Liefdesverdriet is nieuw voor mij.

afbeelding van In10City

Ik wist niet dat verloren liefde zo’n invloed op iemand kon hebben. Ik heb in de afgelopen 6 weken vaker zitten huilen als in de rest van mijn hele leven bij elkaar. Gelukkig is het niet elke avond meer, maar ik betrapte me vandaag wederom op de snelweg met een huilbui. Het lucht gelukkig wel op om af en toe even lekker te huilen, maar het is echt een achtbaan van emoties in mijn hoofd. Ik hoopte alleen dat het allemaal zou wegtrekken na verloop van tijd, maar ik krijg die lieve vrouw maar niet uit mijn gedachtes. Ik vraag me, elke moment van de dag dat ik niks anders te doen heb, af wat zij aan het doen zou zijn, ‘zou ze nog terugdenken aan mij?’ Zij was de ware voor mij, en ik kan me niet voorstellen dat er nog iemand is die mij meer gelukkig kan maken dan haar.

Er is helaas geen hoop op een toekomst meer, maar zelfs dat wetende hoop ik dat ze me over een tijd weer eens belt. Of dat we elkaar tegen het lijf lopen (voorlopig is die kans klein). Ik zou zo graag willen laten zien wat ze met me doet.

Ik heb lang getwijfeld om überhaupt een blog te maken hier, omdat ik bang ben dat ik te persoonlijke dingen op het internet zet. Toch wil ik mijn ei kwijt bij lotgenoten. Want zo zie ik alle lezers hier.

Ik ben wel een beetje een vreemde eend in het nest, aangezien de relatiebreuk volledig mijn schuld is. Ik kan me ook helemaal voorstellen wanneer er mensen boos op mij zijn wanneer ze deze blog lezen.

Tijdens onze relatie, welke 8 maand duurde en meer dan perfect was, heb ik een aantal (= ca. 6) keer intieme chats gehad met andere onbekende vrouwen. De reden dat ik dit deed was een verslaving waarvoor ik nu in therapie ben. Het ging mij om de complimentjes om zo mijn zelfwaardering omhoog te krijgen. Mijn ex kwam zelf achter dit dubbele leven en heeft direct gebroken. Op dat moment verstandig. Ik zit op het moment dus met schuldgevoelens, schaamtegevoelens en enorme ldvd. Schuldgevoel omdat ik haar waarschijnlijk nog veel meer ldvd gegeven heb dan ik zelf voel. En als ik dit al voel, hoe zal het dan voor haar zijn? Ook schaam ik me enorm dat ik het haar nooit heb gezegd. Het dubbele leven heb ik na deze externe schrok direct gestopt.

Ik heb gelukkig na 3 weken radiostilte, haar uitgelegd wat er aan de hand was met mij, maar haar beslissing stond vast. Van die uiteindelijke uitleg/waarheid is ze nog erger geschrokken naar mijn idee.

Nu 6 weken later ben ik nog maar erg weinig verder. Ik probeer uit de daderrol te geraken, zodat ik met minder schuldgevoel kan leven, maar hiervoor moet ik slechte gedachtes over mijn ex creëren en dit voelt nog wel als slecht. Ik hou nog erg van haar en ik kan niet slecht over haar denken. Ook probeer ik maar te denken dat het misschien beter is zo maar ook dat zijn ‘what if’ gedachtes.

Ik ben gelukkig wel hard aan mijn gedrag bezig. Dat is het positieve van het hele verhaal. Maar man o man, deze situatie wil ik noooooit meer. Aangezien dit de eerste vrouw is waar ik zo’n liefde voor voel, is dit ook de eerste vrouw waar ik zo’n liefdesverdriet voor voel. Ik weet wel dat ik niemand dit gevoel wens.

afbeelding van torn

# Uitzonderlijke mindset

In10City schreef:

Ik probeer uit de daderrol te geraken, zodat ik met minder schuldgevoel kan leven, maar hiervoor moet ik slechte gedachtes over mijn ex creëren en dit voelt nog wel als slecht.

