Er zijn momenteel 0 gebruikers en 9 gasten online.
kan het niet geloven...
Sinds 13 augustus ben ik na een relatie van 2 jaar weer alleen. Na drie dagen dacht ik dat het al beter ging en dat ik er wel overheen zou komen, maar vandaag werd me duidelijk dat ik meer tijd nodig zal hebbend an ik dacht... omdat ik me bijna niet kan inhouden hem een mailtje te sturen, leek het me een goed idee om hier mijn gedachten maar eens op te schrijven.
Allereerst ben ik erg blij dat ik deze site heb gevonden, het helpt om jullie verhalen te lezen! Ik dacht echt even dat ik de enige was die zich zo ongelukkig voelde, maar ik heb ontdekt dat er velen met mij zijn, en dat het ook erger kan.
Maar goed, mijn verhaal: twee jaar geleden zag ik hem, en meteen wist ik dat ik bij hem hoorde, dat ik hém wilde, liefde op het eerste gezicht. Het was allemaal geweldig, ging vanzelf, ik voelde me meteen zo thuis bij deze jongen... bij mij is dat gevoel gebleven, bij hem helaas blijkbaar niet. De laatste tijd leek hij misschien toch iets afstandelijker, iets minder vrolijk, maar ik dacht dat dat te maken had met hertentamens of zijn sportblessure, wat hij inderdaad als argument aanvoerde. En dat geloofde ik natuurlijk. Toen hij me anderhalve week geleden opbelde met de mededeling dat hij een paar stomme dingen moest vertellen, dacht ik dat er misschien iets met een familielid was, of dat zijn blessure erger was dan verwacht. Maar nee: in tranen vertelde hij me hoe lief, leuk en aantrekkelijk hij me vond, maar dat hij niet meer met me verder wilde. Hij zei dat zijn vrienden allemaal het gevoel hebben altijd bij hun vriendin te blijven, maar hij had dat niet. Voor mij kwam dit behoorlijk onverwacht, ik was echt overdonderd. Ik meende dat dit mijn ware liefde was, voelde me zo bij hem thuis, hield zo veel van hem. Ik had het gevoel altijd bij hem te blijven.
Helaas, als je dat gevoel niet allebei hebt is een relatie ook niet echt eerlijk, dat begrijp ik wel. Maar het doet me erg pijn dat we er anders over denken... Ik vond het erg moeilijk te geloven. Hij zei verder dat hij me zo lief vond, dat hij zich soms schuldig voelde, dat hij het soms vervelend vond dat ik dingen altijd zo goed wil doen en dat ik nooit echt boos op hem werd (wat ik ook nooit nodig heb gevonden, en als ik boos was zei ik dat echt wel), dat hij liever even geen vriendin heeft. Maar ik kan me nog steeds niet zo goed voorstellen dat dat redenen zijn om een relatie te beëindigen. Ik wil hem nu steeds vragen hoe lang hij hier al mee rond liep, of hij niet eerder had kunnen aangeven dat hij iets anders wilde... ik geloof het gewoon nog steeds niet.
Vandaag zag ik hem toevallig, en voor ik het wist waren we koffie aan het drinken. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en hoe ik me moest gedragen: ik wilde aan de ene kant heel graag doen alsof het gewoon goed met me ging, en gewoon aardig doen, maar aan de andere kant voelde ik me heel zielig, zeker omdat ik merkte dat hij het zelf niet zo moeilijk heeft als ik. Hij heeft me verschillende keren gezegd dat hij hoopt dat we goede vrienden blijven, wat ik op zich graag zou willen omdat hij mijn beste vriend ook was en ik hem als vriend erg waardeer. Maar ik merkte vandaag dat ik dat in mijn huidige staat nog lang niet kan opbrengen, want wat verlang ik naar hem! Ik word al jaloers als ik bedenk dat ik 'op gelijke hoogte' sta als de rest van zijn vrienden en vriendinnen. Ik word gek als ik bedenk hoezeer ik hem mis, wat hij nu aan het doen zou zijn, wat we samen konden doen. Overal zie ik dingen die me aan hem doen denken, hoewel ik toch al zijn spullen heb teruggegeven. Het is maar goed dat ik weet dat dit ooit over moet gaan.
Hmm, er is geloof ik nog veel meer dat ik wil zeggen maar dat moet maar even wachten... ik woon nu weer bij mijn ouders tot ik een kamer heb gevonden, en mijn moeder blijft me bezig houden met huishoudelijke taakjes.
