Lang geleden ontmoette ik haar, het was paradijs, ik had mijn engel gevonden en was compleet.
De liefde tussen ons leek onbreekbaar en voor het eerst in mijn leven dacht ik aan trouwen en oud worden samen met iemand.

Maar zoals iedere droom was ook deze slechts een illusie en na 7 maanden kwam er een eind aan de eenheid.
De liefde ebde weg, omdat het niet ging samen, teveel ratio tegenover teveel gevoel.

Nu, een jaar later, met een nieuwe relatie en nieuwe mensen om me heen is er nog altijd het gevoel van verlies, de pijn van het niet compleet zijn.
Dit zal nooit helemaal weggaan, altijd zal die wond zwak blijven en gevoelig zijn.

Toch, na al die tijd ben ik ook wel blij en voel me gezegend dat ik haar ooit heb mogen kennen, ooit heb mogen liefhebben, als mijn engel.
De pijn is er nog altijd, maar ook als een soort mooie pijn, die het waard is om af en toe te mogen voelen.

Ik zie de waarde van het ontmoeten, de liefde vinden, en warmte ervaren, maar ook het nut van de pijn van het verlies, het verdriet en onmacht van het scheiden..

Misschien, voor al die mensen, er is hoop?¢‚Ǩ¬¶

Maar het neemt heel veel tijd in beslag om er iets positiefs van te maken, en voor sommigen zal dit onmogelijk blijken te zijn?¢‚Ǩ¬¶.

Sterkte aan allen die in de rollercoaster zitten?¢‚Ǩ¬¶

wfl