Dag allen hier op deze site,
Ik ben nieuw hier en heb via Google deze site gevonden. Bij vrijwel alle verhalen die ik in die tijd gelezen heb kon ik alleen maar instemmend ja knikken vanwege herkenning. Vandaar dat ik de reden van mijn pijn met jullie wil delen.
Een jaar of 4,5 geleden leerde ik een vrouw kennen die toen een zoontje van 1,5 had uit een vorige relatie. Het klikte vrijwel meteen en door problemen met haar toenmalige huisbaas trok ze al snel bij mij in. Dat het een pittige relatie was mag gezegd worden en dat kwam door allerlei toestanden op het werk van zowel haar als mij met daarnaast natuurlijk een rugzak...logisch na een aantal relaties!
Voor het eerst in mijn leven heb ik een vrouw ten huwelijk gevraagd en wel op een romantische wijze tijdens onze vakantie in de Dominicaanse Republiek in 2005. Ze zei meteen ja en we zouden op 7-7-2007 om 19:00 (7 uur op een zaterdag) gaan trouwen.
Vier maanden voor de huwelijksdatum gaf ze botweg te kennen dat ze bij me weg zou gaan omdat de relatie niet werkte....sjakka!
Ze wilde alleen zijn om aan zichzelf te werken en had de indruk dat ze niet geschikt was voor een relatie. Nou moet ik wel zeggen dat ze al twee jaar zeer intensief met het spirituele bezig was en hoewel ik open sta voor het onbekende kon ik haar niet altijd volgen op dit vlak. Dat hoeft ook niet want het is iets persoonlijks.
Om een lang verhaal kort te maken, ze heeft mij verlaten en met haar vertrok ook mijn zoon want zo ben ik hem oprecht na vier jaar gaan beschouwen en liefhebben. We hadden nog wel incidenteel contact vanwege post en dat soort dingen en telkens zei ze maar dat ze echt gelukkig was zo in haar eentje en dat ze niet dacht aan een relatie.
Sinds een tijdje weet ik dat ze weer een vriend heeft uit haar spirituele kring en het is "the love of her life" en nog meer van dit soort termen die ze eerder op mij toepaste.
Het verdriet, de pijn, het onbegrip, de vraagtekens, de twijfels, het schuldgevoel en noem alles maar op wat jullie zeker zullen herkennen kreeg nog een stevige trap na.
Ik ben gedumpt en moet mijn zoon missen omdat ik niet de biologische vader ben dus ook geen rechten heb. Ik voel me zwaar bij de neus genomen en op zijn zachts gezegd bedrogen in alle opzichten dus ik zou kwaad moeten zijn en blij dat ze bij me weg is dat 'onmens'.
Maar waarom voel ik me dan zo ongelukkig? Waarom mis ik haar zo erg dat ik elke seconde van de dag een misselijke knoop in mijn maag heb? Waarom kan ik niet meer normaal functioneren en trek ik mezelf terug? Dit lijstje kan ik aanvullen maar ik weet zeker dat je precies voelt wat ik bedoel.
Toen ik wist dat ze een nieuwe vriend had viel voor mij het doek en moest ik professionele hulp inschakelen. Dat begon met gesprekstherapie maar vrijdag heb ik een afspraak met een psycholoog. Het is een depressie dat weet ik al en er zullen medicijnen voorgeschreven worden.
Hoe is het toch mogelijk dat een lieve vrouw je in zo'n korte tijd van de hemel in de hel kan helpen?
Dit was echt in een notendop omdat alle details nog te pijnlijk zijn om over te praten.
Bedankt voor het lezen,
Rob