Online gebruikers
- Kylielow
- Charlesabalt
Laatste Stuipen?
Is het niet uiterst merkwaardig dat, wanneer een relatie abrupt en respectloos wordt beeindigd, daarmee nog zoveel sluimerende maar onuitgesproken emoties aanwezig zijn/achterblijven, er dan maar 'grijpbaar valuta' wordt gebruikt om deze emoties in zekere zin toch doorgang te geven en te laten spreken?
Geld kan aardig schreeuwen, soms.
De afgelopen 4 dagen vocht ik mijn deel in een geldoorlog die ik, uiteindelijk maar verassend genoeg, toch door het e-woord (mail) gewonnen heb. Omdat hij zo abrupt vertrokken was, hebben we (lees: merendeel door druk van zijn omgeving) 'geregeld' dat hij mij nog 4 maanden lang de helft van de huur zou doorbetalen. Dit om mij in ieder geval financieel zijn 'vertrek' te laten opvangen. Dit zijn 4 maanden geweest waarin ik elke maand opnieuw een herinnering moest uitsturen om de betaling te garanderen--totdat vorige maand het spastische gedonder al begon door te breken met zijn e-mail: 'ik heb haast geen geld en je kan toch niet verwachten dat ik je nog maanden ga doorbetalen'. As if.
Ik stuurde een bericht terug, verwijzend naar de reden van deze betalingen (abrupte beeindiging van samenwonen) en de afspraken die toen als het ware, via zijn moeder, gemaakt waren. Bovendien zijn dit geen gunsten die mij verleend worden, maar de consequenties van zijn keuzes. En los van dat alles, ik heb niks te maken met het feit dat hij het zich blijkbaar kan permitteren niet te werken, aangezien hij warm, droog en gevoed onder mama's dak leeft.
Met moeite betaalde hij mij iets minder dan de afgesproken helft huur voor augustus, en september zou als laatste volgen. Ik ging accoord, gedeeltelijk uit 'good will', gedeeltelijk omdat ik me realiseerde dat ik blij mocht zijn dat hij me financieel ook niet de reet had toegedraaid.
Twee september kwam. Geen tegenbericht, niks. Ik stuurde weer een herinnering--veel blowen tast het korte geheugen aan, zeggen ze.
Toen...
Voor iemand die zo godsvergeten stil bleef na zijn vertrek, kwam een mail vol verwijtende woorden als een harde scheet tijdens een stille kerkdienst. Een heel scenario uitgeschreven hoe ik mijn leven financieel heb ingericht en dan met name, in zijn ogen, de knelpunten. Halve waarheden, waarschijnlijk fragmentarisch opgepikt via gezamenlijke kennissen--maar het stond er. Misselijkmakend.
Dat hij me al veel had kwijtgescholden en ik hem daar ook niet over hoorde (spullen die we samen hadden aangeschaft en waarvan hij, letterlijk tijdens zijn ge-ren uit dit huis, over zijn schouder had geschreeuwd 'die mag je houwe'--um, psychose?) Dat iedereen er van staat te kijken dat hij toch al die maanden mij 'netjes' heeft doorbetaald (eh, laten we het woord 'netjes' eens via de taal-politie laten onderzoeken?). Dat ik niks onderneem om te gaan verhuizen naar (nog) iets goedkopers (dit gezegd door iemand die mij 6 maanden liet ploeteren om dit apartement voor ons beiden te bemachtigen, nu weer wonend bij zijn moeder). De ironie; verblindend gewoon. Oh, en ja, hij had geen geld en 'afspraak of geen afspraak', hij was wel lang genoeg schappelijk geweest--dacht 'ie zo.
...
Inmiddels vier maanden later, is het pijnlijk amusant te realiseren dat ik qua woord en communicatie duidelijk zijn meerdere ben. Dit is geen arrogantie, maar zuiver inzicht na maanden van stormstilte van zijn kant. Dit mailtje, niet meer dan een poging om me te raken waar ik kwetsbaar ben, was het proberen waard, zeker---maar verkeerde tegenstander. Hij mag me dan emotioneel in mijn buik hebben kunnen raken, en meer dan eens, maar mijn tong is nog altijd scherper dan het mes dat hij zo meedogenloos in me stak. En sinds hij zich ineens zo verheven voelt om naast het getyp, dezelfde vinger te gebruiken om naar mij te wijzen, nam ik aan dat hij ook sterk genoeg is om mijn klap terug te incasseren in de vorm van een email terug.
Een paar punten die ik hem nogmaals heb proberen duidelijk te maken--dit keer voor de goedkopere stoelen in zijn hoofd:
Hij heeft me laten rekenen op iets waarvan hij waarschijnlijk al veel eerder wist dat hij het niet zou gaan betalen--maar KOOS ervoor mij daar niet van op de hoogte te brengen. Gewoon te erg. Het komt er simpelweg op neer dat ik in het in het ongewisse ben gelaten, wederom. Hij lijkt gewoon niet anders te kunnen. En we hebben het hier over hotmail.com, zijn Inbox, 3 regels informatie waarom en dat hij geen geld heeft en Zend. Het zou niet volgens de afspraak zijn--en hoogstwaarschijnlijk had ik hem daarop aangeschreven, maar als het eerder was gekomen had ik dat voor deze maand in ieder geval in mijn budget kunnen meerekenen. Zo simpel is het als je het ontleedt. Ik begrijp niet welk woord in die zinnen hij niet begrijpt.
"Afspraak of geen afspraak". Pfft. Op dat stukje beet ik mijn tong haast kapot. De hele wereld draait om afspraken--alleen iemand zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel kan zoiets zonder een trekkend oog opschrijven. Als je een belangrijke afspraak maakt, iets essentieels toezegt....en het kan niet doorgaan, dan geef je dat in ieder geval op tijd door. Althans, in mijn wereld. Tenzij je dood bent of in coma ligt. Afzeggen is indirect ook een afspraak, namelijk. Het maakt alles zoveel duidelijker.
Ik snap ook niet waar hij ineens de gerechtigheid vandaan heeft getoverd om financiele details uit mijn leven eruit te lichten---maar wel zo godvergeten stil blijft en is gebleven over zijn primaire acties en hoe hij dat zo heeft kunnen doen. Het is bijna alsof alle dingen die hij incorrect en respectloos heeft gedaan voor zijn 'ziele'-gemak maar overslaat en probeert weg te denken en liever direct doorloopt naar de dingen waar hij wel schappelijk in is geweest. Waar hij in ieder geval nog wel een gezicht over heeft. Ik zie hoe dit werkt. Logisch dat hij daar de nadruk op blijft leggen, want ik zie ook wel dat het zo'n beetje het enige is dat in dit verhaal nog overeind staat. I ain't buying, though.
