Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
Liefde...
Tja.. Het is mooi zolang het er is, de pijn en verdriet die het met zich mee brengt lijkt soms zoveel zwaarder dan de geniet momenten van de liefde. Maar toch, ik zou niks liever willen dan de liefde delen 
En genieten van de mooie momenten.
Ik las gisteren een mail van mijn ex die hij vorig jaar stuurde toen het net uit was, de eerste keer. Zoveel liefde in die mail, zo zacht. Hij zag mij voor wie ik was, kwetsbaar, lief, vrolijk, achter soms een muurtje die zich uit angst omhoog trok zo nu en dan. Hij was zo ontzettend veilig, dat kon ik niet aan. Op de 1 of andere manier pas ik beter in een relatie waar een stukje onveiligheid/onbereikbaarheid in zit.
Ik weet wel hoe dat komt, ik ben opgegroeid in een onveilige thuis situatie. Een bekend gevoel waar ik naar op zoek ben. Als er dan veiligheid is, echt veiligheid en oprechte welgemeende liefde naar mijn persoontje, benauwd mij dat. Alhoewel ik niet voor 100% zeker weet of ik dat werkelijk niet aan kan, hetgeen waar onze relatie uiteindelijk echt om stuk is gegaan en we broer/zus werden was dat er totaal geen chemie was vanaf dag 1 in de slaapkamer. Ik denk dat als dat er wel was geweest, grote kans dat we dan nu nog samen waren en op een andere manier naar elkaar waren toe gegroeid. 5 jaar lang heb ik mijzelf daarin aan de kant gezet, juist omdat ik voor het eerst die veiligheid zo enorm voelde, het pure en lieve, het onvoorwaardelijke. Dat wilde ik niet opgeven omdat we geen chemie hadden, ik dacht dat het wel zou komen, dat we daarin wel naar elkaar toe zouden groeien. Maar helaas.
Och, wat ben ik dankbaar dat ik dit met hem heb mee mogen maken, ik zou ook niet anders meer willen dan dat er op die manier van mij gehouden wordt, die veiligheid etc. Die mail bracht een boel fijne gevoelens met zich mee. Hij was mijn rots in de branding, jammer dat het niet gelopen is zoals wij beide graag zouden willen. Ik groeide hem te hard voorbij en hij heeft ook zijn eigen proces te gaan. Het is mij duidelijk dat we niet voor niks in elkaars leven zijn gekomen, wat leer ik nu nog steeds veel van die relatie. Hij heeft mij zoveel moois gegeven! Ben daar zo onwijs dankbaar voor.
En ik heb hem een harde les geboden, ik was zijn ware, zijn alles, als dat wegvalt.. Tja we weten het allemaal, hij heeft het nog steeds erg zwaar, maar ik ben er zeker van dat het hem een mooier mens zal maken uiteindelijk en hopelijk vindt hij dan iemand waar hij net zo onvoorwaardelijk van kan houden en zij hem dat terug kan geven. Gun het hem enorm!
Hij heeft er voor gezorgd dat ik nu sneller aanvoel wat ik wel en niet wil. Ik heb nu een beeld van wat veiligheid is, hoe het hoort te zijn. Daar wil ik meer van. Ik weet nu wat onveiligheid is en dat dat niet goed was, wat ik in mijn jeugd heb ervaren. Die gevoelens verwarde ik met veiligheid.
Aantrekken, afstoten, dat is wat ik ken, afstand in relatie met mijn stief vader. Nu zie ik in dat dit mijn rolvoorbeeld is geweest voor 12 jaar lang, vanaf mijn zesde levensjaar. Hij voedde mij het grootste deel van de tijd op, ik woonde immers bij mijn moeder en zag mijn eigen vader om het weekend en soms een dag door de week. Mijn vader zelf is de goedheid zelve en is een mega schat en zo lief! Maar mijn stief vader was emotioneel onbereikbaar, zeer onveilig als kind, niet wetende wat ik aan hem had. De ene keer was hij lief, de andere keer als ik kwam knuffelen wilde hij niks van mij weten.
Het lijkt alsof ik mannen tegenkom die de behoeftes die ik als kind had en niet vervult werden, weer raken.
Deze behoeftes moet ik zelf op gaan vullen, om mijzelf heel te maken, dat is de enige weg voor mij waarbij ik in een veilige relatie stand kan houden en de ander kan waarderen om de persoon wie hij is.
Nu is er dus een zoektocht in mijzelf aangebroken naar de behoeftes die ik mijzelf mag gaan aanreiken. Behoeftes als, gezien worden, geliefd zijn etc. Zelfacceptatie. Toch nog een stukje kind in mijzelf omarmen. Liefde geven, want ze is een schatje! Mij verdiepen in de hechtingsproblematiek, want ik ben van mening dat daar de grondslag ligt van mijn probleem. Hoe jij je hecht aan ouders en ik denk zeker de (stief)vader in mijn geval, vormt hoe jij je gedraagt in een relatie. Ik denk dat er voor een deel een angstige hechting heeft plaats gevonden. Niet heel groots en zeker niet onoplosbaar, maar wel iets om mee aan de slag te gaan.
Mooi proces weer, ga ik graag aan. Weer een stukje van de puzzel voor mijzelf opgelost, ook met dank aan een manspersoon die in mijn leven is gekomen, niks komt voor niks toch De pijn die het naar boven brengt van het loslaten in dat stuk, bracht ook dit in mij naar boven. Dank je wel!
Binas
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
binas
Ik geloof heel erg dat het verleden mede bepalend is voor keuzes die je later maakt . Je hebt door je blog mij zo geholpen omdat er zoveel herkenbare dingen voor mij inzitten en ik ook met vragen rondliep maar had geen echt antwoord op waar het vandaan kwam...Nu snap ik dingen veel beter van mezelf door wat jij hebt geschreven ..
En zo gek is dat ik wel een vermoeden had, maar ook zoiets van ach dat bedenk jezelf maar en nu zie ik jou verhaal en weet ik nu dat ik toch goed zat .En net als jij moet ik nu ook gaan puzzelen wat ik ermee kan gaan doen. Jij bent al een heel stuk verder maar hebt voor mij een stukje van de puzzle al gelegd.
Dank je wel
Liefs
@ Hortensia
Wat fijn zeg dat mijn blog je zo geholpen heeft! Ben ik blij om
Ben zelf ook alweer een stukje verder, heb mooie inzichten gekregen deze week.
Ben wel benieuwd waar je herkenning dan in zit?
Liefs Binas
@binas
De herkenning, vanuit het verleden, een vader ook die geen genegenheid kon tonen , ook het gevoel bij mij opwekte dat ik niet aan zijn verwachtingen voldeed en me in mijn pubertijd gigantisch tegen af ging zetten en de confrontatie aanging wat ik heel erg voor mijn moeder vond natuurlijk want hoe lief ze ook was en al gaf ze me soms gelijk ze stond hierdoor wel tussen twee vuren in.
Door jou blog lieve Binas, snap ik ook waarom ik het niet volhield in mijn huwelijk, net als jou verhaal was deze man lief voor me , zette me op een gigantisch voetstuk wat ook niet gezond was en werd eigenlijk een beetje obsessief wat mij weer benauwde. Maar het punt waarmee jij me de ogen opende is toen je sprak over de chemie. Ik zie nu in dat dat totaal miste , ik had totaal niet de chemie met hem die er wel hoort te zijn voor mij , ik heb dat nodig het totaal pakketje.
Net als dat ik een man moet hebben waar ik niet overheen kan denderen, waarbij ik het gevoel heb dat hij bij mij de teugels aan kan trekken, niet verbaal of fysiek maar enkel door een blik dat ik weet dat ik te ver ga. Dat heb ik nodig en door jou ben ik erover na gaan denken, of dat te maken heeft met mijn vader dat ik toen zo in verzet ben gekomen omdat ik het gevoel had dat hij zo domineerde in het gezin. Heb geleerd dat mijn krachten erg sterk zijn doordat ik er op af ging in plaats van negeren en accepteren en daardoor een sterker type naast me wens. Hoe dan ook moet het allemaal kloppen voor mij , verliefdheid en de chemie , daar is bij mij nogal wat voor nodig om me dat te kunnen laten voelen omdat ik me niet snel kon geven of dat het totaalpakket mss niet voldoende was ...
Ook wat Imagine aanhaalt in haar reactie , in hoeverre wil je je eigen ruimte .. of neig je ertoe om je te voegen naar de wensen van je partner , wordt je eigen space minder belangrijk, wat natuurlijk ook vrouw eigen is om op zijn tijd te willen pleasen maar zonder dat je daar in blijft hangen en die rol blijft vervullen zodat je terecht komt in een rol waar je helemaal niet wilt zijn. Een evenwicht vinden ..
veel liefs
@ Hortensia
Bedankt voor je reactie hortensia. Zeker veel herkenning zeg. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn moeder ook een grote rol heeft gespeeld. Iets wat ik liever niet erken, weg stop omdat ik zoveel van haar houdt. Ze was een heel kritisch persoon, ik liep op mijn tenen. Ook in mijn puberteit werd ik net als jij opstandig, waarbij ik op mijn 20ste echt het huis uit moest. Het ging niet meer. Ik wilde niet meer alleen het negatieve horen, wilde ook weleens horen wat ik wel goed deed. Ze was in mijn ogen soms zo ontzettend onredelijk en als ik dat dan zei, erkende ze het niet. En vaak haalde ze dan mijn stiefvader erbij en later mijn huidige stiefvader (grote schat is dat overigens) en vormden ze een soort van blok tegen mij. Om aan te tonen dat zij niet onredelijk was, maar ik het gewoon verkeerd zag. Frustrerend!
