Heb sinds 5 maand geleden er een relatie opzitten van 4 jaar.
Men vriendin heeft met me gebroken, ze kon de ruzies niet meer aan.
Ze wou vrij zijn, haar amuzeren en blablabla....
Ik denk dat ik haar verstikt heb tijdens onze relatie, had de laatste tijd niet zoveel aandacht meer voor haar.
Veel ruzie over domme dingen.
liet haar niet altijd en zoveel alleen weg gaan.
Ik was met vanalles bezig, altijd wel iets te doen.
De vakantie kwam er juist, en zat ook al een hele tijd met mezelf in de knoop.
Ik was echt bereid om aan mezelf te werken, en wou voor geen geld van de wereld men vriendin kwijt.
Maar ik zei al die dingen tegen mezelf, en niet tegen haar.
Ik heb de eerste 3,5 maand dat het uit is 4 keer met haar afgesproken.
Wat me veel te zwaar viel natuurlijk elke keer.
Je geeft jezelf hoop, het contact kwam altijd van mijn kant en niet van haar.
De laatste keer had ik voor mezelf besloten, ik laat niets meer van me horen.
Ik hou dit nu al 1,5 maand vol, maar heeft dit wel zin?
Ik heb geprobeert om haar elke keer terug te winnen in die 4 keer dat ik haar heb gezien.
Maar dat is tot op de dag van vandaag niet gelukt.
Ze zegt dat ze het beter vind dat ik contact neem, ze wilt me geen hoop geven.
En als ik zei van ondanks we uit elkaar zijn blijf je trouw, en ze zei ma ik ook?
Dan snap ik er echt geen pannekoek meer van.
Ze weet niet wat er in de toekomst zal gebeuren zegt ze, logisch weet ik ook wel.
Maar dit brengt zo allemaal dubelle gevoelens met zich mee
En het is zo alles in één keer, vriendenkring die uit elkaar ligt.
Ik heb in al mijn jeugdtijd nooit gedacht dat ik met zo een groot probleem zo komen te zitten.
De weekend waren altijd zo leuk, nu ga ik liever werken dan uit te kijken naar het eens zo saaie weekend.
Ze weet ondertussen wel dat ik aan mezelf heb gewerkt, en geen 2 keer dezelfde fout zal maken.
Ik heb mijn eigen echt in die 5maand wel veranderd.
Maar daar sta ik dan mentaal-bloed nuchter voor een zwart gat.
De feesten komen eraan en kijk er ook niet naar uit, zonder men tederige geliefde.
En dat zij zo hard kan zijn, ik begrijp het niet.
Ik denk echt dat er nooit een 2de kans zal komen.
Ik ben 22jaar, werk ook al 3 jaar en zou echt zo graag nieuwe mensen leren kennen.
Dit is volgens mij de enige oplossing naar het licht op het einde van de tunnel.
Maar als je werkt, is dit niet zo gemakkelijk.
Ik probeer positief te zijn en koester nog altijd stiekem wat hoop dat het goed komt.
Maar ik het is zo uitzichtloos en zeker na 5 maand is er nog niet veel in mijn omgeving veranderd.
Dus waarom dan wel binnen 10maand.
Ik weet dit is dan mss wel niet zo een positieve gedachten maar, ik zie en geloof niet dat er iets zal veranderen.

Hiermee heb ik mijn lang verhaal kort gemaakt.