Is er nou echt niemand die me raad kan geven?

afbeelding van karina66

Hier een stukje beneden staat mijn verhaal (moeite met oppakken eigen leven na verbroken relatie), maar tot op heden heb ik nog geen reacties mogen ontvangen. Ik weet gewoon niet hoe ik het gevoel van leegte op moet vullen, vooral de weekenden vind ik verschrikkelijk. Het is niet zozeer mijn ex-vriend waar ik om treur (de relatie was zo verschrikkelijk slecht), maar het is wel raar dat je iemand van de ene op de andere dag niet meer spreekt en ziet (op mijn verzoek). Ook al was het shit, het was toch vertrouwd. Ik heb me toen zo afhankelijk van hem opgesteld, dat ik het nu alleen niet zo goed kan vinden. Ik mis iets of iemand, dat blijft maar knagen. Maar goed, gelijk in een nieuwe relatie duiken lijkt me ook niet goed en ben ik trouwens helemaal niet aan toe. Ik onderneem wel dingen en ik werk, maar er zijn iedere keer weer van die momenten dat die leegte weer zo voelbaar is. Hopelijk kan iemand mij raad geven.

Groetjes,
Karina.

afbeelding van joy

Hoi Karina, Heb ik ook die

Hoi Karina, Heb ik ook die leegte (vooral in de weekenden maar dat is gelukkig normaal lees ik hier op de website). Ik doe er eigenlijk niks aan, laat het gewoon komen en gaan. Van de week zat ik in het theater en toen kwam het ook op me af, want ik heb daar erg gelukkig met hem zitten zijn.
Maar wat het precies is?
Volgens mij is het vooral het alleen-zijn in mijn geval. Dat je denkt dat je gekend werd, maar dat het niet zo heeft mogen zijn, of dat uiteindelijk toch een illusie is (iedereen is alleen). Nu wil ik niet de dramaticus gaan uithangen ofzo... Glimlach Heeft het misschien weinig met hem als persoon te maken, want die arm om je heen daar zijn toch heel veel anderen voor die dat ook kunnen doen.

afbeelding van panic

Zoals John zegt: liefde is

Zoals John zegt: liefde is niet te vervangen. En alles wat je momenteel doet dat heeft zijn glans verloren. Maar probeer wel hobby's, activiteiten, uitjes zoveel mogelijk op te pakken. Want ook al geniet je er nu niet echt van, het is wel een afleiding. Ik noem dat dan: dingen doen die je normaal gesproken leuk vindt. Op den duur merk je dat je er ook echt meer van kan genieten. Dus plan met je vrienden! Ook al heb je er niet zoveel zin in.

Daarnaast kan je mss nieuwe activiteiten gaan ontwikkelen? Iets nieuws, iets spannends??
En ja, die leegte blijf je nog wel een tijdje voelen. Maar het gaat wel slijten, althans in fases. Die intense pijn en dat heftige gemis, dat gaat wel weg. Hoe snel en wat er daarna nog blijft dat weet niemand.

Verder kan ik adviseren: praat en schrijf! Want ja, dat lucht echt op.
Ik wens je heel veel sterkte! Panic

afbeelding van femmie

karina

Lieve Karina,

Die leegte, die is ook moeilijk op te vullen... Als je de verhalen van anderen hier leest zie je dat veel mensen er moeite mee hebben, en ook vooral in de weekenden. Het is logisch, je hebt zoveel tijd met iemand doorgebracht, en opeens is diegene er niet meer. Ook al zie je zelf in dat het beter is om geen contact te hebben, er is leegte... hoe je die leegte opvult dat hangt van de persoon af, maar blijf iig bezig. Zoek mensen op, ga een stuk wandelen, blijf actief. En de pijn, dat heeft heel veel tijd nodig. Laat je emoties toe maar laat ze je niet meeslepen, en uit ze. Het heeft mij heel erg geholpen om hier te lezen en te schrijven, en nog steeds helpt het me.

