Soms als ik even stop met rennen, word ik verdrietig. Verdrietig om wát ik verloren heb en dát er iets verloren is... Nu is er weer even zo'n momentje. Ik voel me nu gewoon eventjes kwetsbaar en klein. Misschien een vrouwending, hormonen? Het is niet zo dat ik hem op dit moment erg mis of voor zijn deur wil liggen. Een paar tranen. Hopelijk afscheidstranen...

Man man zeg, pfff wat een heftig proces dat ldvd. Zoveel facetten. Mijn dikke paniek op het begin. De verlatingsangst. Het wennen aan een nieuw leven. Het ego dat zoveel pijn geeft omdat iemand mij niet meer 'wilde'. Het missen van die persoon om me heen. Nogmaals dat nieuwe leven dat ik niet wilde. De enorme angst nooit meer hierover heen te komen. Die scheuten in mijn hart bij elk prutje herinnering. Een niet te stoppen verdriet dat me overspoelde en waar ik tegenin wilde zwemmen maar het soms ook gewoon liet zijn omdat ik niet anders kon. Die donkere zware deken omdat het verdriet niet telkens eruit kon en mocht komen, wat resulteerde in een enorm depressief gevoel. De zelfhaat die zich overal doorheen drong omdat mijn hoofd (ikzelf dus) mij constant wees op mijn aandeel in het laten kapot gaan van de relatie. De worsteling daarmee om te gaan en niet ook nog boos te worden op mezelf dat mijn hoofd (ik dus) dat deed. De worsteling om ondanks al het bovenstaande te voldoen aan de verwachtingen die ik heb van mezelf.

In zo'n proces ga je (ik) toch werken aan jezelf. Bewust en onbewust. En dan komen de resultaten en zie je wat je bereikt hebt. En ondanks de resultaten zie je jezelf zitten met nog zo'n verdriet. En dan wil ik mezelf heel hard knuffelen. Want ik vind het zielig voor mezelf. Zielig op de minst slachtofferige manier ever! Dan denk ik: meisje, meisje wees niet zo hard voor jezelf.

Al die liefdesverdriet verhalen. Man, wat kan een liefde veel doen met iemand zeg. Verhalen die ik lees en helaas begrijp... Je leven in teken stellen van die ander, je leven in handen leggen van die ander. Zelfrespect dat naar beneden gaat, dingen die je laat doen met je die buiten proportie zijn - waarvan een ander zou zeggen: ben je helemaal gek geworden! Het blijft me verbazen dat iets in mijzelf all the way gaat op het moment dat iemand dreigt weg te gaan. All the way om te zorgen dat die persoon blijft. Laten leiden door paniek. Vanuit die paniek handelen. Het blijft me verbazen dat anderen dat ook kunnen hebben en dat je als buitenstaander ernaar kijkt en eigenlijk niets kan doen. Liefde kan mij laten opbloeien en tevens helemaal kapot maken. Ik vind het allemaal te heftig! Hoe hou je de balans? Hoe stop je jezelf als de angst je hart binnen dringt deze persoon te verliezen? Hoe stop je alles wat je dan gaat doen? Hoe verlies je jezelf niet en hoe zorg je ervoor dat die persoon niet té belangrijk wordt?
Ik vraag me af of ik dat ooit bereik. Ik ben te oud om mezelf niet te kennen. Ik weet hoe ik ben, ik weet hoe ik reageer. Ik weet dat ik na de hell die ik zo ongelooflijk bewust heb beleefd, doodsbang ben liefde toe te laten. En het verlangen naar die liefde staat alweer klaar. Ik kan dat momenteel nog tegenhouden, maar voor hoe lang? Liefde kan zo allesoverheersend zijn. Het bepaalt mijn leven op zo'n moment. Ook als het goed gaat, maar in mindere mate. Als het slecht gaat, ... zooooveel invloed op mijn gemoedstoestand. No way dat ik me dan nog kan focussen op het verrijken van mijn leven op andere gebieden. Dat wil ik niet meer! Dat is te heftig. Het is zonde. Het is opslokkend en kapot makend.

Ik weet dat het zoveel invloed op me heeft. En natuurlijk zal dat minder en minder worden door de jaren heen. En kan je jezelf trainen er anders mee om te gaan. Máár het is keihard werken. Energie die daardoor niet in andere zaken gestopt kan worden. Ik ben te oud om mezelf nog illusies te maken maar ik ben te jong om een leven zonder liefde te leven...