vandaag belde ze voor de 3 keer uit turkije, weer even om te vertellen welke leuke mensen ze weer heeft ontmoet. Zo vrolijk en spontaan mogelijk (ala i don't care houding) reageerde ik op al haar verhalen, van binnen kookte ik weer en ik wilde het niet maar toch ontplofte ik. Iedere keer neem ik me voor om te doen alof het allemaal beter is zonder haar en dat ik verder ga enz maar diep van binnen schreeuw ik het uit. In zo;n telefoon gesprek begin ik blij maar word steeds sarcastischer todat het ruzie word en ik haar alles verwijt van de laaste 4 jaar, zij hangt dan boos op en ik ook, daarna voel ik me weer zwak en schuldig en bel haar weer terug, dat is de circel waar ik in leef.Maar goed vanmiddag was het weer feest (na 2 x heel normaal en leuk aan de telefoon gezeten te hebben)Ik weet dat ik met haar moet breken, want ik wil niet getuige zijn van al haar avontuurtjes maar ik kan het gewoon niet. Ze maakt mn dag of ze verpest hem, wat een invloed heeft zij op me niet normaal meer. Het grappige is nog dat ze doet alsof we de beste vrienden zijn en elkaar nog steeds alles kunnen vertellen, maar ik wil niets over andere mensen horen, snapt ze dat nou niet?