Het neemt namelijk niks weg van alle andere dingen waar hij nooit over heeft willen spreken en angstvallig zijn mond over heeft dichtgehouden. En het feit dat hij me heeft doorbetaald, en waar zoveel mensen van staan te kijken, zegt hij (eyeroll)--het wist helemaal niets uit van de emotionele 'schuld' waar hij nooit een enkele 'betaling' op heeft gedaan. En daar staan evenveel mensen van te kijken, dat is 1 ding dat zeker is.
En dan de waan-ideeen dat ik maar steeds om geld zal komen blijven vragen. Dat hij zo'n scenario in zijn hoofd heeft toegelaten, verteld me al meer dan genoeg over zijn belevingswereld. We hebben deze afspraak gezamenlijk gemaakt en dat is waar ik op terugkom; niet een pijl in zijn buidel out of the blue in de hoop dat het me 'weer zal lukken'. En als hij iets betrouwbaarder van karakter zou zijn, had ik hem er ook niet steeds aan hoeven te helpen herinneren de afgelopen maanden. Vragen om iets dat me is toegezegd maakt me nog geen geldwolf--of hoe hij me dan ook ziet.
Als laatste kon ik het niet laten om een verwijzing te maken naar deze situatie zoals het zich heeft ontwikkeld. Ik vind deze situatie namelijk een treurnis op zichzelf. Ziehier het laatste restje van een eens zo veelbelovende liefdesrelatie dat ondergaat in de zee vol verwijten en beschuldigingen. En ik weet eigenlijk niet eens werkelijk waarom--want dat is me nooit gezegd. Ik kan alleen maar verstandig en realistisch gissen.
En ja, zeker, ik ben hem dankbaar dat hij mij financieel nog heeft 'gesteund' (zij het dan onder druk van mezelf en anderen) maar, helaas werkt het zo dat mijn dankbaarheid moeilijk is te tonen wanneer ik te maken krijg met zijn 'kop-in-het-zand mentaliteit' dat in het begin elk contact in de weg heeft gestaan, en nog steeds, eigenlijk. En zelfs toen hij per kort, zakelijk briefje een poging deed om een idee voor een gesprek te openen, schreef hij dat hij eigenlijk niet eens wist wat hij zich daarbij voor moest stellen. Ik heb dat opgevat als iets waar hij zich waarschijnlijk in gedwongen voelde, waarschijnlijk door druk van omgeving--en niet iets waar hij zelf de waarde en belangrijkheid van inzag. Belangrijk en waardig zodat we misschien, ooit, in ieder geval door dezelfde deur kunnen. Maar ik voelde dat inzicht absoluut niet van zijn kant; iets dat voor mij juist essentieel was voor de basis van het gesprek. En ik heb daarom toen besloten het hem maar alleen te laten uitzoeken, omdat ik gewoon geen enkele emotie voelde bij zijn brief. Het was gewoon heel koud en gevoelloos geschreven--en het stond lijnrecht tegenover het vuur en de orgie van emoties waar ik doorheen ben gegaan.
Er zijn teveel dingen tussen ons op het emotionele vlak gebeurd en onuitgesproken waar ik hem toch nog steeds (hoofd-)verantwoordelijk voor hou. Zelfs een sorry kwam 'maar' in een email--terwijl je zou mogen verwachten, na meer dan een jaar en een poging tot samen hokken, na zoveel innigheid eens, dat een Sorry nog altijd iets zou zijn dat in mijn gezicht aangeboden zou worden--als het werkelijk oprecht uit het hart komt (en voor de duidelijkheid: geen sorry voor het verbreken van de relatie, maar sorry voor de manier waarop).
Het is een eer-kwestie, zowel voor mij, als voor hem, voor wat er ooit is geweest. Eer staat heel hoog aangeschreven in mijn boek. Maar zelfs dat heeft er nooit vanaf gekund. En ook al had hij me geen duidelijker antwoord kunnen geven, ik vond dat wel 1 van de ergste openbaringen. En daarom staan we nu dus waar we nu staan--het contact gereduceerd tot een verwijtende worsteling om geld. Te triest gewoon.
*Verzenden.*
*spoel verder naar vandaag*
De huur 'netjes' in een envelop door de brievenbus.
En omdat ik ten alle tijden mezelf recht in de ogen wil kunnen blijven aankijken, vond ik het 'netjes' hem te bedanken. Credit where credit is due, zoiets: "Ondanks alles dat is gebeurd, echt niet te beroerd om je alsnog te bedanken voor de (onverwachte) laatste betaling. Uit respectvol oogpunt kan ik niet anders dan je bij deze de hand schudden voor het feit dat je toch alle betalingen bent nagekomen. I'm aware.
Bedankt".
Zijn antwoord: "sorry voor de moeite, je had gelijk dat ik niet in mag gaan op jou persoonlijke dingen, mijn belofte is mijn belofte. sorry".
...
Zoveel werk en tijd en moeite om hem de basisregels van omgangskunde bij te brengen. Ik wens zijn eventuele nieuwe partner veel succes--en een goede psycholoog toe.
Bellis
- bellis's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Als dat nog zal helpen,
Als dat nog zal helpen, Bellis.. sommige mensen zijn niet meer te helpen.. Deze man is wel heel consequent is zijn gedrag, dat kun je wel zeggen: zowel in het beeindigen van de relatie en in de materialistischere zaken...nalatig, onverantwoordelijk.. en jou niet of nauwelijks op tijd informeren maar voor een voldongen feit stellen, net wat hij deed toen hij bij je wegging..
Als je zonder dat geld kunt, ook al moet je droog brood eten, zou ik dat doen lieve Bellis, want dat je bij zo'n iemand moet smeken .. dat zou mijn eer te na zijn...
Liefs,
Geraldine.
Lieve Geraldine
Het is precies zoals je de situatie in het kort hebt geschetst. De betalingen zijn nu afgerond--ook dit hoofdstuk kan nu worden afgesloten. Het geld-verhaal was erg vervelend omdat ik dus echt deze 4 maanden nodig had om mijn eigen financiele plaatje rond en in werking te krijgen. Al na de 1e maandbetaling voelde ik zijn macht op dat gebied groeien, maar aangezien zijn vertrek zo uit het niets was gekomen, had ik geen potje kunnen sparen (alles opgebruikt voor 'onze' verhuizing die maand en een half ervoor)--en mijn afhankelijkheid werd zichtbaar. Het 'vragen om' was het 1-na ergste; afgeschilderd worden als 'die ex die op geld uit is', het ergste.
