kwestie van een ganse tijd in onzekerheid te leven

afbeelding van airness

dus half mei zegt ze me te verlaten, 02 september is ze vertrokken, nog steeds met de woorden slechts een pauze hoor, ik geloof het hoe langer hoe minder, er zijn 2 kinderen, die heb ik om de week, ik trek me aan hen op! het zijn de schoonste van de wereld, voor hen hou ik de pauze nog aan.

zwaar gemoed, vat vol stress, afspreken op woe voor zwemles kinderen en de weekends, misschien binnenkort meer afstand nemen, gaan samen op reis, wordt een rare boel

afbeelding van airness

en nu, de late dienst,

en nu, de late dienst, kindjes op school, oma gaat erom! ze zijn dus bij mij, maar vrijdag weer weg, zij praat moeilijk misschien omdat ik zelf gisteren zo stil was, maar ik jaag haar beter niet op, niets forceren zei ze nog enkele weken geleden, woe zwemles kindjes, heel voorzichtig vriendelijk gesprek aanknopen me dunkt, pijn en steken soms in het hart, ook met de kindjes voel ik me soms alleen, heel raar