Dit is mijn verhaal. Al geruime tijd had ik contact met een oudere collega van een andere vestiging van ons bedrijf. Ik besteedde nooit zoveel aandacht aan hem, totdat ik voor een project veel moest samenwerken. Hij mailde en chatte voortdurend en geleidelijk aan werden die mailtjes wat anders van toon. Ik vond het wel grappig. Op een middag wilde hij foto's van me nemen, ik vond dat prima. Ik begon iets te voelen voor hem, maar meer dan een voorzichtig kusje werd het niet. Hij durfde niet goed (was ook een stuk ouder dan ik). Toen het ijs eenmaal gebroken was zochten we voortdurend contact via mail/chat. Toen ik weer bij die vestiging was hebben we gezoend voordat hij met vakantie ging. Daarna ging ik met vakantie, maar ik dacht voortdurend aan hem. Na de vakantie zouden we afspreken voor meer... de week erna chatten we veel maar ik vond hem nogal opdringerig, en dat zei ik ook, beetje boos. Daarna beiden sorry gezegd en het was weer ok (dacht ik?). Het weekend ging eroverheen en na heel even online te zijn (ik had hem nog niet gesproken) verdween hij. De hele week bleef het stil. Ik mailde nog naar zijn werkmail, daarna naar zijn privémail wat er gebeurd was, maar geen reactie. Na een week hoorde ik van mijn baas dat hij per direct ontslagen was. Dus ik weer mailen, hij zou wel geen contact meer willen? Na 3 weken eindelijk een mailtje: we kunnen nog wel af en toe 'mailcontact' hebben zei hij. 'Je weet het nooit in het leven.' Ik stuur eerst nog een aardig mailtje terug, maar weer niks. Dus daarna maar eentje dat het zo voor mij niet meer hoeft en dat ik geen genoegen neem met 'af en toe een mailtje'. Maar ow dit doet pijn. Hij schreef me METEEN af. Ik denk er nog veel te vaak aan. Heb ik wat fout gedaan? Hoe kan hij nu ineens de deur in mijn gezicht dicht gooien? Hoe kan hij nu (die achter MIJ aankwam, niet andersom) ineens me niet meer willen? Ik snap het echt niet. Maar de daden spreken voor zich. Ik heb met zijn baan erbij, ook afgedaan.

Verdrietige Vera