Hallo allemaal,

En alvast bedankt aan diegenen die mijn verhaal willen lezen en me misschien een hart onder de riem willen steken.

Bijna 6 jaar zijn ik en mijn vriend (zo goed als ex) samen.
We hadden een huis gekocht op het platteland omdat ik als paardengek graag mijn dieren aan huis wilde zetten. Dit wilde hij ook graag en we waren intens gelukkig dat we ons eigen stekje vonden 4 jaar geleden.
In die 4 jaar zijn er veel dingen gebeurt in ons leven waardoor de aandacht naar mekaar soms te wensen over liet. Ik deed het goed in de sport (paarden) en kreeg de mogelijkheid om goede paarden uit te brengen (mijn droom). Dit had als consequentie dat ik veel trainingsuren maakte en dat ik bovendien overdag ook nog eens 40 uur werkte. Je kan begrijpen dat ik 's avonds op de bank ook niks meer waard was. Maar mijn vriend stond er achter en vond het leuk voor mij. Hij is nu zelfs in het bezit van 2 paarden.
Dus ik voelde me gesterkt in zijn steun. Uiteraard hebben we op verschillende vlakken wel heel even de paarden op een laag pitje gezet en weer aandacht aan mekaar gegeven, er even tussenuit samen.
Altijd heeft hij me het gevoel gegeven dat hij er voor me zou zijn, ik voelde me op mijn gemak bij hem. Dit was goed!

Uiteraard bestaat er geen relatie zonder hekele punten en ons heet hangijzer was het feit dat ik geen heel open en sociaal persoon ben. Door ervaringen uit het verleden ben ik geneigd om me af te sluiten van nieuwe contacten omdat ik dat eng vind. Dat deed ik dus ook naar zijn familie toe en voornamelijk zijn ouders. Ik heb het er altijd moeilijk mee gehad dat zij zo open zijn naar mekaar en het is fijn dat ze me beter willen leren kennen maar het komt voor mij dan altijd te dichtbij waardoor ik me weer afsluit.
Daar heeft hij het erg moeilijk mee gehad maar na een escalatie ben ik er wel aan beginnen te werken en mijn inziens ging dat wel redelijk.

Ongeveer een half jaar geleden kwam mijn vriend huilend tot de conclusie dat hij zich niet lekker in zijn vel voelde in het huis en ook niet meer in het feit dat hij zijn familie en vrienden te weinig zag. Samen besloten we daar iets aan te doen en wat meer naar die mensen toe te gaan, ook liet ik hem vrij om alleen te gaan als hij daar behoefte aan had.
In die 6 maanden heeft hij zelf weinig gedaan om zijn familie en vrienden meer te zien.
Tussen ons ging het gewoon zijn gangetje en we hebben wat vervelende dingen achter de rug. Ik verloor mijn baan en moest halsoverkop iets nieuws zoeken. Het proces op mijn oude werk en met de advocaat is ons ook niet in de koude kleren gaan zitten.

Dan gebeurt er 2 weken geleden het volgende:
Wederom stort hij helemaal uit het niets in en nu wil hij korte metten maken. Weg uit het huis en de paarden op een lager pitje en toen kwam ook het hoge woord eruit...hij wilde ook weg van mij. Mijn wereld stortte in.
Je moet je voorstellen dat wij samen een stel zijn die als Jut en Jul bestempeld kunnen worden. Samen denken we vaak hetzelfde en zeggen het ook op hetzelfde moment, we zijn onlosmakelijk aan mekaar verbonden. Wat we hebben is geestelijk heel intens en de liefde die we voor mekaar voelen is heel diep. Een gevoel dat je deze persoon nooit zou willen verliezen.
Hij is toen even weg gegaan om de zaken te overdenken. Ook ik heb toen beslissingen genomen. Voor deze relatie wilde ik mijn paarden inperken en op een ander niveau brengen, ook verhuizen zodat we dichter bij vrienden en familie zouden zitten.
We kozen samen om verder te gaan en we gingen er ook echt voor! We lieten elkaar weer merken er voor mekaar te zijn en dat voelde goed.
In die periode biechtte hij ook het volgende op: hij had toch iemand leren kennen via het internet (notabene een dating site!) en hij kon zijn verhaal aan haar kwijt en dat voelde schijnbaar zo goed dat hij er zelfs aan dacht haar te ontmoeten. Weer een klap in mijn gezicht!
Toch beloofde hij mij het contact met haar te verbreken en haar een mail te sturen waarin hij aangeeft nu voor zijn relatie te moeten knokken en voor de vrouw waarvan hij houdt.
Ik geloofde hem op zijn woord...stom van me want afgelopen zondag kwam ik erachter dat hij het contact gedurende onze poging in een nieuwe weg in te slaan alleen maar had uitgebreid en kwam nu tot de conclusie om toch maar onze relatie op te geven. Hij wilde van de een op de andere dag niet meer.
Er waren teveel dingen: ik zou niet sociaal genoeg zijn, ik gaf hem geen rust, hij was blij als ik weg was, hij voelde geen vonk meer en bovendien dacht hij verliefde gevoelens te hebben voor een internet grietje!
Weer stortte mijn wereld in. Had ik daar al die toegevingen voor gedaan om gedurende de weg bedrogen en belogen te worden???

