Ja, ik ook

afbeelding van Bendown

Hallo allemaal,

Ook ik wil even mijn verhaal hier kwijt. Na een relatie van 9 maanden heeft zij het uitgemaakt. Het verhaal is:

De eerste maanden waren nieuw en spannend. Al heel gauw kwam ik erachter dat ze niet lekker in haar vel zat. Eerst gaf ze haar werk daarvan de schuld maar later zei ze dat ze al heel lang depressief was. Ik had daar nog geen ervaring mee en omdat voor de rest alles heel goed ging, zei ik dat ik niet zomaar weg zou rennen(zoals haar andere vriendjes). Al gauw kwam ik de nadelen tegen. Depressieve buien waarin niets of niemand gespaart werd, Ik ook niet. Zo was er niets goed aan me en zo was ik de liefste en wilde ze altijd bij me blijven. Vaak vertelde ze wel eerlijk dat ze niet voor 100% voor een relatie kon gaan omdat ze nog zoveel andere problemen heeft. We hadden hele goede tijden en ik gaf haar vertrouwen door te er voor haar te zijn, ook in alle slechte tijden. Maar om een lang verhaal kort te houden, het ging steeds slechter met haar en we vervielen in een patient/verzorger verhouding. Spanning konden we elkaar niet meer geven, ook omdat ze al maanden elke dag huilde en erg moe was. Ondanks dat we niet samenwoonden waren we altijd samen. Ze ging naar een psych en ging aan de medicijnen om voor altijd van haar problemen af te raken. Ik dacht, het komt goed en dan kunnen we normaal doorgaan. Maar het heeft natuurlijk zijn tijd nodig en eerst gaat het altijd slechter. Ik zette mezelf helemaal op de tweede plaats en deed niets meer voor mijzelf. Ze had na een gesprek met de psych een gevoel dat ze een beslissing moest nemen. Ze maakte het dan ook prompt uit met als reden dat ze niet genoeg van me houd. Maar ze zegt ook nooit meer van iemand te hebben gehouden en een maand terug zei ze nog dat ze heel veel van me hield en hoopte dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Nu dus niet meer. Ik voel me belazerd en dom. Want als reden geeft ze ook aan dat ik niet meer tegengas heb gegeven en voor haar te makkelijk was. Ze hield dus toch veel minder van me dan gedacht en ik voel me dom omdat ik mijn eigen leven de afgelopen maanden niet heb geleefd maar volledig aan haar heb gegeven omdat ik van haar hield. Ik hoopte dat het goed zou komen met haar persoonlijk en dat het dat ook met ons goed zou aflopen. Helaas. Ik hou nog erg van haar, en we hebben er goed over gepraat. Afgesproken dat we elkaar een maand niet zien. Maar na 2 dagen stuurt ze al een sms met: Lieverd, hoe gaat het met je? Ik heb maar niet gereageerd. Ik moet de wijste zijn en mijn leven weer oppakken maar ik kan het nog niet. Ik heb ook een bepaalde termijn met mezelf afgesproken dat ik het nog niet volledig afsluit. Als het dan nog niet goed is gekomen sluit ik het af en ga ik verder. Heeft iemand nog nuttig advies.
Ik heb er wel van geleerd hoor. Je eigen leven blijven leven en niet te meegaand zijn. Zo hou je de spanning erin! Succes allemaal.

afbeelding van Strijkijzer

Tsja, nuttig advies..

Mijn enige advies zou zijn de termijn niet te lang te maken, en als je besluit ermee te stoppen dat dan ook echt te doen. Als ik het zo lees lijkt het me sowieso het beste om er niet mee door te gaan, maar ik begrijp dat het erg moeilijk is om dat van een ander te horen (ik luister zelf ook nooit zo goed naar dat soort advies Glimlach) Het probleem is dat het soms wel eens klopt.

Zelf ben ik een hele tijd bezig geweest in een situatie als de jouwe, die steeds verder uit de hand liep. Op een gegeven moment zit je er z?ɬ? in vast dat je niet meer voor- of achteruit kunt, zelfs niet als het al een tijdje achter de rug is. Dan merk je opeens dat je alles behalve haar hebt laten versloffen, en zit je om drie uur 's nachts op LDVD.nl te posten :/

afbeelding van mosterd

laten gaan

laten gaan kerel, jij kunt iemand die depressief is niet gelukkig maken dat kan de ander alleen zelf. Jij kunt haar niet helpen, jij kunt haar problemen niet oplossen, dat kan zij alleen. Je kunt haar alleen als 'een vriend' steunen en lief voor haar zijn zonder dat het ten koste van jezelf gaat.

