Daar zit ik dan. Zojuist gereageerd op Wood die zich afvraagt wat hij moet doen. Hij loopt een paar dagen op me voor. Ik heb hem laten weten hoe ik tot nu toe de dag ben doorgekomen. Er komt me amper iets door m'n handen, het aanrecht is een takkebende, de hond is nog niet uitgelaten en ik baal van mezelf. Ik, de controle-freak die doorgaans alles onder controle heeft, lijkt wel van het padje. Liefdesverdriet noemen ze dus zoiets. Een hele nieuwe ervaring. Ik realiseer me dat dit verdriet buiten de gezondheid omgaat. Maar het doet zo'n pijn!! Ik pep mezelf op door te zeggen dat ik voor hetere vuren heb gestaan en dat dit weer een nieuw te bewandelen weg in m'n leven is. Maar dat is m'n theorie.... In de praktijk bak ik er niks van. Ik begrijp goed dat op dit moment weinig mensen begrijpen waarom ik ervoor heb gekozen om mijn relatie te beeindigen. Dat is een lang verhaal. Het leek vanaf dag 1 zo compatible. We kenden elkaar nog vanuit onze jeugd, we waren pubers. Ik was stiekem verliefd op hem en hij dacht dat ik hem niet zag staan. Per toeval hebben we elkaar ruim 30 jaar leter weer ontmoet. Ik was een jaar gescheiden, hij iets langer en ik was absoluut nog niet op zoek naar een nieuwe relatie want ik was nog druk met de verwerking en afhandeling na het overlijden van mijn vader enkele maanden na mn scheiding. Maar goed, een kop koffie eindigde in een relatie en ik kreeg weer vleugels. We hadden het leven allebei aardig op de rit maar al spoedig kwamen daar allerlei veranderingen in. Deze veranderingen vertel ik later nog wel eens. Ongewilde veranderingen die je in je schoot geworpen krijgt en waarop je alleen dankjewel kunt zeggen en mee moet dealen. Dat terwijl ik dacht dat de vette jaren nu eindelijk aangebroken waren. Ik had mijn soulmate immers gevonden...