Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
joepieeee ik ben thuis
half 6 's ochtends. Hier gaan we weer. 5 uur gaat mijn innerlijke wekker. Ik kan niet meer slapen. Zie voor me hoe hij opstaat nu, zijn koffie drinkt, naar buiten gaat, wegrijdt. Allemaal zonder mij. En het kan hem geen ene mallemoer schelen. Het zou mij ook niks moeten kunnen schelen. Ik zou moeten kunnen zeggen flikker maar op, als jij mij niet wilt wil ik jou ook niet. Zo zou het moeten zijn. Ik zou sterk moeten zijn. Ik zou ook op mijn fiets moeten springen nu en alleen naar het strand moeten rijden, zonder hem. En dan tegen hem zeggen ik ben alleen naar het strand geweest waar ik beloofd had met jou naar toe te gaan. Was veel leuker zonder jou, had ik tenminste niemand die aan mijn kop zeurde. Waarom voelt het dan bij mij niet zo?
Weer een lange dag voor me met tijd om na te denken. Zoek afleiding. Ga dingen doen. Praten tegen mezelf.
Ondertussen hopen op een paar miezerige kusjes, ik weet precies hoe laat ze kunnen komen, rond kwart over 6, als hij op zijn werk aankomt. Maar ja, gemeend? Of een 'favour' van zijn kant naar mij toe, ja vast. Zodat ik weer even geloof dat het goed kan komen. Een gelijkwaardige relatie, waar de partner echt voor mij zorgt, echt om mij geeft en mij ziet. Mij ook blij wil maken, mij het beste wenst, een arm om me heen in plaats van de deur in mijn gezicht als ik hem nodig heb, want dan vraag ik te veel, wie denk ik wel niet dat ik ben, hij kan mij nu niks geven. Nee uiteraard niet, wie kan er nu iets geven aan iemand als ik? Met al die vreselijke, onoverkomelijke fouten die ik gemaakt heb? Gooi die deken maar over me heen en negeer me, zo'n verschrikking ben ik. Vergeef me, vergeef me, vergeef me. Sorry sorry sorry sorry sorry.
"Nee, dat zijn alleen woorden. Woorden tellen niet. Acties tellen. En die acties laten zien dat jij niet om me geeft. Je denkt alleen aan jezelf. Je bent een egoïst. Je denkt alleen aan jezelf. En nu moet het op MIJN voorwaarden. Want dat jij zomaar kunt kiezen om afstand te nemen en in je eigen huis te gaan, dat pik ik niet. Dus MOET jij nu ook naar huis omdat IK dat zeg, want IK wil de macht en jouw gevoel doet er niet toe. Als jij huilt, doet er niet toe, is jouw probleem. Los het zelf maar op. Want als jij een fout maakt, moet ik het recht hebben om hetzelfde te doen, want gelijke rechten! En ik zal je jouw fout eindeloos in je gezicht blijven wrijven, zodat je niet vergeet wat een verschrikking het is en hoe vreselijk het is om met jou te leven. Samenwonen? Een toekomst? Vergeet het maar. Ik ga mijn leven echt niet aan iemand als jou toevertrouwen." Hoezo samen groeien? Hoezo gelijkwaardig? Hoezo vergeving? Hoezo aandacht? Vertrouwen?
Gelukkig mag ik vanmiddag een vriendin gaan helpen met haar huis. Die zit ook in deze situatie, ook uit elkaar, en ook op een rotmanier, nu verdrietig, ze was gisteren op bezoek. Ben ik bezig, het gevoel dat ik nuttig ben, er voor iemand kan zijn, een arm om haar heen kan slaan. Ik kan beter mijn tijd en energie gaan steken in anderen dan in hem. In mezelf ja, maar dat lukt nog niet zo goed. Gek genoeg ren ik voor mezelf niet naar de supermarkt om iets lekkers, maar voor die vriendin wel, en voor hem zou ik des te harder rennen. Een arm om mezelf heen, dat moet ik nu gaan doen. Mezelf helen. Mezelf troosten.
De inzichten zullen wel komen. Ik ga nu maar douchen en een ochtendwandeling maken. De dag begroeten, een paar katten knuffelen die op straat lopen en een paar mensen goedemorgen zeggen of zo. Even de routine doorbreken. Mijn eigen herinneringen in plaats van de herinneringen samen met hem.
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Goede morgen Petals
Goed dat je vandaag je vriendin kunt helpen, erg fijn en erg belangerijk om dat soort dingen te doen, je hebt afleiding en je merkt dat er idd nog zat mensen zijn die je wel waarderen, die je wel nodig hebben en die je wel dankbaar zijn dat je er bent.
Probeer zo door te gaan meis, hoe moeilijk ook, hoe eerder je je echt realiseert dat het echt definitief over is... hoe beter het is.
Heel veel sterkte en voor vandaag succes en wie weet zelfs tot op zekere hoogte plezier met je vriendin helpen
Trap er niet in
Trap er niet in meid!!!! De hele dag lang niet! Doe het niet! Beloofd?
