Hoi Stil ervan

(niet) Toevallig volg ik al een tijdje de skype-uitzending van Oprah en Tolle. Ik kende hem al van zijn boek 'de kracht van het Nu'. Zijn benadering is in zijn kern een sprirituele die nog het meest door het Boeddhisme is beïnvloed, waar ik heel veel in aanraking mee ben geweest door de teachings van Sogyal Rinpoche hier in Nederland en het bestuderen van Niet-westerse filosofie. Ik denk dat Tolle veel mensen bereikt omdat hij is wat hij zegt. Zijn beeldvorming van 'het ego' vind ik soms wat duister, alsook dat van het pijnlichaam - dat in zijn essentie wellicht beter een 'gevoels-lichaam' genoemd kan worden en ik heb grote twijfels of hij ooit een intense liefde/verliefdheid heeft ervaren. Desalniettemin luister ik naar de man, voel en zie ik een enorme rust en vrede die hij uitsraalt en lees ik nu zijn boek. Ik verwacht geen plotselinge verlichting maar door veel mensen en boeken die de afgelopen maanden op mijn pad kwamen ben ik me meer bewust geworden van mijzelf, denkpatronen, oud zeer en identificatie met rolpatronen/ideeën en idealen.

Ik ben je erg dankbaar voor je reactie. Mijn ex heeft overigens niet letterlijk gezegd 'deze vrouw is beter omdat...' Maar als iemand je constant pusht als het gaat om zaken als geld verdienen, status en levensstijl en dan achter je rug om iemand vindt die geheel aan haar ideaal lijkt te voldoen, dan is de zin 'deze vrouw past veel beter bij mij' in combinatie met 'ik heb nu eenmaal een stabiel iemand nodig', terwijl ze de vrouw in kwestie pas een week kent en twee ontmoetingen heeft gehad, voor mij ongeveer hetzelfde, want het een dergelijke 'beoordeling' kan niet anders dan oppervlakkig zijn. Het heeft uiteraard een achtergrond, namelijk één waarin ik en anderen sowieso voortdurend worden vergeleken; je wordt meegesleurd in een 'competitie' waar je niet om vraagt. Iets waar ik me in het leven juist altijd heel erg ver van heb willen houden. Maar voor haar was het een obsessie. Ze was altijd naar anderen aan het kijken waar het gras zogenaamd groener was. Of het nu om familie, vrienden, collega's of exen ging; het ging veelal om de materiële standaard die ze hadden en/of hun status wat bij haar veel jaloezie teweegbracht. Ik heb haar altijd willen nuanceren hierin; proberen uit te leggen dat iedereen problemen heeft en verliezen en dat velen ook hard hebben moeten werken of dingen hebben moeten laten of opgeven, door moeten zetten en elkaar steunen om te zijn waar ze zijn. Zo probeerde ik aan haar mijn keuze voor een deeltijdstudie filosofie ook uit te leggen. Dat het een bewuste keuze was geweest waar nu eenmaal bepaalde offers mee begaan zijn, zoals een minder groot salaris en niet altijd maar uit eten kunnen of op vakantie of eindeloos shoppen. Het ging er bij haar simpelweg niet in. Allemaal heel aardig en interessant, maar ik heb gewoon bepaalde behoeftes... en dus moest er snel wat veranderen... Ik ben me dit gaan aantrekken om de simpele reden dat ik van haar hield en ik dus haar behoeftes belangrijk vond. Je overtuigingen of keuzes enigszins aanpassen aan je partner hoeft niet per se een probleem te zijn en kan soms ook werken als een invloed die je ziet als een compensatie of aanvulling. Ik was meer iemand van het nu, van genieten, van we zien wel en niet zo'n haast. Niet zo materialistisch en niet zo'n planner. Als er dan iemand naast je staat die dat laatste wel is, dan denk je, ach, misschien wel goed voor me om eens wat meer te werken aan structuur, materieel wat meer op te bouwen en wat meer te richten op de toekomst. En als mijn levensstijl haar vervolgens wat rustiger en minder obsessief maakt, dan zijn we eigenlijk een mooi stel. Zo zagen we dat althans beide in het begin. Maar zoiets kan zich denk ik alleen maar vormen en ontwikkelen