Je begint je verhaal met:“Eigenlijk hebben we een goede relatie en zijn we gelukkig.” Ik las dat zinnetje en dacht: “Fijn, als je dat over je relatie kunt zeggen, dan ben je al een heel eind op de goede weg...!”

En dan, hoe meer je loslaat, des te groter mijn vraagteken of deze relatie wel 'zo goed' is en jou of jullie wel zo gelukkig maakt.

Ik geef je gelijk wat betreft 'dat ruzie (maken) helemaal zo erg niet is'. Maar wanneer de aanwezigheid van koppigheid in het karakter van jullie beiden ervoor zorgt dat een conflict uitgroeit tot een weekend-lange stilzwijgendheid, en er alleen maar in verwijtende antwoorden wordt gecomuniceerd, is er toch 'iets niet helemaal goed'. Het lijkt alsof jullie een conflict niet uitpraten, maar 'uitvechten'. Wiens koppigheid breekt het eerste, zoiets. Als jij niets zegt, ik ook niet. Beetje een 'Fuck you'-verhaal.

Ik wil hierbij absoluut niet suggereren dat jullie hele relatie niet deugd en jullie helemaal niet gelukkig zijn, maar de wijze waarop jullie een conflict 'aanpakken' lijkt mij op de lange termijn weinig constructief—en zelfs eerder schadelijk voor het vertrouwen dat je in elkaar zoekt en stelt.

Daarbij, uit je verhaal maak ik op dat dit een patroon is (”Op een bepaald moment zal het wel weer verbeteren, maar ik ben dit zo moe...”). Wordt er na jullie stille oorlogsvoering wel met elkaar gecommuniceerd en geevalueerd waar het verkeerd gaat en verbeteren kan?

Geloven dat jullie relatie 'eigenlijk allemaal prima en okay is', vind ik erg moeilijk. Kan me namelijk niet voorstellen dat jij je erg gelukkig voelt, of vind dat jullie relatie 'goed in elkaar zit', wanneer je tijdens een van jullie 'stilzwijgende periodes' worstelt met allerlei zorgwekkende scenario's omdat je man alleen in kille, aanvallende verwijten met je communiceert.

Ik vind het nogal wat.