Dit vind ik toch wel een bijzonder mindfuck mind-set die je probeert toe te passen om het verdriet wat je hebt lichter te maken.

Als ik je verhaal goed lees en begrijp heeft jouw behoefte/verslaving geleidt tot haar besluit. En zoals ik het lees heeft haar (tot nu toe) daadkrachtige besluit om niet in een helpersrol/reddersrol te stappen maar direct de relatie te verbreken je er toe aan gezet hulp te gaan zoeken.

Hoezo dan gedachtes over haar bij jezelf willen gaan afdwingen/forceren als je hier zelf de verantwoordelijkheid in hebt?

afbeelding van hortensia

@ In10City

Hele goede vraag torn ik struikelde daar ook al over .

Ik vraag me soms ook af en het is mosterd na de maaltijd , maar hoe komt het toch dat men geen verantwoording neemt tijdens de relatie ? Dat juist wanneer ze zeggen zo onwijs gelukkig te zijn met de ware niet op tijd hun storende gedrag kunnen (laten) corrigeren al tijdens de relatie. Ik snap dat het om een verslaving gaat, ongepast gedrag vertoont waar je ergens geen controle op had en het is aan jou om voor jezelf na te gaan of dit echt een verslaving is, of dat jij dacht dat het wel moest kunnen, dat jij jezelf deze spanning en pleziertje gunde omdat het je ego streelde en dacht hierdoor beter te functioneren. Misschien een beetje egoistische inslag , want jij had waarschijnlijk het complete geluk, aandacht van alle kanten . Jij wel ....
Wordt tijdens zo'n relatie dan nooit afgevraagd : stel dat zij dit zou doen hoe zou ik dat dan vinden? waarom was het niet goed genoeg zoals het was , jij en je ware liefde.

Nee hoor je bent geen vreemde eend op deze site en wij zijn hier met zijn allen zeker niet om te oordelen , slechts te reageren met enig respect voor een ander zijn gevoelens, hopen dat je een ander een beetje tot steun kunt zijn.

afbeelding van In10City

Antwoorden op verantwoordelijkheden

Ook jij bedankt voor het lezen van mijn verhaal en dat je de moeite genomen hebt om te reageren. Ik reageer overigens misschien wat verdedigend, maar ook jij hebt volkomen gelijk dat ik verantwoordelijkheid had moeten nemen.

Citaat:

Ik vraag me soms ook af en het is mosterd na de maaltijd , maar hoe komt het toch dat men geen verantwoording neemt tijdens de relatie ?

Lafheid, naïviteit, angst, geen ruggengraat. Bang om de ander kwijt te raken. En in mijn geval denk ik ook niet voldoende ervaring met relaties. Ik heb pas sinds 6 weken geleerd wat vertrouwen hebben in iemand betekent voor een ander. Ik ben te weinig gekwetst in mijn leven en vertrouw snel mensen.

Ik besefte totaal niet dat liegen en bedriegen verschrikkelijke kwetsend kan zijn voor iemand die jouw volledig vertrouwd. Ik deed het om op korte termijn mezelf aan mijn behoefte te kunnen blijven voorzien. De lange termijn dacht ik niet over na. Ik lees in allerlei hulpboeken die ik op het moment lees, dat een verslaving zoals de mijne veel moed kost om uit eigen beweging eerlijk te vertellen. Kortom, ik ben ongelofelijk LAF geweest.

Citaat:

Misschien een beetje egoistische inslag , want jij had waarschijnlijk het complete geluk, aandacht van alle kanten . Jij wel ....

Hier wil ik ook even op reageren. Ik had het complete geluk, maar ik heb ook haar alle geluk gegeven die ik haar te bieden had op dat moment. Dat weet ik zeker. Alleen stopte dit nadat de werkelijkheid boven tafel kwam. Ik verwijt mezelf wel enorm dat ik, wanneer ik die chats niet zou hebben gehad, ik haar nog meer had kunnen geven. Maar dat is mosterd na de maaltijd inderdaad.

