Ik ben een jongen van 24. Ik heb een relatie gehad met een meisje van 18.
Ik ben altijd zeer dol op haar geweest, maar sinds 5 weken is het nu uit. Onze relatie duurde 1 jaar en 10 maanden.

Ik kan het nog steeds niet goed begrijpen. Er zijn vele vraagtekens.
We zagen elkaar bijna dagelijks. Ook niet zo heel vreemd aangezien we slechts 200 meter van elkaar vandaan wonen.

Ik vind het heel moeilijk om de meeste dagen nu zo alleen door te moeten komen. Ik heb vooral behoefte om te praten. Maar zij wil nauwelijks praten. Ze was sowieso nooit een grote prater geweest, maar juist op dit moment, doet me dat veel pijn.

Ik hoorde al vanaf het begin aan alle kanten dat ik haar moest loslaten. Maar dat vond ik zo laf. Ik had het gevoel dat ik voor haar liefde moest vechten. Achteraf heeft het denk ik meer averechts gewerkt. Elke keer als ze toestemde om me te zien bleef ik weer nieuwe hoop hebben. En als ze me dan niet wilde zien, begon ik haar te haten.

Het laatse wat ik wil doen is haar haten. Maar het lijkt erop dat ze nu echt niets meer qua contact wil. Ze stuurt geen mailtje terug, ze belt niet (ze belde sowieso zelden).

Het doet me veel pijn. Ik wil zo graag hopen. Maar hoop gaat ook het verwerkingsproces tegen. Ik wil het ook graag verwerken.

Het lijkt wel alsof ik nu al 5 weken in een nachtmerrie leef. Haar liefde voor mij was zo vanzelfsprekend dat ik me zelden realiseerde dat ik dat zo kwijt kon raken. Nu dat gebeurd is, is heel mijn wereld ingestort.

Ik merk nog steeds dat ik haar zo dolgraag terug wil. Ik vind het zo moeilijk om geen initiatief meer te nemen. Maar zij neemt ook geen initiatief en toch wil ik haar nog steeds zien.

Het is een kwelling die ik nog nooit bewust heb meegemaakt omdat ze mijn eerste liefde is.

Wat moet ik doen? Vastklampen of loslaten? Hoe kan ik dat het beste doen? Ze is zo lief. En tegelijkertijd zo gemeen dat ze me dit aan kan doen. Help!!!