Waar zijn we nu, in die hele verwerking van....
Het is vandaag een maand geleden dat ik erachter kwam dat het einde een dag later zou worden bezegeld. Het is bijna twee weken langer geleden nog dat ik met haar het laatst geslapen heb. Welk pad heb ik bewandeld sindsdien en wat staat er te wachten.

Ik heb zo veel geschreven sindsdien; ik had altijd al willen schrijven over mijn gevoelens maar ik had dus een aanleiding nodig. In de eerste twee weken wat ik een wrak, vol ongeloof dat ik aan de kant gezet werd. Vele van jullie zijn ook aan de kant gezet en bij iedereen was het weer anders. Ik had wel een harde variant: mij werd verteld dat ze nooit van me gehouden had op het begin na en bij me bleef omdat ze het zo graag wilde. Maar ze kon het niet langer nog aan dr zelf verkopen dat ze niets voor me voelde. En omdat ze zelf geen pijn wilde hebben door mij te zijn lijden, of bang zou zijn dat ze terug zou komen door medelijden én ze zo snel mogelijk dat wat ze nog om mij gaf wilde kwijtraken, besloot ze dat ik op geen enkele wijze meer contact mocht zoeken. Dus ik werd uit haar leven gedonderd en zo moest het afscheid dan maar zijn.

Het zijn zware weken geweest. Niet kunnen kiezen tussen willen afsluiten, de boel accepteren en een kans willen krijgen om met haar door te gaan. Natuurlijk wilde ik het laatstgenoemde, maar moest het eerste gaan doen. Ik merkte op dat de grootste valkuil van een relatie hebben en liefde voelen, het moeten doormaken hoe het is om van zo hoog te vallen. Wekenlang heb ik mezelf de kans gegeven om te huilen, klote te voelen, maar ook om dat niet te doen, nieuwe dingen op te pakken, veel afleiding te zoeken.

Hielp het? Wel, da's nog wel moeilijk om te beantwoorden. Ik ben duidelijk nog niet zo ver. Ja, enerzijds heb ik genoeg tijd gehad voor zelfreflectie, geleerd van haar, van de relatie en vooral van mezelf. Wil ik haar terug? Antwoord is nog steeds ja. Kan ik zonder haar doorgaan met mn leven? Antwoord wordt steeds meer een ja. Heb ik plezier in het leven? Antwoord is sinds de klap nog altijd nee. Ik weet dat het er op gegeven moment wel van moet komen, dat ik weer in de toekomst durf te kijken. Elders las ik al dat je jezelf moet indenken over een jaar of 10 van nu af. Hoe kom ik daar, doelen stellen. Wie wil ik zijn? Misschien is 10 jaar wat ver weg, maar misschien eens een jaar nemen. Hoe dan ook, nu is dat nog te confronterend en beangstigend. Ik had namelijk tot voor kort een andere toekomst in gedachten, voorzichtig genomen weliswaar, maar het was een aantrekkelijke gedachte waar ik mee kon en wilde stoeien. Doordat je niet steeds emotioneel wil worden bij elke gedachte en herinnering aan haar die bij je opkomt, ben ik wat verdoofd geraakt. Het helpt me de zaak een beetje onder controle te houden nu nog, maar het zorgt er tevens voor dat de zin in het leven en om van alles te doen ook weg is. En dat laatste wil ik wel weer terug hebben.

Veel mensen hebben met mij gepraat en hun mening gegeven over het hoe en waarom mijn relatie beëindigd werd. Soms kon dat nog best uiteenlopend zijn, maar elke uitleg kon ik aannemen als mogelijk. De échte waarheid zal nooit boven water komen en misschien is dat maar beter ook. Ik accepteer -hoe hard mijn hart ook gevochten heb tegen deze beslissing- dat het over is tussen haar en mij. Ik accepteer dat ik haar niet gelukkig kan maken. Ik zei eerder wel eens dat ik dus niet goed genoeg was voor haar. Iedereen waar ik dit tegen zei, floot mij terug: Dát is een negatieve benadering en dat is niet zo. Ik beweerde dan van wel: Als ik niet kan tippen aan haar (hoge) eisen die ze stelt in een jongen, dan ben ik niet zo goed als ze wil dat ik ben. Maar nee, ik moest het anders zien: Nee, zegt men, dat heeft er niets mee te maken, het is een klik die ontbreekt en die kan je niet precies uitleggen hoe dat zit. Vergeef me, maar ik probeer het zo rationeel mogelijk te zien.... liefde rationeel bekijken. Dat kan natuurlijk niet, maar toch probeer ik het steeds, omdat ik moeilijk kan geloven dat iets er zomaar is of er niet is. Als mensen aan mij vragen waarom ik iemand zo leuk vind, of juist niet, dan kan ik dat tot op de letter nauwkeurig omschrijven, ook mijn gevoelens! Dus logisch dat ik dan ook graag wil dat ik weet waarop ik heb gefaald, waarom ik niet goed genoeg was. Deze discussie kwam dan ook steeds maar terug. Hoe dan ook, ik heb in hardste varianten van steun misschien wel de meest realistische moeten ondervinden: ze was me gewoon zat, ze had het geprobeerd en het lukte niet, nu wil ze verder met haar leven, iemand anders ooit een keer ontmoeten waarmee ze wél die gevoelens voor heeft en daar wil ze mij niet in betrekken. Punt uit. Kortom, de variant waarin zij geen twijfels heeft over het uitmaken en geen twijfels heeft over haar (ontbrekende) gevoelens voor mij.