Ook herkenning in dat ik iemand nodig heb die tegengas geeft, maakt een man zoveel leuker en aantrekkelijker. En mijn neiging om dan grenzen op te zoeken is er gelijk een stuk minder omdat grenzen helder en duidelijk zijn, omdat iemand deze wel aangeeft. Ik voel ze oprecht niet aan. Ik heb nooit grenzen aangeleerd gekregen. Dus die ga ik dan gemakkelijk over.
Fijn dat je zo krachtig bent, moet ook wel om je zo staande te kunnen houden binnen zo’n gezin. Is een mooie eigenschap voor jezelf. En jezelf geven in een relatie is heel eng en spannend. Maar ik weet nu wel, dat ik niet meer voor minder ga zoals in mijn vorige relatie. Daar hield ik mijn hart een stukje op slot. Dat doe ik nu niet, wil ik niet! Doe ik mijzelf te kort en daarmee een ander ook. Het brengt angsten mee, maar die zijn er om te overwinnen. En je kan alleen maar vertrouwen hebben op dat iets goed komt.
Liefs
Fijn blog Binas
Wat je zegt over veilig vs. onveilige situaties is herkenbaar voor mij en zeker in combinatie met de bijkomende hechtingsproblematiek.
Wat ik zelf besef, is dat ik juist door mijn hechtings-issue wel heel goed weet welke factoren ervoor zorgen dat ik wel of niet hecht. Daarom denk ik dat jouw eerder omschreven relatie waarbij je je veilig voelde juist een referentie kan zijn voor hoe je het voor de toekomst graag zou willen.
Je zegt beter te ‘passen’ in een onveilige situatie waarbij een zekere onbereikbaarheid komt kijken, maar is dat zo? Of is het veel eenvoudiger verklaring waarbij jezelf aangeeft dat er van jouw kant geen sprake was van (fysieke) chemie? Dit lijkt mij aannemelijker dan dat je een behoefte hebt aan onveiligheid/onbereikbaarheid. Ik denk namelijk dat er juist bij hechtingsstoornissen ontzettend behoefte ontstaat aan zekerheid. Waarbij het wel belangrijk is dat ieder een eigen individu blijft. Datgene wat jij omschrijft als ‘onbereikbaarheid’ is dat niet in wezen een behoefte af en toe je eigen ruimte te creëren binnen een relatie? Het inzien dat je naast de relatie ook een eigen persoonlijkheid blijft? De onbereikbaarheid staat dan geenszins in verband met onveiligheid, maar eerder met het stellen van persoonlijke grenzen…
Dat neemt niet weg, dat ik het kan begrijpen wat je bedoeld. Het feit dat een relatie ogenschijnlijk alles omvat, maar waar de basis elementen niet geheel aansluiten geeft toch stof tot nadenken.
Jij neemt jezelf bijna kwalijk dat er geen chemie was, maar zoiets heb je nou eenmaal niet in de hand. En ik ben van mening dat juist zoiets wel een basis element is, want dat onderscheid een partnerrelatie van familie- of vriendschapsrelaties.
Ikzelf heb een soortgelijke situatie meegemaakt, waarbij diegene echt overtuigd was/is van mij…dat ik zijn ‘ware’ ben. Het was altijd ontzettend gezellig en echt gewoon fijn… heerlijk om tijd met hem door te brengen. Hij liet mij in mijn waarde en ik voelde me goed in zijn bijzijn.
Toch heb ik ervoor gekozen hem los te laten, al na een aantal maanden, simpelweg omdat ik geen toekomst zag aangezien we vooral rationeel op een ander niveau functioneerden. En tja, dat komt eigenlijk op hetzelfde neer..ook dan ontstaat een ontzettend dilemma: laat je iemand gaan omdat alleen dat stukje ontbreekt? Ik ben echt bij mezelf te raden gegaan… ben ik te veeleisend? Ben ik te idealistisch? Is mijn beeld wel reëel?
En ik kwam tot de schokkende ontdekking dat dat heel goed zou kunnen! In het verleden nam ik mezelf dat kwalijk, zette ik mezelf oneindig opzij, begreep ik niet waarom ik niet gewoon mijn leven leidde zoals ieder ander dat ogenschijnlijk zo gemakkelijk doet. Maar ik Kan het gewoon niet. Wat iedereen ook zegt, wat voor ‘kader’ ook wordt gecreëerd door cultuur, religie, etnische afkomst of andere externe factoren of labeltjes… ik kan alleen volgens mijn eigen regels leven (niet te verwarren met egoïsme, want ‘mijn kader’ is juist enorm gericht op (zelf)ontplooiing en intense uiting van liefde). En ja dat is complex, dat is veeleisend, dat is hard werken, maar dat vind ik niet erg om daar hard voor te werken want ik weet dat ik voor ogen heb en dat geeft kracht, doorzettingsvermogen en inzicht….want ik heb me berust in het feit dat liefde nu eenmaal complex en multidimensionaal is!
Hihi sorry voor mijn uitwijk…even back to you..
Ik vind het mooi hoe je situaties benaderd en hoe je kijkt naar je eigen aandeel daarin. Wat het met je doet en wat het betekend zodat je dit kan vertalen naar weer een stap in de goede richting op je levenspad.
Het is knap dat je precies de vinger bij jezelf op de zere plek weet te plaatsen en weet te analyseren waardoor dingen zijn ontstaan en waarom dit effect had op jouw keuzes. De zoektocht welke nu voor je ligt aan zelfacceptatie is mooi proces. De volgende stap is in mijn opinie dat een ander jou in heel jouw wezen accepteert...
Je kan trots zijn op jezelf en ik wens je veel sterkte en wijsheid!
Liefs
@ Imagine
Ik heb na gedacht over veiligheid en onveiligheid.
De onveiligheid is eigenlijk iets wat ik zelf creëer. Wat ik mij ineens besef is dat mijn laatste ex voor mijn gevoel heel veilig was, want ik ben nooit echt verliefd op hem geweest. Hij was wat dat betreft altijd aan het bevestigen hoe leuk hij mij vond, vanaf dag 1. Wat echt heel prettig, lief en leuk is, maar daarmee vervalt ook een stukje spanning en hetgeen wat verliefdheid op kan wekken bij mij.
Wat ik nu besef, doordat ik weer verliefd ben geworden en doordat ik dit ook had bij mijn ex waardoor ik op deze site ben gekomen in 2006 (was ik ook wel echt verliefd op), is dat ik door mijn verliefdheid mijn eigen onveiligheid creëer. Dat gevoel maakt dat ik niet altijd controle heb, ik hou graag de controle over mijn gevoelens. Verliefdheid kan er voor zorgen dat ik mijzelf uit het oog verlies en dat is zeer onveilig. Maar nu ben ik mij daar veel meer bewust van en heb al een paar keer gemerkt dat ik in paden van de ander probeer te lopen en ik fluit mijzelf dan heel snel terug.
Inzichtelijk maar wel moeilijk om uit te voeren soms en pfoe stap nogal eens in een valkuil. Kan uit angst iemand van mij afduwen.
De veiligheid is zeker een referentiekader van wat ik wil in een relatie, heel fijn om dat gevoel nu te herkennen. Deze veiligheid moet ik mijzelf dus gaan bieden, ook tijdens verliefd zijn. Want ik weet nu wel dat ik verliefdheid nodig heb in een relatie, dat is een essentieel stukje van iemand aantrekkelijk vinden, wat bij mij de juiste chemie opwekt etc.
Fijn om te ontdekken dat ik zelf de spil ben van dat gevoel, dat geeft rust. Dus als ik je stukje goed begrijp, dan heb je gelijk. Het mijzelf blijven en durven mijn ruimte te nemen, dat is hetgeen wat mij veiligheid biedt.
Wijk vooral uit hoor over jezelf, ik vind dat erg interessant om van anderen hun ervaringen te lezen, daar leer ik ook van.
Knap dat je die overweging voor jezelf hebt gemaakt! Als ik heel eerlijk ben, had ik dat ook moeten doen bij mijn vorige relatie en ook wel gewild al best in een vroeg stadium van onze relatie. Maar ik voelde aan alles dat ik zijn hart zou breken, wat ik hem niet aan wilde doen, gezien mijn eigen gebroken hart voor deze relatie en de angst dat ik hem dat ook zou geven. Daarnaast heb ik mijzelf ook flink voor de gek gehouden, want het zal toch wel groeien? Ik hield echt wel van hem, maar het was meer mijn beste vriend. Het heeft lang geduurd voordat ik dat wilde en kon toegeven.
Maar goed, heb er heel erg veel van geleerd.
Knap dat jij jezelf zo kan accepteren in jou voor je gevoel “anders” zijn. Of dat ook werkelijk zo is, is een tweede. Hoe heb je dat gedaan voor jezelf?
Dank je wel voor je mooie complimenten. En inderdaad zelfacceptatie, dat is iets wat ik zeker mag gaan doen. Zal veel rust gaan geven. En dat iemand mij dan ook nog volledig accepteert in mijn zijn, ja mooi cadeautje en mooi streven.
Bedankt voor je mooie reactie!
Liefs Binas
@Binas: krenten in de pap op het forum
Wow, fantastisch blog is dit aan het worden. Het blog zelf, en de reacties die er gegeven worden zijn voor mij echt de zinvolle krenten in de pap hier op het forum. Het lijk een beetje een slow-starter te zijn dit blog, maar lijkt er door de reacties die er nu over en weer gegeven worden wat beweging te komen.
Ik wilde al eerder reageren op je blog omdat ik er verschillende thema's in lees die voor mij wel interessant zijn om over uit te wisselen.