En die deken? Die mag wel weg. Heb je lang genoeg onder gezeten. Ga weer trots zijn op jezelf.
een lach op je gezicht
het is heel moeilijk, maar als jij je vriendin steunt, zo zal er ook iemand jou wel steunen.
en groet de mensen op straat als je kunt, ze zulle teruggroeten en je een beter gevoel geven, als je kunt..
ik weet dat er momenten zijn, dat ik denk, rot toch allemaal op, k heb geen zin in vrolijke gezichten, maar toch als je steeds vrolijk begroet wodt, al zijn het vreemden, voel je je al een stuk beter.
sterkte, ik snap wat je bedoeld, met een arm willen, ipv een deur in je gezicht als je hem nodig hebt. ik heb het ook te lang toegestaan, en moet nu verder alleen.
ook jou gevoel van nu doet hij dit of dat, grr,, zo erg, ik herken dat.
sterkte, je komt er wel
Petals & Broken27: hoe werkt dat nou precies
Ik lees je blog, en heb ik je eerdere blogs gelezen. Uiteraard volg ook Broken's blog, reageer daar vanuit mijn eigen kijk op zaken op, en lees ook de andere reacties die er geplaatst worden.
Ik vraag mij af hoe dat eigenlijk werkt, of wat er nou precies bij jou of Broken gebeurd,....in het hoofd.
Je krijgt voor de zoveelste keer weer die lading over je heen die allerlei gevoelens opwerpen bij je, teleurstelling, afwijzing, niet gezien of gehoord worden, etc,etc. In ieder geval wordt op zo een moment je hele mens zijn aan mootjes gehakt, om het maar even zo te zeggen. Keer op keer. Vervolgens keer je, of je wordt gewoon weggestuurd, als een geslagen hond met je staart tussen de benen naar huis, ligt emotioneel helemaal aan gruzelementen. En dan ergens ontstaat dan schijnbaar weer dat geknaag en die behoefte die toch weer creëert dat je het gaat proberen. Daar waar toch ergens je intuïtie aan alle kanten loopt te schreeuwen diep van binnen dat er iets niet goed zit.
Ik vraag mij dan af of je het op gegeven moment niet gewoon spuugzat wordt. Die overweldigende negatieve energie die er op zulke momenten op je afkomen en je helemaal leegzuigt, je eigen besluiteloosheid daarin of onvermogen om voor jezelf daarin op te staan en te denken: ja maar,....ik wil dit helemaal niet meer in mijn leven.
Gewoon een, misschien vreemde, vraag hoe en wat er dan precies bij beiden dames gebeurd. Welke stappen worden daarin genomen in het hoofd of welke hormonenwerking kickt erin, welke gevoelens gaan er dan opspelen, welk traject of proces wordt er afgelegd voor dat je dan weer door je hoefjes gaat ?
je wilt gewoon terug naar het
je wilt gewoon terug naar het vertrouwde, je onderdrukt dan maar weer tijdelijk de nachtmerrie en hoopt tegen beter weten in op beter. Ik weet het ook niet. Ik ga dan in gedachten terug naar de goede momenten. Ik kan het ergens ook gewoon niet hebben, niet hebben dat hij verdergaat, dat die droom weer, alweer stuk is. Dan wil ik me met alle geweld nog op de een of andere manier in zijn leven hebben, want niks is helemaal niks meer. Dan zie ik hem in mijn gedachten verder gaan zonder mij en dat maakt me zo woest en zo intens verdrietig tegelijk. Dat het net lijkt of niks er meer toe doet. Afgelopen week hoopte ik zo op meer, dat is het erge. Hij lijkt er dan weer even helemaal voor te gaan, doet me weer allemaal beloftes en ik laat me inpakken want het voelt weer even zo goed, zo vertrouwd. Op dat moment wil je ze gewoon geloven, die beloftes. Je voelt zijn hand weer in de de jouwe. We hebben het nota bene zaterdag weer gehad over de echte toekomst, over het samen echt proberen. Tja... gewoon te graag willen geloven. Teruggaan naar eerdere momenten, hetzelfde gezicht en hetzelfde gedrag bij iemand zien en dan denken zie je hij gaat er weer voor. Te veel hoop. Het gewoon niet kunnen bevatten weer alleen te zijn, dat mensen zo met je omgaan.
Ja maar,.....
En alles wat er dan tegen, of over je gezegd dat is dan weg ? Dat verandert niets aan je zelfbeeld, raakt je niet meer, heeft verder geen invloed op je gedrag op de momenten dat je samen bent als alles weer mooi en shiny lijkt te zijn ?
Je vraagt jezelf dan ook geen moment af; wat is dat toch in mij dat ik hier zo aan wil vasthouden ? Er komt ook nooit de gedachte "veel succes, ik hoop dat een ander er erg gelukkig mee gaat worden", geef mijn portie maar aan Fikkie.
ja uiteindelijk wel ja. Dat
ja uiteindelijk wel ja. Dat besef begint bij mij nu te komen. Maar het gaat gek genoeg heel erg langzaam.
