Hmm.. hier kom ik dus op terug. Ik wil geen liefde aan een ander geven. Ik wil haar liefde geven.
Ik lijk sterk op te staan, maar dan slaat het me gelijk in mijn gezicht. Ze is weg, en ik weet niet of het voorgoed is. Niet zo heel veel gehuild vanochtend, alleen die autorit he.... Ik oefen het hele gesprek wat ik over 2 weken ga hebben, omdat ik zo bang ben dat ik niet uit mijn woorden ga komen. Het liefst zou ik naar haar toegaan, haar bellen, haar mailen. Maar ik doe het niet. Onze relatie is geklapt omdat ik soms zo door kon drammen, waardoor ze zichzelf verloor. Ik moet nu laten zien dat ik er voor haar kan zijn, op haar gericht kan zijn, helemaal. Ik voelde de klik toen ze het uitmaakte, alles zag ik helder, alles viel op zijn plek. Nu moet ik het maar laten zien... De dagen zijn niet door te komen. Alles lijkt in slow motion te gaan, en als dikke stroop tikken de seconden weg. Nog twee weken geen contact. Elke minuut die ik aan iets anders besteedt is er 1 minder om door te hoeven komen. Ik ben zo benieuwd wat ze denkt, hoe ze zich voelt, wat ze doet de hele dag. Er is maar 1 allesverzengende vraag die op mijn lippen brandt, die ik haar had moeten stellen: "Denk jij dat het nog goed komt?" Ik had het moeten vragen, nu moet ik wachten. Misschien weet ze het nog niet, maar als ze eruit was zou ze het toch wel melden? For better or for worse. Fijn om te lezen dat sommige mensen hier na alle ellende toch nieuw geluk vinden, weer daten. Ik wou dat ik het kon, me weer helemaal opnieuw verliezen in iemand. Maar nee, dat wil ik (nog) niet. Ik wil eerst hiervoor vechten. Ik kan haar niet missen. Gewoon niet. Mijn gedachten swingen alle kanten op vandaag. Focussen op iets lijkt niet te lukken. Ik moet sterk zijn, geen contact opnemen.. Maar ik wil het zo graag...