In de stilte van de nacht schrijf ik je naam
In 't achtergebleven stof van vergane liefde
Een kus bevriest op m'n lippen, koud als ijs
En verglijdt in oneindig moedeloos gefluister

Waar ben je, m'n lief ? Waar ben je dan?
De wanhopige zucht van een verlangend hart
Breekt een oorverdovende stilte en versmelt
Met ‘t melancholisch gezang van dolende zielen

Ogen die eens straalden, nu doffe diamanten
Hun glans geschonden, verloren en verdwenen
Wat overblijft is een grauw skelet van hoop
Zo broos en breekbaar in al z'n eenzaamheid

Talloze stemmen die schreeuwend scanderen
“Sterk zijn” tot de hemelpoorten weer opengaan
Maar mijn hemel is voorgoed in 't ijle verdwenen
Er wacht mij enkel een ijzig, liefdeloos bestaan