Op dit moment weet ik even niet wat ik er mee aan moet.
We hebben veel gepraat en weten allebei dat we heel veel van mekaar houden maar volgens hem zit een liefdesrelatie er niet meer in. Hij wil er wel voor me zijn maar alleen als goede vriend. Ik vind het zo oneerlijk, ik word zomaar uit mijn relatie getrokken in een periode dat we samen zouden werken aan een nieuwe start en dan moet ik maar accepteren dat dat niet meer kan???
Nee, dat kan ik niet!
Om voor ons zelf alles op een rijtje te zetten, zijn we nu (tijdelijk???) uit mekaar. Hij zit bij zijn ouders en ik alleen thuis.
Hij heeft me beloofd om wederom het contact met dat internet grietje af te kappen, in ieder geval eerst even tot WIJ onze schaapjes op het droge hebben. Probleem is alleen dat hij dat 2 weken geleden ook al zei maar niet heeft gedaan! Ik vertrouw het dus niet helemaal, dat begrijpen jullie wel.

Ook ik ga denken of ik dit nog wel wil. Een man die zich door de eerste de beste internet date het hoofd op hol laat brengen en me bovendien beliegt en bedriegt (al is het alleen maar geestelijk). Ik weet het niet.

Maar tegelijkertijd wil hij dan wel werken aan een nieuwe start om onze vriendschap niet te verliezen?! Wat moet ik daar mee? Natuurlijk wil ik hem niet kwijt maar ik wil alleen een nieuwe start maken als hij dat voor mij doet en zijn hart openstelt voor mij en die internet griet uit zijn hoofd zet. En dan wil ik werken aan een start en kijken of onze gevoelens voor mekaar echt zo intens zijn.
Probleem is dat hij voor mij het contact met haar niet wil verbreken... .

We zijn dus nu zoals gezegd uit mekaar en wonen even apart. We hebben wel aangegeven even te bellen als we daar behoefte aan hebben.
Hij is nu 2 dagen weg en ik heb ergens wel behoefte aan om hem te horen maar ben nu even te trots om zelf contact op te nemen. Het moet vanuit zichzelf komen, hij is tenslotte degene die het meent te moeten uitmaken.

Ik heb nu dus besloten even alleen aan mezelf te denken en even wat afleiding te zoeken zodat ik ook niet teveel aan hem denk. Ik ben van plan zelf geen contact te zoeken maar het even te laten gebeuren... . Hoe moeilijk ik het er ook mee heb.
Kijk, misschien moeten we echt uit mekaar en onze horizonten verleggen. Als onze liefde voor mekaar echt zo diep is als we beide beweren maar dat alleen het verliefde gevoel weg is dan kruisen onze wegen elkaar toch weer. Hij kan namelijk niet met de gedachte leven dat we nooit meer "samen" zouden zijn.
Kijk, hij wil geen liefdesrelatie meer maar alles wat er omheen hangt ook niet kwijt raken. Ons contact, lekker kletsen, op vakantie, me helpen met de paarden, wandelen met de honden. Wat wil je dan?
Ik ben radeloos maar wil me sterk houden. Ik kies nu even voor mezelf en zie wel hoe het loopt. Het heeft totaal geen zin om me vast te gaan klampen aan hem als hij alleen maar het gevoel heeft weg te willen. Dan jaag ik hem nog meer weg. Ik laat hem nu even los en dat kan resulteren in een totale loskoppeling of het kan resulteren in het feit dat hij er vroeg of laat toch achter komt dat hij me ook in een liefdesrelatie niet kwijt wil. Waar ik dan op dat moment sta met mijn gevoelens weet ik niet.

Ik hoop dat er mensen zijn die iets in mijn verhaal herkennen en me kunnen zeggen of ik de juiste beslissing neem door even los te laten en het af te wachten.
Misschien kunnen jullie me nog tips en adviezen geven!

Bedankt.