Vooral wat hij zei zaterdagnacht toen ik moe was en vroeg om een arm om me heen: dat alles wat hij doet nu naar mij toe een favour is naar mij toe, dat ik vooral niks van hem moet verwachten, dat ik al blij mag zijn dat hij met mij is. Dat kwam zo keihard aan. Dat woord FAVOUR staat in mijn geheugen gegrift nu en maakt dat ik er nooit meer hetzelfde naar kan kijken. Als ik hem nu weer zou zien, zou ik er nooit meer hetzelfde in staan. Hij zou me nooit meer kunnen aanraken zonder dat ik denk: wat wil jij nou eigenlijk? Het mooie aan onze relatie was juist dat hij er vol voor ging, vanaf het begin. Dat ik wist wat ik aan hem had, niet dat wazige gedoe van niet weten wat je wilt, er vol in alle aandacht voor gaan. En dat is nou juist wat hij niet meer doet nu. Het is nu wel heel erg duidelijk. Maar ik kan gewoon nog niet denken oh joh ga dan maar naar een ander het amusement ermee. Doet te veel pijn.
@Petals; *steekt zijn vingertje weer op*
*steekt weer zijn vingertje op.*
Ok, snap ik. Dat de mooie momenten daarin weer terug kunnen springen en de balans weer kunnen laten doorslaan naar de "hoe mooi het was before the shit hits the fan" fase. De bekende valkuil die wij allemaal kennen.
Ok, dan heb je jezelf op de momenten dat het goed was heel kwetsbaar en open over jezelf opgesteld, je vertrouwen gegeven aan iemand over waar je met jezelf tegen aanloopt of wat je heb meegemaakt. En dan die stukken van je zelf, die volgens mij dan zo gevoelig zijn en diep liggen in verwijtende vorm terug gesmeten krijgen.
Ik bedoel, geeft je dat op zo een moment niet een ontzettende pijn die je kern raakt, een zielspijn om het maar even zo te noemen. Hoe voelt het dan op zo een moment dat het gebeurd, wat gaat er door je heen ? En dat verdwijnt dan door het gemis of de behoefte aan die droom ? Kan je jezelf dan weer volledig "geven" aan de persoon in kwestie ?
Ik kijk ook even naar hoe ik zelf met dit soort situaties omga, soort van spiegeltje voor mijzelf.
nee, dat volledig geven lukt
nee, dat volledig geven lukt dus inderdaad niet meer. Hoe kan ik me ooit nog echt veilig voelen nu? In zijn armen slapen gaf me in het begin het ultieme veilige gevoel, ik voelde me gezien, gekoesterd, mooi. Hoe kan ik nu nog naast hem slapen als ik weet dat op elk moment de bom weer kan barsten, dat hij er geen zin meer in heeft? Hij heeft teveel aspecten van mij niet eens gezien, niet willen zien, of juist zoals jij het heel mooi zegt mijn meest gevoelige punten terug in mijn gezicht gesmeten. Hoe voel ik me op zo'n moment? Alsof ik in een ravijn gesmeten word... in eerste instantie ongeloof. Zegt hij dat echt? Een soort shock, verdoofdheid. En als het dan doordringt, een soort verlamming, in mijn onderbuik en rug een pijnlijk en gespannen gevoel, een diepe intuïtie dat het niet goed zit. Misschien komt daar dat diepe verdriet ook wel vandaan nu. Om de droom, maar ook om het gewoon niet gezien worden, zo gehoopt wel gezien te worden, en dan blijven proberen om misschien... toch maar... nog steeds... begrepen te worden. Door iemand die er totaal niet klaar voor is, die het niet wil, die het niet kan, wat dan ook. Die er een soort energie van lijkt te krijgen om mij door het stof te zien gaan. Die als ik huil niet luistert. 1 keer, slechts 1 keer heeft hij zijn excuses aangeboden en gezegd ik ben een idioot, we gaan er samen voor. Maar alweer: ik laat het zelf toe. Waarom in godsnaam?? Ik negeer alle signalen die mijn lijf en mijn hele wezen me geven. Wat een pitbull ben ik dat ik blijf vasthouden?
@Petals; vechten tegen de bierkaai ?
Wat een pitbull ben ik dat ik blijf vasthouden?
Even een breekijzer lenen ??
Maar uuuh,....als ik nou even dit stuk neem wat jij beschrijft;
Hoe voel ik me op zo'n moment? Alsof ik in een ravijn gesmeten word... in eerste instantie ongeloof. Zegt hij dat echt? Een soort shock, verdoofdheid. En als het dan doordringt, een soort verlamming, in mijn onderbuik en rug een pijnlijk en gespannen gevoel, een diepe intuïtie dat het niet goed zit. Misschien komt daar dat diepe verdriet ook wel vandaan nu.
