Woensdag heb ik haar dus teruggezien, na haar ongeveer een maand niet gezien te hebben. Het was gezellig, vertrouwd, maar ook moeilijk voor mij. Ze lijkt vastbesloten door te gaan met haar emigratieplannen. Maar tegelijkertijd zegt ze dus ook nog steeds van me te houden, verliefd te zijn op mij, in mij de ware te zien. Alleen: ze gelooft niet dat ik haar eindelijk echt vergeven heb, en is bang dat als we het opnieuw zouden proberen, dat ik dan vroeg of laat toch weer tegen hetzelfde aanloop.

Ik heb hierdoor heel sterk het gevoel dat ze ergens nog wel een zekere hoop heeft dat het alsnog zou goedkomen, en dat dit misschien zelfs zou lukken, als er genoeg tijd kon overgaan. Alleen: die tijd gunt ze ons dus niet meer. Er bestaat een kans dat ze binnen een dik half jaar al weg is.

Wat moet ik nu doen? Blijven aandringen lijkt averechts te werken, loslaten al evenzeer. Ze wil binnenkort nog eens afspreken, gewoon voor de gezelligheid. Als vrienden, samen op dezelfde bank waar we jarenlang als elkaars grote liefde zaten, waar we gepraat, geknuffeld, gelachen, samen gegeten, gevreeën, enz. hebben.

Die tegenstrijdige signalen zijn heel moeilijk: nee, ze wil geen relatie meer met mij, en is vastbesloten aan de andere kant van de wereld te gaan wonen, maar ja, ik ben nog steeds de ware van wie ze heel veel houdt, en met wie ze woensdag zelfs nog wou vrijen (ben ik niet op ingegaan), en die altijd heel bijzonder voor haar zal blijven.

Is het te laat? Moet ik haar loslaten? De komende zes à zeven maanden dat ze waarschijnlijk nog hier woont gebruiken om afscheid te nemen? Of moet ik, op één of andere manier, toch nog proberen de zaak te lijmen? Maar hoe dan?

Als dit echt het einde is, als onze veertien jaar en een half, waarin we elkaar zo vaak beloofd hebben dat dit voor het leven was, binnenkort ten einde komen, wat betekent liefde dan nog? Hoe zou ik in de toekomst nog ooit iemand zoiets kunnen beloven, of geloof hechten aan uitingen van ware, eeuwige liefde, nu ik weet dat zelfs al ben je vandaag 100% zeker van elkaar, het morgen toch plots gedaan kan zijn, zelfs na zo'n lange periode (anderhalf decennium)? Wat moet ik nu toch doen???