Alweer even geleden dat ik hier een blog postte, maar voel de laatste dagen/uren/minuten steeds meer de behoefte weer eens te bloggen. Of het direct iets te maken heeft met liefdesverdriet weet ik niet, ik denk het wel in zekere zin. Al het verdriet rondom mijn exen is verdwenen op de achtergrond. Soms nog even de eenzaamheid van het alleen zijn, die ik probeer in te vullen door nietszeggende scharrels. Momenten die ik alleen ben vul ik voornamelijk met feestjes, vrienden, sporten en scharrels. Ik ben me bewust van het weglopen voor het alleen zijn, dat een scharrel mijn behoefte aan liefde maar voor even vervult, maar hoe goed ik het ook weet..ik verander het niet. Ergens wil ik het wel veranderen, maar blijkbaar is er de angst dat ik dan alleen achter blijf, zonder liefde. Confronterend om het zo neer te zetten en terug te lezen.

Ik geniet in het moment volledig zo lijkt het, maar kijk vervolgens terug en krijg het idee dat ik niet volledig geniet. Zo is dit met een feestje waar een persoon lijkt te ontbreken, een scharrel waarbij "het gevoel" ontbreekt. Sporten waar ik behaalde resultaten wil delen? Of uitgeput na het sporten met "die iemand" wil zijn etc. Alsof er een puzzelstukje ontbreekt in het geheel, die maakt dat ik na iedere fijne gebeurtenis een soort gemis voel. Wat is dit gevoel? Waar komt het vandaan en hoe verander ik het? Kleine aantekening: Ik woon sinds een aantal maanden op mezelf, ineens helemaal alleen. Waar ik altijd bij mijn ouders heb gewoond, en geen ervaring heb met het alleen wonen.

Afgelopen weken veel op stap geweest en een leuke meid leren kennen. Niet iemand waar ik normaal voor zou vallen, maar toch een soort aantrekking. Voor ik het weet verwikkel ik mijzelf in een spel van intriges, aantrekken en weer afstoten. De bijna ziekelijke behoefte om controle te hebben op alles wat er gebeurd rondom die persoon. Contact willen hebben, maar wanneer er contact is het vooral oppervlakkig houden en niet weten wat ermee aan te moeten. Het is een proces wat zich iedere keer af lijkt te spelen wanneer ik iemand interessant vind, het wordt bijna een spel wat uitmondt in een hoop gedoe en gezeur.

Zondagochtend: lekker weer, redelijk geslapen, op naar het werk. Niks aan de hand zo lijkt het tot ik mijn facebook aanzet. Jaren geleden nog voor mijn eerste heftige ervaring met liefdesverdriet, had ik een korte romance met mijn reisleidster. Ik had een relatie die op zn eind liep en beeindigde de relatie. Nog nooit had ik zoveel in zo'n korte tijd gevoeld voor iemand (8 dagen!!). Toen ik naar huis ging nog contact gehad een paar maanden maar dat verwaterde net voor het tot een ontmoeting kwam, ze had namelijk een ander leren kennen. Afijn dit is 5 jaar geleden bijna, en op facebook zie ik vandaag ineens foto's van haar in het buitenland (stage) voorbij komen. Heerlijk op een tropisch eiland genieten, en ik ziet weer precies waarom ik gek op haar was. Sterker nog dit gevoel lijkt zelfs iets terug te komen.

Wat is dit? Wat maakt dat ik van zelfverzekerd en onafhankelijk, iemand die prima op zichzelf kan zijn, ineens zo gevoelig ben? Dat ik tijdens een avond stappen iemand zoen en die persoon de dag erna graag wil spreken en meteen weer wil ontmoeten? Dat ik 5 jaar na deze reisleidster terug kan denken aan haar en het/haar mis? Dat ik deze reisleidster wil ontmoeten terwijl ik een week geleden nog weg was van n ander (het intrigespel)? Dat ik niet meer rationeel kan kijken en kan denken, het is prima zo alleen?

Ik ben niet gek, ik ben niet dom en ik ben ook zeker niet onbekend met mijn eigen gevoel. Hoe kan je gelukkig zijn met een anders als je het alleen niet bent? Het lijkt alsof ik een zacht eitje aan het worden ben die zomaar in tranen uit kan barsten omdat hij het gevoel krijgt dat hij de liefde van zn leven niet tegenkomt, sterker nog al is tegengekomen en heeft laten lopen. Waarom denk ik bij iedere meid waar ik geinteresseerd in ben: jij kan ervoor zorgen dat ik compleet ben?

Zolang ik die gedachten heb moet ik aan mezelf werken, wordt mij verteld. Dit weet ik. Hoe werk ik in godsnaam aan mezelf? Ervaren wat het is om alleen te wonen en alles zelf te moeten doen? Stiltes ervaren wanneer die er zijn?