Als een pudding ben ik geestelijk ingestort.
Was ik vanmorgen nog vol goede moed, boodschappen gedaan etc., moest ik daarna mijn zoontje naar hem op het afgesproken punt brengen. Hoe het kwam weet ik niet meer, maar voor dat ik erg in had, hadden we weer een discussie; hij wil zijn eigen leven opbouwen, liet zich door mij niet meer als een hond behandelen (ik zou zijn kleren op straaat gegooid hebben), etc. Op mijn vraag of het hem dan helemaal niks deed dat het kerst is morgen, kreeg ik het antwoord dat ik me ook nooit iets aangetrokken heb van zijn (islamitische) feestdagen, hier heeft hij notabene zelf nooit iets aan gedaan, ook geen ramadan. En nu zou dat door mij komen? Ben altijd heel respectvol geweest tav dit geloof.
Allemaal ONZIN ik heb hem niet op straat gegooid, ik heb alleen gereageerd op zijn woorden dat hij depressief wordt in mijn huis, dat mijn huis een "kut" huis is, de reactie die ik daarop gegeven heb laat zich raden, wat zou ieder ander zeggen in zo'n geval?
Praten over hoe en wat in de toekomst, bv de schulden, ons kind, etc, wil hij in het weekend, hij laat zich niet door mij drukken om nu te praten. Deze man is een gespleten persoonlijkheid, het ene moment doet het hem verdriet dat hij mij zoveel pijn doet, het andere moment ben ik een etter van een wijf.
Ik weet het niet meer, zit hier in dit inderdaad een "kut" huis met al mijn herinneringen aan hem, die niet eens leuk zijn, voel me afgedankt en in de steek gelaten.
En nu, nu voel ik me niks, helemaal niks, hoe kan hij zo met mij omgaan? Wat moet ik nu nog verwachten? Ik schud aan een lege bus, hij is emotioneel gewoon een leeg omhulsel, kon het niet eens opbrengen om tegen ons zoontje te zeggen dat hij mooie nieuwe kleren aan had net, alleen maar dat geel een meisjeskleur is, tegen een 5 jarig stoer jongetje.
Ik weet het, niemand kan mij raad geven, maar hoe ik deze kerst doorkom weet ik niet. Alle bezoek heb ik afgeblazen...nergens geen zin meer in.
Laura