- reina's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Lieve reina
Zoals ik reeds al tegen anderen gezegd heb. Wat ik je nu vertel ga je absoluut niet willen horen, maar is misschien wel noodzakelijk. Ik kan er ook volledig naast zitten, maar naar mijn eigen ervaring en naar wat ik al bij andere mensen op deze site heb gelezen heb ik het gevoel dat hij verliefd geworden is op een ander.
Ik hoop ten zeerste dat ik fout ben, maar dit is wat ik eenigzins afleid uit je verhaal.
Tja, hij heeft me verzekerd
Tja, hij heeft me verzekerd van niet... ik denk zelf ook van niet, maar ja, ik schijn me wel vaker te vergissen. Ik had er eigenlijk nog niet eens aan gedacht. En zolang ik er niets van hoor ga ik er niet van uit.
Ehm, hoe kom je daar precies bij? Kan me niet voorstellen dat er iemand leuker is dan ik.
En heeft iemand anders er misschien een andere kijk op? Vandaag na onze ontmoeting stuurde hij nog een mailtje of ik meeging naar een feest vanavond, maar heb daar totaal geen zin in.
Het hoeft helemaal niet...
Lieve Reina,
Mijn ervaring is dat het helemaal niet zo hoeft te zijn dat jouw ex een ander heeft. Het lijkt een beetje op het verhaal van mijn ex. Mijn ex was eigenlijk nog niet toe aan een relatie en wil nu ook liever vrijgezel zijn. Ook al zat hij hier pas nog huilend op de bank te vertellen dat hij mij zo mist. Maar hij kan niet 100% voor me gaan dus dan stopt het gewoon. Ik verdien iemand die 100% voor me gaat en niet iemand die het half half doet. Ik heb nu niet zoveel tijd maar je mag me altijd mailen. In ieder geval heel veel sterkte! Het komt goed, geloof me!
Liefs, Ione
Ik ben het met Rakly eens,
Ik ben het met Rakly eens, was ook het eerste dat in mij opkwam toen ik je reactie vanavond las. Weet ook niet waarom ik dat dacht, intuitie. Maar denk dat niet bij alle verhalen dus... Zou hem nog eens vragen hoor. Wat is de echte reden dat ie vrij wil zijn, vind hem niet zo duidelijk. Een relatie kap je niet zomaar af, iets moet de doorslag hebben gegeven lijkt me. Als ik jou was zou ik wel willen weten waar ik aan toe ben. Sterkte!
Heey Reina, Je weet nog
Heey Reina,
Je weet nog niets, dus ga niet van het ergste uit. Wat Rakly en Zonnestraaltje zeggen kan waar zijn, maar dat weet je niet. Stel een aantal vragen op op papier. Dingen die je echt wilt weten van hem nog. Maak een afspraak ga er heen stel die vragen en ik denk dat je daarna het contact voorlopig moet verbreken. Dit zal heel moeilijk zijn. Ik weet het. Mij lukt dat ook nog niet echt. Maar heb hierdoor wel geleerd dat ik dat wel had moeten doen. Met geen contact help jij jezelf het beste mee. Jij kunt het voor jezelf verwerken dan. Jij moet doorgaan met jouw leven. Ook heel moeilijk, want in dat leven kwam hij eerst voor en nu opeens niet meer. Maar het moet toch. De tijd die jij voor jezelf gebruikt, gebruikt hij ook. Hoe minder aandacht jij hem zal geven, hoe groter de kans zal zijn dat het misschien goed kan komen. Maar ga er niet op rekenen. Dat is wat ik erop te zeggen heb. Veel sterkte en veel succes Reina!
dat is een goed idee, vragen
dat is een goed idee, vragen opschrijven en die ineens stellen. Een probleem van het contact verbreken is wel dat ik dezelfde studie volg als hij, en we toevallig samen een college hebben. Ik heb daar geen zin in en zou liever niet gaan, maar vind mijn studie ook belangrijk. V?ɬ??ɬ?rdat ik hem gisteren zag ging het trouwens best goed, dus ik wil hem inderdaad niet zo graag weer zien.
ik ga er niet van uit dat hij een ander zou willen, ook dat kan ik gewoon niet eens bedenken, laat staan geloven.
