Is het raar dat ik nog steeds down ben door mijn verbroken relatie?? tis anderhalf jaar geleden...

afbeelding van ff eef
Ja, heel vreemd
0% (0 stemmen)
Nou het duurt nu toch wel erg lang
23% (9 stemmen)
Nee, heb hetzelfde gehad
13% (5 stemmen)
Nee, tijd is een loos begrip
44% (17 stemmen)
Ja, zou hulp gaan zoeken.
21% (8 stemmen)
Totaal aantal stemmen: %votes
afbeelding van Amy

Lieve allebei, Ik vond het

Lieve allebei,

Ik vond het ook heel raar, zomaar praten met iemand. Maar heb toch de stap gezet omdat ik last kreeg van mezelf (last van paniekaanvallen, dat leeft niet echt lekker). Het is me echt 100% meegevallen. Heel aardig mens, heel nuchter, gewoon mee gepraat en wat tips gekregen. Heeft mij persoonlijk heel erg geholpen.
Je kunt het toch gewoon proberen? Niemand hoeft het te weten (al is het niks om je voor te schamen, ik heb niks dan positieve reacties gehad van de mensen die het weten, vonden het 'dapper' dat ik om hulp ben gaan vragen), en als het niet klikt dan ga je niet meer naar die persoon. En het is echt niet eng, ze doen geen rare dingen of maken je niks wijs ofzo. Bij mij was het zo dat ik mijn verhaal kon vertellen, zij reageerde daar op en gaf me wat tips.
Kies voor jezelf, je kunt altijd beslissen om na ?ɬ©?ɬ©n keer te stoppen, maar ontzeg jezelf niet de dingen die je op dit moment nodig kunt hebben.

liefs,
Amy

afbeelding van Amy

Hoi, Ik heb gestemd op dat

Hoi,

Ik heb gestemd op dat je hulp zou kunnen zoeken. Klinkt nu heel zwart-wit maar zo is het niet bedoeld. Het is meer dat iemand die er verstand van heeft misschien jou beter kan helpen dan jijzelf of wij jou kunnen helpen op dit moment. Zie het als iets logisch, niet als iets raars, als je je arm breekt ga je ook naar de dokter.
Ikzelf ben op een gegeven moment een paar keer (twee keer ofzo) naar een psychologe geweest om verschillende redenen, maar ?ɬ©?ɬ©n daarvan was wel dat het uit was en ik erg veel last kreeg van mezelf. Ze was heel nuchter en praktisch, heeft me wat tips gegeven en sindsdien voel ik me echt veel beter. Het is niet zo simpel als ik het hier weergeef, maar soms kan een andere kijk op de zaken verhelderend zijn. Want misschien zit hier ook meer achter dan 'alleen' de relatiebreuk. Ik weet het allemaal niet, maar het zijn maar wat ideetjes. Misschien heb je er wat aan.

liefs, Amy

afbeelding van ff eef

dank je wel voor je eerlijke

dank je wel voor je eerlijke mening, ik weet niet zo goed of ik dat durf, het is van mij echt een soort angst...
ik weet niet wat me te wachten staat, daar ben ik bang voor, vreemd?

afbeelding van mosterd

tijd

volgens mij kost het je wel een jaar voordat je echt los bent van alle herinneringen....of je daar ook nog verlangen en liefde bij voelt heb je zelf in de hand....zoals je zegt je kunt hem moeilijk los laten eeffie....en dat is helaas wat je moet doen....

Stel jezelf de vraag waarom je hem niet los kunt laten....is je geluk afhankelijk van hem? er zijn zoveel andere mannen....nou wil ik mezelf natuurlijk niet op een voetstuk zetten Knipoog

Als je hem blijft zien, dan is het logisch lijkt me dat je hem niet los kunt laten...daar gaat het mis denk ik dan....

Het is ook moeilijk...dus logisch...ja zou ik wel zeggen...je houdt van hem....logisch dat het zwaar is voor je om hem los te laten...aan de andere kant wil je hem nog zo graag dat na anderhalf jaar het kwartje wel zou mogen vallen....Volgens mij als je voor elkaar gemaakt bent, dan kun je alleen goed bij elkaar terug komen als de wonden zijn geheeld....en dat is bij jou nog niet het geval....laat de wond eerst helen...
Als hij morgen voor je deur zou staan, zou je dan niet intens gelukkig zijn....en zou je dan ook niet denken aan je pijn en je verdriet...zou je hem dat niet kwalijk nemen? zou het daardoor dan niet gaan werken of juist wel?

ben benieuwd...in ieder geval een kus van mij, en ik vind het mooi dat je nog steeds om hem geeft....heel mooi...no matter what...nu nog even dat gat slaan om nog steeds om hem te geven en te accepteren en te leren dat dat ook kan zonder dat je bij elkaar bent, elkaar ziet en allebei verder gaat met je eigen leven...

of zoiets....ik zit weer aan een wijntje te slurpen...dusssss

afbeelding van zonnestraaltje

Ik heb gestemd op de

Ik heb gestemd op de laatste, na 1,5 jaar denk ik dat je wel wat extra steun kan gebruiken om weer verder te gaan met je leven. Iets gaat nooit zomaar uit, blijkbaar kon dat vanwege allerlei factoren niet anders lopen. Ik zou mezelf afvragen waar je nog aan vast blijft houden, en waarom. Bij mij is de drang naar gelukkig zijn toch altijd wel sterker dan terugverlangen naar een situatie die niet bestaat. Lijkt me dat je dan dingen toch teveel idealiseert, of teveel vastzit over de manier waarop het uit is gegaan. Niets en niemand is het waard om je zolang rot over te blijven voelen. Gelukkig zijn is ook een keuze..