Het is wel buitengewoon opmerkelijk hoe een verhaal zich haast onopgemerkt op een ander zijde kan draaien: plotseling leek de manier waarop hij was vertrokken minder belangrijk en zelfs minder verwerpelijk dan mijn pogingen hem elke maand aan die gezamenlijk overeengekomen betalingen te helpen herinneren.
Zoals je al zei, ja--het heeft met eergevoel te maken, en ik heb een stuk eergevoel moeten inleveren om ruimte te maken voor de overtuiging dat ik alles zou proberen om hem in ieder geval niet te laten wegkomen met de financiele lasten die hij achterliet. Vandaar dat ik zo op mijn strepen ben blijven staan--en niet heb gezegd 'ah, laat maar zitten'. Zo makkelijk wilde ik het hem nou ook niet maken.
Maar het is klaar. En ik ben financieel weer op de benen. Lief dat je reageerde
liefs,
Bellis
*change is the signal for rebirth*
de laatste keer
hahaha...ik zie nu iemand voor me met een wegtrekkend oog die een keiharde scheet laat tijdens een stille kerkdienst...leuk geschreven, uit het hart....mooi...
Als ik je brief lees schieten mij een aantal vragen te binnen...
geen arrogantie MAAR zuiver inzicht bellis?
WAARSCHIJNLIJK al veel eerder wist bellis?
NAM JE AAN dat hij sterk genoeg is bellis?
KOUD en EMOTIELOOS bellis?
Om het even wat toe te voegen, ook ik heb de worsteling om de tranen van verdriet uitgedrukt in klinkende munt meegemaakt....toegezegd bij het afscheid, "ik geef je wat je nodig hebt".
Ben er op teruggekomen in een vuur van emoties, waarin ik verbrande tot op het bot, uitgelegd dat ik daar tijd voor nodig had om de juiste beslissing te maken, dat het nu in die zee van vlammen even niet ging. Woede, boosheid waren natuurlijk mijn deel.
Is het enige wat ik dan ben een bedrag uitgedrukt in euro's was wat ik zei. Nee zei ze....en toch bleef ik bij het uitstel van mijn beslissing, wilde achter mijn beslissing staan, en het niet doen omdat het een afspraak was....Wie A zegt, hoeft geen B te zeggen. Hij kan ook toegeven dat A fout was....om maar iets te noemen....
Hoe dan ook, uiteindelijk heeft ze het een maand later gekregen, waarbij ik in de wetenschap verkeerde dat ik het deed omdat ik vond dat ze het verdiende, dat ze het nodig had, dat ik haar wilde steunen en wilde doen wat ik haar had toegezegd. Zonder negatieve emoties erbij...jaloezie, woede, afgunst, hebberigheid, allemaal weg...iets geven met negatieve gedachten is net zo slecht als het ontvangen ervan...ook al is het geen 'echt' geven....is het een zakelijke regeling...dan nog...
Stel je voor dat ik bij mezelf dacht dat ze een ander zou hebben, en dat ze dan met hem op vakantie zou gaan van "mijn" geld(is het niet, zo voelde het door onterechte jaloezie), om maar een verscheurende emotie te noemen....zo waren er velen, ik wilde die eerst kwijt.....het is me gelukt, ik heb het kunnen doen en kunnen denken, zelfs al heeft ze een ander, zelfs al ben ik nu alleen nog maar een bedrag...doet het ertoe...wil ik dat ze gelukkig is ja of nee....ja blijkbaar...als ik erop terugkijk vind ik mezelf bijna zielig, zo verscheurd door emoties, aan de andere kant kan ik begrip voor mezelf opbrengen en voor alles wat ik voelde...ook ik ben blijkbaar een mens en kan negatieve emoties laten leiden....
Nu nog voel ik woede om het geld, geen dankbaarheid, geen respekt voor mijn twijfel, woede dat ik weer typisch mijn afspraak 'weer' niet zou zijn nagekomen...hoe dan ook is het ok, kan me voorstellen dat het iemand kwaad maakt, als je er op rekent en het gebeurt niet...of later en dan is er nog steeds dat gevoel dat het er niet zou zijn als......immers een gebroken verwachtingspatroon...en terecht....net als mijn gevoelens...
hoe dan ook heb je het gekregen...dus waarom die boosheid.....? Waarom heb je het over een eerkwestie, terwijl de eer is gered, ondanks dat er tijd tussen heeft gezeten...Komt die boosheid niet uit iets anders voort?
Enniewee, ik probeer even het licht op de andere kant te laten schijnen...er is een reden nl. dat een struisvogel zijn kop in het zand steekt...
over die brief...emotieloos....zou je werkelijk denken?
bedankt voor het lachen....dat wegtrekkende oog hou ik erin....en uiteindelijk all ends well....
Hoi Mosterd,Voordat ik op
Hoi Mosterd,
Voordat ik op je eerste reactie ga reageren, wil ik toch allereerst je tweede 'algemene' reactie vanuit mijn eigen verhaal beargumenteren. Aangezien het een reactie onder mijn blogpost is, denk ik dat het is toegestaan
"Het ligt inderdaad gewoon aan de ander...wel zo makkelijk toch?" Sarcasme? Ironie? Spot? Het is moeilijk een toon te 'voelen' door een zin op e-papier, dus ik kan het helemaal verkeerd begrepen hebben. En ook al realiseer ik me dat woede de neiging heeft ons in bochten van onredelijkheid te duwen en kan ik je reactie tot op zekere hoogte dus volgen, ik kan niet met je mee tot het einde van die zin--zeker niet als ik het toepas op mijn eigen verhaal hierboven.
Ik wil onderstrepen dat ik mijn Ex nooit heb verweten dat hij de 'uit'-kaart op tafel heeft gegooid. Als geen ander weet ik dat 2 mensen die een relatie aangaan, beiden de 'ik wil deze relatie stoppen'-spelkaart in de achterzak met zich meedragen. En ten alle tijden mag deze kaart worden opgegooid en gebruikt--en behoort deze keuze dus geaccepteerd te worden. Hoe dan ook.
