Gods...het is net alsof ik maanden dronken van de liefde ben geweest en nu met een flinke kater ben achtergebleven. Een gat in mijn borst, een leeg hol gevoel, een domper op mijn gemoed.
En net als met echte katers werkt eigenlijk niets. Ook al blijf je stil in bed liggen, eet je een vet ontbijt...eigenlijk kun je niets anders dan het uitzitten.
Omdat onze liefde nog vrij 'vers' was (4 maanden van intensiteit, er heel hard inspringen, elkaar iedere dag zien en elkaar de sterren beloven, direct 3 weken op vakantie en natuurlijk een flink aantal wittebroodsweken) is het een behoorlijke aanslag om mijn hormoonhuishouding. Die was namelijk nog midden in het smoorverliefd zijn en ik werd ineens heel hard van mijn roze wolk afgeflikkerd.
Anderzijds moet ik me maar 'gelukkig' prijzen dat het nu geëindigd is en niet jaren later. Al voelt dat helaas nog niet zo. In de volksmond zeggen ze dat je de helft van je relatie nodig hebt om 'eroverheen' te geraken. Yeahh...right...

Jada schreef een paar dagen geleden: "Als jij afstand houdt, dan komt hij weer...gewoon omdat hij niet weet of hij goed heeft gehandeld jou te verlaten of omdat er nog niets anders op zijn pad is! Hard dat ik het zeg, maar zo zitten mensen in elkaar. Kijk maar wat er vaak gebeurt als jij weer jouw liefde verklaard of meer toenadering zoekt....de ander neemt dan weer afstand. Is namelijk voor even weer gerust gesteld dat je nog steeds in de wacht staat....mocht hij zich bedenken!"
Ik vind dat een waarheid als een koe. Als ik terug kijk naar het contact met mijn ex, de mailtjes heen en weer, blijft hij een factor. We mailden nog, verhalen over het 'dagelijkse' leven. Op elk mailtje van mij schreef hij terug...behálve toen ik aangaf hem te missen. Toen bleef het verrassend stil. Op het moment dat ik echter weer een mailtje schreef dat niet over gevoel ging kreeg ik weer een epiloog terug.
Kortom...heb dan ook besloten om daar mee te stoppen. Ik ga niet meer 'in de wacht' staan voor hem voor het geval hij zich bedenkt.
Moet wel zeggen dat de behoefte om hem te zien of spreken wat aan het afnemen is. Toch een soort van gezonde zelfbescherming...ik wil niet meer terug naar dat intense verdriet van een paar weken terug. Het was zijn keuze om de relatie te beëindigen, dan moet ik me ook goed inprenten dat ik daar geen keuze in had en het dus ook niet zelf kan keren. Als hij me terug zou willen zal hij daar duidelijkheid over moeten geven en heel eerlijk, ik zou mezelf nu wel drie keer op mijn achterhoofd moeten krabben voor ik bereid zou zijn om het een nieuwe kans te geven. De vertrouwensbreuk is te groot.

Ik moet mezelf op de rit krijgen en moet ook weer een beetje op mijn gezondheid gaan letten. Ldvd zorgt er namelijk voor dat ik ongezonder ga leven. Rook als een ketter (terwijl ik daar verdorie 7 maanden van af was!!!). Drink te veel. Weinig slaap, geen zin om te koken en dan dus maar een snelle hap...niet bepaald gezond dus. Bewegen is goed voor ldvd zeggen ze. Heel goed voornemen, maar ik heb totaal geen puf. Na een werkdag ga ik met mijn katergemoed op de bank zitten en kom daar niet meer van af. Mijn huisje is één grote teringzooi...het huishouden is me gewoon teveel moeite.
Er moet wat frisse wind doorheen blazen. Beetje opruimen, wat nieuwe ervaringen, iets leuks om mijn gedachten te verzetten...als dat katergevoel nou eens een beetje weg wil zakken zodat ik daar ook weer wat zin in krijg!!!