Hoe overbrug je dan dat gevoel eigenlijk als je gehoor geeft aan je gemis ? Dit is dan toch, ik hou helemaal niet van dit woord, iets wat iemand je aandoet ? Wat creëert nou dat je dan toch dat gevoel van verlangen weer naar die persoon hebt ? Heb je dan helemaal geen fysieke of geestelijke gevoel van weerstand tegen die persoon als je samen bent ?
Ik bedoel, iemand hoort en ziet je niet, heeft geen respect en erkenning voor je zijn. Maar toch wil je dat graag van die persoon hebben. Eigenlijk voor jezelf wetende , mag ik dat zeggen-ja dat mag ik zeggen, nooit zal krijgen op een manier waar jij behoefte aan hebt. Ben je niet een beetje tegen de bierkaai aan het vechten ? En continue jezelf aan bevestigen in die afwijzingen ?
ja dat ben ik zeker. Ik
ja dat ben ik zeker. Ik probeer dingen los te puren bij hem die hij niet gaat geven. Een projectie van wat ik verwacht dat een normaal mens wel gaat geven, op hem, van mijn ideale relatie, hoe ik het wil, op hem, en proberen in signalen te zien dat hij er ook om geeft maar die signalen zijn dan eigenlijk gewoon kruimeltjes en niet werkelijke aandacht. Als ik nu terugkijk, hoeveel tijd heeft hij hier in mijn huis doorgebracht? Door de weeks weinig, dat kwam door werk. Maar in het weekend ook steeds minder. Heeft hij mijn boeken ooit bekeken? Nee. Terwijl die voor mij zo belangrijk zijn. Heeft hij vragen gesteld over dingetjes in mijn huis? Nee. Heeft hij interesse getoond om mijn stad beter te leren kennen? In het begin wel, maar het was al snel: ja Rotterdam is leuker, jouw stad is zo weinig te doen. Maar ja als hij dan weer een keer kwam... dan was het ook weer leuk dus vergat ik het weer, stopte ik het inderdaad maar weer weg, ik ging ook steeds minder van mijn ongenoegens uiten om maar te zorgen dat hij niet boos werd. Maar in wezen waren bepaalde dingen al langer eenzijdig.
@Petals: zie ik een patroon ?
stopte ik het inderdaad maar weer weg, ik ging ook steeds minder van mijn ongenoegens uiten om maar te zorgen dat hij niet boos werd.
Alles voor de lieve goede vrede, als hij maar niet weggaat,.....zoiets ? *moet copyright rechten overmaken aan waterman.*
Nou lees ik mijn vragen en jouw antwoorden daarop, en volgens mij zie ik een steeds terugkerend patroon daarin bij je, en lijken mij wat dingen op te vallen. Kan zijn dat ik het verkeerd zie hoor. Ben daar wel nieuwsgierig naar.
Vraag mij af of jij, Broken27 die in dezelfde situatie zit, of andere leden (Hort,Chelle, Waterman, wie dan ook) dit ook waarnemen. Of dat het puur aan mijn manier van lezen en interpreteren ligt.
ja dat patroon is er zo
ja dat patroon is er zo langzamerhand wel steeds meer ingeslopen ja.
Correctie
Hmmmm correctie, ik zie al waar het misgaat. In jouw manier van antwoorden bedoel ik, de inhoud daarvan,en misschien zelfs het tempo.
Niet in wat er gebeurd, dat is inmiddels bekend.
@petals
Je intuitie zegt dat het niet goed is , maar tegen beter weten in blijf je proberen om datgene wat vroeger wel kon en er was terug te krijgen. Je zegt ik neem genoegen nu met kruimeltjes terwijl die je juist zoveel verdriet doen omdat er niet meer inzit op dit moment . Hij geeft niet meer dan dat en tegelijkertijd probeer je denk ik te overzien wat dit je nu eigenlijk oplevert. Je weet dat het bijna niks is maar wilt doorgaan om er meer van te maken. Ten koste van wat ...waar trek je de grens , wat moet er gebeuren dat je de knop kunt omzetten dat dit niet voldoende is.. mss hoop ?
Heb je misschien ook een idee waarom hij zo doet , waarom het eerst goed ging , na een mindere periode je beloftes doet om vervolgens in een herhaling te vallen waar jij niks aan hebt . Vanaf daar probeer je weer de draad op te pakken ....
Ik begrijp best dat je voor hem wilt vechten en het woord opgeven mss niet in je karakter zit of dat het denkbeeld dat hij alleen verder gaat zo intens pijn doet wat je doet doorgaan . Hij heeft mss de indruk nu van dat hij alles kan maken , jij blijft toch wel , accepteerd wat hij doet en daardoor grensverleggend . In plaats van dat je de rem erop zette trok je je terug in je schulp waardoor de grens nog meer verlegt wordt door hem.
Ik denk dat het beter is voor jullie beiden om eens een geheel andere Petals te laten zien, een Petals die voor zichzelf durft op te komen, je loopt het risico dat je hem kwijtraakt , maar dit is ook trekken aan een dood paard en kost jou veel meer dan hij jou geeft . Nu zelf het initatief nemen en niet meer wachten op ...