Mijn kwaadheid en frustratie die in mijn posts duidelijk voelbaar zijn, gaan dan ook niet over het feit dat hij de relatie beeindigde--maar simpelweg de manier WAAROP. En ja, de manier waarop het is gebeurd (hier komt die magische zin waarover je schreef): daar heb ik dus geen schuld aan--dat 'ligt' bij hem. Ik heb de benodigde brieven geschreven, zelfs mijn fouten toegegeven en de realisatie blootgelegd welke rol ik in die relatie zelf heb gespeeld. Eerlijkheid heb ik geboden waar ik kon. Respect heb ik laten zien waar het verdiend was (zie ook mijn dank betreffende zijn laatste betaling).
Die weg belopen was absoluut niet makkelijk, maar ik speel geen mind-spelletjes--en ik zie mezelf dan ook niet als iemand die zichzelf vastbijt in een idee dat alle fouten bij de Ex liggen. Weet niet zo goed waar die opmerking zo ineens vandaan komt (uitleg?), maar mijn realiteit liegt niet. Als iemand niet de moed en het respect kan opbrengen om een relatie in waardigheid te beeindigen, mij daarmee onuitgesproken te kennen geeft dat ik er niet toe doe, dan kan ik logischerwijze niet anders dan dat deel bij hem te leggen. En daar blijft het dus ook. Een verhaal heeft altijd twee kanten, net zoals het mes altijd aan twee kanten snijdt--een gesprek zou veel opgeleverd hebben. Werd geweigerd op het moment dat het nodig was. Na zoveel pogingen komt er een moment dat je de 'fuck you's binnenlaat.
Simpel gezegd: ik draag (ge)willig het gewicht van mijn eigen daden en acties en fuck-ups en ik vind niet dat iemand anders dat voor mij hoeft mee te sjouwen. Wanneer ik 'verkeerd' heb gedaan, vind ik het een universele waarde om dat ook toe te geven. Maar ik weiger, en heel standvastig, de fuck-ups van een Ex (met me mee) te dragen.
----------------
Terug naar je eerste reactie. Ik waardeerde je eerste reactie omdat je een beetje de rol van de advokaat van de duivel speelde--stevige vragen waar ik even over het antwoord heb moeten nadenken. Weer een stukje verder in mijn eigen inzicht, dus.
Als ik het goed begrijp heb jij hetzelfde meegemaakt, maar dan van de andere kant af? Wat ik begreep uit jouw stukje is dat zij het dus heeft uitgemaakt en dat jij haar nog een bedrag hebt betaald achteraf? Als dat zo is, maakt dat denk ik toch wel een groter verschil dan je misschien denkt. Ik kan dan ook niet laten om op te merken dat je jouw situatie misschien wel heel erg laat meespelen in je reactie op mijn situatie ("...is het enige dat ik ben een bedrag uitgedrukt in euro's?")----en daar kun je soms uitglijden.
Jouw situatie: zij ging weg, jij betaalde. Je had haar ook kunnen 'straffen' door niets te betalen, maar je besloot de eer aan jezelf te houden (respect voor die keuze).
Mijn situatie: hij ging weg, en gezien de plotselinge verandering in (woon-)situatie van mijn kant bezien, zou hij betalen. Hij was al nalatig geweest in zijn 'uitmaken'--dezelfde nalatigheid weigerde ik principieel te accepteren op het financiele vlak. Naast de emotionele schuld die hij achterliet, zou ik ook nog eens voor de financiele schuld en chaos op moeten draaien? Um, dus niet. Een keer genaaid, ja--maar dus niet dubbel.
Je vroeg: "Waarom die boosheid?"
Nou, Mosterd, zoals ik al beschreef: het nakomen van 1 afspraak wist niet automatisch alle andere sporen van zijn nalatigheid uit. Dat is misschien moeilijk voor anderen te snappen, maar voor mij is het helder. "Je hebt het geld nu gekregen...waarom nog boos?" klinkt een beetje alsof ik, nu hij uiteindelijk toch over de brug is gekomen met het laatste restje geld, ik mijn boosheid dan ook maar over diezelfde brug moet weggooien. Tja, zo werken mijn emoties helaas niet; die hebben hun eigen eb en vloed.
Voor mij lopen er twee rode lijnen in dit verhaal naast elkaar: A)de emotionele lijn (waar hij nergens te bespeuren is) en B)de financiele lijn (waar hij zijn verantwoordelijkheid, zij het onder dwang, in is nagekomen). Dat lijn B netjes belopen is en afgewerkt, wordt daar automatisch lijn A mee afgewerkt en afbetaald? Niet voor mij; dat is nog steeds een andere schuldenpost. Ik heb uit respect voor zijn nakoming van betalingen netjes bedankt (e-mail); niet zozeer omdat het nu eenmaal zo hoort, maar omdat ik dat oprecht respecteer. Ik had ook niks hoeven sturen, maar mijn kwaadheid ligt niet op dit vlak (meer). Met dat stuk heb ik nu vrede gesloten omdat het waardig en eerlijk is 'afgehandeld'.
Je schreef ook: "Waarom noem je het een eerkwestie, terwijl de eer is gered?"
Um. Misschien ben ik niet helemaal duidelijk geweest over welke eer ik precies spreek. Geld, op zich, heeft voor mij geen eer. Het is materiaal, meer niet. Daar worden rekeningen mee betaald; maar het dekt niet mijn emotionele acceptgirokaarten. Nakoming van betalingen is eervol, ja. En helaas moet ik nu op de repeat-knop duwen, want ik meen dat ik dit in mijn post toch heel duidelijk heb neergezet: afbetaling van een financiele schuld wist helemaal niets uit van een emotionele 'schuld' waar nooit een enkele 'betaling' op is binnengekomen. Dus er is geen eer gered, maar simpelweg tegemoetgekomen aan een financiele afspraak die wij overeenkwamen. De emotionele kant van het verhaal, daar houdt hij nog steeds zijn mond over dicht. Soit. En over die eer sprak ik, in mijn post.
Komt mijn boosheid niet uit iets anders voort? Mijn blog verteld denk ik genoeg details en bronnen van mijn kwaadheid waar ik hier verder niet op in wil gaan.
De struisvogel-mentaliteit: ik heb inmiddels 4 maanden gehad om dat gedrag zelf te ontleden, te analyseren en redenen te bedenken waarom een hap zand voor hem kennelijk nog altijd beter en lekkerder smaakt dan een hap frisse lucht. Maar de schade is al geleden, dus het doet er niet meer zoveel toe. Wat betreft die emotieloze brief: het zou te ver gaan om desbetreffende brief als bewijsvoering op deze site te gaan plaatsen. Maar wanneer een persoonlijke brief wordt beeindigd met een 'ik hoop je hiermee voldoende te hebben geinformeerd', dan zie ik allereerst iemand in een pak met een te-strakke stropdas gedragen als een wurgkoord, zittend aan een buro overladen met dossiers--en mis ik toch het hart. Maar dat is mijn gevoel...