afbeelding van ff eef

geluk kun je niet dwingen

ik zie het niet als een keuze... ik word teveel met het 'toen' geconfronteerd.
Mijn vriendengroep is hecht, ik zie hem zo vaak.
ik kan hem niet loslaten, waarom weet ik niet, heb nog nooit zoveel van iemand gehouden.
De reden dat het over is tussen ons, is dat hij mij meer als een zusje zag en niet meer als vriendin, eigenlijk niets dramatisch, hij is niet vreemd gegaan, heeft nooit tegen me gelogen...
Dat we uit elkaar gingen was voor mij iets wat ik echt niet aan zag komen... hij gaf me een week voor onze split zelfs nog een bos met rozen.... achteraf denkt ik dat ie dat deed om zijn gevoel 'goed te praten'.
ik zie hem loslaten niet als een keuze, geluk KUN je niet dwingen, anders was ik allang het gelukkigste mens op aarde geweest...

afbeelding van zonnestraaltje

Okee, misschien heb je

Okee, misschien heb je gelijk en ben ik iets te kort door de bocht geweest. Maar toch.. denk ik, als je hem zo vaak ziet met die vriendengroep, waarom probeer je daar dan niet wat meer afstand van te emen, nieuwe hobby's, mensen te ontmoeten? Misschien denk je wel dat het zo geweldig was, maar weet je ook pas dat het beter kan als je iemand anders ontmoet hebt? Denk dat de eerste stap die je kan nemen, is kijken naar een nieuw ''levenspad'', dingen ondernemen die alleen van jou zijn en niet zoals nu nog hetzelfde leven als toen het nog aan was..

afbeelding van kitty78

ze zeggen wel eens dat de

ze zeggen wel eens dat de tijd die nodig is om het verbreken van de relatie te verwerken, de helft van de duur van de relatie is..

maarja, in dat geval had ik er allang overheen moeten zijn...

het ligt aan de omstandigheden.. of je steeds weer aan t verleden herinnert wordt of niet, hoe het uit is gegaan, of je nieuwe mensen tegen komt, enz enz...

afbeelding van Ebbie73

mijn stem

volgens mij heb jij mijn verhaal gelezen, ik zit ook nog steeds met mijn korte verbroken relatie, ik kan me er niet overheen zetten, ondanks dat ik nu een relatie heb van anderhalf jaar. het doet me telkens denken aan het nummer: total eclipse of the heart met voor mij de aangrijpende tekst: once upon a time, there was light in my life, but now there's only love in the dark, there's nothing i can do, ... ik weet er niet mee om te gaan. ik heb het dus niet alleen gehad, maar heb het nog steeds Verdrietig

afbeelding van Ikke78

Ik heb hetzelfde gehad....

Ik heb hetzelfde gehad.... Heb destijds ook dik een jaar gedaan over de verwerking van mijn relatie die zes jaar duurde. 5 jaar daarvan woonde ik samen met hem.
Wij hadden samen een hond, waarvoor er ook altijd nog contact bleef tussen ons. We wilden allebei heel graag vrienden blijven, ook in de verwerkingsperiode!
Dat contact heeft het hele proces vertraagd, veel te veel vertraagd. De band die we hadden die moest doorgeknipt worden, losgelaten worden, maar dat gaat niet als je nog regelmatig contact hebt. Zo kom je niet los van elkaar... Althans, zo heb ik het ervaren!

Daarnaast had ik hem nog altijd op een voetstuk staan! Idealiseerde ik hem enorm, omdat ik gewoon heel erg moest wennen aan het single zijn na die lange tijd. En omdat ik bang was nooit meer zoveel te kunnen voelen voor iemand.

Op een gegeven moment was ik het zat, heel erg zat. Nam ik eindelijk de raad en het advies aan van anderen dat we een tijd geen contact moesten hebben.
Toen heb ik hem een periode van 6 maanden niet gezien en gesproken. En dat was heeeeel goed, heel goed om los te komen van hem. En heeft me tot nieuwe inzichten gebracht.

Achteraf kan ik zeggen.... Het verdriet ging niet alleen om hem... Het ging om mijn zelfvertrouwen wat ik niet meer had, een deel emotie van iets uit mijn jeugd wat daarbij meespeelde, dat ik bang was nooit meer zoveel te kunnen voelen voor een man...

Heb heel vaak op het punt gestaan hulp te zoeken, maar dan was ik net aan de beurt op de wachtlijst, en dan zat ik net weer in een up dat het goed en lekker ging.
Uiteindelijk ben ik er zelf uitgekomen, maar was wel de meest zware maar ook leerzame periode uit mijn leven!
Het heeft me goed gedaan, heel goed.... Ben veel over mezelf te weten gekomen, het was nodig!

Liefs Lin en sterkte...

afbeelding van tweety23

Ik heb gestemd dat je hulp

Ik heb gestemd dat je hulp moet gaan zoeken. Wat ik opmaak uit je laatste stuk is dat je gewoon niet verder komt. Je moet hem ook echt loslaten ondanks die gezamelijke vrienden. Hoe moeilijk het ook is, je moet ook gewoon gaan stappen, misschien kom je hem met een ander tegen maar dat is toch ook wel normaal na anderhalf jaar. Hij gaat verder met zijn leven en dat moet jij ook doen. Schijnbaar kom je hier zelf niet uit en misschien als je met je huisarts en/of psycholoog gaat praten dat je het beter kan verwerken. Jij hebt ook recht op geluk en zolang je verdriet om hem houd vind je dat geluk niet. Succes

Liefs Tweety

P.S. hoelang waren jullie samen?