De leegte zal er nog wel even zijn, probeer die te accepteren en de hele shitzooi te zien als een fase waar je doorheen moet. Probeer erachter te komen waar de kern van je verdriet zit. Is het het gevoel van alleen zijn, is het je niet goed genoeg voelen, is het kwaadheid om hoe je behandeld bent, ... kan van alles zijn. Denk erover na, en geef jezelf ruimte om te uiten. Het wordt beter, ook al zal je een deel van je verdriet en pijn altijd bij je houden. Lees verhalen van anderen en haal er je eigen tips en wijsheden uit. Goed voor jezelf blijven zorgen! Het wordt beter! Sterkte

afbeelding van Dinges

Lieve Karina

Hallo Karina,

Die spreekwoordelijke leegte waar je het over hebt klinkt de meesten van ons bekedn in de oren. Mijns inziens is die leegte tweeledig; zoals je wellicht ook al kan opmaken uit de reeds geplaatste reacties. Enerzijds ontstaat er na een relatiebreuk diwkijls een soort van fysieke leegte. Omdat je in het verleden (veel) dingen samen deed met je ex, blijft er nu plotsklaps veel tijd over die je in je eentje (of met anderen dan je ex) zal moeten opvullen. Anderzijds ontstaat er een soort van mentale leegte. Ieder mens heeft namelijk behoefte aan liefde, affectie, genegenheid, geborgenheid etc. Na een relatiebreuk is er vaak niemand meer je die deze dingen kan geven; wat een gevoel van leegte/gemis met zich meebrengt.

Die "fysieke" leegte kun je vrij makkelijk opvullen door lekker de dingen te gaan doen die je altijd al had willen doen, maar die er steeds niet van kwamen. Hierbij kun je denken aan sporten, uitgaan met je vrienden, dat ene boek lezen, noem maar op. Voor wat betreft die "mentale" leegte geldt een heel ander verhaal. Deze zal mijns inziens alleen kunnen worden opgevuld door een nieuwe liefde. Echter zal er pas weer plaats zijn voor een nieuwe vlam als je jouw verdriet hebt verwerkt en je jezelf weer open durft te stellen voor anderen. Hoe lang het duurt voordat je daar weer aan toe bent hangt af van persoon tot persoon en zijn/haar ervaringen op het gebied van de liefde. Bij de ?ɬ©?ɬ©n duurt dat wat langer dan bij de ander. Zelf ben ik aan het eind van deze week precies 2 jaar vrijgezel. Dit heeft te maken met een stukje onverwerkt verdriet; normaal gezien houd ik het namelijk nooit zo lang vol in m'n eentje. Dit is (volgens mij) weer het gevolg van een aantal onuitgesproken zaken en de wijze waarop mijn ex en ik uit elkaar zijn gegaan. Indien er nog dingen op je hart liggen die je het liefst aan je ex kwijt zou willen, dan zou ik ook zeker niet schromen om een "laatste" gesprek met hem aan te gaan. Als je met onuitgesproken "zaken" en vragen blijft rondlopen, dan zou je namelijk wel eens net zoveel moeite kunnen krijgen met "verder" gaan als ik.

Hopelijk heb je wat aan de reacties van je mede ldvd'ers en op momenten dat je het even niet meer ziet zitten dan kan het je misschien enige troost bieden om te weten dat je niet de enige bent met een gebroken hart. Sterkte meid en veel liefs van je mede ldvd'ers....., D