Als jij niet eens compleet jezelf kan zijn bij hem , je ongenoegens al voor je wil houden, niet weten nog wat je nog moet voelen, dan moet je toch eigenlijk jezelf de vraag stellen ,ben ik dit ??
voor me zelf opkomen
dat is precies wat ik geprobeerd heb gisteren. Hij nodigde me uit om te komen eten, vanavond dus woensdag.
Innerlijke strijd. Uiteraard wilde ik naar hem toe rennen en net doen of er niks aan de hand was. Maar als ik alles zo hier lees, dan weet ik meer dan goed dat dat niet reëel is. Dus ik heb met hem gechat en precies gedaan wat jij hier schrijft: ik heb mijn grens gesteld. Ik heb gezegd dat ik alleen een relatie wil die gelijkwaardig is. Dus geen favours, niet het gevoel dat ik nu van alles goed zou moeten maken. Dat dat niet werkt en dat ik dat niet wil. Dat ik heel erg geschrokken ben van dat woord en dat me dat heeft doen inzien hoe we ervoor staan. Dat ik geen etentje wil met iemand die dat als favour voor mij zou doen, maar een etentje met iemand die oprecht blij is om mij als persoon te zien en tijd met mij door te brengen. Dus ja. Hij gaf aan dat hij dat woord favours niet zo bedoeld had, dat dat er veel te hard was uitgekomen, maar dat hij door zijn twijfel niet meer zo goed weet wat hij wil en soms te weinig geduld heeft met mij. Ik weet zelf ook wel dat ik erg kan pushen. De gedachte dat ik hem kwijtraak is dan gewoon zo overweldigend dat ik verval in een wanhopig vastklampen.
Anyway, aan het einde van het gesprek zei hij dat we beter niet konden afspreken vandaag en dat hij na moest denken. Dat hij wilde kijken hoe het verder ging bij hem. Ik voel me verward nu, maar weet wel dat ik hier goed aan heb gedaan. Ik ben in ieder geval mezelf geweest.
@torn en Petals
Broken is redelijk moe om nog te schrijven op haar kleine telefoontje vandaag..
Heb alles gelezen net en ik merk dat ik mij volledig herken in wat Petals schrijft. In alles. Onder de mantel der liefde blijf je hopen op meer, blijf je verlangen naar weer de oude situatie, de situatie waar hij je op handen droeg en lief had. En soms laat hij die momenten ook zien, afgelopen week nog toen ik een avond daar was bijvoorbeeld. Hij me spontaan mee uit eten, wat een verrassing. Op zulke momenten denk je dat het goed komt. Ik wijdt heel veel ook aan zijn depressie waar hij in zit, of ik gebruik het misschien als excuus. Zou ook prima kunnen. Ben er nog niet helemaal achter.
De liefde overwint de vaak tergende buien. Want de dag daarna kun je weer in zijn armen wakker worden, staat er een ontbijtje voor je klaar en heb je een dag waarin je weer heerlijk kan lachen en genieten van elkaar. Deze dagen zijn nog altijd meer dan de dagen dat je niet geniet. Althans in mijn situatie wel. Dan heb ik het over de dagen dat we echt fysiek samen zijn. De dagen dat ik thuis ben hoor ik weinig en moet ik afwachten of hij weer eens belt.
De laatste keer dat ik hem sprak afgelopen zondag toen we ruzie kregen, schreeuwde hij dat hij me niet meer wilde zien na mijn openhartigheid over wat ik vond van de situatie. Daarna heb ik alleen nog een kleine sms gekregen waarin stond dat hij wederom wilde nadenken over ons. Dan raak ik weer in paniek. Letterlijk. Huilbuien, slaappilletje, niet uit mijn bed komen etc. Een complete zombie. Terwijl ik eigenlijk blij hoor te zijn dat ik van hem af ben. Maar in plaats daarvan wil je je eigenlijk wel in alle bochten wringen om hem zijn besluit terug te laten nemen. Dit keer heb ik dat niet gedaan. Hij moet maar nadenken, hij komt vanzelf wel weer in de lucht.
En dan? Vraag je je waarschijnlijk af? Geen idee, ik merk dat het mij uitput en dat ik hier misschien gewoon eens volledig doorheen moet gaan. Alleen dat knagende gevoel van gemis, zijn geur, zijn grappen, alles wat wel fijn was.. Het lijkt wel alsof ik de slechte momenten heel snel vergeet, niet merkend dat je lichaam al heel lang zegt op deze manier niet verder te kunnen.
Redelijk shocking dus! Merk ook als ik het zo allemaal opschrijf dat ik mijzelf helemaal niet respecteer meer, dat ik weer van mezelf moet leren houden..
Lange weg te gaan.
Liefs!
Lieve dames: Broken en Petals
Allereerst: ik vind jullie heeeeeel dapper! Ik vind dat jullie grote stappen maken! Ik wil jullie niet over een kam scheren, maar eigenlijk ben ik onder de indruk van jullie allebei!!!!!!