De eerste is hechtingsproblematiek. Het effect van je opvoeding als kind en de invloed die het op je heeft als volwassene in een relatie. Aangeleerde gewoontes/cultuur, onbeantwoorde (ja, daar is hij weer) behoeftes waar als kind niet aan is voldaan , en die je als volwassene op je partner en relatie projecteert. Helaas zijn "wij" ons zelf vaak niet bewust waar daarin in de kindertijd niet aan is tegemoet gekomen. Pas later als je daadwerkelijk tegen 'problemen' aanloopt met jezelf en relaties wordt dat zichtbaar. Mits je daar zelf naar opzoek gaat en niet alles buiten jezelf (ex) legt. Waar twee kijven hebben altijd twee schuld. Alhoewel ik hierin liever niet over schuld praat. Of we het willen of niet, dat innerlijke (kleine) kind blijft altijd in ons aanwezig. Tegenwoordig wordt er via verschillende methodes steeds meer naar die kinds-fase teruggegaan om die gevoelens op gedaan als kind te "herbeleven" en te "helen". Met EMDR heb ik zelf goede (nou) ervaringen mee. Hoeft natuurlijk voor een ander niet zo te zijn.
Die veiligheid in een relatie kan soms best wel een lastige zijn.Wanneer is er sprake van een gelijkwaardig gevoel van "veiligheid" ? Dat de een zich totaal veilig voelt binnen een relatie betekent nog niet dat de ander een totaal gevoel van veiligheid ervaart. Maar er toch voor kiest om in dat "onveilige" te blijven zitten uit angst voor "loslaten". Ik ervaar het als een ingewikkeld gegeven als de roze "wolken" beginnen weg te trekken. Of soms zelf eerder al.
Zelf heb ik een relatie gehad waarin ik mij in de eerste instantie totaal veilig voelde. Ik besprak letterlijk alles met mijn toenmalige vriendin over mijzelf. Ieder stukje over mijzelf durfde en gaf ik aan haar bloot. Deels vanwege de veiligheid die ik toen nog voelde, maar ook om haar te laten voelen en zien dat ik "toekomst" in ons zag. Echter was alles wat ik haar binnen mijn vermogen bood, en wat voor een ander misschien meer dan genoeg had kunnen zijn, voor haar niet genoeg. Mijn grens lag er om mijn kind, en haar kinderen, in dat vroege stadium waarin onze relatie zich bevond te betrekken. Als ouder wil ik mijn kind (is natuurlijk leeftijdsafhankelijk) niet in een pril stadium al gaan betrekken in een nieuwe relatie. Zeker niet als het op dat moment nog steeds in de acceptatie van de scheiding zit, puberteit ,co-ouderschap, etc,etc. "Laten we elkaar eerst maar eens gaan ontdekken voor wij de kindjes hierin meeslepen."
Ik weiger mijn kind vanuit de behoefte voor een relatie in een loyaliteitsconflict te duwen of het gevoel te geven niet op nummer een bij mij te staan. Het gevolg hiervan was dat zij zich onveilig ging voelen, en de invulling eraan gaf dat ik niet zeker was over "ons". Ik kon mijn motivaties en eigen kindervaringen blijven herhalen, het zaadje was al tussen haar oren geplant. Met het gevolg dat zij wurgslang gedrag ging vertonen waarvan ik mij razend onveilig ging voelen. Er ontstond een wrijving die geen glans opleverde, maar er voor zorgde dat er langzaam gif binnensloop. Voor mij de aanleiding om de relatie verbreken. Hoe pijnlijk dan ook. En daarbij wil niet vanuit mijn eigen behoeftes mijn kind met "issues" opzadelen waar hij later in een relatie mogelijk zelf last van zou kunnen krijgen. Het welzijn van mijn kind gaat voor alles.
Ik vind het soms pijnlijk, vanuit eigen ervaring, ex-en en blablabla, om te zien/horen/lezen hoe kinderen soms over het hoofd worden gezien tijdens relatieperikelen. Over het hoofd van de kinderen worden ruzies uitgevochten tijdens een scheiding, ervaren en voelen hoe ouders langs elkaar leven als men toch besluit bij elkaar te blijven "t.b.v", heen en weer worden geslingerd in een co-ouderschap. En dan ga ik het nog niet eens hebben over de perikelen die spelen als er zich voor korte of langere tijd een nieuwe stiefmoeder/vader zich aandient die ook kinderen hebben. Volgens mij genoeg situaties die een bron voor hechtingsproblematiek kunnen zijn.
Volgens mij is het cirkeltje rond.
Goed bezig met jezelf Binas !!
Mooie reacties van Hortensia en Imagine.
*Pfffiiieeeuuuwww, dat was even werken. Die verdomde spelling en zins-opbouw fouten. *
@ torn
Haha daar is hij hoor, dank je wel voor je reactie!
Wat je zegt over kinderen en nieuwe relaties kan ik helemaal in komen. Ik vond altijd dat de scheiding tussen mijn ouders goed was gegaan. Maar achteraf ben ik het daar eigenlijk helemaal niet mee eens.
Mijn moeder had eigenlijk direct al een nieuwe relatie, ik was zes jaar! Mijn ouders gingen uit elkaar, wat in mijn ogen zeer snel ging. Mijn moeder kreeg een nieuw huis, we ontmoetten haar nieuwe vriend die ik heel groot, eng en harig vond. Hij had destijds in mijn ogen echt een ENORME bos met krullen en een snor.... Zo eng die man.
Bij mijn weten woonde hij direct bij ons in, vormden we ineens een "nieuw" gezin met een vreemde man..
Pfff besef mij nu hoe onveilig dat moet zijn geweest voor mij..
Hij bracht mij soms naar zwemles weet ik nog, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde dat mijn moeder dat deed, of mijn vader voor mijn part. Niet hij... Maar goed, het is gegaan zoals het is gegaan.
Wat dat betreft sta ik er, ook al heb ik geen kinderen, zeker net zo in als jij. Je kind voor alles. En omdat ik weet hoe onveilig het kan voelen, pleit ik ook zeker voor eerst een stabiel evenwicht in een relatie alvorens je de kinderen er bij betrekt.
Ik zie in mijn omgeving zulke andere dingen. 1 kennis die ik heel sporadisch zie heeft in 2 jaar tijd al drie mannen versleten. Die ze in week 1 al aan haar kids van 6 en 3 voorstelt. Uuuuh??
Gaat echt mijn gezonde verstand voorbij.
Jammer dat daar in een relatie, zeker als je zelf moeder van een paar kids bent, geen begrip voor is.
EMDR ken ik, zeker een aanrader. Ik heb daarmee een traumatische ervaring bij een heftig auto ongeluk verwerkt. Ik durfde niet meer in de auto, angstaanvallen alles. Nu rij ik weer gewoon rond (al heb ik geen auto haha) zonder enige problemen. De angst is er af, de ervaring heb ik natuurlijk nog wel. Zeker wel een idee om ervaringen in je jeugd mee aan te gaan, mits de therapeut echt goed is in EMDR.
*Binas, die vindt dat torn zich niet zo druk moet maken om spelling en zinsopbouw! Je schrijft prachtige stukken, daar gaat het toch om ;)*
@Binas
Na het lezen zonet van het blog van Bob kwam bij mij het gevoel van " de andere kant zijn" de ex...diegene die vlucht.
Waar ik zoal aan zit te denken en ook alles hier weer heb doorgelezen, wat jij ook zegt Binas , tijdens de relatie het al " weten". Je doet nog zo je best omdat je de ander geen pijn wilt doen, alles in de strijd gooit om de relatie in stand te houden want het ligt immers niet aan hem, het zit in jezelf en daar moet verandering in komen en wilt zo hard er aan werken dat dat ook gebeurt . Ik zie mezelf nog huilend buiten op het tuinbankje zitten, wetende dat alles veranderd was omdat ik in mijn hoofd al weg was en dat niet wilde...
Iemand zoveel pijn te moeten doen die zoveel van je houdt is het ergste wat er is , je wilt niet voor jezelf kiezen in eerste instantie, je wilt vechten voor het ons, wat je hebt opgebouwd samen . Hopen dat het een naar moment is en vanzelf wel overgaat als je maar hard genoeg je best doet.
Het feit is dat er steeds meer afstand kwam vanuit mijn diepste bewustzijn...alsof mijn geest zich aan het losmaken was van alles en me voorbereide op het eind...terwijl ik dat niet wilde.
De verwarring, het verdriet en alles wat in je hele wezen zich ertegen verzette en dan ook nog de vraag : waarom in godsnaam gebeurt me dit ...ik heb hier niet omgevraagd en het gevoel terug draaien gaat gewoon niet........
Toch na de breuk en alle twijfels en verdriet de wanhoop en de heimwee het ineens me duidelijk werd de relatie nooit helemaal gelijkwaardig was in het geven en nemen.
Het hebben van een relatie maar daarin heel eenzaam te zijn , spanningen in jezelf en het gevecht wat uitgevochten wordt tot in het diepst van je ziel.
Het terug gaan in de tijd , waarom ik voor hem was gevallen terwijl ik eigenlijk toen al wist diep van binnen ,maar het allarmbelletje had genegeerd omdat ik hem gewoon zo lief vond en niet beter wist .
Het besef dat er nooit tegengas kwam , wat ik zo nodig had en alles wat naar was een beetje onder het tapijt werd geveegd voor de lieve vrede ,hij wilde de confrontatie niet aan...een opstapeling van ergenissen.
Geen chemie voelde , me eigenlijk lichamelijk niet tot hem aangetrokken voelde.
De gigantische schuldgevoelens erna, wat ik een ander aandoe door weg te gaan en alles te vergooien wat er was. De intense pijn daarvan, een enorm verlies van alles wat ik liefhad en heb achtergelaten.
Het zoeken erna naar je zelf, wie ben ik ...want behalve je relatie ook jezelf kwijtgeraakt ergens in die tijd...
Complete frustratie van het geen grip meer hebben , teveel vragen en te weinig antwoorden omdat het verdriet en de onzekerheid overheerst ,dat het onmogelijk maakt om voor jezelf alles duidelijk op een rijtje te krijgen, je denken lijkt te zijn geblokkeerd wat nog meer frustratie opwekt omdat je duidelijkheid en antwoorden wilt.
