Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog. Ik was behoorlijk emo afgelopen vrijdag. Wijntjes hebben dat effect, die laten me voelen wat ik meestal niet probeer te voelen. Ik schrijf hier vaak alleen de 'negatieve' dingen. Als het goed gaat, ben ik veel te bang om het te jinxen door het te benoemen of op te schrijven. Dat kan zorgen voor een vertekend beeld bij mensen die mijn blogs lezen. Ik beschrijf hier mijn dieptepunten en mijn verslagenheid. Niet de leuke momenten die ik beleef of als ik bv een goede dag heb gehad mbt mijn studie.

Ik was er helemaal klaar mee vrijdag. En nam me voor om er dan ook echt klaar mee te zijn. Mja, zoiets kan je je wel voornemen maar.... Het ligt ook een beetje aan het leven dat ik nu leidt. Veel mensen weggevallen, sociaal leven nogal stil, weinig leuke vooruitzichten ect. Dat helpt allemaal niet. Integendeel, het maakt het erger en langer. Ik voel me down. En dan denk ik weer: ik moet het leven gewoon anders zien tralalie tralala. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Ik associeer gelukkig zijn met een relatie hebben met hem. Terwijl geluk in jezelf zit. Een relatie kan bijdragen daaraan maar het niet invullen. Ik was wel echt gelukkig toen en ik ben nu redelijk ongelukkig. De dingen waar ik ongelukkig over ben, die vulde hij in. Een druk sociaal leven, leuke dingen doen, altijd iemand om tegen te praten. Natuurlijk had ik toen ook zo mijn problemen, maar die waren wat oppervlakkiger van aard. De relatie zorgde er op de een of andere manier voor dat een bepaalde behoefte werd vervuld zodat ik bezig kon zijn met 'simpele' problemen.

Ik wil in mijn eentje net zo gelukkig ga worden als tijdens mijn relatie met hem. Of in ieder geval niet meer zo ongelukkig zijn als nu, nu ik geen relatie heb met hem. Het is mijn streven dat als single te bereiken. Wat ook ooit zo was, ik heb vele gelukkige tijden als single gehad. Maar zoals gezegd, het is allemaal niet zo simpel. Mijn verlangen naar samen zijn met iemand komt ook voort uit andere zaken. En de pijn van het verlies, roept veel andere pijn op. Het is lastig dat te scheiden. In het verleden heb ik al die pijntjes verzacht met vrienden, vriendjes, school, leuke dingen etc ect. Oppervlakkigheid. Op de een of andere manier is veel daarvan weggevallen zodat ik nu met de neus op de feiten word gedrukt: het is allemaal veel erger dan ik ooit had gedacht. En dan heb ik het over zaken uit mijn verleden waar de stempel niet van is vervaagd. Het is een lange weg. Die al lang en moeilijk was maar door dit liefdesverdriet soms ondraaglijk lijkt. Ik wil die weg bewandelen maar die wil wordt vaak overschaduwd door het ldvd. Zucht!

Het is een ding om bovenstaande allemaal te weten, maar hoe pas je die kennis toe in de praktijk?

Wat betreft het ldvd: ik merk wel een bepaalde verandering. Toen het net uit was, voelde ik veel verdriet (duh!) maar mijn gedachtes stopte ik weg. Zodra herinneringen opkwamen, drukte ik ze zsm weg. Ik kon het niet aan. En dan heb ik het over duizenden herinneringen. Van leuk tot niet leuk. Ook de pijn die het me gedaan heeft hoe hij op het einde tegen mij deed, drukte ik weg. Ik huilde maar ik kon nergens aan denken. Vanochtend heb ik een flink potje gehuild (tijdens de afwas) over hoe het op het einde is gegaan. Hoe boos ik daar eigenlijk over ben. Hoe egoïstisch dat van hem was. Ik kon het denken en ik kon het voelen. Het was een klein stapje. Ik hoop over een tijdje om ook andere minder leuke herinneringen en de toffe herinneringen te ondergaan. Want zo is het wel: ik kon het NIET ondergaan. Het voelde alsof mijn hart zou exploderen dus liet ik het niet toe. Dat ik het vandaag kon toelaten en echt verdriet had maar niet dat verdriet dat je denkt dat je dood gaat eraan, was best fijn.