Ik waardeer wel dat je 'het licht op een andere kant hebt geprobeerd te schijnen'. Heb ik wel wat aan gehad. Als laatste nog wel even een opmerking over het stukje: "geen arrogantie MAAR zuiver inzicht bellis? WAARSCHIJNLIJK al veel eerder wist bellis? NAM JE AAN dat hij sterk genoeg is bellis? KOUD en EMOTIELOOS bellis?"
--de vragen die je stelde vond ik interessant en prikkelend. Heb alleen niet begrepen waarom je mijn naam zovaak herhaalde. Voelde een beetje onderwijzend. Maar ik heb het laten gaan
Bedankt voor je reactie. Blij dat je om m'n stukje hebt kunnen lachen
bellis
*change is the signal for rebirth*
Hoi Bellis, In mijn ogen heb
Hoi Bellis,
In mijn ogen heb je gelijk dat je je poot stijf houd, afspraak is afspraak..Waarom zou je alleen bloeden?
Als de schoen aan de andere voet zou zitten weten ze je ook te vinden en zijn ze de moraalridder ten top geworden. Ook lijkt het dat ze een totaal andere personality hebben aangenomen...alle goede kwaliteiten die ze bezaten hebben ze versloft aan jou te laten zien, totdat ze vertrokken zijn. Een vreemde is het die je dan hoort en ziet.Ineens vreten ze de gehaktballen die ze bij jou nooit moesten hebben (al waren die van topkwaliteit), ineens hebben ze het 'licht' gezien bij een ander, of wanneer ze 'vrijgezel' zijn. Je zou er haast weer 'verliefd' op worden met al die nieuwe en mooie kwaliteiten die ze rond strooien..voor een poosje dan, want dan trekken ze weer hun oude jas aan, zonder wat geleerd te hebben op naar hun volgende slachtoffer. Alleen al het feit dat ie niet kan winnen op het communicatie-vlak zet kwaad bloed en zorgt ervoor dat, samen door een deur kunnen, iets zal zijn waar je heel lang op kan gaan zitten wachten. Daar is inzicht en een volwassen-mind voor nodig.Zijn taal spreken is het enige wat begrepen wordt (al zou je anders willen)
Niks geen compromissen sluiten..
Niks geen rekening houden met zijn gevoelens...
Niks geen hand over het hart omdat hij niet werkt..
Niks geen voor wat hoort wat...
Niks geen emoties om de afgelopen jaren..
Klinkt hard, maar jou kop staat ook nog niet stil van het spinnen toen die met de noorderzon vertrok zonder boe of ba, en met zijn beentjes zich onder moeders tafel nestelde.
Met het grootste gemak storten ze je in een emotionele put waaruit je maar moet zien te komen zonder hulp of begrip. En ze blijven daar net zolang mee doorgaan tot de bodem in zicht is. Zij hebben tenslotte geen 'vouten' gemaakt die maakte dat ze vertrokken.
Je kunt totaal niks meer verwachten of er vanuit gaan dat bepaalde dingen lopen zoals ze eigenlijk zouden moeten lopen. Jij kan dat inzicht wel verworven hebben en vinden dat het zo hoort, maar op zijn minst is teleurstelling jouw deel als je ziet dat er niks overgebleven is van diegene waarvan je dacht hem te kennen.
Zelfs het tot een goed einde brengen zit er niet in omdat ze daar te stom voor zijn en respectloos voor de gegane jaren.
Eigenlijk kun je er alleen maar medelijden mee hebben en hem zo snel mogelijk uit zijn lijden verlossen...en jezelf.
Jouw 'handschrift' is voor hem niet te bevatten en het belang van de emotie jouw kant wordt met wezenloze verwijten beantwoord.
De pijn dat het niet aankomt is wederom jouw deel.
Achteraf hoor je ze schreeuwen over dingen waarvan je denkt...had je eerder mee moeten komen dan hadden we nog een toekomst samen,maar die blindkleppen schijnen alleen maar af te vallen als ze de deur in het slot trekken met een kop die overloopt van hun 'gelijk'
Zo bijdehand waren ze niet toen ze naast je lagen jaar in jaar uit.
Je heb gelijk dat je niet over je heen laat urineren...hij heeft het gedaan en dat zal je geen tweede keer meer gebeuren denk ik.
Veeeel later zal je hem dankbaar zijn dat hij zijn plas niet op kon houden..geloof me, omdat het deuren heeft geopend waar je met tien man doorheen kan, en dan pas ziet.
Je lijkt mij een pittige tante met een heldere kop op haar schouders..good for you.
Laat je door niemand anders de wet voorschrijven voor de goeie gang van zaken of uit 'liefde'..want uiteindelijk ben jij diegene die de vette rekening kan betalen. Je ziet het helder en je blijft jezelf trouw ondanks gevoelens die je misschien doen twijfelen.
Een deur sluit zich en een andere gaat open...dat heb je goed gezien.
Zijn verlies is nog niet jouw verlies, maar eigenlijk jouw gewin (op langere termijn)
Jij komt er wel...?ɬ®ch wel...
Een warme groet, Free Spirit
(Ik ben slechts jou in een andere vorm...)
Dit is zo herkenbaar ......
Dit is zo herkenbaar ...
... "Achteraf hoor je ze schreeuwen over dingen waarvan je denkt...had je eerder mee moeten komen dan hadden we nog een toekomst samen,maar die blindkleppen schijnen alleen maar af te vallen als ze de deur in het slot trekken met een kop die overloopt van hun 'gelijk' Zo bijdehand waren ze niet toen ze naast je lagen jaar in jaar uit." ...
amen!
Free Spirit, ik wou dat ik kon schrijven zoals jij. Ik heb heel, heel, heel hard moeten lachen om de herkenning--en lachen versterkt de 'wondspieren'.
Ik zal nog wel vaker dit stukje terug gaan lezen...al is het alleen maar voor het kunstwerk dat je met woorden gemaakt hebt. I relate...
Ik heb er verder niks aan toe te voegen, je stukje schittert op zich al
Bedankt!
bellis
*change is the signal for rebirth*
ja percies
het ligt idd gewoon aan de ander....
wel zo makkelijk toch?
Hoi Bellis, Het is juist
Hoi Bellis,
Het is juist j?ɬ?u schrijven dat mij inspireert om te antwoorden..
Je schrijft fantastisch vind ik, een lust om te lezen..
Beste Mosterd,
Negen van de tien keer ligt het ook aan 'de ander'..
