9 maand is het ondertussen al geleden, zij had mij al vervangen na welgeteld 1,5 maand door een oudere politicus die bovendien 1 van mijn bazen is.
Ik moet zeggen dat ik deze 'man' zoveel mogelijk ontwijk op men werk, puur omdat ik de adrenaline telkens voel opkomen als ik hem zie.Hij lijkt dit ook te beseffen en kijkt mij telkens met enige zenuwachtigheid/schrik aan.Tot nu toe heb ik mij wel altijd rustig kunnen houden maar het is telkens hard op men tanden bijten.
Gelukkig ben ik haar niet meer tegen gekomen sinds de breuk, ik denk dat ik mentaal compleet zou breken dan!
En geloof me ik beeld nog steeds in hoe het leven haar nu vergaat en het blijft enorm pijn doen maar de eerste maanden waren veel erger als nu.(ik moet er tenslotte mee leren leven )

Ik heb er wel iets uit geleerd en dat is dat je zoveel mogelijk dingen moet doen die je altijd al wou verwezenlijken...
Het leven is tenslotte van korte duur, liefde kan je niet sturen maar je kan je zelf wel proberen gelukkiger te maken.Zo ben ik uiteindelijk begonnen voor mijn motorrijbewijs (A), iets wat ik nooit voor mogelijk hield aangezien ze er thuis altijd tegen waren.
Ik begrijp heel goed dat de familie ongerust is, maar ik ben tenslotte 26 jaar oud en moet voor men eigen geluk kiezen.Ik heb al genoeg afgezien en tijd verspeelt door die ellendige liefdesbreuk!
Of dit mijn pijn zal doen verdwijnen? ongetwijfeld niet want een litteken heb je voor heel je leven.
Maar ik durf nu wel stappen te ondernemen die ik vroeger niet voor mogelijk hield en dat heb ik te danken aan men ex-relatie.