We zijn inmiddels een paar dagen verder, nadat ik het vreselijke bericht kreeg van haar.
Ze is echt verliefd op die gozer, en ik kom daar domweg niet meer tussen.
Heb haar nog wel een aantal mails gestuurd, ik krijg daar reactie op terug, echter niet wat ik zou willen horen.
Berichten in de trant van: "steek je tijd in jezelf, en hou vol". Tja daar heb ik veel aan.

Toch begint het besef langzaam te komen. Besef dat alles over is. Een relatie van 6,5 jaar, weggegooid voor een ander. Maar mijn zoontje Nathan zit er wel tussen.
Hijzelf blijkt zelf 4 kinderen te hebben, zal een gezellige boel worden daar.

Gelukkig begin ik weer op te krabbelen. Ik eet inmiddels al weer, kan af en toe weer eens lachen, dus we gaan de goede kant op.
hopenlijk krijg ik geen terugslag, want ook dat hoor je vaak. Maar ik denk dat ik sterk genoeg ben. Ik laat me niet kapot maken omdat ik dat niet waard ben. En ik heb ook nog mijn zoontje die ik 1 x per week kan zien. Dat alleen is al een reden om door te gaan.
Verdriet, teleurstelling en soms ook boosheid overheersen op wisselende tijden. Dan draai ik muziek, laat mijn tranen de vrije loop, en dan voel ik me stukken beter.
Zelfmedelijden in deze helpt niet, ik zal ook niet in een hoekje gaan zitten. Maar af en toe eens lekker janken, of tegen een muur schoppen is ook heerlijk.

Had ik er wat aan kunnen doen aan dit alles?
Nee, denk ik bij mezelf. Als iemand echt verliefd wordt op een ander, en daaraan toegeeft, ja dan heb je geen keus meer. Je kan op je kop gaan staan, maar het helpt helemaal niets.
Ik kan haar wel kwalijk nemen dat ze aan dat gevoel van verliefdheid heeft toegegeven. Maar wellicht, en dat denk ik, heeft ze al eerder van mij langzaam aan afscheid genomen. Daarom kon dit dus ook gebeuren.
Het hoefde voor haar niet meer.
Ik hoop dat ze de juiste beslissing heeft genomen. Maar dat is niet meer aan mij.
Enige waar ik tegenop zie, dat ik haar zondag weer zie.
Afspraak is gemaakt dat met de omgangsregeling zij er bij is. Ik hoop dan ook maar, dat ik mijn aandacht aan mijn zoontje zal geven ipv aan haar.

Maar 1 ding staat als een paal boven water: hoe moeilijk en verdrietig dit allemaal is, ik zal er sterker uitkomen dan ooit. En wellicht vind ik ook wel de vrouw die mij alles kan geven. Maar dat is voor later, eerst maar accepteren en verwerken.