Leerde mijn ex kennen ongeveer 4 jaar geleden, een lief mooi meisje.
Wel erg jong toen die tijd maar ze was wel erg leuk.
Wilde mij niet binden aan haar omdat het op dat moment niet erg goed ging met me.
Maar het gebeurde toch, telkens zei ik dat ze maar niet verliefd moest worden op mij om mijzelf maar te beschermen.
Waarom zou je denken want verliefd zijn is toch heel mooi en fijn, maar ik was bang om haar te verliezen als ik te ver ging.
Ik heb mijn vader verloren toen ik bijna vijftien was en nu tot de dag van vandaag blijkt dat ik dat nooit verwerkt heb.
Ik ging door om haar steeds vaker te zien en zo groeide wij snel naar elkaar.
Omdat ik steeds banger werd om haar te verliezen ging ik veel drinken.
Zelfs kwam ik bij de a.v.c (Alcehol verslavings centrum) op dat moment ging het erg slecht met mij.
Ik belde haar veel huilend op omdat ik het niet meer wist.
Ging dingen verzinnen om haar dichter bij mij te krijgen en dat lukte.
Ze leefde zo mee dat ze er ook erg verdrietig van werd.
We groeide steeds meer naar elkaar en ik werd echt verliefd en zei ook.
Ze was mij kleine meisje wie ik altijd bij mij wilde hebben.
Ik was toen die tijd ook erg onzeker over mijzelf en waardoor ik steeds meer begon te liegen tegen haar.
Niet liegen over mij liefde voor haar want die was erg groot maar liegen om mijzelf beter voor te doen omdat ik bang was om haar te verliezen.
Het is niet goed dat wist ik ook wel maar ik was niet mijzelf meer toen die tijd.
Ik ging in soort spinnenweb leven waar ik niet meer uit kon komen.
Steeds wilde ik vertellen dat veel dingen wie ik had gezegd gelogen waren, maar uiteindelijk durfde ik dat niet omdat ik bang was dat ze dan zou gaan.
Ook dacht ik waarom lieg ik tegen het meisje waar ik zoveel van hou en alles voor mij betekend.
Maar het heeft te maken met mij verlatingsangst.
Ook ging ze bij me wonen en dat was geweldig mooier kon het niet zijn.
Iemand bij me waar ik tegen aan kon liggen en wie altijd bij mij wilde zijn.
Toch kwam het liegen over dingen die ik had gezegd steeds vaker boven.
Ik moest me maar steeds zien te redden en waardoor ik enorm op mij tenen ging lopen.
Nu 5 weken geleden is mijn moeder ook gestorven.
Mijn band met mijn moeder was erg groot echt groot zo groot dat als ik daar over ga schrijven morgen nog niet klaar ben.
Mijn ex en mijn moeder konden het goed met elkaar vinden, mijn moeder vond haar geweldig.
Ik liep s'morgens met mij hondje naar mijn moeder en toen lag ze dood in de keuken.
Een acuut hartaanval was de dood oorzaak.
Ik ging door een hel.
Uiteindelijk liet ik mijzelf gaan bij mijn ex ik kon het niet meer.
Ze kwam er steeds meer achter dat veel dingen gelogen waren en besloot om bij mij weg te gaan.
Nu ben ik volledig ingestort mijn moeder kwijt en ook nog eens mijn vriendin en beste maatje.
Nog steeds heb ik geen contact met mij ex omdat ik weet dat ze heel erg boos is. Kreeg zelfs een sms van dat ze geen contact meer wil.
Ik had nooit mogen liegen bij haar dat weet ik maar mijn liefde voor haar was nooit gelogen.
Ik begrijp dat ze boos is maar aan de andere kant denk ik dat het ook heel erg mooi was wat we samen hadden en dat ze daar dan niet aan denk of misschien wel.
Zoveel mooie momenten samen.
Nu heb ik hulp voor mijn verlatings angst en dat ik mijzelf moet zijn altijd.
Dat voelt wel goed dat ik nu hulp heb en dat ik nu eerlijk ben tegen over mijzelf en naar anderen.
Nu zit ik in een dubbele rouw en dat doet erg veel pijn intens veel pijn.
Ik wil mijn moeder nog zoveel zeggen en mijn ex.
Soms krabbel je omhoog en soms val je weer hard naar beneden.
Omvallen en opstaan momenteel is het.
Ik hoop dat die boosheid van mijn ex ooit een x over gaat en dat ze misschien ooit ga beseffen dat het ik het nooit zo bedoeld heb en altijd het beste met ze voor had.
Dat hoop ik heel erg.
Langzaam ga ik nu werken aan mijzelf want deze fout wil ik nooit meer maken.