als er vertrouwen is. Een stevige emotionele band in het nu waarin je elkaar ook accepteert zoals je nu bent. Juist dat ontbrak steeds omdat zij nog zo aan haar ex hing en ondanks talloze beloftes steeds de emotioneel hechte band met haar ex als uitgangspunt nam. In het begin valt het dan aardig voor jou uit, al die vergelijkingen, maar het moment dat zij gaat zien dat jij ook niet 'het ideaal' bent vallen de vergelijkingen anders uit en is alles beter bij de ex... Ik ben hier onrustig, onzeker en uiteindelijk depressief van geworden. De depressieve gevoelens uit je dan en dat zag zij als een zwaktebod. Ze wil immers een sterke partner. En dus zei ze doodleuk als ik het even niet meer wist of down was: "ik kan hier niks mee, ik ben niet zo, ik ben een vechter, bel maar iemand anders" Dat maakte mij niet alleen boos maar nog onzekerder. 'Ik ben niet zo' is een belachelijke uitspraak, wetende dat toen ik haar net kende ze werkeloos was en geheel in zak en as zat. Een situatie waarin ze op mij heeft kunnen rekenen met psychische, emotionele en praktische hulp (ik ging bv sollicitatiebrieven voor haar schrijven, omdat ik daar goed in ben) Eenmaal in een nieuwe baan kwam er een hoop op haar af. Ook toen stond ik steeds klaar met een luisterend oor en steun en liefde. Maar toen zij haar weg wel gevonden had op de nieuwe werkplek, nog steeds ruimschoots aandacht van mij krijgend aangaande alles wat daar gebeurde, werd ze zo vol en zeker van zichzelf (lichtelijk arrogant) en werd ze een stuk harder en veeleisender richting mij. En overigens niet alleen richting mij. Ook anderen moesten het ontgelden. Zo had ze op een gegeven moment een gesprek met een werknemer in haar functie als shopmanager, die ze weleens even 'flink aan zou gaan pakken'. Ik kan me herinneren dat ik destijds nog zei: 'heb ook een beetje compassie voor die vrouw, ze is ook een mens net als jij' Terug van het gesprek straalde ze en meldde vrolijk lachend: "we hebben haar aan het huilen gekregen!!" Ik vond dat destijds zeer schokkend. Ik heb met dat gevoel niet veel anders gedaan dan het opgeslagen, maar misschien had ik toen al een narcistisch patroon kunnen zien en kunnen realiseren dat diezelfde hardheid zich ooit tegen mij zou gaan keren op het moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zou zitten. En dat is gebeurd.

Achteraf zie ik, hoe ik eindeloos veel energie heb gestopt in 'pleasen', alsmaar grensen oprekken en eindeloos verdiepen in haar problemen met haar ex, waarbij mijn studie vaak ook weg geschoven werd, want ik dacht: mijn relatie is belangrijker. Ik heb mijzelf zoals dat heet weggecijferd om uiteindelijk alleen maar verwijten naar mijn hoofd te krijgen en ALLE schuld. Met een al lichtelijk aanwezig Atlas-complex was het natuurlijk een fluitje van een cent voor haar om mij alle verantwoordelijkheid aan te praten. Daarbij werd ik ook als persoon geheel afgebroken en één van de laatste dingen die ze zie voordat het allemaal geheel misliep weet ik nog goed: 'jij kent me zo goed en je troost me en dat heb ik zo nodig en daarom alleen al hou ik van je' Het is fijn als iemand van je houdt maar ik had moeite met die zin, omdat voor de zoveelste keer werd onderstreept dat zij van me hield omdat ze 'iets nodig had wat ik gaf' en dus: als ik even die kracht niet heb om dat te geven, houdt ze niet meer van me, of als iemand anders het wel kan geven, of zelfs 'beter', dan houdt ze van die persoon. Ik was een dienstverlener geworden, die 'ontslagen' is, toen ik niet meer naar behoren functioneerde... zo voel ik me.
En ik ben ontslagen met een telefoontje en in tweede en derde instantie met een sms. Daarna bestond ik niet meer. Niets meer vernomen, sleutels niet terug gekregen, spullen niet teruggekregen- geheel genegeerd.

