Jammer alleen dat het de eerste dagen na een breuk nog niet meevalt. Een breuk die ik zelf heb geinitieerd, na een jaar kende ik hem goed genoeg om hem van voldoende munitie te voorzien om gericht te gaan schieten op onze relatie. Of juister, op dat wat met veel moeite nog voor een relatie had kunnen doorgaan. Een bewuste strategie om hem de pijn van het gedumpt worden te besparen en zijn mannelijk ego te ontzien. Wrok hoeft hij nu ook niet te koesteren, net zoals al die andere hard feelings die afbreuk zouden doen aan wat we ooit samen waren: shiny happy people. Wellicht is de herinnering daaraan bij hem minder sterk dan bij mij - om het eufemistisch uit te drukken - want in elk geval werd hij er niet door in de weg gestaan bij het daten van iemand anders. Dat hij bij haar een blauwtje liep, bood een heel klein beetje troost nadat ik het bij toeval ontdekte. (Voor zover er sprake was van toeval, want ook een verliefde vrouw verliest haar intuitie niet.) Maar verder begrijp ik nu waarom men in Japan zoiets kent als liefdesverdriet-verlof: ik ben er twee dagen letterlijk ziek van geweest. Mijn ogen zijn nu nog rood en gevoelig en liggen diep in hun donkere kassen. Want slapen en eten, dat lukte me ook even niet.