Het weekend is bijna voorbij, een weekend met up's maar vooral downs downs en nog eens downs. En dat komt vooral doordat ik steeds sterker twijfel aan mijn eigen sterkte. Het lijkt erop dat ik langzaam maar zeker in een depressie aan het glijden ben. Ik dacht dat tijd en afleiding mij kracht te geven om niet weg te glijden in een diep dal. Ik werkte eraan, zocht veel vrienden op, ging veel sporten, veel op stap weer, maar niet te veel alcohol. Familie vaak opgezocht, veel gepraat en veel ook hier van me af geschreven.

Het wordt niet minder: ik denk nog steeds voortdurend aan haar. Alles blijft aan haar herinneren. Ik word er doodziek van. Ik besef me heel goed dat ik ingeruild ben als een oud nutteloos onbruikbaar exemplaar ex. Ik baal er ontzettend van dat ik niet boos op haar kan zijn! Iedereen probeert me te laten inzien dat ik wél redenen heb om boos te zijn, op haar. Als je boos op degene bent die je dumpt, dan kan je je er van afzetten. Maar waarom ben ik nou niet boos?! Omdat ik haar niet kan betrappen op een klote-actie... Nee, in mijn gedachten had zij het aan het rechte juiste eind en was ik juist degene die haar geduld op de proef heb gesteld. Tenminste, dat praat ik mezelf aan. Ik word dus niet boos en verga dagelijks in een bad van tranen en gedachten aan leukere tijden met haar. Normaal gesproken zou de grip steeds minder worden, maar het is juist de berg om me heen die afbrokkelt, maar de cliff waaraan ik hang staat nog fier overeind en laat me niet los.

Ik word steeds verder uit haarl even geknikkert lijkt het, ik weet niet hoe maar ze zal er alles aan doen om te zorgen dat we elkaar niet kunnen zien, spreken, horen, voelen en noem maar op. Er is een onzichtbare muur opgericht die alleen maar continu voor mij voelbaar is omdat ik er de hele dag tegenaan aan het lopen ben.

Ik ben wezen stappen met mn broer, maar leuk vond ik het niet echt.... het leidde even af maar zij spookt in mn kop. Bij opa en oma langs, maar mn hoofd is liever op de bank om in mn eentje te huilen. Vandaag naar voetbalstadion, maar ik herinner me haar alleen. Vooral even een eerste keer salsa, maar waar is mn lieverd nou... (ik had heel graag bij haar van start gegaan met salsa... leek me erg leuk ook, en daarom maar bij n dansschool hier in de buurt gaan kijken). Juist op salsa, haar grote passie, voel ik haar en ik werd gek. Alles herinnert aan haar daar!! Het leidt me niet af, maar het versterkt alles nog eens! Van het weekend alsnog drie foto's van haar vriendin gehad, van een barbecue deze zomer. De derde was er eentje van haar en mij, innige omhelzing, pure liefde. Ik zag 'm en stortte weer in, ZO'N ZEER. Zo onmenselijk zeer. Mijn lieverd en ik en nog niet zo lang geleden ook. Onvoorstelbaar dat ze toen niets voor mij voelde....... dat geloof je nooit en toch was het zo. Ik werd zo voor de gek gehouden en ik wist niets....

Ik ben nu dus langzaam aan het afdalen naar een hele miserabele staat.. Alle afleiding laat me denken aan haar! Thuis zijn wil ik niet meer, ik slaap weer slecht. Juist ik nu doorkrijg dat ze wat ik ook doe zij door mn hoofd spookt word ik langzaam aan gestoord..... ik weet niet meer wat ik moet doen en wil niet verder meer, denk ik soms nu, voor het eerst. Ik wil niet leven zonder haar... Juist op een moment dat de verwerking beter zou moeten gaan zak ik verder weg in n moeras.. Na een maand is iedereen in mijn omgeving mijn verdriet ook wel zat en ik nu mezelf dus ook!

Waarom laat ik nou niet los; waarom hang ik zo aan haar? Als ik haar niet loslaat dan weet ik niet of ik het einde van het jaar nog haal. Want ik eet niets, ik slaap niet, alles faalt om me heen dan! Dit is niet wat ik WIL! Ik werk er keihard aan, lees alles maar terug! Ik wil niet zo kut voelen en vergaan in een slagveld van emoties! Maar wat als nieuwe dingen ondernemen niet werkt, erover praten niet werkt, dingen die je leuk vind doen niet werkt? Ik heb een kruispunt bereikt waar ik nu een keuze moet maken waar ik heen moet gaan. Beredeneer maar welke keuzes ik heb.... Er is echter geen weg terug, no way to turn back time.

Nee, de lieverd die ik kende ken ik nu een maand niet meer. Is het zo goed van dr geweest me zo uit dr leven te knikkeren? Ze weet niet eens hoe ik er nu voor sta. Het interesseert haar niet. Nee ze komt nooit meer terug en ik kan écht niet meer zonder haar blijkt na een maand.

Alle goede raad opgevolgd, maar de lichtpuntjes verdwijnen en ik verlaag mezelf nu tot enkel het uitkramen van klaagzang. Ik zei al: Ik ben de kracht echt kwijt nu en de toekomst is pikzwart. Dit is nieuw voor mij... Ik was voor haar en tijdens haar een vrolijke jongen met veel te doen en zin in wat komen ging. Zonder haar weet ik niet hoe ik invulling moet geven aan mijn leven en rest mij te doen wat ik niet durf.... zo'n loser ben ik ook wel weer blijkt.... Help me mensen, wat moet ik nou toch doen...