Jezelf blootgeven aan zo iemand heeft het effect dat je 'onaantrekkelijk' word als dienstverlener. De ander confronteren zoals je als partner dat mag doen heeft dat ook. Je krijgt gewoon terug: 'ik houd niet van confrontatie' of 'ik vind het te ingewikkeld, en een relatie moet makkelijk zijn' of 'ik kies altijd de makkelijke weg' en 'ik ben nu eenmaal niet flexibel'.

Ondanks leugens is er ook een raar soort eerlijkheid over het volstrekte onvermogen van inleving, flexibiliteit, trouw en steun. Het is bijna letterlijk de boodschap: "ja, het zal wel, maar dit gaat niet om jou, het gaat om MIJ en gaat om wat IK nodig heb." En daarop volgt moeitloos van haar de uitspraak: "ik weet precies wat ik wil, en ik zal net zolang doorgaan totdat ik het heb" Daar voegde zij, behalve allerlei karakter-afbraak jegens mij, aan toe: "jij bent echt het andere uiterste van mijn ex" Het is, na zoveel gesprekken hierover en van mijn kant zoeken naar nuances en onderhandeling over dit onderwerp, beloftes dat ze haar zou loslaten enz, wel zo deprimerend om door een partner die jou aanvankelijk voor het hele leven trouw zou willen blijven (naar voortdurend eigen zeggen van haar, al in een vroeg stadium), jouw persoonlijkheid of zelfs mens-zijn te horen beschrijven als 'een uiterste van haar ex'. Blijkbaar kon zij mij niet waarderen als persoon zonder daarbij de graadmeter 'ex' te gebruiken. Er is niets tegen levenservaring en weten wat je wilt, maar om na 9 maanden intens samenzijn, toekomstplannen vooral door haar gevisualiseerd en geidealiseerd te hebben gedeeld, alsook lief en leed, neergezet te worden als 'het andere uiterste van mijn ex'. Wederom lijkt het hele leven voor haar een vergelijking. En mensen vergelijken is eigenlijk, in essentie, onmogelijk. Het doodt liefde en heeft er niets mee te maken. Pas toen herinnerde ik mij levendig hoe zij haar verstandhouding tot haar 'vriendjes' had beschreven tijdens de puberteit. Ze had nooit één vriendje gehad immers; ze had een lijstje van een stuk of vier vijf jongens (zij was net als ik ook een laatbloeier in de vrouwenliefde, maar dat doet even niet ter zake, het gaat hoe dan ook om mensen) Deze vier á vijf jongens waren in een voortdurende, door haar georganiseerde, competitie om de 'eerste plaats', namelijk 'het vriendje zijn van...' Iets wat ze met een zelfgenoegzame glimlach (wat een macht!!) dan vertelde, want hoe heerlijk is het als er voortdurend 5 mensen om jouw liefde strijden...Ik bedacht me veel te laat dat ze deze strategie had voortgezet, want ik werd uiteraard natuurlijk ook regelmatig geconfronteerd met informatie over haar andere ex-en en ze presteerde het zelfs om mijn veel oudere (lesbische) zus ook als potentieel liefdesobject aan mij te presenteren door levendige romantische dromen te beschrijven die ze over haar gehad zou hebben. Er was dus een constante druk die vooral werd gestoeld op haar enorme zelfverzekerdheid ten aanzien van seksuele prestaties en aantrekkingskracht. Het is natuurlijk fijn als iemand zich lekker en zeker voelt seksueel en in haar lijf, en daar heb ik persoonlijke ook geen problemen mee, maar het is nog wat anders als iemand erover pocht hoe geweldig ze in bed is.. en dat liet ze ook niet na in ons laatste gesprek. Dit alles maakte de scheiding tussen ons nog pijnlijker en zeer vervederend. Ik kreeg echt het gevoel van 'voor jou tien anderen' want ze staan voor me in de rij; mannen of vrouwen, ik kan alles krijgen.... (Ik beschrijf hier een houding, niet zo zeer letterlijke uitspraken.)

