Loslaten

afbeelding van Unremedied

Hoewel het inmiddels bijna drie jaar geleden is dat ik voor het eerst op deze site kwam, kan ik me nog veel uit die periode goed herinneren. Toevallig las ik vanavond een (wetenschappelijk) artikel waarin stond dat herinneringen vervormd kunnen raken. Men had een experiment gedaan door een groep mensen die iets vreselijks hadden meegemaakt, kort daarna een vragenlijst te laten invullen en vervolgens na jaar nog een keer. Toen bleek dat degenen die daadwerkelijk last hadden ondervonden in hun dagelijkse doen en laten, na een jaar zich het voorval veel heftiger herinnerden dan toen het net had plaatsgevonden. Degenen die er helemaal geen hinder van hadden ondervonden, omschreven het juist minder erg dan het was. De beleving en de consequenties daarvan kunnen kennelijk je herinneringen beinvloeden.

Maar eigenlijk dwaal ik daarmee af van waar ik eens wat over wilde schrijven. Ik weet namelijk nog heel goed, dat toen ik net op deze site kwam, ik - net als nu trouwens - heel vaak het woord 'loslaten' tegenkwam. Dit 'loslaten' werd keer op keer gepresenteerd als de ultieme remedie tegen liefdesverdriet. Maar ik vond het heel verwarrend. Wat is 'loslaten' dan precies? "Okee, ik voel me nu vreselijk rot, daar wil ik vanaf, het lijkt er niet op dat het nog goed gaat komen met mijn ex-vriendin, dus moet ik 'loslaten'", was wat er dan door me heen ging. Maar ik had geen flauw benul hoe dat moest. Hoe laat je los?

Gaandeweg ontwikkelde ik een theorie over dat 'loslaten', want het lukte me maar niet, maar intrigeerde me mateloos. Op een zeker moment dacht ik het te weten. Loslaten is niet een actief te verrichten handeling, maar een woord dat een (meer passief) proces beschrijft. Het is dus niet: ik voel me rot omdat ik nog zoveel van mijn ex-geliefde hou, dus ik ga loslaten om verder te kunnen, maar: ik voel me rot omdat ik nog zoveel van mijn geliefde hou, maar ik moet verder dus daar ga ik alles voor inzetten - en tegen de tijd dat het gelukt is kun je zeggen dat je hebt losgelaten, zonder daar nou zo actief mee bezig geweest te zijn.

Nu kijk ik er weer wat anders tegenaan, mede door gesprekken die ik eerder eens met mijn psycholoog gehad heb. Loslaten is, zo denk ik nu, iets wat tussen actief en passief in ligt. Mijn ex-vriendin M. was degene die me - in betere tijden - ooit eens vertelde dat liefde en verliefdheid lijkt op een gokverslaving. Ze had dat ooit eens ergens gelezen of gehoord. Toen het uitging tussen haar en mij, kon ik me daar wel wat bij voorstellen. Niet dat ik ooit gokverslaafd ben geweest, maar rookverslaafd ben ik wel en ik heb wel eens een serieuze stoppoging ondernomen (staat trouwens voor zeer binnenkort weer op de agenda). Hoe onrealistisch dat voor niet-rokers misschien ook moge klinken, ik heb die periode dat ik niet meer rookte ervaren als zeer moeilijk, bijna als een rouwproces, omdat ik voortaan zonder sigaretten door het leven moest. Er waren, zo kwam ik achter, wel degelijk parallellen tussen de periode dat ik gestopt was met roken (dat was overigens nog tijdens mijn relatie met M., al zat zij op dat moment voor lange tijd in het buitenland, dus was ze er niet heel rechtstreeks om me erin te steunen) en het gevoel dat ik had toen het uitgegaan was. Ik ga niet proberen om dat nader onder woorden te brengen (tenzij iemand er expliciet om vraagt); neem het nu maar even aan dat ik dat zo ervoer.

Mijn psychologe was de eerste buiten mijzelf om die mijn 'ding' met M. (rouwproces klinkt zo zwaar) omschreef als het afkicken van een verslaving. Zij stelde dat ik verslaafd was geweest aan M. en het nu zonder haar moest stellen. Getuige hetgeen ik hiervoor schreef, was er niet veel voor nodig om mij in die zienswijze mee te krijgen. Maar mijn psychologe stuurde me gelukkig niet naar huis met slechts deze wijsheid die ik stiekem zelf ook al verzonnen had, maar ze gaf me tips om daarmee om te gaan. Ondertussen was ik me al aan het voorbereiden op mijn nieuwe poging om te stoppen met roken. Onderdeel daarvan was het lezen van het boek "Stoppen met roken" (pakkende titel) van Allen Carr, bij stoppogers welbekend (het feit dat hij wel weer schijnt te zijn gaan roken en daaraan ook overleden schijnt te zijn, nemen we maar even voor lief).

