Vandaag een dip. Geen gewone, nee een zware.

Ik mis haar, zomaar ineens. Ik denk terug aan onze vakantie op de Dominicaanse Republiek, 2 jaar geleden, ik zie haar nog lopen met mij langs die mooie stranden en de helderblauwe zee.
Verleden jaar, arm in arm op het warme strand van Scheveningen, en niet te vergeten na de geboortje van ons zoontje, de vakantie naar Salou.
We hadden altijd een leuke en sensuele tijd met elkaar.
We hielden allebei van zon, zee, en een drankje. We pastten bij elkaar, en genoten van elkaar, en van ons zoontje.
Ik ben altijd zo trots op haar geweest. Gek op haar, en koesterde de fijne momenten die we toen hadden.
Helaas koester ik die momenten nu ook. Helaas, omdat het nu nog zo vers is, maar later zal ik die momenten bekijken met een andere visie dan nu.

Nu, sinds een paar weken, is ons niet meer ons.
Weg, haar liefde voor mij, verliefd geworden op een ander.
Echt aanleiding daarvoor is er niet eens geweest, want we hebben zovaak deze dingen besproken.
We waren gek op op elkaar. Maar dan gebeurd het toch.
Kwijt aan iemand, omdat blijkt dat 6,5 jaar toch niet een reden is om door te gaan.
Kwijt omdat een ander toch wel wellicht meer te bieden heeft, dan het huidige.
Kwijt, omdat ze verliefd is geworden op hem.
Kwijt, omdat blijkbaar ik haar niet kon geven, wat ze wilde.

En toch blijven zoveel vragen over.
Vragen waar ik nu geen antwoord op kan krijgen.
Domweg omdat ik elk contact vermijdt, ter bescherming van mezelf.
Dat kost moeite, maar ook de discipline. Als ik zou mailen of bellen, weet ik dat ik zwakker wordt, ipv sterker.
Er is niets meer uit te halen, het is over. En dan schrijf ik dit liever hier op, dan dat ik haar zou bellen of mailen.
Zij hoeft niet meer mijn gevoelens te weten.
Die kent ze, maar er is geen plek meer voor mij.
Alles gaat op in hem, die ander, en ach, ik kan het haar niet eens kwalijk nemen.

Maar ik blijf achter, alleen. Kapot, gesloopt door het beeld van de afgelopen weken. Weken die zwaar waren, de confrontatie met haar nieuwe vriend, en er toch moeten zijn voor mijn zoontje. Met een lach, waarin ik niet wil lachen.
Maar mijn ventje mag niet weten dat ik verdriet heb. Want hij beseft het niet. Later zal ik het vertellen, en dan nog met trots vertellen hoe fijn zijn vader en moeder het met elkaar hebben gehad.

De zomer komt eraan. Voor mij hoeft het niet zo.
Want de dag komt dat zij naar het strand gaan, en daar liggen zoals wij eens lagen. Eens die avonden beleven die wij beleefden.
Ruzie hadden we weleens gehad, maar dat komt overal voor.
Dit is kapot gegaan omdat zij veranderde, omdat ik niet geloofde in haar geloof (Jehovah), en dit is kapot gegaan, omdat zij verliefd werd, en waar zij aan heeft toegegeven.

Hier doe je niets aan. Met de allerbeste wil van de wereld.
Machteloos moet je toekijken, hoe zij haar leven verder indeelt met een nieuwe man. Fouten heb ik zoveel gemaakt, laat dat duidelijk zijn, maar dit had ik niet verwacht.
Soms wil even apart leven niet altijd zeggen, dat het goed komt.
Soms moet je accepteren dat een vrouw ook van je kan vervreemden, en verliefd wordt op iemand anders.
Maar als dat gebeurd zonder enige signaal, zonder uitleg, mag je dat allemaal gaan verwerken.
Zij is een ongelofelijk goede moeder. Daarom is het allemaal zo moeilijk te verteren. Had ik maar iets...
Alleen de schoonheidsprijs verdient ze hier niet mee. Het had anders gekunt en gemoeten. Want 6,5 jaar, en dan ineens die afstand houden, zonder tekst en uitleg, dat doet pijn!
Zij daar met hem, en ik hier. Mijn plek ingenomen, en ik mag me gaan opmaken voor een lange weg. De weg die ik moet nemen, maar ben blij dat ik hier alles kwijtkan. Blij dat ik me nu sterk hou, blij met het idee, dat ook eens deze lijdensweg verleden tijd zal worden.

Ron
x