Nu het weten van...wat je miste in de vorige relatie niet weer terug wilt zien in de nieuwe , de partner totaal anders moet zijn dan de vorige was ,totaal ander type man , ook zodat je zelf weer kunt groeien.Het bewust zijn van al het mooie wat je vorige relatie je hebt gebracht want ondanks dat het niet goed is afgelopen het heeft ook je gevormd tot degene die je geworden bent in positieve zin, uit alles neem je ook de goede dingen mee die waardevol zijn voor de rest van je leven.
Ineens toen ik het blog van Bob las kwam bij mij de vraag omhoog Binas zijn wij dan vluchters ....?ben ik een vluchter...
Als dat zo is dan heb ik ook nu nog heel wat aan me zelf te verbeteren voordat ik weer iemand pijn doe....it freaks me out...
Liefs
*edit*
*edit*
@ Hortensia
Wat een mooie reactie!!
En daarnaast, als ik eenmaal "zeker" ben en volgens mij heb jij dat ook wat ik zo lees, dan ben ik allesbehalve een vluchter! Dan vecht ik als een leeuw voor wat ik heb, net als bij mijn ex 
Eerst je vraag, zijn wij vluchters.. Over jou kan ik niet oordelen maar ja ik wel. Ben een vluchter, maar dat is alleen in een begin stadium van een nieuwe liefde. De angst van dat iemand toch bedenkt: nee zij is het niet voor mij.
Ik heb een begin stadium van liefde nooit echt leuk gevonden. Ik wil dan duidelijkheid, zekerheid?! In hoeverre is dat realistisch? En überhaupt ooit een realistisch doel? Totaal niet..
Bij mij komt er vaak pas echt rust na een jaar ofzo, het idee hebben van ok, hij kent nu alle positieve en negatieve kanten van mij. En JA hij is er nog steeds jeeeej... Het begin van ontdekken, kennismaken, pffff.. Best een zware maar ook leuke opgave
En weet je hortensia! Als je het vluchten zelf gaat zien, ga je patronen ontdekken en kan je onderzoeken. Als je dan weer iemand tegen komt ben je bewust van dat je kan vluchten omdat iemand te dichtbij komt. Kan je bespreekbaar maken dat je zo in elkaar zit. Dan hoef je niet meer te zeggen: it freaks me out.. Dan komt er rust en misschien zelfs acceptatie?
Oooh ik ben ook al drie keer goed op m'n giechel gevallen, meer omdat ik mij niet besefte dat ik "vlucht".. Degene die ik heb ontmoet komt heel erg dichtbij. Wil hem daar graag laten komen. Besef mij steeds meer dat gedachten maken dat ik vlucht. Als ik echt de tijd neem naar mijn gevoel te luisteren, voelt dat heel rustig en is het goed. Hoop nu dan ook dat ik mijn laatste vluchtpoging gehad heb...
Mijn les is: meer luisteren naar gevoel, bewust tijd nemen daar bij stil te staan. Mijn hart op dit gebied keuzes laten maken en niet mijn hoofd! Mijn hoofd is geen leidraad als ik aan het piekeren ben. Bleh.
Goh en de rest van je verhaal ook, wat een herkenning. Alsof ik mijzelf lees. Lastig is het.
Wel heb ik in alle partners overeenkomsten. Ik heb alleen iemand nodig die mij af en toe een spiegel voor houdt en zijn grenzen kan aangeven zonder dat ik er onbewust overheen wals. Verder hou ik van gevoelige, lieve types. Ben zelf veel te gevoelig om een ander type man naast mij te hebben. Ik weet na mijn idee heel goed wat past bij mij als man.
Had het bij mijn ex alleen heel graag gewild. Alles klopte, behalve dan dat ik mij niet lichamelijk aangetrokken voelde en daardoor de verhoudingen na mijn idee het meest scheef zijn gaan groeien. Chemie in dat opzicht kan dus blijkbaar niet groeien haha
Mooie uitwisseling zo! Dank je wel daarvoor. Ik denk ook na over de dingen die gezegd worden. Leer hier van.
Liefs Binas
Hmmmm aan de andere kant, na
Hmmmm aan de andere kant, na het lezen van de reactie van torn. Vluchten en terug komen *bloos*.. Is niet echt vluchten dan..
Misschien ook wel niet? Echt vluchten is een deur dichtgooien en dicht laten?
torn wat is jouw visie? Ben benieuwd
Re:
Gek dat je vluchten als iets negatiefs ervaart...
Bij vluchten verlaat je iets wat gevaar betekent....
Zou bijvoorbeeld gek zijn om bij brand het vuur in te vluchten..
Niet zomaar een voorbeeld, een metafoor voor veel wat ik hier lees...
Loslaten met de spirituele kennis van waarom? Groei.
Hallo Binas,
Mooi geschreven, je deelt een mooi inzicht in liefde en het leven. Loslaten met de spirituele kennis van waarom? Groei.
Af en toe moeten wij iemand teleurstellen en daarmee pijn doen. Dit om zelf maar ook de ander verder te laten groeien in het leven. Door deze pijn en verdriet van teleurstelling ziet de persoon alleen nog maar de voet van de berg die gehuld is in mist. Na een tijd zal zijn mist verdwijnen en daarmee de kennis ondervinden van waarom. Groei.
“People come into your life for a reason, a season, or a lifetime. When you figure out which it is, you know exactly what to do.
When someone is in your life for a REASON, it is usually to meet a need you have expressed outwardly or inwardly. They have come to assist you through a difficulty, to provide you with guidance and support, to aid you physically, emotionally, or spiritually. They may seem like a godsend, and they are. They are there for the reason you need them to be. Then, without any wrong doing on your part or at an inconvenient time, this person will say or do something to bring the relationship to an end. Sometimes they die. Sometimes they walk away. Sometimes they act up or out and force you to take a stand. What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled; their work is done. The prayer you sent up has been answered and it is now time to move on. “
[b]Fragment uit: A reason, a season or a lifetime.
Namasté
@H & B: over kersen, vluchters en cirkeltjes weer rond maken.
Wow, dit blog begint echt een dikke sappige kers in de pap te worden. Uuuuh, voor mij dan. Geweldige uitwisseling over de "zin en onzin" van LDVD.
*torn really likes this blog.*
Ineens toen ik het blog van Bob las kwam bij mij de vraag omhoog Binas zijn wij dan vluchters ....?ben ik een vluchter...
Nee ik vind van niet Hortensia. Maar ik kom daar later op terug vanuit mijn eigen ervaring.
Misschien ook wel niet? Echt vluchten is een deur dichtgooien en dicht laten?
Even opletten dat ik het nu niet een andere kant opschiet. Ik denk een onderscheid te zien in vormen van "vluchters en twijfelaars". Chelle heeft daar in een reactie wel eens over geschreven in een blog van machteloosje. *"een Copperfieldje".* ( zie http://www.ldvd.nl/gewoon-droevig ) In mijn beleving zijn die te verkrijgen in verschillende gradaties en varianten. Als persoon die zijn hart aan zo iemand heeft verloren ben je er in ieder geval mooi klaar mee. Of eigenlijk niet, want dan begint het eigenlijk pas,.....waar liggen je eigen grenzen en hoe zit het met je zelfbeeld/eigenwaarde
Herken jij jezelf in die omschrijving Binas ? Vast niet.
Zelf vind ik het belangrijk om het inzicht in mijzelf te hebben, of dat de ander dat heeft, als een van de twee dit soort "kuren" vertoont. En komen we volgens mij weer bij het thema van dit blog; hechtingsproblematiek en "veilig voelen". Zowel bij "dader" als "slachtoffer" kan daar nog iets liggen om mee aan de slag te gaan. Weer de cirkel rond.
*torn vraagt zich af of hij nu nog wel on-topic is.*
@mrpither: wederom keuzes
Gek dat je vluchten als iets negatiefs ervaart...
Bij vluchten verlaat je iets wat gevaar betekent....
Zou bijvoorbeeld gek zijn om bij brand het vuur in te vluchten..
Niet zomaar een voorbeeld, een metafoor voor veel wat ik hier lees...
Interessante insteek mrpither.
Het kan zo zijn dat een negatief gevoel (of alarmbellen/intuitie) werkelijk "gevaar" kan betekenen.(kuch) Zoals ik aan alle kanten bellen heb horen rinkelen,(kuch) maar geen weerstand eraan kon geven.(kuch) En het pad heb gelopen wat ik klaarblijkelijk heb moeten lopen de afgelopen 2 jaar. Met alle mooie ervaringen en ook de minder prettige en pijnlijke ervaringen.
Is het altijd een werkelijk gevaar in het NU, of is het een angst die vanuit iets "ouds" getriggerd wordt ?
Vanuit een onvermogen (angst/onzekerheid in jezelf), wat vervolgens een onveilig (dus negatief) gevoel teweeg brengt ? Meteen "vluchten" of je bij voorbaat al voor iets afsluiten, zonder dat je daadwerkelijk weet hoe realistisch het is, zou kunnen betekenen dat je jezelf mooie ervaringen ontneemt in het leven.
Is een keuze. Ik maak een andere keuze, omdat ik simpelweg weiger, de keuzes, teleurstellingen of het mens zijn van een ander totale invloed op mijn leven en "zijn" te laten hebben.
Re:
Vluchten gaat altijd over het nu, achteraf kun je pas bepalen of het gevaar reëel was...
Ikzelf ben geen vluchter, ben nergens bang voor, ontzeg mezelf niets
@ Binas; vechten of vluchten?
Goh, dit worden inderdaad wel hersenkrakers voor mij….het eerste interessante was al de hechtingsproblematiek, vervolgens de visie over twijfelaars/vluchters en om het compleet te maken de discussie over ‘de ware’….
Het valt me trouwens op dat er blijkbaar heel veel mensen zijn met bindingangst en/of verlatingsangst. Ik begin me af te vragen of het met deze frequentie misschien een trend aan het worden is? Al zou dat wel een uitermate treurige ontwikkeling zijn en een sombere prognose voor de nieuwe generatie…maar dat terzijde..
