Het misselijke gevoel is er weer..
Ik haat het dat ik door jou niet goed slapen kan. Hoe slaap jij? Als een roosje?
Woorden die je me in één van onze laatste gesprekken zei schieten me door het hoofd. Jij die altijd zo betrouwbaar was. Jij die er nooit aan zou denken om iemand te bedriegen. Waar was je? Je hebt me niet bedrogen in de zin dat je tijdens onze relatie iets met haar begon maar waar ligt uiteindelijk die emotionele grens. Je stond open voor haar anders was je er een week na onze breuk niet aan begonnen. Hoe kan je dan nog zeggen dat je zo anders was? Stond ik alleen nog te vechten in onze relatie? Zo ja..was dat oprecht? Nee.
Jij die tegen me zei tijdens de laatste ruzie dat het beter uit was omdat ik er toch niet voor je was als je me nodig had. Gek hoe je dat nog ff in mijn richting duwde terwijl jij al had opgegeven. Hoe verwacht je dat iemand er voor je is als die weer eens voor de zoveelste keer heeft moeten aanhoren dat ze de boom in kan? Natuurlijk gemakkelijk om het bij mij te zoeken. Perfect excuus om met iemand anders te beginnen. Jij die elke keer dat het er weer tegenzat me dumpte en me uitkafferde..jij die zei dat het was omdat dat gebeurde omdat je wou dat ik iemand anders was. Dat ik liever moest zijn. Was dat een excuus?
Jij die zei dat er een deel van mij was waar je op was gestoten en niet mee kon leven. Dat ik daar maar meer op moest letten in de toekomst. Weer ik toch?
Jij die zei dat ik nog wel iemand mooi zo tegenkomen want ik verdiende het? Mooi van je...
Ik haat het dat ik niet kan slapen door jou.
Ik haat hoe je me verleden tijd noemt.
Ik haat de manier waarop je me hebt achtergelaten.