Zeker als onverwachts en out of the blue, de handdoek in de ring wordt gegooid.
Weet je eigenlijk wat het rare er aan is?
We doen het ons allemaal 'zelf' aan..
Onze keuze is eigenlijk al bij voorbaat niet de goede keuze, en door schade en schande worden we 'wijs'.
Als iemand verliefd wordt gaan we in eerste instantie uit van de buitenkant en langzaam maar zeker merken we de binnenkant op.
Dat dat met hobbels en bobbels ervaren wordt, bedekken we met een 'mantel van liefde'.
We merken niet op dat we 'onze ik' langzaam maar zeker kneden naar het ideaalbeeld van diegene waar we verliefd op zijn of van houden.
We willen in de ander zijn ogen zo`n goed mogelijk beeld geven van de dingen waartoe we in staat zijn en kunnen geven.
Na verloop van tijd 'verliezen' we onzelf omdat we niet meer aan dat beeld kunnen of willen voldoen omdat het niet meer uit liefde gegeven kan worden, maar een soort van 'verplichting' is geworden.
Ik zal een voorbeeld noemen...
In het begin van een relatie maak je een ontbijtje voor je geliefde, fluitend...dat wordt ook gewaardeerd en je bent blij dat het gewaardeerd wordt.Na verloop van tijd als je 100 ontbijtjes hebt klaar gemaakt(nog steeds fluitend) is die 'gewenning' erin geslopen, als je dan een keer g?ɬ®?ɬ®n ontbijtje maakt,is de reactie van je geliefde: HUH? geen ontbijtje? Dan maak je alsnog misschien een ontbijtje maar met een ander 'gevoel'..het wordt nu van je 'verwacht' dat je een ontbijtje maakt. Je wil geen negatieve reactie van je geliefde, dus je maakt vanaf die tijd een ontbijtje omdat het verwacht wordt van je, wat een misschien vaste verplichting wordt in je relatie.
Zo sluipen er heel veel dingen een relatie in die 'plichtsmatig' worden gedaan...die eerst uit eigen vrije beweging (liefde)gegeven worden en daarna enigzins 'geeist' met zachte hand wel te verstaan.
We wringen ons in bochten die eigenlijk onnatuurlijk zijn, maar om je geliefde te blijven 'behagen' verlies je eigenlijk steeds meer van jezelf. En omdat wij bezig zijn veel te geven, wordt er steeds minder ontvangen.Je geliefde komt ook in een patroon van 'gezapigheid' en het ontvangen is eigenlijk wel best zo...eigenlijk wordt er gaandeweg steeds meer van je verwacht...En voordat je het weet zit je in een relatiepatroon waar jij diegene bent die de kar trekt met hem of haar erin...offerend omdat je je geliefde niet kwijt wil.
We laten zelf toe dat 'onze ik' langzaam maar zeker op de achtergrond verdwijnt en na verloop van tijd zitten we vast in een relatiepatroon wat ons van binnen ongelukkig maakt omdat we 'beknot' worden in ons doen en laten.De 'levensvreugde'sijpelt langzaam je lijf uit.
Je kunt je niet meer kleden zoals je wilt, lachen of gek doen,in je blote kont over de hei rennen als je dat zou willen, niet zeggen wat jouw voorkeuren zijn, je diepste gevoelens vertellen, je verdrietig voelen of blij...noem maar op. De ene geliefde overheerst de ander, en allemaal in de naam der liefde.
We sluiten onze ogen daarvoor uit angst de geliefde kwijt te raken, maar zien niet in dat we onzelf verliezen.
Onthoud goed dat als in een relatie iets niet als 'vanzelf' gaat, een van de twee het prijskaartje wat daar aan hangt betaald met het bloeden van zijn of haar hart.
Luister maar eens naar de mannen en vrouwen om je heen in een relatie of huwelijk wat ze zeggen of vertellen.
'O,nee...Henk van mij wil niet dat ik mijn haar laat knippen..,
'O,nee,..ik hoef bij mijn vrouw niet aan te komen dat ik wil parachutespringen...
Als er werkelijke liefde in het spel is, zijn er geen opgelegde grenzen...?ɬ®n je d?ɬ?et dan ook niets wat een ander schade zal berokkenen of verdrietig maakt of onbehaaglijk laten voelen..
Je bewandeld samen een pad en je tracht het beste in jezelf en de ander naar boven te halen. Je HOEFT niets anders te zijn dan je eigenlijke zelf...das genoeg.
Meestal gebeurt dat niet en ook het verwachtingspatroon van de maatschappij hijst je in een keurslijf van opgelegde verplichtingen.
De man werkt en de vrouw zorgt voor de kinderen is een clich?ɬ® beeld maar anno vandaag nog steeds de waarheid als een koe.
Hoeveel mannen en vrouwen lopen er niet rond die als je ze de kans zou geven om 'uit te breken' het zouden doen, maar niet durven toe te geven aan hun gevoel omdat er dan gezegd wordt dat dat niet hoort of mag. En daarbij moeten aanhoren dat hun liefde niet veel voorstelt als ze dat werkelijk zouden doen?...
Ze zijn gestript van al hun verlangens en idealen en 'teren' op de begin periode van hun relatie toen alles nog 'moch en kon'.
Kijk, een beetje water bij de wijn doen voor de goeie gang van zaken is als een scheutje olie op een piepende deur...das te doen. Hoeveel mannen en vrouwen zijn er niet die na een relatiebreuk terug kijken op die tijd en zeggen: ik heb alles gegeven en mezelf geofferd, en kijk nu waar ik sta!...Ze hebben een gat in hun hart gekregen dat hen zo aangaapt dat ze er bang van worden. Er is niets meer over van hunzelf, en doen er jaren over om zichzelf te 'hervinden' en nemen zich voor het 'nooit meer zover te laten komen'..
Geven in een relatie is prima maar niet als het ten koste gaat van jou
en dat is wat een hoop mannen en vrouwen pas beseffen als het kalf verzopen is. Ze zouden het allemaal 'anders' doen de volgende keer of als ze het over mochten doen...dan zouden ze het wel weten!
Er zijn er maar weinig die begrijpen dat een realtie NIKS moet kosten en alleen gedijd als de liefde ze draagd..die helemaal NIETS kost.
NIEMAND is het waard die eigenlijk van je vraagt of verlangd dat het jou hartzeer of wat dan ook kost...dan is er in mijn ogen geen liefde in het spel maar gemakszucht, luiheid, machtsvertoon, controle enz.