Als eerste dacht ik wat verder na over de oorzaak van een hechtingsprobleem. Zou het in veel gevallen zijn ontstaan omdat er eerst een hele hechte band was die later beschadigd is?.. of dat er in veel gevallen misschien niet eens een goede band heeft kunnen ontstaan, dus helemaal geen sprake van hechting is geweest? In dat laatste geval zou je zelfs onbewust ook niet weten hoe je een goede hechting tussen 2 mensen actief kunt bewerkstelligen, aangezien je geen referentie hebt...
Doordat het hechten in een eerder stadium ‘krassen’ heeft opgelopen, zie je een duidelijk patroon in een later stadium waarbij het een probleem ofwel uitdaging wordt om een nieuw persoon toe te laten en te vertrouwen… omdat je dikwijls een overgevoeligheid ofwel ‘allergie’ hebt opgebouwd met alle signalen die kunnen duiden op datgene wat je vroeger die negatieve prikkels gaf in de vorm van pijn/angst/onzekerheid/et cetera. Wanneer die prikkels aanwezig zijn, kunnen er hevige reacties ontstaan zoals paniekaanvallen of vluchtgedrag. Het gevaar schuilt echter dat er door de tijd heen steeds meer factoren kunnen leiden tot die prikkels, dus ook tot het resulterende gedrag….waardoor men echt kan praten over een terdege ‘probleem’. De vlucht is in die zin niet eens gerelateerd aan de persoon, maar aan de pijn. En hoe meer pijn je ervaart, hoe groter de drang om weg te gaan. Bijkomend probleem is wel dat veel mensen op voorhand al gaan ‘inschatten’ hoe groot de kans is dat men pijn wordt gedaan… tja, en dan is het einde zoek, want dan voldoet er vrijwel niemand meer.
Quote Mrpither (vanuit een ander blog): “Liefde doet geen pijn… het ontbreken ervan wel”
En daar zit ‘m de crux. De grote behoefte aan liefde, kan immense vormen aannemen waardoor signalen die de liefde tegenspreken dan ook gigantisch pijn doen.
Dat bracht met me, net als jullie bij de vraag “ben ik een vluchter?”
Het blijkt dat in geval van ‘gevaar’ vanuit historie is gebleken dat de 1 zal terug vechten en de ander zal vluchten. In dit thema vroeg ik me af of ik als ‘vluchter’ geclassificeerd kan worden. Dat vond ik nog een moeilijke want ik heb sommige kenmerken daarvan maar bij nader inzien blijken mijn ‘strijdtechnieken’ van wisselende aard. Waarschijnlijk ben ik zo gewend aan vechten dat er een ongelijke strijd gestreden wordt. De vlucht past in die zin niet in een ‘normaal’ kader, maar heeft iedere krijger niet af en toe rust en ruimte nodig om te herstellen en nieuwe strijd theorieën te analyseren? En is dat dan werkelijk een ‘vlucht’?
Maar goed, vechter of vluchter… ook ik heb nog heel wat te verbeteren en een lange weg te gaan voordat ik mijn rust vind. Op het moment dat ik de ‘ware liefde’ in mezelf voelt, ben ik klaar om dat te delen met een ander… Tenminste, zou de “ware liefde” wel bestaan?
Ik denk wel dat de ‘ware liefde’ wel bestaat, maar in de vorm van een emotie, een beleving..een projectie. Mijns inziens kan je een ander persoon niet aansprakelijk te stellen voor jouw leven, in de zin van ‘de ware’ is zomaar weggelopen… “hellup” Nee, het is eerder een bepaald gevoel dat “out of order” raakt, omdat de projectie ineens ophoud. Blijkbaar werden emotie’s niet op dezelfde manier beleefd, daar kan niemand iets aan doen. Emotie’s, zijn net als gedachten redelijk ongrijpbaar. Noem mij 1 persoon die volledig bij zichzelf grip op heeft op emotie’s en verstand, laat staan 2 op exact dezelfde manier.
De ultieme uitdaging is acceptatie. Van jezelf…van de ander…Een soort continue staat van tevredenheid. Als je die status hebt bereikt zie je ook continuïteit in de ‘ware liefde’ en de beleving daarvan, als onderdeel van geluk.
@iedereen; Jippie, discussie! Leuk dat iedereen zo enthousiast meedoet en mooi om te merken dat mensen zich steeds meer vrij voelen om hun persoonlijke proces te delen… altijd leerzaam, thanx!
@ Binas: Als laatste wil ik totaal iets anders aanbrengen en dat is dat ik het wel heel gaaf vind dat je een nieuwe liefde hebt ontmoet! Leuk meid! Lekker van genieten
Liefs
P.s: mocht ik chaotisch overkomen, sorry. Uit mijn raam zie ik de lokale kermisattracties met alle knipperende lampjes en geluiden, met bijbehorende uitgelaten mensen die inmiddels al aardig beschonken zijn…kortom de overstimulatie halen me redelijk uit mijn concentratie hihi
Stelling: ldvd vergelijkbaar met hechtingsprobleem?
De zin van mrpither *liefde doet geen pijn... het ontbreken ervan wel* blijft een beetje hangen bij mij..
Ineens dacht ik:
Zou iemand met hechtingsproblemen (vooral in het begin) al heel vaak het gevoel van ldvd ervaren in de relatie... welke door veel mensen pas na de relatie wordt ervaren? Volgens mij heeft het namelijk dezelfde uitwerking, dezelfde pijn, hetzelfde gevoel van verlies, dezelfde angsten, dezelfde hoop...
Hmmm... interessant. Ga ik eens verder over nadenken...
@Binas&Boeddha: Aannames
Dit om zelf maar ook de ander verder te laten groeien in het leven. Door deze pijn en verdriet van teleurstelling ziet de persoon alleen nog maar de voet van de berg die gehuld is in mist. Na een tijd zal zijn mist verdwijnen en daarmee de kennis ondervinden van waarom. Groei.
Is dit niet een aanname of verwachting dat een ander in verloop van tijd instaat zal zijn het inzicht te verkrijgen wat de "doel" voor hem/haar is geweest van de relatiebreuk. Een groot deel lijkt ervoor te kiezen de "schuld" bij de ex-partner (buiten jezelf) te blijven, in plaats te kijken wat het eigen aandeel (zelfonderzoek/reflectie) is geweest. Hoeveel mensen stappen vervolgens niet weer in de zelfde valkuil en blijven dat doen ? En zijn niet instaat, of hebben de behoefte/vermogen niet, om die berg op te lopen om uit die mist te komen. Oftewel bij zichzelf instaat zijn te kijken naar het deel van de ijsberg wat zich onder water bevindt ?
*torn heeft iets met ijsbergen gedaan deze week tijdens het ontdekken van nieuwe drempeltjes.*
Net zoals ik dat ook vind van deze:
maar ik ben er zeker van dat het hem een mooier mens zal maken uiteindelijk .............
Wie zegt dat het ook daadwerkelijk zo zal zijn, dat het hem ook een mooier mens uiteindelijk zal maken ? Ik ben dan benieuwd waar deze invulling vandaan komt. Haar ex heeft immers het gevoel de liefde van zijn leven te hebben verloren. Wie weet zat hij tijdens de relatie wel op de top van zijn "mooi" zijn als mens,.....voor zijn gevoel.
Of is dit een gedachte/wens om het eigen schudgevoel voor het bezorgen van intens verdriet aan de ander te kunnen sussen/stillen ? Gewoon, even een hersenspinseltje van mijn kant, n.a.v. het lezen van Boeddha's bijdrage.
*kleine torn staat mopperend in de hoek onder het wakend oog van de grote. Maar ziet toch kans even stiekem een klein steentje te gooien *
increase the frequency of your conscious awareness
Beste Torn,
Inderdaad is het een aanname of verwachting zodra jezelf de kennis inziet van groei door loslaten. En je hebt volkomen gelijk dat dit niet iedereen inziet. Maar dit is het leerproces waarin we leven, de één heeft meer lessen nodig dan de ander.
Mooi mens komt vanuit jezelf niet dat wat een ander jou aandoet, mocht je de kracht van je eigen innerlijkheid aan iemand anders overlaten dan is het niet volkomen duidelijk wat liefde betekend.
"If you love and make friends with yourself you will never be alone and without"
Dat wij onze eigen schuldgevoel stillen door de aanname van groei en mooi mens? Ja klopt. Men wenst toch dat dezelfde groei je ex-geliefde ook gaat doormaken. De persoon in kwestie bepaalt zelf of men wilt groeien of niet daar hebben wij geen controle over.
"Your only task on this planet, in this life, is to increase the frequency of your conscious awareness"
Groet,
Believe nothing, no matter where you read it or who said it,
not even if I have said it, unless it agrees
with your own reason and your own common sense.
:)
Herken jij jezelf in die omschrijving Binas ? Vast niet.
Nee daar herken ik mij niet in. Gelukkig niet
Gek dat je vluchten als iets negatiefs ervaart...
Bij vluchten verlaat je iets wat gevaar betekent....
Zou bijvoorbeeld gek zijn om bij brand het vuur in te vluchten..
Mooi wat je aangeeft mrpither!
Ik deel hierin de mening van torn. Vaak is het zo dat angst door jezelf gecreëerd wordt. Gedachtes die je hebt over een bepaalde situatie, wat angst gevoelens opwekt.
Ik denk dat angst bij veel mensen een basis emotie is. Uit zelfbescherming. Bang gekwetst te worden, verlaten, etc. Daarmee roep je na mijn idee ook zelf iets op je af, waar je bang voor bent, als je dat gevoel de overhand laat nemen.
Hiermee weet je dus niet of een situatie ook daadwerkelijk zo is, zoals jij denkt en opdat moment ervaart dat hij zo is.
