Hallo allemaal.

Ik wil graag mijn verhaal kwijt.

Ik zie dat veel mensen te kampen hebben met een vriend/vriendin die last heeft van bindingsangst/verlatingsangst.

Ik denk namelijk maar zeker weten weet ik het niet, dat mijn ex daar ook last van heeft. Ik zelf snap nog steeds niet hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren, maar, merk aan mezelf dat ik nu veel sterker aan het worden ben en veel leer door deze ervaring. Ik ken mijn ex nu al vier jaar en heb 3,5 jaar een relatie met hem gehad. Vorig jaar hebben we samen besloten om dit jaar te gaan trouwen. Alles was al helemaal geregeld om aankomend juli te gaan trouwen. Totdat mijn ex mij vorige maand ineens zei dat hij niet meer wilde trouwen en behalve dat ook geen relatie meer met me wilt. Het is voor mij allemaal heel verwarrend geweest omdat ik weet dat wij echt elkaars maatjes zijn geweest in die 3,5 jaar en we het zelfs al over kinderen hebben gehad. Mijn ex gaf aan z.s.m. een kind van mij te willen e.d.
Daarom snap ik al helemaal niet waarom hij zo heeft gehandeld.
Als hij niet wilde trouwen of dit uitstellen zou hij hierover gewoon met mij kunnen praten, maar om nou ineens een einde te maken aan alles, dit vind ik heel vreemd. Van de ene op de andere zeggen dat je niet meer van iemand houdt. Kan dat dan zomaar overgaan ineens?

Wat mij vooral in de war maakte is het feit dat hij niet direct zegt wat hij bedoeld. Toen hij het uitmaakte, kwamen de volgende uitspraken aan bod: Ik wil dolgraag met je trouwen, maar ik kan het niet! Ik hou nog wel van jouw, maar niet zoveel meer als in het begin en wat mij vooral stoorde is dat hij zei dat hij me niet kwijt wilt!
Dit vind ik dan wel een heel vreemde aanpak voor iemand die zegt iemand niet kwijt te willen. Ik merkte ook nadat hij het had uitgemaakt dat hij ineens een heel ander persoon was geworden, zo bot en maar duidelijk maken dat hij niks wilt met mij. Ik begreep natuurlijk niet waar dit vandaan kwam, en wilde het maar niet geloven. Ik ben nu een paar weken verder en had me erbij neergelegd en ga verder met mijn leven. Vooral door leuke dingen te doen. Wat is nu het geval ineens?

Het is net een maand voorbij. Ik had mezelf voorgenomen om hem niet meer te bellen of smsen. Gewoon helemaal geen contact meer op te nemen en ik moet zeggen dat ik er echt goed aan doe. Ik voel me alleen maar sterker worden en besef ook dat ik wel zonder hem kan leven. Tuurlijk zijn er momenten wanneer je er ineens over nadenkt en hem mist, maar over het algemeen gaat het redelijk goed met mij. Ik ben trots op mezelf, want ik zet mezelf nu op de 1e plaats. Tuurlijk wil en hoop ik dat het uiteindelijk toch goedkomt, maar hij is diegene die nu moeite moet doen en niet ik meer. Dit heb ik mezelf duidelijk gemaakt en ook aan hem. Wat nu het geval is is dat nu HIJ me sinds 2 weken weer belt. Vorige week heb ik hem nog gesproken. Ik zelf doe nu ook kortaf en bot tegen hem. Hij moet nu ook voelen wat ik heb doorgemaakt. Wat mij opvalt, dat als ik hem nu spreek dat hij overdreven lief doet. Vorige week had hij me gebeld om te zeggen dat het hem spijt hoe hij heeft gehandeld en dat het hem teveel was geworden allemaal. Wij waren namelijk bezig met het verkrijgen van een huis, wat nog niet echt lukte. Hij gaf aan hierdoor erg gespannen zijn geweest. Ik heb zijn verhaald aangehoord, maar verder niet op in gegaan. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat hij het recht niet had om mij in een hoekje te duwen alleen maar omdat het hem even teveel was geworden, want ook ik was gespannen over onze woning, maar ik heb hem niet in een hoekje geduwd. Wat ik niet begrijp is, waarom hij me nu ineens begint te bellen weer.

Het is niet dat hij elke dag belt of zo, maar valt me op dat als ik een week niks van me heb laten horen dat hij me dan ineens belt. Ik kan zo niet verder gaan en neem daarom nog steeds uit mezelf geen contact met hem op. Ik bedoel, heb nu echt zoiets van: Wat wilt hij nou van mij?

Ik denk dat hij op het moment geen relatie aankan, maar MIJ niet uit zijn leven wilt. Hij wilt me niet kwijt. Dit denk ik dan omdat hij dit toen had gezegd toen hij het uitmaakte. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat als er geen ons is hij me niet kan blijven bellen, want op die manier kan ik niet verder met mijn leven. Ik val dan steeds weer terug.

Ik weet niet waarom, maar mijn gevoel zegt dat het uiteindelijk wel goed zal komen, maar wanneer weet ik niet. Aangezien hij me nu weer langzaam aan belt en zegt dat het hem spijt enzo DENK ik dat hij nu langzaam aan begint lost te komen. Maar soms heb ik ook het gevoel van , wat moet ik ermee? Wil er voor hem zijn en over onze relatie praten, want wij hebben er helemaal niet over gehad omdat hij niks wilde horen toen in het begin. Maar kan niet eeuwig op hem blijven wachten. Heb voor mezelf besloten dat ik verder ga met mijn leven en geen contact met hem op neem. Hij moet nu maar zijn best doen en als hij er eindelijk uit is wat hij wilt, wie zegt dan dat ik dan nog wil? Kan niet jaren op hem blijven wachten.