Ik ben me bewust geworden van het feit dat mijn ex extreem narcistische trekken heeft. Ik ben absoluut bereid toe te geven dat ook ik dergelijk trekken kan hebben, maar het verschil is hopelijk dat ik vele malen meer gevoelig ben, ook voor andermans gevoelens en behoeftes.

Het is voor mij een hele lange weg. Een vriendin van mij noemde het een 'transition' en 'bad luck you met an asshole' Dergelijke dingen kan ik moeilijk zeggen vanwege mijn eindeloze affectie en mededogen met haar, maar ik ben me er wel van bewust dat ik vergeten ben op een goed moment een duidelijk grens te stellen en zeggen: als ik niet nummer 1 ben, dan hoeft het van mij niet. Dat moet ik nu alsnog doen, na al het proberen, nuanceren, helpen, begrijpen, steunen, niet los willen laten, onderhandelen, pleasen, wegcijferen, smeken, zo graag liefde willen...., omdat ze simpelweg geen reet om mij geeft en het tijd is dat ik wel weer van mezelf ga houden, misschien wel meer dan ooit, zonder zelf door te slaan in ongezond narcistisch gedrag.

Ik vind het een prachtig plan om die 1 op mijn spiegel te plakken en ik ben je dankbaar voor de knuffel en de aandacht en begrip.

We schrijven verder, we leven verder; we live we learn, we love we learn. Mijn hoop is dat het me uiteindelijk dichter bij mezelf brengt, en mijn innerlijke rust en vertrouwen in mezelf (die allicht niet perfect en ook beschadigd, maar veel meer aanwezig was voor dit alles) in plaats van dat het me verbittert, verwart of depressief maakt.

Ik worstel met het verschil tussen zelfwaarde terug brengen en laten groeien en andere te veroordelen als slecht. Dat laatste hoeft denk ik niet per se om mijzelf te waarderen maar ik moet wel onder ogen zien dat zij uiteindelijk niet goed voor mij was. Ze heeft me ook passie gegeven die ik niet eerder kende en ik heb hele gelukkige momenten met haar gekend en die wil ik koesteren en respecteren en meenemen als iets positiefs, maar ik wil ook alsnog mijn waardigheid herstellen en terugvinden. Het is misschien net het verschil tussen zeggen '' deze persoon is slecht' (wat ik niet kan) en 'deze persoon is slecht VOOR MIJ of behandelt mij slecht'

Maar wat weet ik, ik weet net zo weinig als ieder ander.

doorademen maar voorlopig en zoeken naar een gezond evenwicht in zelfliefde en liefde voor de ander...

liefs

Louise

p.s. Ja, ik ben absoluut een prater... en een schrijver

maar van dat sterrenteken heeft ze wel letterlijk gezegd!! En schijnbaar moet ik bij een tweeling wezen : -) Laat die nieuwe lover van haar nou net een tweeling zijn...

Misschien wat voor mij??? Als zij uitge-pleased is??? hahaha, nee hoor, meen dit niet serieus, maar zij meent het serieus hoor; "je bent nu eenmaal een boogschutter en ik ben nu eenmaal een maagd, dat werkt niet"

Ik vind het je reinste vorm van anti-verlichtend en mythisch denken dat je zeer gemakkelijk ontslaat van enige verantwoordelijkheid voor je gedrag... maar dat is mijn mening...

liefs

Louise