Tenzij er alarmbellen gaan rinkelen. Vaak weet je die dan precies te herleiden als een relatie dan toch eindigt.
Het brengt dan een harde maar zinvolle levensles met zich mee. Als je echt geluisterd had naar je intuïtie had dat die les ontnomen. Terwijl hij waardevol is, hoe komt het dan dat je “zijn” hem uit de weg wilde gaan?
Of is er iets groter/sterker op het moment dat jij die les nodig lijkt te hebben?
Dat vraag ik mij echt af, ben benieuwd hoe jullie daar over denken?
Intuïtie is voor mij nu wel een leidraad, maar soms moeilijk te peilen i.v.m. angst gevoelens die af en toe de overhand hebben. Nogmaals zo op mijn bek gaan, heeft voor mij even geen toegevoegde waarde. Heb genoeg geleerd voor nu haha. Maar juist daardoor lijkt intuïtie soms zijn alarmbellen te luiden, terwijl als ik echt goed voel, dat dus gebaseerd is op angst en niet de realiteit en daarmee dus ook niet mijn intuïtie die spreekt.. Moeilijk soms om los te koppelen.
Lijkt mij heerlijk mrpither als je nergens bang voor bent en lekker je leven kan leiden zoals jij die wilt. Dat doe je goed!
Of is dit een gedachte/wens om het eigen schudgevoel voor het bezorgen van intens verdriet aan de ander te kunnen sussen/stillen ?
Hahaha kleine torn, kom maar door met die steentjes
Tja what can i say, zo gelijk heb je. Het is inderdaad een aanname, iets wat ik hem gun. Iets vanuit mijn eigen referentiekader, omdat ik zo in elkaar steek. Ik leer van situaties, trek overal mijn les uit (tot vervelends toe *zucht*). Of een ander dat dan ook doet, geen idee. Wel denk ik mijn ex dusdanig te kennen dat hij op een gegeven moment na een hele periode van zelfmedelijden en verdriet, toch na zichzelf gaat kijken en gaat leren van dit verdriet.
Pffff op het moment van typen, komt er ineens een wijzende vinger mail in mij op die hij mij gestuurd heeft, waarvan ik nu toch weer denk.. Binas??? Aanname…… Hij heeft nooit aan zelfreflectie kunnen doen, waarom nu dan wel ineens?
Zou het een schuldgevoel zijn voor mij? Nee, dat geloof ik niet. Ik heb geen schuldgevoel over dat ik de relatie beëindigt heb. De koek was op. Heb wel schuldgevoel over dat ik het te lang door heb laten gaan, dat ik hem zag veranderen van persoonlijkheid en dat hij in mijn straatje is gaan lopen. Maar dat is zijn eigen deel, dat kan/kon ik niet veranderen, dus ook hierin is schuldgevoel niet op zijn plek.
Als ik terug kijk op de relatie, zijn er veel dingen op zijn zachts gezegd, niet helemaal soepel verlopen. Toch kijk ik daar goed op terug. Ik ben keihard tegen dingen van mijzelf aangelopen en heb destijds deze dingen heel constructief aangepakt voor mijzelf. Voor mij was deze relatie super zinvol. En dat is wat telt. Als hij daar anders over denkt, is dat zijn probleem. Helaas
Hij is erg verbitterd en negatief over wat wij hadden. Zo kan en wil ik niet terugkijken op een relatie en ik hoop voor hem dat hij dat uiteindelijk ook anders kan gaan zien en zijn les er uit haalt. Tja.. Het is hoop en iets wat ik een ander gun, volgens mij niks meer of minder. Niet om mijn schuldgevoel voor zijn verdriet te sussen, althans niet meer. Ik heb mij al een hele tijd neer kunnen leggen bij de gedachte, dat dit zijn pad is om te bewandelen. Net als dat het ook mijn pad is geweest. En dan kan ik alleen maar hopen dat het hem brengt, wat het mij ook gebracht heeft en dat hij niet verbitterd achterblijft met een grote open wond in zijn hart.
Imagine, prachtige reactie weer, ik ga daar later deze week nog op reageren. Mijn hersens gaan ook even kraken van deze reactie
@ B-I-t-mrp
Binas: zoals je het omschrijft dat je in het begin stadium van een relatie een mogelijk vluchtgedrag kunt vertonen , maar zou het vluchtgedrag zijn of zou het deels onzekerheid kunnen zijn. Want zodra je de bevestiging hebt dat je partner je echt neemt zoals je bent dan ben je gerust gesteld.En vecht je als een leeuw voor wat jullie hebben. Een hele mooie karaktertrek van je, ik zie daar zeker geen vluchter in eerder onzekerheid uit angst om gekwetst te worden. Angst en onzekerheid kunnen zoals mrpither ook aanhaalt vluchtgedrag in de hand werken, maar dat ligt natuurlijk aan de situatie ook wanneer dit vluchtgedrag aan de orde komt . Ieder mens schat risico's in of het nu in de relationele sfeer ligt of daarbuiten geen mens (uitzondelingen daargelaten) die zonder na te denken, of zijn allarmbellen negerend, zich zomaar ergens in zal storten of op af zal gaan, wat torn ook aanhaalt in zijn reactie.
Wat ikzelf ervaar is dat ik in een relatie geen vluchtgedrag vertoon, hier ben ik dus achter gekomen door jullie reacties , waarvoor mijn dank aan allen. Ik vecht net als jij met alles wat ik in me heb.
Wel merk ik als een mannelijk persoon iets meer interesse in me vertoond , kan dmv oogcontact etc zijn ik meteen afhaak , terugdeins en ook echt weg wil .... vluchtgedrag,terwijl daar voor mij denk ik geen angst of onzekerheid zit, maar ik totaal niet opensta voor deze vorm van contact met diegene, maar waarom dan toch vluchten...ipv negeren en gewoon blijven om er toch een leuke avond van te maken. Rare vorm van vluchtgedrag wat eigenlijk nergens op gebasseerd is alleen dat diegene daar komt waar ik hem niet wil hebben.
Hoe dan ook vermoed ik wel dat uit het verleden de vaderrol hierin meespeelt, te weinig bevestiging in positief gedrag en teveel bevestiging in negatiefgedrag. Misschien is daar al het krasje wat Imagine aanhaalt, het bliven zoeken naar de acceptatie, de angst voor afwijzing of negeren. Iemand van je blijft houden ondanks de kleine minpuntjes die we allemaal hebben, voordat het duidelijk is daarom mss pas kan hechten aan iemand.
Wat Imagine ook zegt , dat het met eerdere pijn en krasjes te maken heeft dat vluchtgedrag in de hand werkt, dat is denk ik ook zo. Als je eerder heel erg op je giechel bent gegaan link je het al snel met geleden pijn denk ik en dan komen we weer op het inschatten van in
Soms denk ik wel eens dat je al in de eerste minuten als je iemand leert kennen een soort van geestelijke uitdraai maakt van mogelijke intepretaties van wat jij denkt dat diegene uitstraalt. De mogelijkheid om met elkaar te praten je de gelegenheid geeft in hoeverre je uitdraai klopt waarbij de lichaamstaal en vorm van gedrag goed geobserveerd wordt
een soort van risicoanalyse maakt voor jezelf.
Wat je zegt over de grenzen, het niet door hebben wanneer je erover heengaat, dat begrijp ik ook helemaal.
dat heb ik nodig en daar ligt mijn gevoel van veilig voelen, duidelijkheid wat torn aanhaalt. . Geen meeprater of een soft ..zou je dat nu wel doen liefje....ja als jij dat graag wilt...maar diep van binnen iets anders denken.
Ik moet daar ook overnadenken want voor mezelf vraag ik me af of ik de grenzen wel weet maar doelbewust erover heen kan denderen als mijn partner dat toelaat, voor mij is het een "must" dat ik respect heb en hou voor mijn partner in die zin. Natuurlijk wel een heel lief persoon maar wel iemand die stevig in zijn schoenen staat met een duidelijke eigen mening .Niet al de keuzes die gemaakt moeten worden van mij laat afhangen maar zelf er mee komt en handelt. Die als ik met iets aan kom, gewoon durft te zeggen , dat gaat niet gebeuren, daarmee uit. Klaar daar is mijn grens
Nee chemie groeit echt niet , eigenlijk werd het alleen maar erger , omdat het een issue begon te worden die weerzin begon op te wekken,mijn frustratie waarom ik dat nu had...
Het is zo mooi wat jullie zeggen dat angst door jezelf gecreeerd wordt, het een basis emotie is .
Ik vraag me alleen af , en hoeverre je je intuitie nog herkent ten opzichte van je verstand als je heel verdrietig of angstig bent . Nadenken en alles op een rijtje krijgen met alle emoties vandien is een hell off a job, het lijkt me zo moeilijk om ook nog in te kunnen schatten in al je emoties wanneer het nu je intuitie is die spreekt of je verstand .
Voor mezelf heb ik altijd mijn hart gevolgd , wat voor mij denk ik ( daar is de twijfelaar ) de juiste weg is geweest al is dat wel misschien de zwaarste weg om te gaan,
Binas, ik herken zoveel van je verhaal. Ook wat de ex aangaat dat hij heel lief was.Mijn ex was dat ook alleen na de breuk liet hij een hele andere kant van zich zien, die niet zo aardig is uit wrok en frustratie .
Ook het schuldgevoel om zijn verdriet herken ik zo...
Ik ben heel blij dat je geen schuldgevoel hebt omdat je de relatie hebt verbroken, dat is heel knap van je omdat ik weet hoe makkelijk het is om alles naar jezelf toe te trekken.
Een super fijn blog dit , het doet zo goed om met elkaar alles te kunnen overdenken
ook omdat het voor mij moeilijk is om zelf qua gevoel uiting te kunnen geven aan woorden op papier, door jullie moet ik nadenken en dat helpt zo... dank je wel Binas 
en alle anderen hier.
