Het is nu twee maanden geleden dat mijn vriend het na ongeveer 5 jaar uitmaakte. Van het begin af aan is er altijd wel gedoe geweest. Toen ik hem leerde kennen, wist ik niet dat hij een vriendin had. Zij woonde op ruim 200 km afstand, dus dat merk je niet meteen. Ik liet hem weten dat ik hem leuk vond, hij was ook verliefd op mij, maar had dus een vriendin. Hij zou het uitmaken met haar. De eerste drie maanden, heeft hij elke dag met haar gebeld, urenlang, ook spraken ze af en toe af, ik vond dat natuurlijk niet leuk, maar moest dat allemaal maar begrijpen. Later belden ze wat minder, maar ik bleef voor mijn gevoel op de tweede plaats komen, ook al zei hij dat dat niet zo was. Na ongeveer een jaar is het uitgegaan, mede door al dat gedoe met zij ex. In een ruzie heeft hij toen zelfs nog gezegd dat hij liever wat met haar had gehad dan met mij.
In de periode dat het uit was, zagen we elkaar nog regelmatig en gingen erg close met elkaar om. Op een bepaald moment heb ik gevraagd waarom we niet iets met elkaar hadden, dat wist hij eigenlijk ook niet, en hij wilde ook weer wat met mij. Een week later spraken we elkaar weer en toen wilde hij dat ineens niet meer, waarom wist hij niet, zomaar een gevoel zei hij. Later bleek hij in die week een ander meisje ontmoet te hebben, waar het uiteindelijk toch niks mee is geworden. Na nog wat maanden aanmodderen heb ik gezegd dat ik nu wou weten wat hij wou. Tot mijn grote verbazing wilde hij weer wat met me. Sindsdien hebben we dus ruim drie jaar weer wat met elkaar gehad. Ondanks dat ik hem niet helemaal vertrouwde en we af en toe wat moeilijkheden hadden, was ik er van overtuigd dat we samen oud zouden worden zegmaar.
Nu heeft hij het uitgemaakt omdat hij niet gelukkig is met mij, en mij niet gelukkig zou kunnen maken.
Ik heb het er gewoon heel erg moeilijk mee, vooral ook omdat hij het helemaal niet erg lijkt te vinden dat het uit is. Toen het net uit was zagen we elkaar ongeveer 1 keer per week en we belden regelmatig. Ik heb gewoon heel erg behoefte aan iemand die me troost, en vooral dat hij me troost, hoe gek dat ook klinkt. In het begin vond hij het allemaal wel prima dat ik hem belde enzo, maar nu kan dat ineens allemaal niet meer. Hij kan en wil me niet meer troosten. Hij heeft nu ook sinds een paar weken een nieuwe vriendin en nu vindt hij dat hij ook rekening met haar moet houden en niet zomaar met mij kan gaan zitten bellen, terwijl hij toen hij wat met mij had wel uren met z'n ex kon bellen, omdat ze het er zo moeilijk mee had. Ik vind het zo oneerlijk allemaal. Ik voel me zo ontzettend klote, en het kan hem gewoon niks schelen. En ik weet ook wel dat het vast en zeker beter is om geen contact meer met hem te hebben, maar dat is zo moeilijk. Hij is gewoon degene aan wie ik wil vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik mis hem, en z'n kat (waarvan ik vind dat hij ook een beetje van mij is).

Het is een iets langer verhaal geworden, dan de bedoeling was, maar ik moest dit gewwon even kwijt.