeger moest je dat wel accepteren, omdat je dan meestal met een relatie van acht jaar al wel getrouwd was en scheiden geen optie was. Tegenwoordig is 'relatiehoppen' een stuk hipper geworden en dat maakt dat men in slechtere tijden eerder geneigd is af te haken, terwijl ook nu niet gezegd is dat die slechtere tijd overleefd kan worden. Moeilijke tijden kunnen de band nog meer versterken
- Probeer eens op een rijtje te zetten wat je leuk vindt aan M., daarbij zo uitvoerig mogelijk te werk gaand, en wat je minder leuk vind. Vraag je af of dat laatste dingen zijn waarmee je kunt leven en of dat eerste dingen zijn die je echt koestert. Doe daarna hetzelfde met S. Wellicht constateer je dat je S. toch echt stukken minder goed kent, maar laat je niet verleiden je fantasie de ontbrekende informatie in te vullen. Leg de resultaten naast elkaar en ga even koel en berekenend te werk. Laat de romantiek hierbij even voor wat het is
- Besef je dat een eerste relatie een zekere heftigheid met zich meebrengt en dat het vaak gebeurt dat je voordat je het uitmaakt denkt dat het allemaal nog wel te relativeren is, maar dat de kans echt aanwezig is dat je er toch finaal van in de kreukels gaat liggen, wat een eventuele relatie met S., als blijkt dat je die behoefte nog steeds voelt (en het echt meer is dan een nieuwsgierigheid), ook niet ten goede zal komen
- Bedenk je dat je misschien dingen mist bij M., maar dat je het ook al acht jaar met haar uithoudt en dat dat absoluut geen vanzelfsprekendheid is
- Onzekerheid is slopend. Hoe langer je wacht met M. te zeggen dat je met haar verder wilt, hoe meer er bij haar beschadigd kan en zal raken. Het kan zijn dat de beslissing dan voor je genomen wordt

Nouja, je hoort het al, ik ben je relatie aan het propageren boven je verliefdheid. Maar: dit is allemaal ook erg persoonlijk. Ik lees je verhaal en het enige wat ik kan doen is me erin inleven door de situatie op mezelf te betrekken. Ik ben bijna 2,5 jaar geleden op deze site terechtgekomen doordat ik het met mijn eerste vriendin had uitgemaakt, met wie de relatie wel ongeveer zo te typeren is als jij doet in je stukje (al was er met haar zorgzaamheid niks mis ). Na lang wikken en wegen had ik besloten het uit te maken, omdat het gewoon allemaal niet zo goed ging (geen van ons beiden was verliefd op iemand anders ofzo). Van tevoren zag ik vooral op tegen het moment om het haar te vertellen, maar dacht ik voor de rest dat het echt de juiste beslissing was. Narrow view; als je er middenin zit, beleef je het heel anders dan wanneer je er achteraf met een helikopterview op terugkijkt. Ik kwam er dus ook vrij snel achter dat ik wél met haar verder wilde na afloop, toen er ruimte en gelegenheid was om terug te kijken, maar toen had zij afgehaakt. En nu ben ik al meer dan twee jaar episteltjes aan het schrijven op deze site... :S.

Maar goed, dit is allemaal ter overweging; degene die de beslissing moet nemen, ben jijzelf. Wel denk ik dat het noodzakelijk is dat je je geest goed op orde krijgt. Als je voor M. kiest, moet je ook echt voor M. kunnen gaan en dat kan niet als je ondertussen je nog steeds ergert en zwijmelt bij de gedachte aan S. Zoals het nu is, is het niet eenvoudig te repareren. Als je voor M. kiest, is het denk ik goed dat je haar dat heel duidelijk maakt, maar toch zegt dat je even afstand neemt, misschien een maandje elders gaat wonen of wat dan ook. Niet omdat je toch twijfelt aan je keuze, maar omdat vanuit deze situatie 'doorgaan alsof er niks aan de hand is' geen optie is. Ga d'r maar missen. Probeer maar te voelen wat je achterlaat. Ofzo.