Liefde zorgt voor vleugels aan je voeten en een onuitputtelijke bron van geven zonder strings attached...Er wordt van je gehouden omdat JIJ, JIJ bent en niet om wat je worden of geven MOET in andermans ogen.
Liefde is (o.a)..je SAMEN gelukkig voelen...
Ik brei er nu een eind aan, ik zou nog wel even door kunnen gaan maar das de bedoeling niet geloof ik, haha
Het ligt inderdaad altijd aan de ander...maar we staan erbij en kijken er naar....
Een warme groet, Free Spirit
Ik ben slechts jou in een andere vorm...
Wow
Wat een goed stuk zeg!
Ik denk dat ik niet zoveel heb gegeven als in jou verhaal, ik heb gesprongen en mijn motorrijbewijs gehaald. Maar inderdaad waren er dingen die hij niet leuk vond, en kleren die ik niet kocht omdat ik wist dat hij er niet van hield.
Jou verhaal is het pleidooi voor de single! Wij moeten ons allemaal goed realiseren hoe mooi het is single te zijn, geen verantwoording, thuis komen wanneer je wilt, wassen wanneer je wilt, eten wat en wanneer je wilt, uitnodigen wie je wilt! Super!
Jouw teks helpt bij het beseffen wat een voorrechten we eigenlijk hebben!
Geweldig!
Bedankt!
"Jouw verhaal is het pleidooi voor de single!"
Ik denk het niet.
Freespirit (gratis drank?
) beschrijft in zijn verhandeling (van mij had hij nog best een tijdje door mogen gaan, maargoed wie ben ik) zeer goed een mechanisme waar we allemaal enigzins gevoelig voor zijn. Als het allemaal zo duidelijk en extreem aan de shizzle is kun je je er met gemak van distanti?ɬ´ren en zeggen: Hey niet goed, niet in balance, die verwachtingen slopen ons. Maar het venijnige is dat het erin sluipt. Heeeeel geleidelijk, en tegen de tijd dat je er ongelukkig van wordt, wordt het ook een dillema want dan is uitelkaar gaan intussen (na alles wat we samen hebben beleefd&bla) ?ɬºberdrama as in pijnlijk, en vaak pijnlijker dan een langzaam verottende relatie (uhm op lange termijn dan weer niet...) we sukkelen voort. Net als een big mac: Niet vies maar ook niet lekker en het is binnen te houden...Nog wel.... Ehhhhn kopintzand. Nou ja been there&done that. En als dat zo een... tsja wat zal ik zeggen niet te vermijden mechanisme is (je zou namelijk de logica erop na kunnen houden: je past vanaf dag een niet bijelkaar maar daar kom je pas geleidelijk achter, beetje reverse engineering maargoed stel dat...)
Eigenlijk gaat het hier al mis:
Freespirit schreef:
"Kijk, een beetje water bij de wijn doen voor de goeie gang van zaken is als een scheutje olie op een piepende deur...das te doen"
Terug naar Defrost:
Heel geleidelijk word je daarmee ook minder interresant voor elkaar! Veel leuker dan een jij kan ik een jij niet krijgen, ik val niet op compromissen.
Volgens mij is het een pleidooi om te leven naar je eigen "standards" en daar zit ook in verpakt wat je voor de ander over hebt, wat je bereid bent te geven. Ik denk dat er door een ander ook niet meer van je"genoten" kan worden dan van jou als jouzelf. Mischien een pleidooi om jezelf te zijn huh... Een pleidooi om allert te zijn, moeilijk want het comfort van een (schijnbaar) op de rails lopende relatie is zow lekkah, dat we niet over ieder wissewasje willen zeuren. En dat is opzich een gezonde gedachte, ik heb er ook mee moeten leren leven dat fotomodellen ook poepen en boeren. Een pleidooi om meer te zeuren dan? Uhm nee daar ben ik geen voorstander van. Ik denk dat een voorwaarde voor succes (as in sustainable relation) je fukky goed moet weten A: Wat je wilt krijgen en B: Wat je wilt geven. Ik denk serieus dat je dat heel erg goed op een rijtje moet hebben voor and i repeat: voor dat je je laat bedwelmen door verliefdheid. Dan is het al te laat so to speak.
Ja hoor eens even, ik ga als romanticus de liefde niet voorcalculeren! Ik ook niet!, tzt word ik ook verleid door de liefde as in "verliefd" Na ezels&stenen ben ik nu toch wel gewapend met een alles of niets. Ik heb op papier geformuleerd: Mijn partner from hell (hehe soms is het makkelijker de defini?ɬ´ren wat je niet wil), Mijn partner from heaven en een omschrijving wie ik ben en wie of wat ik zou moeten zijn voor die partner from heaven. Beetje inleven in je doelgroep....Waarom zou je genoegen moeten nemen met minder dan wat je nodig hebt om gelukkig te worden? Why settle for less than perfection? Laat dat LDVD wat je hebt "genoten" dan toch ergens goed voor zijn geweest!! We hebben niet alles onder controle, snap ik ook wel, maar we kunnen tot op zekere hoogte wel invloed uitoefenen! Ik durf zelfs te wedden dat als je op een rijtje hebt wat je wilt krijgen&geven je waarschijnlijk gemakkelijker je droomdinges tegen het lijf loopt en (ook niet onbelangrijk) het ook als dusdanig herkent! (En het dus niet voorbij loopt) Love thy neighbour as thyself een van de tien shizzles die de herderfans er op na houden bevat toch ook wel een hele mooie waarheid: Het is niet alleen op de ander gericht zijn as in houden van (buurman/partner maakt even niet uit) maar vooral ook dat je van je zelf moet houden. Het klinkt clich?ɬ©...Uhm waarom is het een clich?ɬ© geworden?
Maargoed mijn point is dat ik een hekel heb aan piepende deuren, en ik het betwijfel of de piep om olie vraagt.... En ik wens iedereen veel geluk natuurlijk!
Grlzz
Defrost
WTF Ik ga liggen zzzzzzzz
change happens automatic, progress needs focused action.
Mee eens! Mee eens! Had ook
Mee eens! Mee eens! Had ook veel eerder moeten herkennen dat MIJN EX degene was die niet goed genoeg voor mij was ipv andersom zoals hij graag wilde geloven, dat hij de boel wilde bepalen. Gelukkig wist ik wel wat ik wilde, vandaar ook alle botsingen en knipperlichtgedoe, maar had veel eerder de keuze moeten maken om weg te gaan en weg te blijven. Dus dat is mijn advies aan degenen die zich nu aan het beraden zijn op wat ze willen.. bij de eerste grote hobbel, tekenen dat er iets niet klopt, OPSTAPPEN! Is ook wat ik ga doen. ben wel heel benieuwd of er nog iemand zal zijn met wie het automatisch allemaal goedzit, maar al duurt het 10 jaar, ik ga niet meer voor minder!
