Lieve mensen,

Ik heb net een relatie van twee jaar achter de rug. We kenden elkaar al langer. We waren nooit bevriend met elkaar, maar twee jaar geleden sloeg in de kroeg de vonk over. In het begin was het echt fantastisch. We waren alles voor elkaar. Maar na verloop van tijd bleek dat hij een lichte vorm van bindingsangst heeft waardoor hij steeds vaker ruimte voor hemzelf wilde. En dit terwijl we een afstandrelatie hadden en elkaar alleen in de weekenden zagen! In december vorig jaar ben ik ingestort op mijn werk. Ik bleek overspannen te zijn. Het afgelopen half jaar was heel zwaar voor mij en mijn partner was er echt voor mij. We zagen elkaar vaker. Op een gegeven moment begon hij heel gemeen in woorden tegen mij te doen. Ik vroeg vaak of hij daarmee op wilde houden en begon dan te huilen, maar hij zei altijd dat het een grapje was. Ik regelde altijd alles. En mocht altijd alles van mij. Als hij mij twee weekenden niet kon zien, dan vond ik dat geen probleem. We zijn van de zomer drie weken met vrienden van hem op vakantie geweest en toen kreeg ik de ene liefdesverklaring na de andere. Maar sex hadden we vanaf april amper nog. Hij raakte totaal in paniek als ik hem aanraakte.
In augustus toen hij weer aan het werk ging merkte ik aan hem als ik belde dat het weer minder ging. Hij nam weer afstand en dat voelde ik. Uiteindelijk ben ik een weekend naar hem toegegaan en raakte hem aan. Hij rende van bed af en deed een raam open om naar lucht te happen. Ik vond het heel vernederend, maar hij kon er natuurlijk niks aan doen. Ik ben naar huis gegaan en een dag later maakte hij het over de telefoon uit. Ik vind het zo oneerlijk allemaal. Ik heb twee jaar lang voor alles gevochten en hij stapt er zo uit en gaat rustig verder met zijn leven zonder spijt. Hij zegt dat hij al maanden vechtte en het uit heeft gemaakt omdat ik zijn gevoelens niet serieus nam terwijl ik alles voor hem deed. Ik paste me helemaal aan hem aan. Sinds het uit is ben ik erg obsessief. Bel hem soms wel drie keer per dag en sms ook veel. Ik heb mezelf niet meer in de hand en wil hem zo graag terug. Maar steeds als ik bel zegt hij dat het voorbij is. En kwets hij me weer. Hij wil graag vrienden blijven, maar dan mag ik een keer in de week bellen. Tijdens de relatie mocht ik ook niet vaak bellen omdat dat te benauwend voor hem was. En dat terwijl we elkaar soms twee weken niet zagen. Waarom heb ik het zo moeilijk nu het uit is en kan ik hem niet gewoon met rust laten. Ik wil dat hij voor mij vecht en dat we weer gelukkig zijn. Hij maakt zich nu alleen maar druk over zichzelf. En wat ik doe interesseerd hem niet meer. Hij heeft me zo laten vallen. Als ik zijn gedrag onder de loep neem, wil hij niet luisteren, want volgens hem heeft alles aan mij gelegen. En dat doet zo'n pijn. Hoe krijg ik hem terug? Wat moet ik hiervoor doen? Heeft iemand tips voor mij. Alvast bedankt.

Liefs.