Hallo, ik ben op.
Aan het eind van mijn latijn.
Na twee en een half jaar, denk ik dat ik mij los moet scheuren van hem.
Maar het doet zo een pijn, ik hou zo veel van hem.
Hij is een bekende Nederlander. Getrouwd. 29 jaar lang al. 3 "volwassen" kinderen.
Het was van weerszijden liefde op het eerste gezicht. BANG!
Ik was inmiddels al weer 3 jaar single en aan een nieuwe echte relatie toe.
Twee kleine kinderen.
We wilden het alle twee niet, maar we hadden helemaal niets te willen.
Ik wist als geen ander hoe het voelt als je man je verlaat voor een ander.
Dat zou ik nooit iemand aan doen!
In het grootste geheim begonnen we. Wat was het heerlijk om samen te zijn.
Alsof we beiden thuis kwamen na een barre lange reis.
We waren niet meer te stoppen. Werden onvoorzichtiger en onvoorzichtiger.....
Tot dat zij er achter kwam. Nu al weer 1,5 jaar geleden.
Natuurlijk vreselijke toestanden, hysterie, manipulatie, strijd, roddel,dreigementen etc.Kijk, ze was nooit slecht voor hem geweest of zo. Deed geen vlieg kwaad en
zogde goed voor huis en haard.Ze leefde 29 jaar als een prinses, met naam en faam
en al het leuke wat daarbij hoorde.Ze vocht voor haar huwelijk, haarvoortbestaan van haar huidige plezierige, makkelijke vertrouwde leventje, maar wilde niet in zien, dat ook zij een rol
speelde in het stranden van haar huwelijk. Immers, op zowel geestelijk als
lichamelijk gebied, was alles al lang gedoofd tussen beiden tot een nul punt,
ruim een jaar voor hij mij ontmoette. Ze heeft het niet willen zien aankomen en
was nu totaal overdonderd. Zelf therapie tussen hun mocht niet baten.
Hij was de grote boeman die vies vreemd ging en haar leven kapot maakte, terwijl
zij al die jaren zo fantastisch voor hem geweest was. Hij moest het NU met mij
uitmaken en haar weer gelukkig maken.
Uit angst voor haar hysterie, deed hij nog even alsof, maar daar was ze snel achter.
Ze ging op vakantie, en wilde dat hij koos als ze terug kwam.
Dat deed hij. Hij koos voor mij. Vroeg mij zelfs officieel ten huwelijk.
Toen brak de hel pas echt goed los.
De kinderen, de familie, vrienden, iedereen werd voor haar wagen gespannen.
Ze verzon allerlei ziektes, ging in hongerstaking, begon mij te stalken en dreigde met zelfmoord. Maar hij kon mij niet loslaten. Toen kon hij kiezen. Stoppen met mij, of het huis uit. Hij koos voor het laatste en ging in een apartement wonen.
Maar Dat was helemaal niet haar bedoeling!
10 maanden is hij nu al uit huis. Maar het heeft niet tot onze droom geleid.
Integendeel, hij vliegt van haar naar mij. Zijn tijd is tussen ons verdeeld, zijn
hart en lichaam behoren alleen aan mij toe.
Hij hoopte maar dat ze tot bedaren kwam en langzaam zou wennen aan het idee van echtscheiding. Hij zou haar vrijwel alles nalaten en ze zou verzekerd zijn van een
financieel uitstekend leven.
Maar het liep zo anders, ze manipuleerd hem volledig en blijft maar dreigen met zelfmoord. Ze is vreselijk zielig en trekt en trekt. Hij wordt verscheurd door
medeleiden en schuld gevoel. Maar kan ook mij niet loslaten.
Dit zal altijd wel zo blijven. Er is alleen nog maar spanning, stress, verdriet
pijn, schuldgevoelens etc. Al het mooie is overschaduwd. Samen een dagje eruit is onmogelijk geworden.
Ze volgt alles en maakt hem en mij het leven onmogelijk. Hij is somber, doodmoe en
in zich zelf gekeerd. Hij raakt afgestompt, koud, warm, onverschillig, stapel op me,
bot, lief etc.
En ik ben kapot. Soms, al is de liefde nog zo sterk en mooi, soms is dat blijkbaar
niet voldoende om stand te houden.
Ik kan gewoon niet meer, mijn concurrentie is te groot.
Medelijden en schuldgevoel kan sterker blijken dan ware liefde.
Inmiddels is er niet veel meer van me over, ik denk dat ik hem zelf moet loslaten
maar het scheurd mij in stukken!
Caroline3