tja, wat moet je zeggen, als je zover in je liefdesverdriet bent meegesleurd dat je werkelijk alles wat je had bent verloren. Vijf jaar kenden we elkaar, een knipperlicht relatie. Het was een moeilijke maar intense verhouding, ik werkte er keihard aan, omdat zij het waard was, dacht ik. Ik was zo dol op haar.

Ik herinner mij dat, toen ik mij realiseerde dat ze van mij af wilde ik, en ze ook daadwerkelijk opstapte, alleen nog maar kon huilen. Ik dacht, geef het de tijd, verwerk het maar op je gemak. Maar het huilen stopte niet. Niet de volgende dag of de dagen daarop, niet de week erop en ook niet een maand later. Elke dag weer, als ik wakker werd, onderweg naar mn werk was, tijdens het werk (dan maar ff sigaretje roken achter kantoor, stond ik daar te janken) en als ik s avonds thuis kwam. Het stopte niet. Maand na maand na maand, bijna een jaar lang. Voorheen gebruikte ik af en toe wel is iets, maar nu ging ik zwaar aan de coke, om mn verdriet weg te snuiven en dronk dagelijks 12 - 18 bier. En ook joints erbij. Alles om mezelf te verdoven. Ik verloor mn werk, maakte zware schulden, verloor zelfs mn huis, viel in een diep zwart gat. Depressie, verdriet, woede, frustratie, eenzaamheid, onmacht, pijn....
Niet normaal.
Uiteindelijk heb ik een psycholoog opgezocht, en weet nu wel dat er tussen mijn oren iets niet helemaal goed zit, als je zover wegzakt, je geluk zo afhankelijk is van een ander. Of dat je jezelf zo ver wegcijfert voor een ander dat er niets meer van jezelf overblijft. Mn familie heeft me tijdelijk weer in huis genomen, mn schulden gesaneerd. Van de coke ben ik af, en ik ga tweewekelijks naar de shrink. Ik heb veel nagedacht, over haar, mijzelf, en over ons. Ik gaf om iemand die alleen maar om zichzelf gaf. egoistisch en gevoelloos. Als dank voor de tijd, energie, geduld, liefde die ik in onze verhouding had gestoken kreeg ik een trap na. sukkel die ik ben.... Toch hield ik van haar.

En die ex? die is vanaf dag 1 nadat ze mij verliet vrolijk fluitend verder gegaan met haar leventje.