Moeilijk om een antwoord te kiezen, maar ik denk wel, uit ervaring, dat degene met 'te verwerken issues' ze echt moet willen aanvaarden en verwerken.

Zelf heb ik een heerlijke jeugd gehad. Dat maakt dat ik dan ook dat soort problemen niet echt helemaal kon begrijpen, laat staan weten hoe te helpen. Als partner was ik wel behulpzaam, lief, respectvol, geduldig en deed ik m'n uiterste best om er te zijn. Daar heb ik veel uit geleerd.

M'n twee langste relaties waren met een partner met dat soort issues. Gedurende 11j heb ik geleerd hoe ermee om te gaan, wat helpt en wat niet helpt.

Toen ik vernam, bij m'n huidige ex, dat ze ook met een gelijkaardige jeugd zat, heb ik het ook anders aangepakt. Deze keer wist ik ook hoe ermee om te gaan. Maar, wat ik de vorige keer verkeerd had gedaan, was dat ik de therapeut was geworden. Zo'n relatie loopt meestal fout af. Op den duur dooft het vuur en blijft er een grote broer relatie over.

Daar heb ik bij m'n nieuwe relatie over gebabbeld en gezegd dat ik er voor haar was, maar dat ik dat niet nog eens wou meemaken. Ze volgde ook reeds therapie en ik was er ook om haar te steunen, maar niet als 'hoofdtherapeut'. Dat ging zeer goed. Het was een echte relatie met respect, passie, liefde, genegenheid, steun, communicatie....

Maar uiteindelijk vond ze toch geen rust, en dat is, volgens mij, ook een reden voor de breuk. Het laatste jaar van de relatie merkte ik dat ze dingen aan het verwerken was, of dat er toch meer beweging was op dat gebied. Op het moment dat ze echt begon te verwerken, is het haar plots toch teveel geworden en is ze weggevlucht. En het gekste is dat dat jaar alles er was en het elke dag nog steeds beter en beter ging.

Alleen zijn en ongelukkig zijn voelde voor haar beter aan dan samen in een relatie. Wat je gewoon bent uit je verleden brengt je ook rust. Hoe beter het ging in onze relatie, hoemeer zij begon te twijfelen en hoe minder rust ze vond. Ze was er gewoon nog niet klaar voor.

En ik neem haar ook niets kwalijk. Ik besef nu dat het evengoed had kunnen lukken, alles was er. Ze was nog niet klaar om het te verwerken, of de verwerking deed haar beseffen dat ze zich niet goed voelde in onze relatie, geen rust vond. In al haar vorige, korte, relaties is ze nooit gelukkig geweest. Haar partners gebruikten haar en hielden haar aan het lijntje. Onze relatie was de eerste voor haar die evenwaardig was, en ook de langste die ze ooit had gehad . En toch liep het mis en vond ze geen rust. Ze was er gewoon niet klaar voor ofwel voelde ze gewoon niet hetzelfde voor mij als ik voor haar. Mischien heeft ze zichzelf wijsgemaakt dat ik de ware was voor haar omdat het de eerste relatie was voor haar waarin ze zoveel vond wat ze zocht en besefte ze op 't einde dat haar gevoel haar iets anders vertelde. Dat alles er was, behalve de rust die ze zo zocht.

Wat het ook was, het was zo.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat je u daar niet teveel zorgen over moet maken. Als je samen hoort dan kom je er samen door. Soms staat het gewoon niet in de sterren geschreven en kan je nog zo je best doen.

Belangrijk is, denk ik, dat je er samen over kan praten en eerlijk bent met elkaar. Het risico op een 'breuk' is mischien wat hoger, maar als je de juiste tegenkomt dan lukt het wel. En dat geld voor iedereen hier denk ik, niet?

De relatie kan pas slagen als beide personen er zich open voor stellen. Als het probleem erkend wordt en ook de persoon in kwestie dingen wil leren en veranderen. De andere persoon kan die ene persoon niet in z'n eentje 'redden' en dat mag ook niet zijn rol zijn. Ik weet waarover ik spreek Ik heb geen enkele optie aangevinkt:
a) de andere persoon hoeft heus niet ook probleem gehad te hebben in zijn/haar jeugd
b) de andere persoon moet je inderdaad steunen, maar dat moet je ook zelf toelaten
c) therapie vind ik zeker geen slechte optie, maar je hebt ook steun nodig van de ander, je kan het niet alleen
d) moeilijk gaat ook... je moet alleen zorgen dat er een evenwicht blijft en je relatie niet uit balans blijft