Ik zeg bewust LIEVE dames....... Niet beste, of geachte of zoiets, maar LIEVE dames..... Eigenlijk moet ik zeggen: TE LIEVE dames. VEEL TE LIEVE dames. Wat zie ik als patroontjes? Nou, best wel. Waarschijnlijk begon het allemaal als een sprookje. Was hij echt geweldig. Moest hij echt zijn best doen om jullie te veroveren. Te versieren, en te laten voelen dat jullie echt bijzonder waren, ze echt van jullie hielden. En dat gevoel, van iemand die je aanbidt, dat gevoel is zeer verslavend. Dat snappen we hier allemaal, hoor.
Maar..... op een gegeven moment was dat gevecht beslist.... waren jullie om. Waren jullie van hen. En toen was het niet meer belangrijk om jullie dat enorm goede gevoel te geven. Toen kon de ware aard van het beestje zich weer ongehinderd manifesteren. De narcistische, zelfingenomen, egocentrische aard van het beestje. Toen ze jullie eenmaal gewonnen hadden, was het spelletje klaar. Zij waren overwinnaar.
Waarom? Waarom loopt dat zo? Roos Vonk heeft een boekje geschreven. Liefde Lust en Ellende heet dat. Het beschrijft dit soort procesjes. Soms komt het tot liefde, soms eindigt het met wat lust, en in sommige gevallen komt er ellende van. Veel ellende. Dan is de ene partij onnoemelijk veel afhankelijker geworden dan de andere partij. De ene partij gelooft in liefde, onvoorwaardelijk er voor elkaar zijn, en de andere partij denkt.... wat nou liefde.... als IK het maar naar me zin heb. En omdat de machtsverhoudingen zoooo scheef liggen, krijgt de andere partij ALTIJD zijn (haar) zin. Want de ene partij heeft zich al bij voorbaat overgeleverd. Altijd, he, als die machtsverhoudingen te scheef komen te liggen, komt het tot ellende. En is er maar een uitweg. Heel hard wegrennen. Rennen voor je leven. Best leesbare verhaaltjes, van Roos Vonk.
Op die manier worden relaties erg beschreven als een machtsstrijd. Dat is het natuurlijk lang niet altijd. Er komt ook heel veel steun bij kijken. Steun, zorgen voor elkaar, geinteresseerdheid in elkaar, lief en leed delen. Maar veel van dat soort termen, eigenlijk allemaal, mis ik bij jullie. Op dit moment. De herinnering is er wel, maar actueel, nu, zie ik daar werkelijk niets meer van terug. Schelden (!!!), vernederen (!!!!), steun onthouden (!!!), beledigen (!!!!), dat zijn de termen die ik nu zie. FAVOUR... ik ga die term onthouden....Ik neem direct aan dat er sprake is geweest van liefde, maar ik zie er NU niets van terug. Toch houdt die herinnering jullie vast: het WAS eens wel goed....... Eens was het goed......... Let wel...... was...... Sterker nog, die liefde, die is verleden tijd. Die is over. Ervoor in de plaats is die ellende gekomen. Waar jullie toch wanhopig aan vasthouden.
Waarom? Waarom? Waarom? Waarom houdt je vast aan een relatie die geen relatie meer is? Waarom kunnen/willen jullie niet inzien dat waarschijnlijk elke andere relatie beter is dan dit. Dat zelfs geen relatie honderdduizend keer beter is dan dit? Dat je je uitgeleverd hebt aan iets wat heel slecht voor jou is. Wat zit daar achter? Welke angst zit daar achter? Dat stukje snap ik niets van...... (Je bent mij er natuurlijk geen verantwoording over schuldig, he! Dus je hoeft nergens antwoord op te geven, mij niet en niemand niet, onthoudt dat goed!!!!)
Langzaam komt het besef, hoop ik. Ik zie wel wat hoopvolle tekens, hoor! Ik zie dat jullie er zelf niet meer zo in geloven. In die liefde van die mannetjes... Ik zie bij beiden toch wel een beetje wankelend geloof.... Eigenlijk zou het niet zo moeten lopen. Eigenlijk is dit geen echte liefde..... Sprankjes van ongeloof... sprankjes van twijfel. Koester die. Maak ze groter! Ga hier weg! Ga voor jezelf beginnen!!!!!