Iemand die depressief is zoekt zoveel steun, zoveel liefde en oplossing, dat ze zal zeggen dat ze van je houdt, om zich even wat beter te voelen, even aandacht, liefde, afleiding. Dat hebben we alleemaal, een depressief iemand vele malen extremer. Ze zal je overvragen, en je zult overgeven Knipoog
Hoe kan zij van jou houden als zij niet van zichzelf kan houden....

Juist depressieve mensen zoeken een sterke partner uit, omdat ze denken en hopen dat die hun wel zal kunnen helpen...

Zoek eens een goed boek op over relaties met depressieve mensen, misschien helpt het je...

Succes, en kies voor jezelf dan komt de rest van zelf...

afbeelding van Freespirit

Hoi Bendown, Ik kan me voor

Hoi Bendown,

Ik kan me voor een groot deel aansluiten bij het gegeven commentaar.
Je moet beseffen dat zij eigenlijk nog niet klaar was voor een (vaste) relatie.Iemand in die hoedanigheid zoekt meer steun en affectie bij iemand dan een normaal mens geven kan. Ze wil heel graag, oja, zeker als er in het begin de vlinders in de buik zitten, maar valt al heel erg snel terug in haar oude patroon.Dat jij alles op alles heeft gezet om haar bij te staan is 'logisch' omdat jij ook verliefd ben en gevoelens ontwikkeld van houden van....(je wilt haar redden)
Het is in mijn ogen al een verloren strijd geweest die je bent aangegaan, alleen zag je dat zelf niet.
Niemand kan haar 'bijstaan' zolang zij niet aan zichzelf werkt...
Zij zal op eigen kracht van de bodem moeten komen (met prof. hulp)
en moeten leren eerst van zichzelf te gaan houden. Jij heb die taak voor twee mensen op je genomen en dat houd niemand vol.
Je hebt er alles aan gedaan om haar op 'het pad' te houden, maar dat is niet gelukt. Sla jezelf daarom niet voor je hoofd...iedereen zou dat doen als er liefde in het spel is.
Je hebt een belangrijke les geleerd, over jezelf en over haar...
Liefde moet nooit ten koste gaan van de een of de ander...in mijn ogen heb je een wijs besluit genomen om er afstand van te nemen, voor jezelf en voor haar. Deze 'liefde' kan geen stand houden als er een nummer een en nummer twee is...beiden horen op dezelfde plaats te staan. Als je gehoor zou geven aan haar 'oproepen' kom jij (en zij) nooit uit deze situatie. Een knipperlicht-relatie is wat je dan op je bordje krijg en daar zit je neem ik aan ook niet op te wachten.
Is jouw liefde sterk genoeg voor jullie beiden om haar eruit te trekken, en voel je dat zo, moet je dat doen..Dat vergt veel kracht en toewijding, maar als je nu al het gevoel hebt dat je nummer twee bent, dan moet je er rekening houden dat die tweede plaats nog maar een peuleschilletje is in vergelijking met de eventuele plaats die je dan in zou nemen totdat ze er bovenop is gekomen...En zit in haar enigzins dezelfde liefde als in jou? Is zij diegene waar je alles voor over hebt en je leven mee wil delen omdat zij kwaliteiten bezit (ondanks depressie) die in jouw ogen niemand anders heeft?
Misschien het overdenken waard?
Als het de bedoeling van 'het lot' is dat jullie samen komen gebeurt dat toch wel...nu of in de toekomst.
Laat je niet leiden door emotie maar door je verstand in deze!
Een (verliefd)hart is snel gevolgd, omdat die op dat moment je laat voelen dat je de hele wereld aan kan...maar IS dat ook zo?
Luister heel goed naar je innerlijke gevoel en stem, die geven antwoord...ondanks ldvd..luister daar naar!

Heel veel sterkte...

Een warme groet, Free Spirit

(Ik ben slechts jou in een andere vorm...)

afbeelding van Bendown

Dank jullie voor de reactie

Dank jullie wel voor jullie reacties. Ze zijn al heel waardevol voor me. Ik ga hier zeker goed over nadenken, en vooral nu aan mezelf denken!

afbeelding van Strijkijzer

Hou vooral in de gaten dat

Hou vooral in de gaten dat het verkeerd is als je al vanaf het begin op je tenen loopt, als je altijd al je best doet het haar naar haar zin te maken. Natuurlijk, in elke relatie doe je je best voor elkaar, maar als je je altijd tot het uiterste inspant ziet de ander dat op een gegeven moment als de normaalste zaak van de wereld. Zoiets houdt niemand vol; daarnaast kan je ook niks extra's geven op het moment dat het nodig is.

Het is niet makkelijk om een beslissing te maken in deze situatie. Volgens mij heb je namelijk nooit het idee dat je de juiste neemt. Ik mis degene waarmee ik zoiets als jij hebt had nog dagelijks; het kon niet anders, en het is al een jaar geleden, maar toch..

Ik zou je liever wat anders zeggen, maar dit is niet de manier.