Hoi Anitasten,
Begrijp volkomen hoe je je voelt, heb zelf ook het gevoel dat ik totaal depressief geworden ben van al het malen in mijn hoofd, continu maar haar beeld voor me te zien, laat staan eraan te denken dat ze inmiddels een ander heeft en daar mee vrijt.
Zit nu zelf ook aan de oxazepam, maar het nadeel daarvan vond ik dat als het uitgewerkt was de pijn en verdriet weer 10 keer zo hard terugkomt.
Vandaar dat ik nu antidepressiva ga gebruiken na lang aarzelen, maar moest gewoon toegeven dat het zo niet meer verder kon,op mijn werk niet meer en ook met mijn kinderen niet meer die om het weekend komen en met een verdrietige papa zaten waarvan ze niet weten hoe ze je moeten troosten.
Hoop niet dat het voor jou ook zover moet komen ,maar geef in je omgeving of bij je huisarts tijdig aan als het gewoon niet meer gaat.
Strekte , Roel.

Hoi Anitasten,

Is erg herkenbaar, je bent tenslotte zo lang met hem samen geweest, op de een of andere manier moet je zowel geestelijk als lichamelijk eraan wennen. Al is mijn situatie iets anders, mijn vrouw heeft onlangs een ander, nog in het geheim, en binnenkort wil ze scheiden. Ik heb de laatste maand min of meer haar los kunnen laten, omdat ze niet zo vaak thuis is, ook niet voor de kinderen. De eerste dagen zonder haar was ik zo wanhopig, maar ik ben al gewend aan het vrijgezel gevoel, waarschijnlijk gemakkelijker bij mij omdat ze een ander heeft, en omdat er vrijwel geen hoop meer is. Daardoor kan ik haar veel beter afsluiten, maar zit momenteel vaak met de naweeën, zal misschien altijd blijven, na 16 jaar huwelijk, kan niet zomaar afsluiten, huwelijk dat relatief goed was, maar de 2 jaar langzamerhand minder werd, als een sluipmoordenaar, mijn vrouw steeds verder van me vervreemde, door haar depressies, na de dood van haar oma.
Maar ik heb mijn leventje weer opgepakt, kan haar aanwezigheid niet echt meer verdragen, nog niet, kan geen vriendschappelijke relatie met haar aan, nu niet, pas later. Ik heb tijd nodig, had wel gezegd dat we vrienden konden blijven, maar kan het zelf niet meer waarmaken.
Ik denk dat ik eerst veel tijd nodig zal hebben, om te helen, dan sta ik wel open voor een meer vriendschappelijke relatie. Nu wil ik wel met haar omgaan, maar niet zo close, zoals zij aan mij trekt kan ik nog niet aan. Dat zou dan denk ik ook voor jou gelden, eerst tijd nemen om te helen, te verwerken.
Tja, dat knagen, dat zal denk ik lang blijven, ik denk dat je zelf tijd moet gunnen om aan de nieuwe situatie te wennen, zowel lichamelijk als vooral geestelijk, je hebt dan last van ontwenningsverschijnselen. Het scheelt denk ik heel veel of jullie het goed afsluiten, als er duidelijkheid in komt, zoals bij mij, dan zit je namelijk niet meer met twijfels en valse hoop. Dat heeft bij mij de verwerking enorm versneld. Het blijft wel pijnlijk, maar liever veel pijn van korte duur, dan erg lang laten doorsudderen, zoals bij een pleister eraf trekken.
Dan kan het daadwerkelijk helen van je hart pas beginnen, door eerst aan jezelf te werken, jezelf terugvinden, dan pas kun je verder. De rest is afleiding, dat is alleen maar om de pijn te verzachten, zie het als pijnstillers. Maar de daadwerkelijk oorzaak van de pijn, dat gat in je hart, daar moet je ook aan werken, om echt verder te kunnen. Hou eerst van jezelf, dan hou je van de wereld...

Veel sterkte!

Mr Bean