Liefs
* Hort respecteerd torns wens en denkt waar moet ik het nu plaatsen dan *
Re:
Wel merk ik als een mannelijk persoon iets meer interesse in me vertoond , kan dmv oogcontact etc zijn ik meteen afhaak , terugdeins en ook echt weg wil ....
Herkenbare reflex, bij mij nog extremer, bij mij is het preventief, zorg dat ik nooit in een "contact"situatie terecht kom.
Daardoor hoef ik ook niet te vluchten of te vechten
Reflex; fascinerend verschijnsel
Het fascineerd mij, omdat ik een zelfde reflex heb als Hortensia. Het reflex is bij mij namelijk niet gebaseerd op onzekerheid of angst, maar nu ik erover nadenk is het bij mij omdat ik merk dat ik een aversie heb tegen oppervlakkigheid. Zulk oogcontact interpreteer ik als een oordeel over wat men ziet aan de buitenkant, zonder enig idee van de binnenkant. Eigenlijk ben ik dan al gelijk afgehaakt. Het raakt me dat het zo oneerlijk is in de wereld, dat men alleen contact maakt met de buitenkant (de avatar, zoals torn dat mooi zegt) en in veel gevallen niet eens interesse heeft voor de ziel erachter. Ik zou hier een hele aparte discussie over kunnen starten zelfs, over hoe mensen contact maken en met welke intentie.
Toch besef ik mij dat een mens over het algemeen wel contact met anderen nodig heeft, voor verschillende doeleinden (rationeel en/of emotioneel) dus die eerste fase van contact zegt veel over de persoon... evenals het reflex.
Is het een preventiemaatregel voor pijn? (bijvoorbeeld gerelateerd aan de inschatting welke ter sprake was eerder m.b.t. het hechtings-issue) Een vorm van onzekerheid? Of heeft het een andere oorzaak?
Zou je aan kunnen geven waar dit reflex bij jou door veroorzaakt wordt mrpither?
Re:
Dat is makkelijk... opvoeding...
Mijn vader was psychiater en had het idee dat welke emotie dan ook slecht is voor kinderen en zo snel mogelijk zelfstandig moeten zijn...
Vanaf 0 jaar mochten wij niet geknuffeld worden door onze moeder, geen knuffels etc. etc. geen liefde.... een koelkast, een emotieloze gevangenis...
Uitermate interessant voor de wetenschap hoe kinderen opgroeien zonder enige emotionele aandacht...
Primaire emoties ken ik dus niet... liefde, haat, jaloezie, blijdschap etc.
Heb geleerd m'n gevoel uit te zetten.... letterlijk
Op het moment dat er gevaar ontstaat gaan alle systemen down.... vanzelf
@Hort>Binas-blog: vluchten of "zuiver" luisteren naar jezelf ?
Als ik je verhaal lees zit er voor mij, in de relatie die ik met de moeder van mijn kind had, zoveel herkenbaarheid in dat ik mijzelf dan ook de vraag zou kunnen stellen of ik het label "vluchter" opgeplakt mag krijgen. Zelf heb nooit enige twijfel gehad of wel de juiste beslissing toen heb genomen of dat ik ergens voor gevlucht. Ik heb het alleen maar als groei, ontwikkeling en verrijking ervaren voor alle "partijen", en de andere partijen zelf ook. Daar heeft overigens al eerder een uitwisseling/discussie over plaatsgevonden op het forum over het wel of niet doorgaan met een langdurige relatie.
http://www.ldvd.nl/de-knoop-doorgehakt-0
Ik kom door Imagine's laatste bijdrage uit op "zuiver luisteren" (innerlijke stem/intuitie) naar jezelf, en in hoeverre dat beïnvloed wordt door opvoeding, cultuur, opgelegde normen of (angsten),hechtingsproblematiek.
Moet daar nog even mijn gedachtes over laten gaan om een sluiten cirkeltje te kunnen maken. Voor mijzelf dan.
Be back later.
*svp geen reactie hier direct onder plakken. Anders kan ik niet meer aanpassen.*
Hortensia
Hmm als jullie het op die manier bekijken, dan vind ik je zeker geen vluchter Hortensia.
Als het op is, is het op. Ik heb in mijn relatie alles gegeven wat ik had, ik kon niet meer. Hij ook niet al wil(de) hij dat zelf niet inzien. Ik ben blij met mijn keus omdat de weg nu weer open ligt voor beide om gelukkig te worden. Samen maakten we elkaar een beetje kapot, ik door twijfel en de irritatie die daar op volgde. Hij door zich proberen aan te passen en in mijn straatje te wandelen om het maar "goed" te doen. Pfff..
Wat torn zegt, volgens mij is het dan gewoon goed luisteren naar jezelf en van daaruit keuzes maken. Zeker niet vluchten. Doorgaan in een relatie waar je niet meer happy in bent is killing.
Goede keus voor jezelf Hortensia! Echt.
Mooi!
Wow! Mooie stelling.... Als ik hem zo lees zou je best eens gelijk kunnen hebben.
Ga er over na denken, nog een hersenkraker erbij, thx
Hmmm heb vandaag echt moeite met het vinden van de juiste knopjes
Dit is een reactie op Imagine haar stelling uiteraard 
Knopjes
Hahahah vanavond is iedereen echt op dreef... lig helemaal dubbel hier. Ik stop maar even met reageren... ik vergeet van de laatste blogs helemaal waar ze over gaan, door die grappen hahaha
Hopelijk voelt niemand zich beet genomen...
Alhoewel lach-therapie werk... right?
@Imagine>Binas-blog: zo kronkelig als een wokkel, maar........
Zou iemand met hechtingsproblemen (vooral in het begin) al heel vaak het gevoel van ldvd ervaren in de relatie... welke door veel mensen pas na de relatie wordt ervaren? Volgens mij heeft het namelijk dezelfde uitwerking, dezelfde pijn, hetzelfde gevoel van verlies, dezelfde angsten, dezelfde hoop...
Hmmm... interessant. Ga ik eens verder over nadenken...
Dit is een ingewikkelde vraagstelling die zo kronkelig is als een wokkel. *bestaan die nog wel.*
Zou het niet zo kunnen zijn dat de kern waar het allemaal omdraait in hechtingsproblematiek wat opspeelt binnen relaties angst is om afgewezen te worden ?
Stel dat je als kind niet "gezien/gehoord" bent, dat er niet aan je kindbehoeftes is voldaan, waardoor je op jonge leeftijd al een laag zelfbeeld/eigenwaarde hebt meegekregen. En je dus ook geen gezonde dosis zelf liefde is aangeleerd. Door de pijn daarvan zou het zo kunnen zijn dat je een verdedigingsmechanisme gaat bouwen op niet weer met die "oude" pijn geconfronteerd te worden. Een schildje om je heen gaat bouwen, en je niet zo makkelijk kwetsbaar zal opstellen.
Die angst voor afwijzing, het gevoel niet goed genoeg zijn, zou je al kunnen gaan opspelen aan het begin van een relatie. Je merkt dat je om iemand gaat geven, die persoon dicht bij je komt, waardoor uit angst voor je eigen kwetsbaarheid om uiteindelijk misschien niet "goed genoeg" door die ander te worden gevonden gaat vluchten. Zeker als je al eerder negatieve ervaringen hebt opgelopen met relaties die anders zijn gelopen dan verwacht.(bindingsangst/verlatingsangst)
Dat zelfde gevoel van afwijzing kan parten spelen als de ander ineens onverwacht de relatie beëindigd. Dat daarmee het "oude" gevoel van niet goed genoeg zijn weer wordt bevestigd. De neiging zou er kunnen om dat gevoel van niet goed genoeg vervolgens weg te halen door snel een andere relatie te beginnen. Daaruit de bevestiging halen bij een ander halen die je jezelf nooit heb kunnen/leren geven (zelfliefde). Maar die "oude" pijn die blijft er zitten. LDVD is, ondanks dat wij het anders voelen op dat moment, niet alleen gerelateerd aan de relatiebreuk alleen. En is het de vraag of er wel vaak genoeg tijd wordt genomen om goed te herstellen van een"verlies" en bij jezelf na te onderzoeken en te ontdekken waar de "bron" van dat intense verdriet zit.
Het vreemde is dat er een vreemd mechanisme lijkt te zitten. Onbewust zoek je altijd dat op wat je gewend bent, wat je herkent. Dus is het helemaal niet zo vreemd als je juist vanuit dat onbewuste partners opzoek die eigenlijk helemaal niet goed voor je blijken te zijn. Juist dat in je aanraken wat je pijn doet. Hoe vreemd dat ook klinkt.
Zomaar even een gedachtegang die ook deels afkomstig is vanuit mijn eigen verwerkingsproces.
Re:
Het vreemde is dat er een vreemd mechanisme lijkt te zitten. Onbewust zoek je altijd dat op wat je gewend bent, wat je herkent. Dus is het helemaal niet zo vreemd als je juist vanuit dat onbewuste partners opzoek die eigenlijk helemaal niet goed voor je blijken te zijn. Juist dat in je aanraken wat je pijn doet. Hoe vreemd dat ook klinkt.
Zo vreemd is dat helemaal niet..... ik hoor mijn ex nog gillen tijdens de relatietherapie "Ik ben je vader!!!!!"
Herkenning is de sleutel tot alles.....
Reactie Imagine: Vechten of vluchten
Verkeerde hechting kan in het eerste levensjaar ontstaan, deze hechting is vaak niet meer te herstellen. Ook kan het zijn dat er later als je nog jong en afhankelijk bent verkeerde hechting ontstaat. Wat in veel gevallen als je er wat aan doet, wel redelijk goed te herstellen is, mits je je dus bewust bent van die verkeerde hechting.
Daarnaast is het ook iets wat gediagnostiseerd moet worden, hechtingsproblematiek kan heel heftig zijn. In mijn geval is er wel een verkeerde hechting geweest, maar ik denk niet dat ik in de DSM IV zou kunnen worden ingeschaald als zijnde hechtingsproblematiek, of misschien in een lichtere vorm. Gelukkig!