@WW
Fantastisch geschreven , ik denk dat je helemaal gelijk hebt !
relatie als machtsstrijd
DAT is het punt waar jij helemaal de spijker op zijn kop slaat. Ik heb gisteren met hem gechat en dit meegenomen. Hij nodigde me uit voor een etentje. Ik heb gezegd dat ik dat wou, maar alleen als gelijkwaardigen. Niet meer waar de een een favour aan de ander zou doen, of op een superieure positie staat. Dat het alleen zou gaan werken tussen ons vanuit liefde. Ik heb gezegd dat de eerste maanden vol liefde waren, dat het toen toch ook niet ging over wie heeft gelijk of wie is superieur, wie mag bepalen, wie doet wie een favour? Nee toen waren we er voor elkaar, en wilden elkaar gewoon blij maken. Ik heb gezegd dat ik dat nu weer wil, in gelijkwaardigheid. Dat ik gewoon naast hem wil kunnen lopen en samen kunnen lachen, in plaats van al dat zware, foute, verkeerde en elkaar verwijten / vastklampen aan elkaar. En dat ik liever nu vrienden ben of helemaal alleen, dan in een relatie waar ik niet gelijkwaardig word bevonden en waar we überhaupt in termen van macht moeten praten met elkaar. Dat ik iemand wil die met mij afspreekt omdat hij gewoon blij is om met mij af te spreken, niet omdat ik zou moeten bewijzen dat ik fouten zou moeten goedmaken. Dat relaties niet over die dingen moeten gaan, maar over er voor elkaar zijn. Dat ik zo ongelofelijk blij ben dat hij in mijn leven kwam, juist omdat we in het begin zo open en vrij waren, echt helemaal voor elkaar gingen, elkaar blij maakten. En dat ik me DAT wil herinneren en niet waar we nu staan. Niet dat ik de illusie heb dat we nu terug kunnen naar die fase. Maar ik heb het uitgesproken. Ik heb uitgesproken wat ik wil nu. Het etentje gaat niet door... hij moet nadenken.
Petals
Laat hem maar eens een tijdje heeeeel lang nadenken, he. Er is op het moment niet veel te bespreken. Hij moet denken. Hij moet heeeeeeeeeeel veel denken. En komt hij terug, wees dan erg op je hoede voor de valkuilen. Maar ga hem nu niet lopen pleasen, daarmee krijg je hem niet terug.
de gedachtegang is inderdaad
de gedachtegang is inderdaad precies hetzelfde. Zo gaat het bij ons ook. Het gaat even heel goed weer, en dan krijgen we weer ruzie. Nu zijn we dus op een punt beland dat hij inderdaad ook roept van ja ik zie geen toekomst met jou. Bij het minste geringste, als ik dus heel open vraag om een arm om me heen, doet hij zoiets. Dan roept hij ik zie geen toekomst meer met jou, je maakt me niet blij. En in plaats van dat ik dan roep: ok, helaas, zoek iemand die je wel blij maakt, probeer ik me in de gekste bochten te wringen om hem wel blij te maken. Me niet realiserend dat wat ik denk dat hem blij maakt, hem waarschijnlijk nog wel meer verstikt (reactie mini-me). Maar na een tijdje komt hij standaard toch weer met een bericht, komt hij vertellen over zijn werk of zijn huis of wat dan ook, en dat hij moet nadenken. Ik weer in de stress thuis, tot we elkaar weer zien en het hele patroon begint opnieuw. Echt exact hetzelfde.
Broken, regel die laptop, ik wil met je chatten
!!!!
@Broken
Ja joh.... regel nou eens even die laptop. Serious work to be done!!
@petals maar eigenlijk ook @broken gezien de overeenkomsten
Ik ga weer eens eerlijk zijn, niet om de hete brei heen.
Wat ik interessant zou vinden is om erachter te komen waar jou (en Broken's) hang naar zo'n destructieve relatie vandaan komt. Vaak zie je dat dit diep geworteld zit in een jeugddingetje, ik weet het; een botte uitspraak maar niet voor niets.
Afgezien hiervan ken ik het zelf steeds weer terug keren naar een relatie die niet klopt heel goed !
Soms lees ik dat je vind dat je niet terug krijgt wat ze erin stopt, soms vergelijkt je het met een "normale" relatie maar de definitie daarvan is voor ieder net iets anders, je voelt je niet gehoord, serieus genomen etc, en toch , toch steeds terug komen of de enorme drang hebben om hierin te blijven hangen.
Best alarmerend maar uit je gedrag bespeur ik een laag zelfbeeld.
Beter een destructieve relatie dan geen.
Het onvoorstelbare is dat je alle shit vergeet en dat ene mooie moment blijft koesteren. Waarom ?....
En daarmee hoop ik meteen dat ik de plank finaal mis sla en dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Ik denk dat torn de juiste vragen stelt, maar ze zijn redelijk open en daarmee genoeg nooduitgangen om door je niet naar de kern van je probleem te hoeven kijken.
Hele echte antwoorden zullen we waarschijnlijk niet krijgen, ik denk ook niet dat een blog daar de plaats voor is
maar dat er meer speelt dan alleen het terug verlangen naar deze relatie staat voor mij wel als een paal boven water.
Het enige wat je op korte termijn kan helpen is een katalysator, iemand die je laat zien hoe het ook kan zijn.
Dat kan een korte fling zijn maar dat opent echt ogen. Het gevaar is dat je de kans loopt dan vol op deze fling te storten.
Al je antwoorden zijn gebaseerd op, ik krijg dit, maar ik wil dat en jij geeft me dat niet, waarom niet?
