Beste ldvd-ers,

Het klinkt misschien stom, maar ik voel me enigszins een indringer op deze site. Volgens mij hebben de meeste mensen hier verdriet na een ?¢‚ǨÀúechte' relatie, terwijl ik me ontzettend rot voel na een hele toffe platonische relatie (of intieme vriendschap, of hoe je het wil noemen).
De afgelopen 6 jaar heb ik werkelijk een geweldige tijd gehad met een heel lief meisje. Aanvankelijk waren we echt vriend & vriendinnetje, maar dat werkte niet. Het eerste jaar ging het enkele malen aan en uit. Het probleem was dat zij ook (of beter: vooral) geinteresseerd was in vrouwen. Dat was zo enorm jammer, want we pasten werkelijk zo goed bij elkaar, we waren echt zielsverwanten. Langzamerhand veranderde de band tussen ons in een intieme vriendschap. We zagen elkaar heel vaak, sliepen bij elkaar (zonder?¢‚Ǩ¬¶), waren wereldkampioen kroelen, deden allerlei leuke dingen, gingen op vakantie en maakten toffe stedentrips. Ongetwijfeld dacht een ieder die ons tegenkwam dat wij een heus stelletje waren, want we liepen ook geregeld hand-in-hand en kusten elkaar?¢‚Ǩ¬¶ puur omdat we van elkaar hielden. Dit ging zo 5 jaren goed, totdat zij vorig jaar aangaf meer te willen doen met haar lesbische gevoelens. Ze ging daten, ontmoette snel iemand waar ze een relatie mee kreeg en ik stond opeens op een zijspoor. Daar was ik echt kapot van, dat hoef ik geloof ik niet uit te leggen. Voelde me zo slecht?¢‚Ǩ¬¶ In die periode zagen wij elkaar nog wel gewoon, een hele rare situatie. Haar relatie met die vrouw eindigde na een paar maanden en algauw zaten wij met z'n 2-tjes weer helemaal in ons oude vertrouwde ritme: we zagen elkaar weer vaak, gingen weer samen op vakantie en kroelden weer als vanouds. Tot zij ongeveer 3 maanden geleden aangaf dat we elkaar een tijd niet moesten zien, omdat ze tijd en ruimte wilde. Aanvankelijk deed dat me niet zoveel, maar zo'n twee weken geleden kreeg ik er steeds meer een slecht gevoel over. Ging nadenken over het hoe het verder moest, waar ik de laatste jaren mee bezig was (want veel mensen zeggen: "jij verdient een echte relatie, met iemand die voor de volle 100% voor jou gaat"). Afgelopen week heb ik haar opgebeld en verteld over het slechte gevoel dat ik kreeg tijdens de radiostilte. Zij wil gewoon goede vrienden blijven en de ruimte hebben om contact te hebben met vrouwen. Ik heb eerlijk gezegd dat ik dat absoluut niet ga trekken, dat dat een belediging zou zijn voor wat wij 5 jaar lang hebben gehad samen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb definitief de stekker eruit getrokken. Aanvankelijk voelde ik me opgelucht en sterk (omdat ik immers het initiatief had genomen tot deze beslissing), maar al heel snel daarna voelde ik zo'n diep verdriet. Omdat ik besefte dat aan een prachttijd (6 jaar) een einde was gekomen, omdat ik nu opeens weer alleen ben.
Ik kwam vanmorgen deze site tegen en las een verhaal van iemand over de zondagmorgen. Zo herkenbaar! Ik werd vanmorgen zo verdrietig wakker; normaal gesproken was ik naast haar wakker worden en aten we gezellig samen in bed croissantjes met een mok koffie. Schril contrast met de solitaire bak koffie op de bank, met een mueslireep (wie maakt er nu croissantjes voor zichzelf?!) en een stom programma op de TV.