Ik dacht tijdens de relatie dat mijn chatgedrag acceptabel was. Er zat namelijk totaal geen liefde achter. Meer de spanning en ego-vergroting. In mijn geval was het een tekort aan zelfvertrouwen die ik met weinig moeite (even een chat), maar slechts tijdelijk, kon verbeteren. Terwijl ik nu besef dat het ook anders kon.

Citaat:

Wordt tijdens zo'n relatie dan nooit afgevraagd : stel dat zij dit zou doen hoe zou ik dat dan vinden? waarom was het niet goed genoeg zoals het was , jij en je ware liefde.

Tijdens de relatie nooit bij nagedacht. Nu achteraf wel, en vanwege het feit dat ik weet waarom ik het deed zou ik er zelf ook begrip voor hebben als mijn vriendin zoiets deed. Niet zonder slag of stoot trouwens hoor. En ik wil hiermee ook zeker niet zeggen dat zulk gedrag door de beugel kan tenzij in overleg.

afbeelding van In10City

Antwoorden op mindset

Allereerst ontzettend bedankt voor je reactie. Begrijpelijk dat je vragen hebt. Ik heb ze geprobeerd zo goed mogelijk te beantwoorden. Het helpt mij om er over na te denken hoe anderen tegen mijn situatie aankijken. Zo kan ik dit meenemen in een eventuele volgende relatie waarin ik niet opnieuw in mijn valkuilen wil stappen.
Ik hoop dat de lezers er nog een touw aan vast kunnen knopen want het zijn weer behoorlijk wat woorden bij elkaar.

Citaat:

Als ik je verhaal goed lees en begrijp heeft jouw behoefte/verslaving geleidt tot haar besluit.

Mijn behoefte/verslaving is waarschijnlijk niet de grootste reden tot haar besluit. Het feit dat ik het niet eerlijk aan haar verteld heb is vermoedelijk de grootste reden. Hierdoor vertrouwt ze mij niet meer. Wat helemaal terecht is, want ze heeft me genoeg kansen gegeven om het aan haar te vertellen, maar dit durfde ik niet omdat ik bang was haar pijn te doen ermee, of haar misschien kwijt te raken. Ik loog dus zodat mijn verslaving in stand gehouden kon worden.

Citaat:

En zoals ik het lees heeft haar (tot nu toe) daadkrachtige besluit om niet in een helpersrol/reddersrol te stappen maar direct de relatie te verbreken je er toe aan gezet hulp te gaan zoeken.

Ik zie wat je bedoelt en waar je naar toe wilt. Je denkt dat mijn foute behoefte misschien wel in stand was gebleven wanneer ze in een helpersrol gestapt zou zijn, en de relatie niet verbroken zou hebben? Ik weet niet hoe het dan verlopen zou zijn. Ik sta, en stond samen met haar, wel zo in het leven dat ik mijn fouten kan erkennen. Wellicht zou ik ook dan stappen ondernomen hebben. Misschien op een andere manier. Geen idee.

Ik was al flink geminderd. In de tijd vóór deze relatie was mijn behoefte veel erger. Maar toen deed ik, behalve mezelf, er niemand kwaad mee. Ik hoopte het uiteindelijk zonder hulp en zonder er ooit met iemand over te praten te kunnen verhelpen. Ik was dus wel bewust van de verslaving. Maar dat ik het in mijn eentje zou kunnen was dus een grote inschattingsfout, of te hoog gegrepen. Ik ben dan ook ontzettend blij dat deze vervelende werkelijkheid nu wel op een vervelende manier boven tafel is gekomen dankzij haar. Wat dat betreft ben ik ook jaloers op haar, hoe zij in het leven staat en ermee om kan gaan. Zelfs nadat ik haar dit aangedaan heb heeft ze me geholpen en blijft ze goed voor me. Want ik moet ook inzien dat het besluit geen contact meer te hebben, hoe moeilijk het ook is, een weldaad is van haar richting mij (en natuurlijk ook voor zichzelf/zelfbescherming).

