Ik ben aan het eind van mijn latijn. Na een week stilte hebben we weer even met elkaar gechat. Hij mist me wel, maar enkel als vriendin. Terwijl hij vorig weekend nog de vlinders voor mij had. Ik ben kapot, ik kan niemeer. Waarom gunt hij ons geen nieuwe kans? We zijn gewoon gemaakt voor elkaar. Wij samen, was niet veraf van perfectie...

Ik heb straks examen, zie het niet meer zitten, al moet ik erdoor. Stomme wereld!!! Ik wil wegrennen en nooit meer trugkeren, of slapen en pas binnen jaren wakker worden. Ik wou dat ik mezelf niet aan hem had gegeven, mijn hart, mijn ziel, iedere vezel van mijn lichaam. Hoe kon ik toch zo dom zijn? Ik haat het dat ik hem ben tegengekomen. Had ik hem maar nooit gekend, dan had ik nu zo'n pijn niet! Waarom heeft hij me toch zo verdomd graag gezien en is nu alles ineens gedaan? Hoe kunnen gevoelens zo draaien met de wind? Waarom heb ik verdomme nooit iets gemerkt?! Hoe moet ik nu verder... Ik heb het gevoel alsof ik deze dag nooit meer te boven kom... Help ...