Die vragen zullen nooit beantwoord worden en dat weten wij allemaal, en zolang deze woede blijft razen dan ..... ach dat hoef ik jou ook niet te vertellen......
@ Petals
Als ik de blog en de reacties erop zo even bekijk, met name de reacties van Petals en Broken27, dan zie ik een patroon: Ze schrijven dat ze eigenlijk heel veel overduidelijke signalen krijgen van hun ex, of toenmalige vriend, die wijzen op een zeer onbetrouwbare partner. Ook beschrijft Petals dat ze telkens werd neergehaald door haar vriend:
[..]dat alles wat hij doet nu naar mij toe een favour is naar mij toe, dat ik vooral niks van hem moet verwachten, dat ik al blij mag zijn dat hij met mij is. Dat kwam zo keihard aan. Dat woord FAVOUR staat in mijn geheugen gegrift nu en maakt dat ik er nooit meer hetzelfde naar kan kijken. Als ik hem nu weer zou zien, zou ik er nooit meer hetzelfde in staan. Hij zou me nooit meer kunnen aanraken zonder dat ik denk: wat wil jij nou eigenlijk?
Hij heeft teveel aspecten van mij niet eens gezien, niet willen zien, of juist zoals jij het heel mooi zegt mijn meest gevoelige punten terug in mijn gezicht gesmeten. Hoe voel ik me op zo'n moment? Alsof ik in een ravijn gesmeten word... [..] Die er een soort energie van lijkt te krijgen om mij door het stof te zien gaan. Die als ik huil niet luistert. 1 keer, slechts 1 keer heeft hij zijn excuses aangeboden en gezegd ik ben een idioot, we gaan er samen voor. Maar alweer: ik laat het zelf toe.
Een projectie van wat ik verwacht dat een normaal mens wel gaat geven, op hem, van mijn ideale relatie, hoe ik het wil, op hem, en proberen in signalen te zien dat hij er ook om geeft maar die signalen zijn dan eigenlijk gewoon kruimeltjes en niet werkelijke aandacht. Als ik nu terugkijk, hoeveel tijd heeft hij hier in mijn huis doorgebracht? Door de weeks weinig, dat kwam door werk. Maar in het weekend ook steeds minder. Heeft hij mijn boeken ooit bekeken? Nee. Terwijl die voor mij zo belangrijk zijn. Heeft hij vragen gesteld over dingetjes in mijn huis? Nee. Heeft hij interesse getoond om mijn stad beter te leren kennen? In het begin wel, maar het was al snel: ja Rotterdam is leuker, jouw stad is zo weinig te doen. Maar ja als hij dan weer een keer kwam... dan was het ook weer leuk dus vergat ik het weer, stopte ik het inderdaad maar weer weg, ik ging ook steeds minder van mijn ongenoegens uiten om maar te zorgen dat hij niet boos werd. Maar in wezen waren bepaalde dingen al langer eenzijdig.
Je hoort mij niet zeggen dat er geen goede kanten aan zulk een persoon zitten, of dat je er geen gevoelens voor mag hebben, maar ik denk dat een relatie op deze manier veel pijn zal gaan doen!
Heb je al eens overwogen of deze 'minpunten' eigenlijk wel acceptabel voor je zijn? Je hoopt telkens dat 'alles weer goedkomt', dat de minpunten 'eigenlijk een fata morgana waren', dat er niets aan de hand is. Maar is dat wel helemaal reëel?
Ik wens je veel sterkte.
Je moet het ook niet willen
Je moet het ook niet willen hoor, om van 99% al te weten dat het toch weer mis zal gaan, maar toch voor die 1% te gaan. Natuurlijk begrijp ik het, ik zou ook graag willen dat die kans met dit1% toch gaat winnen. Maar je moet toch wel realistisch blijven. Probeer voor jezelf te kiezen, en ja dat is nu moeilijk.
Mijn lief heeft het vorige week zondag ook uitgemaakt, alleen heeft hij me nooit echt slecht behandeld, en met het uitmaken was ie er gewoon om me die dag nog te troosten. We hebben zelfs samen zitten te huilen. Zelfs nadat het uit was heeft ie me met respect behandeld. Hij zit duidelijk met zijn gevoelens in de knoop, en de kans is vrij groot dat hij terug komt. Ik moet er natuurlijk ook rekening mee houden dat het niet goed komt, maar hij hoeft niet te denken dat ie me zo makkelijk terug kan krijgen, hij heeft me tenslotte wel veel pijn gedaan om me aan de kant te zetten, omdat ie niet uitkomt met zijn gevoelens. Hij moet mij dan echt laten zien dat hij er voor de volle 100% voor gaat en dat er niet weer de kans gaat bestaan dat hij weer gaat twijfelen of weer in de knoei komt.
Maar als ie je al meerdere keren, en dat blijkt als ik alles hierboven lees, pijn heeft gedaan, dan zou ik toch zeggen om voor jezelf te kiezen, want zelfs een hond verdient beter.