Citaat:

Hoezo dan gedachtes over haar bij jezelf willen gaan afdwingen/forceren als je hier zelf de verantwoordelijkheid in hebt?

Hierover bestaat geen onduidelijkheid. Verantwoordelijkheid ligt bij mij. Zie voor uitleg hierover de reactie op het bericht van hortensia.

Misschien dat ‘slechte gedachtes over mijn ex creëren’ nog iets verder uitgelegd moet worden. (Ik moet zeggen dat deze regel er op het laatste moment nog tussengevoegd is door mij). In mijn karakter zit (tenminste, dat hoopte ik altijd) dat ik nog geen vlieg kwaad kan doen. Hierdoor heb ik om het minste en geringste al spijt wanneer ik iemand anders bijvoorbeeld beledig, pijn doe, verneder, onrecht aandoe, boos maak of gebruik. Ik doe dit eigenlijk nooit bewust. Ik weet dus bijna zeker dat ik de rest van mijn leven een schuldgevoel over hou aan deze relatiebreuk. Nu kun je zeggen dat dit terecht is, maar ik baal hier ontzettend van. Door slechte gedachtes te bedenken/te accentueren kan ik meer vrede hebben met de breuk.
Met slechte gedachtes bedoel ik dan bijvoorbeeld dat we misschien uiteindelijk op andere vlakken ook niet 100% bij elkaar pasten. En ik probeer de dingen/gewoontes te herinneren die ik wel geaccepteerd had, maar die ik minder prettig vond aan haar. Ook al zijn dit nauwelijks dingen geweest. Het is natuurlijk zoals genoemd door hortensia wel enorm egoïstisch maar het helpt me in deze (ldvd-)crisis wel. Want als het toch niet werkte is het maar beter zo.

afbeelding van torn

In10City: Schuldgevoelens

Bedankt voor je uitgebreide antwoord waar tot nu toe wel een touw aan valt vast te knopen.
Ik zoom even in op deze alinea uit je reactie.

In10City schreef:

In mijn karakter zit (tenminste, dat hoopte ik altijd) dat ik nog geen vlieg kwaad kan doen. Hierdoor heb ik om het minste en geringste al spijt wanneer ik iemand anders bijvoorbeeld beledig, pijn doe, verneder, onrecht aandoe, boos maak of gebruik. Ik doe dit eigenlijk nooit bewust. Ik weet dus bijna zeker dat ik de rest van mijn leven een schuldgevoel over hou aan deze relatiebreuk. Nu kun je zeggen dat dit terecht is, maar ik baal hier ontzettend van. Door slechte gedachtes te bedenken/te accentueren kan ik meer vrede hebben met de breuk.

Het lijkt mij een vrij gecompliceerde ingewikkelde manier van leven als je erop gericht bent anderen geen negatieve gevoelens te willen bezorgen en als je dat wel doet daar een schuldgevoel over hebt. Het lijkt er dan op dat jij je ontzettend verantwoordelijk voelt/stelt voor de gevoelens van anderen Waar blijf jezelf dan nog? Hoe maak je dan keuzes in het leven die voor jou goed zijn wat relaties, vriendschappen of professionaliteit betreft maar die een ander kunnen raken?

Hoe netjes je dingen soms ook doet of bespreekbaar maakt, je ontkomt er in het leven niet aan wel eens mensen te kwetsen of teleur te stellen. Hoe doe je dat dan, of heb je dat in het verleden gedaan als je niet meer happy was in een relatie en die verbrak? Hoe ging je daar dan mee om?

Stel dat je vriendin er achter komt dat je negatieve gevoelens over haar of de relatie probeert op te roepen om jouw verdriet dragelijker te maken en zij raakt daardoor gekwetst of boos op je?

Want laten we wel wezen,.......jij bent tenslotte toch degene die er verantwoordelijk (ik 'praat' bewust niet over schuldige of dader) is dat zij de relatie heeft verbroken? Dus zou het voor haar kwetsend kunnen zijn dat jij nu achteraf , om het verdriet voor jezelf 'lichter' en aanvaardbaarder te maken, gaat inzoomen op kanten van haar die je toen wel accepteerde tijdens de relatie maar eigenlijk onprettig vond.