Potverdorie Zonneke,
Waar haal jij die zekerheid toch vandaan? Ik ken je verhaal niet helemaal, maar heb je het intussen al opnieuw geprobeerd? Ik zit mezelf ook wel op te peppen en zo, maar ik vraag me af wat er gaat gebeuren als ik nog eens een man tegenkom.
Als ik te nieuwsgierig ben, moet je het maar zeggen hoor.
C.
Volgens mij zit er niets
Volgens mij zit er niets anders op dan zeker te zijn. Op die manier scheidt je meteen het kaf van het koren waardoor de kansen op het ''echt goede'' alleen maar toenemen. En denk dat dit op alle fronten geldt, in alle situaties. En geloof ook echt dat het zo werkt, je intuitie zegt vaak genoeg. Self fulfilling prophecies kunnen ook positief werken. Wil niet zeggen dat ik me nooit meer een buil zal vallen overigens, ik vergis me ook nog wel eens, it's all in the game he. Als je je maar blijft focussen op wat je vindt dat je verdient. En om op jouw vraag antwoord te geven: op dit moment ben ik me nog ergens op aan het beraden. Ook intuitie moet de tijd krijgen...
Dat van die intu?ɬØtie klopt als een bus!
Ik VOEL het altijd wel als er iets niet in de haak is, maar dan denk ik 'kom, kom, niet bevooroordeeld zijn, misschien zit er meer achter dan je denkt'. Maar mijn intu?ɬØtie heeft al altijd gelijk gekregen (ook wat vrienden betreft, en mannen van vriendinnen). Ik wil iedereen altijd wel een kans geven. Da's mijn Moeder Teresacomplex. Moet ik dringend vanaf trouwens, want wie speelt er Moeder Teresa voor mij? (Sorry, effe cynisch.)
C.
Lieve Cornelia en Zon, Je
Lieve Cornelia en Zon,
Je weet natuurlijk nooit of zo'n uitgangspunt stand houdt bij een flinke verliefdheid.. maar het kan idd. nooit kwaad een dergelijke stellingname in te nemen. Want het gaat uit van zelfbewustheid, van een keuze die je hebt en dat is goed. Je voorkomt er mogelijk mee dat je weer gaat lijden.. zonder enige goede uitkomst.. Daarmee wil ik niet zeggen dat er liefde zonder lijden is.. maar onnodig en teveel inleveren, opofferen, aanpassen, daar ben je zelf bij als je zo'n scherp standpunt vooraf al hebt.. Ik vind het heel goed van Zon dat ze zo goed voor zichzelf zorgt op die manier. En door het hier uit te dragen geeft ze daar wat van mee aan ons.
Ik neem het heel graag aan Zon, dank je..
Liefs,
Geraldine.
Je hebt gelijk, Geraldine!
Als je je van tevoren zo opstelt als Zonneke, kun je wel altijd nog een beetje wankelen als het erop aan komt. Maar als je je inderdaad van tevoren al te toegeeflijk opstelt omdat je er diep in je binnenste nog niet helemaal van overtuigd bent dat je het allerbeste verdient, dan ga je natuurlijk snel tegen de vlakte... Waarna het hele cirkeltje opnieuw kan beginnen natuurlijk... Dus zou ik inderdaad moeten proberen om Zonnekes uitgangspunt over te nemen! We doen ons best...
C.
Don't settle for less than you deserve, and you deserve the best
Het is volgens mij de "verliefdheid" die tenkoste gaat van het gezond verstand, fijn ik zou niks liever willen, maar het lijkt me niet gek om een en ander op een rijtje te hebben voor ik die liefdespil slik. Tegen de tijd dat ik dan langzaam ontwaak uit die zalige roes zullen mijn kansen op succes een stuk groter zijn. De motivatie om het gestructureerder aan te pakken?: De pijn die jullie hier voelen/voelden ofwel het hartverscheurende "liefdesverdriet".
change happens automatic progress requires focused action.
Daar heb ik het net zo moeilijk mee
Ik bedoel: ik prent mezelf vanalles in, overwin mijn angst, probeer rationeel te zijn maar tegelijk ook mijn gevoel en mijn intu?ɬØtie te volgen, maar als het dan zover is... dan nemen mijn hormonen en mijn diepgewortelde verlangens en angsten en weet ik veel wat het allemaal weer over en dan zijn al mijn goede voornemens weer voor niks geweest... En dan WIL ik eigenlijk wel die alles overheersende roes! Maar hoe hoger de toppen, hoe dieper het dal.
Maar diep in mijn binnenste zou ik graag een alles verschroeiende, voor mijn part vernietigende liefde meemaken voor ik doodga...
C.
Risico is a good
Risico is a good thing!
change happens automatic progress requires focused action.
Lekker kort antwoord
Heel diepzinnig ook!
C.
Serieus...Risicoloos is niet
Serieus...Risicoloos is niet leven toch?. Niet dat ik graag op mijn bek ga. Maar ik heb me erbij neergelegt dat het erbij hoort: Pijn is ook een bewijs van kunnen voelen. Dan ga ik maar wat vaker op mijn bek...
change happens automatic progress requires focused action.
Ga jij maar lekker op je bek,
ik ga lekker slapen!
C.
Lieve Defrost, Uit de grond
Lieve Defrost,
Uit de grond van mijn hart: dit ben ik helemaaaaaal met je eens! Ik heb zelf ook kort geleden nog dat risico gelopen, en veel mensen waarschuwden mij.. maar ik heb het gedaan en ik heb geleeeeeefd..
en heerlijk gehad.. en op mijn bek gegaan ja.. maar ook DAT is een teken dat ik leef..
Liefs,
Geraldine.
Ow....Ok,
Geluk!
Defrost
change happens automatic progress requires focused action.
Had je LB maar niet van me moeten stelen
niet dat LB mijn bezit is natuurlijk... Maar ik had hem net mijn onvoorwaardelijke liefde aangeboden in ruil voor zijn logistieke kwaliteiten.
C.
Hahahaha, He's all
Hahahaha,
He's all yours!
change happens automatic progress requires focused action.
Pff, ik wil hem niet meer
die ontrouwe hond!
C.
owja
Nou ehm...Weterusten voor strax want ik ga ff liggen denk ik!
change happens automatic progress requires focused action.