Ik heb lang zitten twijfelen of ik iets op deze site zou zetten. Ik ben niet het persoon dat hulp of advies zoekt op internet. Uiteindelijk dacht ik: misschien leest niemand het, maar ik ben mijn verhaal in ieder geval kwijt en met een beetje geluk reageert iemand, iets wat mijn dagboek niet doet...

Ik ben sinds 2 maanden weer single. Ik heb een korte relatie gehad met een jongen die net weg was bij zijn vriendin, na 3 jaar te hebben samengewoond met haar. Na vier maanden maakte hij het uit, met de tranen in zijn ogen. Hij was erg emotioneel. Reden: hij moest aan zijn leven werken, had zijn vorige relatie nog niet verwerkt, zag vele obstakels. Ik begreep hem maar was wel intens verdrietig. Niet eten, niet slapen, toch nog hopen, het klassieke verhaal.
Totdat ik erachter kwam dat hij na drie weken alweer een nieuwe vriendin had. Tenminste, zo noemt hij het, een "relatie". Ik voelde me voor gek gezet. Ik ben ingeruild als een oude auto, zijn bed is amper koud en er ligt alweer een volgende in... Weer niet eten, niet slapen, maar dit keer van woede. Ik walgde van hem. Zijn tranen, drie weken daarvoor nog bij mij op de bank, voelden aan als krokodillentranen. Halverwege die week kwam er een omslag bij mij. Ik dacht alleen maar, wat een zielig mannetje. Hij durft gewoon niet alleen te zijn. Hij druft zijn problemen niet onder ogen te zien. En dat terwijl ik al jarenlang zo stevig in mijn schoenen sta, alleen!!! Ik heb wel iets beters verdiend. Ook zag ik weer positieve dingen. Zoals mijn vrienden. De afgelopen twee maanden is wel gebleken dat mijn vrienden ook èchte vrienden zijn. Zoveel steun aan ze gehad. Ik mag mezelf echt gelukkig prijzen!!

Ik ben een maand geleden uitgegaan met een paar mensen die ik eigenlijk niet zo vaak zie. Waaronder een oude kennis van me. En wat gebeurde er?? Ik kreeg gevoelens voor hem!! De afgelopen weken ben ik vaker met ze meegeweest en afgelopen zondag gebeurde het: gezoend!!
Maar nou komt het. Ik wil niet hetzelfde zijn als mijn ex. Ik wil niet dat ik iets met een andere man krijg omdat ik niet alleen durf te zijn. Ik pieker er veel te veel over dat ik het mooie ervan niet meer zie. ik weet zeker dat ik mijn ex nooit meer terug wil, zo'n onstabiel iemand kan ik niet in mijn leven gebruiken. Maar ik voel nog af en toe woede over hoe alles gelopen is, dat het een grote grap bleek te zijn, die vier maanden.
Ik weet niet of het echt iets wordt tussen mij en mijn oude kennis. Ik vind het moeilijk om er ontspannen in te staan. Terwijl ik gewoon heel erg blij moet zijn. En vooral op dagen als deze, dagen waarop de regen met bakken uit de hemel komt terwijl eigenlijk de zon hoort te schijnen, kan ik me verliezen in mijn gepieker. Ik moet alles loslaten, wat komt dat komt, maar het zijn woorden die ik nog om moet zetten in daden...

Ik hoop niet dat ik te depri overkom... Ik heb de laatste twee maanden ontdekt dat ik ècht een ontzettend sterke meid ben en dat ik eigenlijk heel positief in het leven sta. Maar soms zoals nu, gaat het even mis...