Ik denk dat velen wel een deel van die problematiek herkennen bij zichzelf, als ik lees dat slechts 50% van de Nederlandse bevolking veilig gehecht is, vind ik dat toch best zorgelijk. Dat betekend vaak ook dat ouders met een onveilige hechting dit ook weer kunnen doorgeven aan hun eigen kinderen, omdat ze gewoonweg niet anders geleerd hebben. Niet bewust zijn van hun eigen problematiek etc.
Bewustwording is al een mooie stap!
Wat je zegt over angst en vluchten, dat mensen op voorhand al een afweging maken is erg zonde. Maar ik begrijp het wel, de angst kan zo hevig en realistisch zijn, als je daar niet in kan doorbreken of niet iemand hebt die je even met beide benen op de grond zet, is de overtuiging van die angst te groots om dan toch een relatie aan te gaan met de persoon die dat voor je gevoel opwekt.
Hmm ware liefde in jezelf, mooi! Zelfacceptatie. Mooi streven, iets waar ik mij lekker op ga richten en ik laat de rest even voor wat het is. Heb de afgelopen jaren keihard aan mijzelf gewerkt, tot op het punt dat je alleen maar bezig bent met verbeteren, verbeteren. Ik denk dat ik heel veel rust zal vinden als ik gewoon eens blij ben met wie ik ben, nu op dit moment.
Ik had met torn een gesprek over ware liefde, hij kwam wel met wat moois. Torn ben het even kwijt? Het ging er toch om dat de ware iets bracht op je pad, waardoor je een levensles eruit kan halen. Zoals heftig ldvd en er dan veel van kunnen leren, zoiets?
Zo ging ik ware liefde anders bekijken, omdat mijn visie bij ware liefde iets heel ongrijpbaar was. Iets waarvan ik vind dat je pas achteraf als je oud en grijs bent kunt bepalen. Wat is ware liefde? Zoveel interpretaties.
Wat ik ook denk is dat als je met iemand een relatie aan gaat, opdat moment toch degene is bij wie je wilt zijn. Dan kijk je niet verder en hopelijk ook niet achterom, omdat het verleden iets is wat is geweest en niet meer terug komt. Vergelijken van liefdes maakt ongelukkig. Elke liefde is anders, elke liefde brengt op zijn manier wat moois met zich mee, elke liefde voelt anders. Hoe kan je dan zeggen wat de ware is of niet?
En dank je wel Imagine, ik geniet ook zeker, al zitten er af en toe wat hobbels op de weg
Reactie hortensia, stelling Imagine :)
Je hebt gelijk Hortensia, het is mijn onzekerheid die angst opwekt. Toen je dat zo neerzette werd mij dat wel heel duidelijk ja. Ik moet ook zeggen dat ik na mijn laatste “vluchtpoging” dingen een stuk helderder heb.
Ben een stuk rustiger, vertrouw op mijn gevoel. Als ik in mijn hoofd zit, ga ik sneller terug naar gevoel en dan voel ik rust. Nou rust is echt goed!
Tja wat je zegt in hoeverre herken je je intuïtie nog als je heel verdrietig of angstig bent. Ik denk niet… Zeker niet op dat moment. Daarom is het voor mij altijd handig als ik op zulke momenten iemand heb die rationeel is voor mij, die mij kent en even de punten helder neerzet voor mij. Dan breek ik door mijn angst of verdriet heen en kom ik weer in balans. Vanuit daar kan ik weer keuzes maken. Ook zelf lukt mij dat steeds beter, alleen niet als ik echt heel angstig/verdrietig ben. Daar is geen doorkomen aan voor mij nog.
Wat mij dan gelijk op de stelling van Imagine brengt ik denk dat bij iemand met een hechtingsproblematiek, de angst een hoofdrol speelt. Dat zorgt voor rot gevoelens. Dat maakt een startende relatie moeilijker. Het niet goed kunnen vertrouwen op jezelf zou daar mee te maken kunnen hebben. Want dat kan ik in sommige gevallen dus niet. Wat ik net al zei, als ik heel verdrietig of angstig ben, dan ben ik mijzelf kwijt en kan ik daarmee mijzelf even niet vertrouwen.
Mijn les is nog om op zulke momenten, mijzelf daar uit kunnen krijgen en niet iemand anders die voor mij alles op een rijtje kan zetten en mij even flink door elkaar schudt (figuurlijk).
Ik moet zeggen nu ik het meer inzichtelijk heb, ik veel sneller bij mijn gevoel kom ipv in mijn hoofd zit te luisteren naar angst gedachten. Dat maakt het ook wat makkelijker om los te laten.
Dit blog helpt mij echt!
Daarnaast de afwijzing wat torn zegt kan ook een deel uit voort komen. Het ligt er ook aan, aan de manier waarop. Iemand kan er achter komen dat jij het toch niet bent voor diegene, niks mis mee. Als er dan op nette respectvolle wijze met je wordt omgegaan, raakt het bij mij niet echt de afwijzing. Ik waardeer elke vorm van eerlijkheid op nette respectvolle manier!
Maar niet iedereen is in staat dit zo te brengen en wijzen je dan echt op een manier af die je tot in je ziel raakt. En dat is een angstige afwijzing.
Het vreemde is dat er een vreemd mechanisme lijkt te zitten. Onbewust zoek je altijd dat op wat je gewend bent, wat je herkent. Dus is het helemaal niet zo vreemd als je juist vanuit dat onbewuste partners opzoek die eigenlijk helemaal niet goed voor je blijken te zijn. Juist dat in je aanraken wat je pijn doet. Hoe vreemd dat ook klinkt.
Hmm mooi wat je zegt, roept wat vragen in mij op. Het is zeker zo dat je partners “zoekt” in wat je herkent. Maar ik denk ook juist dat je partners “zoekt” in hetgeen waar je nog van kan leren, die juist die pijn raken waar je nog wat mee kan doen. De lessen samen aan kan gaan. Of die partners dan niet goed voor je blijken te zijn vraag ik mij echt af. Ik denk dat ze juist goed voor je zijn, ze raken dat aan waar je nog een leerpunt hebt, dat stuk, wat je nog kan helen. Ik vind dat bijzonder.
Nu ben je in je volwassen ik en kan je datgene aangaan wat je in je jeugd niet hebt gekund. Ik denk dat als je samen met je partner die hobbels kan nemen, je er voor elkaar bent en steunt in deze moeilijke momenten van tegen oude pijn aan lopen (van beide kanten, want het gaat beide kanten op). Dat samen kunt bespreken. Je een hele sterke relatie kan ontwikkelen. Alleen is het denk ik vaak zo dat 1 van 2 misschien niet over die capaciteiten beschikt dat samen aan te gaan.
Misschien de dingen niet op die manier ziet. Dat de 1 heel hard werkt en de ander stil blijft staan en tegen oude pijn aan blijft lopen.
Dan krijg je scheef groei, raak je uit balans, is het evenwicht kwijt. Is dat misschien hetgeen wat dan niet goed voor je is?
Pfoe hey.. Ben ik nog te volgen?
Mooi blog! Bedankt mensen 
Hersenkrakers hier
@Binas
Toch vraag ik me af , is het wel zo dat je een partner zoekt op basis op wat je herkent, of is er al een vooringenomen voorkeur voor waar ze aan moeten voldoen, kleur haar , lichaamsbouw ,uiterlijke steil , afkomst, bepaalde karakter trekken.
In hoeverre herken of zoek je iets wat bekend is , zoek je het dan in het gedrag . Als je je partner vergelijkt met bijvoorbeeld je vader welke gelijkenissen zou je dan daarin herkennen . Zou het wel zoeken zijn naar ... of is het gewoon dat je iemand tegen komt en zonder dat je herkenning of diegene ook maar aan je verwachtingspatroon voldoet het je overkomt. Het een totaal ander type kan zijn dan dat je jezelf voor ogen had gehouden, maar zo'n verfrissend nieuw persoon kan zijn dat je alles wat je eerder als herkenning of verwachting had zo over boord gooit.Juist dit vernieuwende jezelf tot groei aanzet.
Sorry maar was even een brainstorm
@ hortensia
Ik denk wel dat het met een stukje herkenning te maken heeft, als ik mijn ex partners vergelijk zie ik niet direct herkenning met mijn vader, ook niet met mijn stiefvader.
Maar mijn ex partners zijn allemaal erg lief van karakter, gevoelsmensen. Dat is wel herkenning van hoe mijn familie is. Ik zoek toch dat soort types en dat soort herkenning.
Alhoewel ik zoeken een groot woord vind, het overkomt mij. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat het mij niet zal overkomen bij iemand die geen gevoelsmens is. Iemand die rationeel in het leven staat, zo’n persoon past totaal niet bij mij. Dat is water en vuur, in mijn ogen…
Ik denk dat iets totaal nieuws niet bij mij zou aansluiten. Ik heb wat dat betreft wel een klein wensenlijstje wat ik in iemand zoek. Waarvan ik ook weet dat dat bij mij aansluit en als ik al merk dat iemand die ik tegen kom daar toch niet mee strookt dan zal ik niet verder gaan. Het past bij mijn karakter, daarvoor ken ik mijzelf goed genoeg. Het heeft dan geen zin om iets "nieuws" uit te proberen, volgens mij.
Daarmee doet, lichaamsbouw, uiterlijke style, afkomst etc er minder toe. Aantrekkingskracht zit hem voor mij in zoveel dingen, hoe iemand is, zich beweegt, wat zijn karakter is etc. Als ik naar mijn exen kijk zit er totaal geen patroon in uiterlijke kenmerken. Ok donker haar en donkere ogen, verder niet.
Niet zoeken, voelen. Ik denk dat je door echt voelen, heel ver komt. En dan ook iemand aantrekt die opdat moment bij je past.