Juist die variant, die uitleg werkt tot mijn botten door. Het is de uitleg waarin ik écht niet moet hopen op het tergvinden van liefde bij haar. Die was er immers nooit en kán dus ook niet komen. Hard, maar waar. De vraag was nu ofdat ik me helemaal laat zakken in een depressie door deze uitleg waarin het wederom maar weer duidelijk is geworden dat nog steeds nooit iemand wat voor mij gevoeld heeft, zelfs niet na deze relatie. Dat mijn manier van liefde geven, mijn karakter nou gewoon een stuk minder aantrekkelijk is voor veel mensen dan ik gehoopt had. Het is verleidelijk om mezelf zielig te gaan vinden nu ik dit allemaal weet. En als ik écht een optimist was dan had ik de boel gewoon omgedraaid: ik ben juist speciaal en ooit, wanneer dan ook, zal ik diegene in mn leven krijgen die dat wil en waarop ik écht gek op zal zijn.

Dat ik die zin hier al kan noemen is al heel wat, maar je moet er dan ook nog wel in gaan geloven. Maar ik betrek mijn leven om mij heen er steeds bij. Want wat blijkt. Ik had tóch stiekem plannen of ideëen over wat wilde met mijn leven: ik wilde ook iemand waarmee ik huisje-boompje-beestje kon gaan doen (alleen dan minder saai dan het klinkt, uiteraard), omdat ik mijn leeftijd de ideale leeftijd vindt om iemand helemaal happy te maken. Ik wil té graag dat. De argumenten dat ik gewoon mn leven moet leven en daar niet mee bezig moet zijn begrijp ik maar als te goed, maar het dringt niet tot mij door. Dat komt vooral omdat de mensen die ik beschouw als mijn vrienden en familie ook dat pad wat ik voor ogen had ook bewandelen. Als zij allemaal een stuk vrijgezeller waren dan ze nu zijn, dan had ik ook een stuk minder die wens gehad. Zo is het wel hè. Nee, ik was nooit het type dat in mn eentje de wereld rond ging backpacken om continu nieuwe mensen en ervaringen op te doen. Ik wilde de wereld wel zijn, maar wel met iemand waarvan ik zou houden. Om die reden heeft de romanticus in mij mij nog nooit in Parijs laten komen. Altijd gezegd dat ik daar met mn grote liefde pas heen wil.

Ik maak het mezelf erg moeilijk zoals je leest. Typisch een kenmerk voor iemand die té veel over alles nadenkt. Dat heeft veel voordelen, maar in het geval van liefde, relaties, zelfbewustzijn ook veel nadelen. Daar kan je aan werken of mee leren leven. Wellicht beide, maar het maakt het leven er gewoon niet eenvoudiger op.

Dan heel iets anders... de erotiek. Echt een onderbelicht item hier. Toch heeft iedereen die ldvd heeft er mee te maken. Nee, ze wordt niet meer in de ochtend naast je wakker, maar mist ook gewoon de erotiek, en dan vooral zoals je die met je ex beleefd hebt. Dat ze het met een ander doet, das niet eens wat je boos maakt, maar dat jij het allemaal nu missen moet. Ik was bijvoorbeeld ontzettend blij met mn ex omdat wij echt op één lijn zaten met elkaar op dat gebied. Iets wat ik bij anderen eerder véél en véél minder had. Alleen om die reden alleen al voel je je niet lekker meer. Ten eerste ben je op jezelf aangewezen nu, maar ten tweede is de zin er in ook grotendeels weg, en kan je nagaan, dan ben ik een man! Toch, weet je van binnen dat het heel bijzonder is om op dat gebied met iemand op één lijn te hebben gezeten. Want eerlijk is eerlijk, iemand kan nog zo leuk zijn, helemaal verliefd op elkaar zijn, maar als het dan blijkt dat je in bed wel heel veel van elkaar verschilt over wat je wil, dan staat of valt misschien wel een relatie daarop.
Het is natuurlijk niet je grootste zorg, of dat allemaal wel in de toekomst weer komt, maar zoals ieder mens weet je, dat erotiek met iemand waarvan je houdt ultiem is. Een one night stand, een sexrelatie of eigen werk tipt niet aan dat niveau. En om dat ooit weer te bereiken moet je echt, echt uit je hoofd zetten. Nee, dat is niet goed voor je humeur.

Wat gaan we doen, de komende tijd. Ik hoop dat ik twee dingen zal gaan bereiken. Dat ik mn ex verder verwerk en dat ik verder sterker wordt. Het zijn geen maanden waarop ik later met plezier op terug zal kijken en wellicht verban ik deze tijd uit mn geheugen, want het is natuurlijk erg traumatisch. En ik hoop vooral dat ik los kan laten om haar binnenkort of zelfs 'ooit' nog te willen spreken. De verwerking moet nog even doorzetten. Steun me alstjullieblieft in deze, want ik wíl verder, sterker worden en dit alles verwerken.

Leer mij een happy single weer te zijn, zonder het gevoel te hebben dat een relatie nodig is om gelukkig te zijn. Het vergt enige moeite, maar ik geloof echt dat dat iets is wat ik nu wil.

Prettig weekend allemaal, en voor die lotgenoten, ook wanneer je je alleen voelt!