afbeelding van karina66

Je hebt helemaal gelijk

Je hebt helemaal gelijk, het is inderdaad een "mentale" leegte die ik voel. In de tijd met mijn ex was ik ook bijna altijd alleen en als ik dat kenbaar maakte, dat ik dat niet leuk vond, dan vond ik geen gehoor, alleen maar botte reacties, dus veel verschil is er nu niet en de laatste 2 maanden voordat het uitging, kwam hij echt nog maar heel weinig langs, dus wat dat betreft verandert er niet veel, maar toch voelt het anders. Het enige (nou ja, enige!) waar ik nog mee zit zijn de vernederingen en kleineringen die ik zo vaak heb meegemaakt. Ik ben zo vreselijk boos op dit moment, alsof ik emotioneel beschadigd ben, zo voel ik me en ik hoop dat dat op den duur toch zal verdwijnen en ik mijn eigenwaarde weer terug krijg. Als je vaak genoeg zo wordt behandeld en iemand zegt dat je nergens goed voor bent, dan ga je dat nog geloven ook. Ik denk dat ik inderdaad iets of iemand mis, maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik hoop alleen dat, zoals meer mensen hier zeggen, de pijn in de loop van de tijd zal slijten.

afbeelding van Liezzie

Leeg, leger, leegst....

Hi Karina,

Ik ben het met bovenstaande reacties eens en zeker met hoe Dinges het omschrijft: probeer de touwtjes van leven weer in eigen handen te krijgen, want daarmee kun je om te beginnen de "fysieke" leegte opvullen. Ik heb tegenwoordig ook weer een lekker druk programma en dat vind ik prettig. Thuis ga ik toch alleen maar nadenken en naar mijn mobiel staren (zal ik 'm wel/niet smsen??). De "mentale / emotionele" leegte die zal helaas nog wel blijven. Een verbroken relatie is wat dat betreft echt afkicken en dat kost tijd. Gun jezelf ook die tijd: door op jezelf aangewezen te zijn leer je je ?¢‚Ǩ?ìeigen ik?¢‚Ǩ¬ù ook weer beter kennen of zelfs terugvinden. Neem de tijd voordat je je weer in een nieuwe relatie stort, want als je daar mentaal / emotioneel nog niet klaar voor bent, zal een nieuwe vlam niet de leegte vullen maar slechts gedoemd zijn te mislukken. Heb je wel de tijd genomen voor jezelf en kun je oprecht zeggen dat het weer goed met je gaat, dan zal een nieuwe vlam zeker weer wat leegte opvullen. Je zult tegen die tijd ook merken dat die leegte een stuk minder geworden is dan dat het nu voelt. Door aan jezelf te werken en je rust te pakken, zal het lege gevoel namelijk ook al verminderen.

Ga dus voor de fysieke leegte hard aan de slag om die in te vullen, maar neem voor de mentale / emotionele leegte de tijd, forceer daar niets. Laat je verdriet toe, je zal of gaat al door een diep dal, maar komt er alleen maar sterker uit.

Take care!!

Groetjes, Liezzie

afbeelding van karina66

Bedankt

Ik zal inderdaad de tijd moeten nemen om dit te verwerken en ik hoop dat ik er inderdaad sterker uitkom. Momenteel ben ik nog steeds absurd moe, zal wel door alle emoties komen, want ik droom er ook nog steeds over. Ik hoop echt dat ik de kracht kan vinden en alhoewel ik inderdaad iets of iemand mis, ga ik me nog niet bezighouden met iemand anders, dat zou niet goed aflopen. Eerst aan mezelf werken en ik kan alleen maar hopen dat als ik dat gedaan heb, ik weer een lief iemand vind om mijn leven mee te delen. Nu is het nog een groot zwart gat. Maar nu ben ik eerst aan de beurt.

Liefs,
karina.

afbeelding van italygirl

JIJ

Lieve Karina,

Meid, je hebt ook heel wat meegemaakt h?ɬ®! Geen wonder dat je moe bent, verdriet is ongelooflijk uitputtend...maar geloof me, ik zeg niet dat het van de ene dag op de andere overgaat, maar beetje bij beetje ga je richting toekomst, of eerder richting 'nu', richting jezelf, maar dat heeft gewoon tijd nodig.
Ik weet heel goed wat je bedoelt met: als iets je vaak genoeg gezegd wordt, ga je het geloven! Heb dat zelf ook ervaren, niet zozeer van m'n ex, maar vanuit een andere hoek. Wel ik hoop dat je in de therapie en hier de steun vindt om vaak genoeg het tegendeel te horen en te voelen, en dat moet je dan ook absoluut tegen jezelf herhalen, zo vaak als nodig om dat negatieve minderwaardige gevoel terug weg te krijgen. JIJ bent belangrijk, JIJ bent onmisbaar, JIJ bent absoluut de moeite waard.