Niet doen dan ook. Dat gaat
Niet doen dan ook. Dat gaat aan je knagen. Ik weet het want ik had hetzelfde.Ben er welachter gekomen nu dat het niet zo is. Maar het maakt dingen erger. Neem dat van me aan. Je gaat je klote voelen. Je gaat alleen nog maar daar an denken met als gevolg dat je er aan onder door gaat. Je kwelt jezelf. En dan ga je opeens bij hem langs omdat je het moet weten. En dan wordt de situatie alleen nog maar erger. Je hoeft hem ook niet te negeren of zo. Als je hem op college ziet, hou dan de eer aan jezelf. Zeg hem gedag, maar ga je niet aan hem hangen. Ga niet eindeloze gesprekken met hem voeren en zo. Je gaat daar alleen jezelf pijn mee doen. Je moet gewoon zo snel mogelijk proberen door te gaan. Laat hem niet merken dat je nog verdriet hebt. Huil uit bij je vrienden en familie die er voor je zijn. Schrijf alles van je af. Elk gevoel en elke gedachte. Dat helpt ook. Schrijf hier op deze site. Het enige wat je hier krijgt is steun. De mensen hier weten hoe jij je voelt want iedereen heeft een vergelijkende situatie op hun manier. Iedereen zal er voor je zijn. Het helpt mij ook heel goed om hier te typen. Veel sterkte!
Tss, ik ben weer in de
Tss, ik ben weer in de war...
heb iets stoms van mezelf herontdekt: eigenlijk vroeg ik me soms al eerder af of ik niet meer voor hem zou moeten voelen, soms moest ik wel moeite doen om een verliefd gevoel te ontdekken bij mezelf. Nu denk ik dat ik niet meer verliefd was, maar veel van hem wa sgaan houden.. maar toch: ik twijfelde soms wel een beetje en probeerde dat steeds weg te duwen omdat ik het zo leuk vond samen. Ik durfde dit niet aan mezelf toe te geven, maar nu maakt het toch niets meer uit
en kan het ook opschrijven.
Maar ?ɬ°ls ik dan al soms twijfels had, waarom doet het dan nu zo'n pijn? Nam ik misschien sommige gevoelens van hem over? klinkt raar, maar gebeurt me vaker, ook met hoofdpijn, geluk etc, de dag dat we uit elkaar gingen werd ik moe en met hoofdpijn wakker (hij had die nacht niet geslapen...) en ik voelde me de hele dag al droevig als ik aan hem dacht. O, ik weet het ook allemaal niet. In ieder geval voel ik me steeds echt beter als hij een mailtje stuurt, waarin hij dan vraagt hoe het gaat, dat ik sterk moet zijn, dat hij het soms ook moeilijk heeft, en of we binnenkort samen koffie zullen gaan drinken.
Ik heb in ieder geval straks besloten dat ik weer ga tekenen; dat deed ik voor deze relatie veel, maar door mijn studie, vriend & op en neer gereis kon ik er de tijd niet meer voor vinden. Toen ik vanmiddag erg verdrietig was besloot ik mezelf dan te tekenen, met symbolen en kleuren, hoe ik me voel. En het werkte wel, ik voelde me beter en het gaf me ook troost.
Dat is goed om te horen
Dat is goed om te horen Reina, dat je weer bent gaan tekenen. Je moet wat afleiding zoeken. Ik zelf ga kijken of ik niet eens salsa kan leren dansen. Mijn broer geeft daar les in. Het heeft me altijd wel leuk geleken maar had daar nooit echt tijd voor of zin in. ook vanwege mijn ex. Misschien dat ik maar eens les van mijn broer ga nemen hahaha. Tekenen heb ik trouwens ook nog aan gedacht. Grappig hehehe. portretten tekenen. Dat heb ik vroeger wel een beetje gekund. Van een foto dan. Misschien ook wel een leuk ideetje. Goed idee van jou Reina, dat tekenen. Ik ga dat ook eens proberen
?
Danspartner nodig?
Lijkt me heel leuk salsadansen. Hobby's zijn zeker nu erg bealngrijk.
Liefs Pluk
Ja, ik ben zelf ook trots.
Ja, ik ben zelf ook trots. Verder heb ik me tot doel gesteld zelf een kamer te zoeken en deze lekker tot mijn eigen thuis te maken (bij mijn ouders voelt het niet meer echt als thuis, bij hem had ik dat meer, maar ook niet volledig, heb dus al lang geen echt thuis meer gehad). Ik wil lekker leren koken en in mijn eigen kamertje vrienden op bezoek kunnen krijgen.
maar nu krijg ik weer vervelende visioenen, van mijn vriend die dan 's avonds thuiskomt en me knuffelt.... enz. Het bereiken van mijn droompje zal niet echt makkelijk worden, maar ik ga er wel voor. En verder komt altijd alles weer goed, alles. Je moet er alleen soms ook zelf je best voor doen.