Kom ik toch weer een beetje bij die mindfuck terug...

afbeelding van hortensia

@in10city-torn

Een hele mooie torn , daar heb je (ook voor mij) een puntje ...indd waarom vertonen wij dat gedrag ? volgens mij niet eens perse om aardig gevonden te worden , maar een te sterk verantwoordelijkheidsgevoel ...op zich geen slechte eigenschap , alleen het nadeel is dat hierin wat je zaait zul je oogsten niet altijd van toepassing is , meer zachte heelmeesters maken.....

afbeelding van In10City

Mindfuck, geestelijk in verwarring brengen

torn schreef:

Het lijkt mij een vrij gecompliceerde ingewikkelde manier van leven als je erop gericht bent anderen geen negatieve gevoelens te willen bezorgen en als je dat wel doet daar een schuldgevoel over hebt.

Hoe maak je dan keuzes in het leven die voor jou goed zijn wat relaties, vriendschappen of professionaliteit betreft maar die een ander kunnen raken?

Dit gaat soms inderdaad ten koste van mezelf. Ik vind de gevoelens van anderen die ik liefheb belangrijker dan mijn eigen. Ik kan niet bewust iemand pijn doen tenzij ze mij pijn gedaan hebben. Ik koos in relaties bij dingen waar ruzies door konden ontstaan vaak de weg die voor de andere het beste was en dan lukte het mij vaak wel om op de blaren te zitten. Dit veroorzaakt in mijn leven daarom ook nog wel een strubbelingen. Prive maar inderdaad ook nog wel eens op mijn werk. Ik zou eigenlijk veel meer voor mezelf moeten opkomen. Meer mijn gevoelens, hoe vervelend dat voor de ander ook kan zijn, meteen aangeven.

torn schreef:

Hoe doe je dat dan, of heb je dat in het verleden gedaan als je niet meer happy was in een relatie en die verbrak?

In vorige relaties, dit zijn er niet veel, waar ik er geen toekomst meer in zag, probeerde ik altijd vrienden te blijven en maakte ik het op een schijnheilige manier uit eigenlijk. Ik kon mijn exen toen niet keihard aan de kant te schuiven.

torn schreef:

Stel dat je vriendin er achter komt dat je negatieve gevoelens over haar of de relatie probeert op te roepen om jouw verdriet dragelijker te maken en zij raakt daardoor gekwetst of boos op je?

Allereerst is het mijn ex-vriendin nu. Maar inderdaad kan ik voorstellen dat iemand dat niet leuk vind en daarom gaat het oproepen van die gevoelens niet gemakkelijk. Met anderen hierover praten zal ik ook zeker niet doen. In principe weet ik ook dat dit gevoelens zijn die ik tijdens de relatie niet echt voelde want zij was perfect.

Maar hebben jullie tips om het beter te accepteren dat het uit is? Of is het gewoon domweg ‘accepteren’ en verder niet. Ik kan namelijk niks meer veranderen aan de situatie en moet nu hiermee leven. Ik wil eigenlijk mijn ex uit mijn hoofd krijgen zodat ik weer een goeie relatie met een andere persoon kan beginnen. Op dit moment lukt mij dit nog niet omdat ik nog teveel denk aan mijn ex.

Moet wel toegeven dat ik me echt probeer te richten op mijn levenswijze. Die ben ik drastisch aan het veranderen, met moeite. Doordat ik veel met mezelf bezig ben denk ik niet aan het verleden. Maar toch dwaal ik vaak in situatie af naar mijn ex. Ik kan nog niet echt van de dingen genieten die ik nu allemaal doe. Gisteren voor het eerst weer wezen stappen, maar zelfs dat was geen succes.

afbeelding van In10City

Antwoorden op mindset

Sorry, ik probeerde de mindset-reactie onder het betreffende bericht te posten maar dit lukte niet.