En met een grijns (wederom herkenning) moet ik eraan toevoegen dat ik nooit nog een moederskindje als man zal willen, daar dwing ik mezelf toe om op af te knappen, van zodra ik me ooit terug kan openstellen voor een andere man.
Ze mogen zich nog zo verantwoordelijk voordoen, maar als de was, de strijk, de kook en de plas nog door de mama wordt gedaan en ze niet op zichzelf kunnen wonen of alleen zijn, dan gaat er bij mij een groot kruis over de potenti?ɬ´le kandidaat, want dit in combinatie met een strenge moeder ('k weet niet of je ex dat heeft), is nefast voor de vrouw die er ooit de moeite voor wil doen om die taak op zich te nemen.
Jij bent uiteraard ook een heel zorgzame vrouw, en ik ben blij dat je die zorg nu op jezelf aan't richten bent.

Hou je sterk meid x

italygirl

afbeelding van karina66

Dank voor je lieve woorden

Ik ben inderdaad een erg zorgzame vrouw, daar kiest hij vrouwen ook op uit. Hij vindt het heel normaal dat jij overneemt wat zijn moeder altijd voor hem doet en als ik er niet was, dan deed zijn moeder dat. Helemaal kierewiet werd ik ervan. Zijn moeder is niet zozeer streng, maar de relatie tussen hem en zijn moeder is gewoon ziekelijk te noemen, de navelstreng is gewoon nooit doorgeknipt. Ze is heel bemoeizuchtig. Als hij een avond niet thuiskwam (hij woont op hetzelfde terrein), dan was Leiden in last (42 jaar oud!), ze mistte dit, dat, hem, in alles. Gewoon niet normaal meer en ik kan nog wel veel meer dingen op gaan noemen, maar dat heeft geen zin. Maar wat jij zegt: nooit wil ik meer zo'n moederskindje, want hij neemt nooit verantwoordelijkheid, dat doen zijn ouders en verplichtingen kent hij ook niet, want dan zorgt zijn moeder voor hem en dat vindt hij de gewoonste zaak van de wereld. Hij is zo verwend en ego?ɬØstisch. Zij heeft haar zoontje altijd klein willen houden, zodat hij haar altijd nodig zou hebben. Toen ik daar nog woonde ergerde ik me groen en geel. Het enige verschil was, dat hij niet bij zijn moeder in bed lag, voor de rest was er geen verschil met zijn vriendin en je hebt er zelfs een concurrent bij, maar dan in de vorm van zijn moeder. Toen ik zei dat hij nog eens helemaal alleen komt te staan als zijn ouders zijn overleden, toen zei hij doodleuk dat hij tegen die tijd dan wel weer "ander personeel" zou hebben die voor hem zou zorgen. Arrogante kwal zeg. Ik hoop echt dat hij zichzelf nog eens heel hard tegen zal komen.

afbeelding van joy

Spijker op zijn kop. Ik had

Spijker op zijn kop. Ik had ook iemand die totale vrijblijvendheid wilde, geen verantwoordelijkheid nam, etc. Ook naar mijn mening door zijn opvoeding (was nogal beschermd) Wat hij is geworden: iemand die intens bang is om kwijt te raken, oneerlijk/onoprecht is, geen verantwoordelijkheid kan dragen, alleen aan zichzelf denkt, niet doet aan zelfreflectie.
Wat ik vooral miste, was een basisgevoel, iets van vertrouwen of rust, waar je op kan terugvallen.
Achteraf denk ik , ik was gewoon zijn moeder ! Ik liet alles maar gaan, had overal begrip voor etc. Want overal waren natuurlijk verklaringen voor.