Juist deze week had ik een vrij rustige week. Ik had met ex afgesproken dat ik zondag de hond zou krijgen, lekker een dagje uitwaaien in het duin. Moest de hele week naar schoo, had allerlei leuke afspraken met vriendinnen en kreeg een klein beetje m'n rust terug.
Het feit dat hij een nieuwe vriendin heeft, vind ik nog steeds erg moeilijk, maar ik kan er redelijk mee omgaan. We hadden normaal contact, geen ruzie of moeilijk gedoe.
Tot gisteren. Eerst smste hij al dat ik die hond maar moest komen halen als ik hem wilde zien. Terwijl we hadden afgesproken dat hij hem zou komen brengen, omdat ik gewoon nog niet zo graag bij hem op de stoep wil staan. Maar goed, m'n zusje wilde de hond halen, dus niet zo'n probleem. Vervolgens mocht ik hem van 11 tot 17 uur zien(?!?). Dat bepaal ik natuurlijk zelf wel he?
's Middags belde hij dat de man van wie onze flat huurde, bij hem was en nu naar mij toe kwam. En ineens voelde ik gewoon dat ik ook m'n huis uit moest. Kreeg het benauwd en voelde me helemaal niet lekker. En ja hoor, m'n gevoel klopte. Ik moet nu ook m'n huis uit. Pfff wat een ellende, alles bij elkaar zeg. Juist in deze tijd is m'n huis m'n toesvluchtsoord, m'n enige vertrouwde haven en zelf dat raak ik kwijt. Ik vraag me soms gewoon af waar het stopt?
Toen ik ex terugbelde om dat het vertellen, kregen we ruzie. Ik krijg namelijk nog veel geld van hem en hij weigert iets te ondertekenen. M'n moeder heeft hem gebeld en hem de waarheid vertelt, dat wij altijd voor hem hebben gezorgd, alles voor hem hebben hedaan en dat dit nu zijn waardering is. Hij heeft toen opgehangen en stuurde een smsje dat ik te ver was gegaan (IK?) en dat ik de hond niet meer mag zien, dat ie klaar met me is. Hij zou het geld zo snel mogelijk overmaken.
Nou ja, dat we klaar zijn met elkaar is wel duidelijk denk ik... Maar alles bij lekaar heeft nu zo'n wrange bijsmaak. Waarom loopt alles niet een beetje makkelijker? Misschien komt het omdat het m'n hele leven een beetje voor de wind is gegaan. Alles liep zoals ik het wilde en nu stort m'n hele wereld in. Ik ben straks alles kwijt gewoon, m'n huis, m'n hond, m'n vriend, m'n geld...

Op de een of andere manier moet ik dus wel door. Gelukkig hoef ik er niet meteen uit, maar ja, moet wel gaan zoeken dus. Vrij lastig als al je spaarcenten in het bedrijf en de kledingkast van een ander zitten...

De enige weg is terug omhoog. Ik hoop het.
Gisteren stappen met vriendinnen. Was erg leuk, tot we naar de kroeg gingen waar we altijd kwamen, wat van mijn exschoonvader is. Achteraf hoorde ik dat die meiden wisten dat ex daar was met de nieuwe, maar dat ze onderling hadden afgesproken met z'n allen daar heen te gaan mij erdoorheen te slepen. En dat ging op dat moment erg goed. Hij wilde eerste geen gedag zeggen, tot ik hem daarop aan sprak. Eikel. Vervolgens ging ie heel slijmerig met haar zoenen en dansen. Gelukkig waren m'n vriendinnen er, die maakten een hele hoop goed. Het is allemaal zo kinderachtig wat hij doet.

En nu heb ik weer een rotdag. Op dat moment kan ik het goed aan, maar nu krijg ik het beeld niet meer uit m'n hoofd. Ik hoorde daar te staan, niet zij. En toch voel ik ook dat ik daar helemaal niet meer wil staan. Het is zo dubbel allemaal. Het lijkt soms wel alsof het nu pas allemaal tot me doordringt wat er allemaal gebeurt is afgelopen maand. Het lijkt soms nog steeds een droom, waaruit ik elk moment wakker kan worden. Of een verhaal dat je via via hoort over een ander en waarbij je denkt, ben blij dat ik dat niet ben... Nou, dat ben ik nu wel dus.

Ik vraag me nu af hoe ik verder moet. Hoe lang kan deze ellende aanhouden? Is dit het begin van de 7 magere jaren dan?!