Is dit hopeloze liefde? Help!

Ik heb ongeveer half jaar geleden voor het eerst een tennisafspraak gemaakt met vrouw die ik toevallig iedere week ergens tegenkwam. Ikzelf heb een goede en vaste relatie en was beslist niet opzoek naar een nieuwe liefde. Volgens mij ging het ons beiden om de tennis.We vonden elkaar wel aardig en het leek ons wel leuk om eens te gaan tennissen. Zij is overigens ruim 10 jaar jonger.

Toen we daarvoor telefoonnummers uitwisselden begon ik plotseling al vreemde kriebels te voelen. We liepen naast elkaar en het voelde bij mij al of we een relatie hadden. Spatten er vonken over? Toen kwam de eerste afspraak, de tweede, de derde, etc. Onze gesprekken zijn heel intiem geworden. Er leek heel snel een heel bijzondere band tussen ons te ontstaan. Electriciteit? We tenissen en ervoor en erna nemen we ruim de tijd om elkaar heel veel intieme zaken te vertellen en zijn heel lief voor elkaar zonder dat we van elkaar iets verwachten. Het gevoel van liefde van mij voor haar komt van heel diep. Ik heb het gevoel dat het wederzijds is, maar weet dit niet helemaal zeker. Er is overigens nog geen sprake van sex geweest. Zij houdt op dit gebied steeds een veilige afstand.

Enige maanden geleden heeft zij iemand ontmoet en ze probeert nu een relatie met hem op te bouwen. De vonken spatten hier in ieder geval niet van af. Ik merk wel dat zij soms probeert afstand van mij te nemen, maar dit lukt haar nog niet zo goed. Als ze dat doet, geeft dit bij mij wel heftige gevoelens. Hier laat ik dan niks van merken en wacht gewoon rustig af. De afspraak gaat dan uiteindelijk gewoon door, zij het soms met enige vertraging. Als ik niks van me laat horen, neemt zij wel contact op met mij en andersom ook.

Wat het voor mij zo moeilijk maakt, is dat ik NOG NOOIT ZOVEEL van iemand heb gehouden. Het is een gevoel van liefde dat ik nog helemaal niet kende. Het is zo'n geweldige vrouw. Ik heb er geen woorden voor. Ik wil gewoon altijd bij haar zijn en de rest van de wereld zou me niet interesseren. Ja, ook mij vaste relatie niet. Maar, ik hou toch ook wel van haar dus dat is dan ook iets om over na te denken... blijkbaar zijn die gevoelens voor mijn huidige relatie dan toch niet zo diep?

Mijn verstand vindt het helemaal geen goed idee een relatie te hebben met een zoveel jongere vrouw. Maar mijn gevoelens zijn zo verschrikkelijk sterk, dat ik er lak aan zou hebben. Ik denk ook dat we samen een superstel zouden kunnen zijn. Maar dit zou alleen kunnen als zij ook heel erg veel van mij zou houden en het leeftijdverschil zou kunnen accepteren.

Maar, al enige tijd, nog voor dat zij iemand anders had ontmoet, besefde ik me al dat de kans dat wij echt langdurig samen zullen zijn niet erg groot is. Of haar gevoelens zijn niet zo sterk of de gevoelens zijn er wel maar ze kiest voor haar verstand. Zij is jong, mooi en heeft veel contact met andere mensen en ontmoet uiteindelijk echt wel iemand met wie ze echt een relatie gaat opbouwen. Misschien de persoon die ze enige tijd geleden heeft ontmoet of een volgende. Als ik daar aan denk schieten de tranen overigens steeds in mijn ogen soms een half uur lang (en ik ben helemaal niet zo'n emotioneel type, help!). Die voor mij heftige emoties komen natuurlijk omdat mijn gevoelens voor haar zo sterk zijn. Het idee dat zij binnen afzienbare tijd uit mijn leven zal verdwijnen, doet me enorm veel pijn. Als ik merk dat zij weer eens probeert afstand te bewaren, werkt dit ook niet echt positief op mijn gemoedstoestand.

Wat moet ik doen??? Ik zou denken gewoon maar lekker doorgaan, blijven hopen, je niet opdringen, afstand geven als ze afstand vraagt en wachten tot zij haar hand naar mij uitsteekt...Ja, dat zou zo mooi zijn! .. of wachten tot het moment dat het vogeltje uiteindelijk wegvliegt... Oh nee!

Jullie horen het wel hoe hopeloos ik eraan toe ben. Ik kan wel wat hulp gebruiken. Heeft iemand tips, ideeen, opmerkingen..?