Hahahaha altijd een
Hahahaha altijd een danspartner nodig
Salsa zonder danspartner is als een relatie zonder partner (tjonge daarom zijn we hier) Ja ik weet het. We moeten allemaal salsa gaan doen. Misschien dat we daar leren hoe we de partner bij ons kunnen houden in plaats van hem/haar van ons afduwen 
je kunt ook zonder partner
je kunt ook zonder partner opgeven toch? En dan krijg je er een toegewezen... dat kan natuurlijk goed uitpakken (maar ook minder, dat is waar).
Die visioenen en gedachten
Die visioenen en gedachten houden nog wel even aan hoor. Ik had ook van die gedachten. Die komen geheid nog wel weer terug denk ik. Een heleboel kwam door het feit dat ik nog zo weinig begreep en ook door alle emoties. Doordat ik mijn boosheid kwijt ben geraakt (ik heb ze kunnen uiten), het steeds meer tot me door begint te dringen dat het uit is en ik het nu steeds meer begin te accepteren, heb ik voor mezelf een rust gekregen. Het spookt niet meer door mijn hoofd met allemaal gedachten over die "wat als" vragen. Ik ben leeg in mijn hoofd. Nu hoop ik dan alleen dat ik nog rustig kan slapen. Het zijn de dromen waar ik nog bang voor ben. Ook dat komt goed. Je bent goed bezig met je plannen. Een nieuw begin is altijd goed. Die visioenen worden vanzelf minder. Laat ze komen ga ze niet wegforceren denk ik. Dat lukte bij mij toch niet. En je hebt helemaal gelijk dat alles weer goed komt en dat je het ook zelf moet doen om alles goed te laten komen. Succes Reina
Hee ja, dat herken ik erg.
Hee ja, dat herken ik erg. Ik ben ook bang voor mijn dromen, ze zijn zo heerlijk... maar wat een pijn 's morgens! Nee, ik wil ook niets wegforceren, daar heb je denk ik niets aan. Toch zit dat wel een beetje in mij denk ik, ik houd me steeds ook zo sterk als mensen vragen hoe het gaat. Ik denk dat ik toch moet proberen echt uit te huilen bij iemand, ik wil erg graag maar durf niet zo goed.
Gewoon een keer doen. Echt
Gewoon een keer doen. Echt het lucht heeeeeeeeeeeel erg op. Ga naar je ouder als je kunt. Als je broers of zussen hebt, ga daar dan heen. Of een goede vriend of vriendin. Ik heb veel gehuild. Heb bij mijn moeder lopen janken, bij mijn broer lopen janken. Heb toen ik mijn vader aan de lijn had over de telefoon lopen janken. Mijn vader woont namelijk in Brazilie. Dus de laatste tijd had ik ook heel veel gebeld daarheen. Doe het wel hoor als je daar behoefte aan hebt. En jevrienden en familie zullen het alleen maar begrijpen. Ze zullen er echt wel voor je zijn. Ze staan voor je klaar. Je kunt het er beter zo snel mogelijk allemaal uit gooien vind ik dan altijd. Gooi het eruit en nog eens als je er nog weer behoefte aan hebt en dan nog eens. Net zolang totdat het er allemaaluit is. Totdat je opgelucht en leeg bent. Dan voel je je toch wel weer iets beter. Dat had ik wel in ieder geval.
mee eens
Boh ja...echt doen dat uithuilen. heb ik ook gedaan! Mijn ex had er zo'n hekel aan dat ik er met zoveel mensen over praatte en dat ik in het openbaar kon huilen en zij niet....Ze had daardoor het idee dat ik aandacht moest trekken of mijn gelijk moest krijgen. Zelf deed ze dit verwerken als ze thuis en alleen was dan voelde zij zich klote...meende ze...maar verwerken hoefde ze helemaal niet zo erg als ik, omdat ze al een ander had...dus voor haar is dat verwerkingsproces misschien maar een twintigste gedeelte dan van wat ik moet...want ik wilde wel met haar verder en hou van haar, ze was mijn alles, en dat is opeens weg. Zij wilde uit deze relatie en verder met een ander dus dat is de makkelijke weg.
Ze snapte dus niet dat huilen en vooral veel praten en schrijven mijn manier van verwerken is. Achteraf ben ik zo blij dat ik dat gedaan heb...mijn hele vriendengroep en familie stond voor me klaar en nog steeds, elke dag! Dat is een heel goed gevoel, dat je weet dat je je verhaal kwijt kan! Dus mijn advies is zeker doen