Het grappige was dat ik nu ook grote parallellen zag tussen de tips die mijn psychologe me gaf om de aanvallen van neerslachtigheid en melancholie (zie eerder blog 'de onzichtbare kooi') te overleven en de tips die Allen Carr geeft om de momenten waarop je zo erg naar een sigaret verlangt dat je er gek van wordt te overleven. Het zijn, zo weet ik uit ervaring, inderdaad enigszins vergelijkbare momenten. Dwanggedachten overheersen; alleen het object van je dwanggedachten bestaat nog en de wereld valt of staat ermee (of dat nou het verlangen naar de geliefde of het verlangen naar de sigaret is). Natuurlijk pakt Allen Carr het wat anders aan met het roken dan dat mijn psychologe met mij deed, maar nog steeds - de parallellen zijn treffend.

Belangrijk in het boek van Allen Carr zijn de laatste hoofdstukken (ik ben momenteel, omdat ik net verhuisd ben en er een stuk van het boek was weggezakt, het boek opnieuw aan het lezen en heb derhalve het allerlaatste hoofdstuk, getiteld "De laatste sigaret", nog niet gelezen). Zeer centraal stelt hij dat je, als je stopt na het lezen van het boek, moet stoppen met overtuiging; je moet wéten dat je nooit meer gaat roken en met die wetenschap kun je de moeilijke momenten omzetten in iets prettigs; hij noemt de rookverslaving een 'monstertje' dat in je zit en dan kun je het gevoel krijgen op zulke momenten het monstertje flink te pijnigen, wat dan juist een prettig gevoel teweegbrengt. Het is dat laatste gevoel, wat volgens mij de actieve component van 'loslaten' is. Roken kan je ook bezitten, als je verslaafd bent en gestopt bent, en je moet ook de sigaret dan loslaten. Allen Carr geeft daar op deze manier goed gereedschap voor.

Mijn psychologe benaderde mijn 'verslaving' aan M. als volgt. Ik moest, op het moment dat ik me er bewust van was dat ik die dwanggedachten weer had, ze laten komen en ze observeren; me ervan bewust zijn dat ze er waren en bij mezelf denken 'ach, ze gaan ook wel weer weg'. Er niet tegen vechten, ze evenmin cultiveren, maar ze gewoon over me heen laten komen en me er niet druk om maken. De passieve component. Heel vergelijkbaar met wat Allen Carr zegt over die momenten als je gestopt bent met roken.

Maar ik denk dat de parallel wel zover door te trekken is, dat je ook als je je ex-geliefde wilt loslaten, je dat met overtuiging moet doen, dat je ook dan moet wéten dat je diegene niet meer in je leven nodig hebt, of op z'n minst dat je diegene nooit meer in je leven zult hebben. Die zekerheid is belangrijk. En daar zit hem volgens mij de crux, waarom het zo moeilijk is om een ex-geliefde los te laten. Het is ook niet voor niets de reden dat, naar verluidt, het boek van Allen Carr door veel stoppogers niet tot de laatste bladzijde gelezen wordt - de bladzijde waarop daadwerkelijk de overtuiging aanwezig moet zijn en er gestopt moet worden.

Tegelijkertijd is dit alles naar mijn smaak wel een beetje erg plastisch. Liefde is toch juist niet plastisch? Het is toch iets moois, bijna mystieks? De romantiek is toch hetgeen kleur geeft aan het concept van liefde? Dat kun je toch niet gaan vergelijken met zoiets slechts als een verslaving? Dat is misschien wel zo. Maar als deze zienswijze kan helpen, kan hij helpen. Als je lang genoeg doorkloot en het gaat allemaal nog immer niet helemaal zoals je wilt, de liefde brengt nog immer niet de rozengeur en maneschijn waar je het eigenlijk voor doet, word je wel wat cynischer.

Hoe het ook zij, dit is eigenlijk iets van een paar maanden geleden, maar ik wilde er hier toch nog even een stukje over schrijven. Wie weet heeft iemand er wat aan. En ik? Ik ben voorlopig nog even overgeleverd aan de grillen van het lot; aan hetgeen de nabije toekomst voor me in petto heeft. Ik heb dit alles in mijn achterhoofd zitten, maar bevind me nu even in een situatie waarbij het ook nog even op de achtergrond moet blijven. Stoppen met roken ligt nog steeds in de planning; loslaten blijk ik nog altijd niet zo handig in. Het verschil is natuurlijk ook groot. Er bestaat geen twijfel over mogelijk dat stoppen met roken goed voor je is, maar er is twijfel te over of je ex-geliefde loslaten de aangewezen weg is. In ieder geval in de geest van een romanticus die toch ook het mystieke aspect van het concept 'liefde' in zijn waarde wil laten.

afbeelding van Laura44

@Unremedied...

Het is nu 4 uur in de ochtend, ik kan de slaap niet vatten vanwege het gemaal, bepaalde gedachten omtrent mijn ex "laten mij niet los". Tevens ben ik verslaafd aan roken, ik rook direct wanneer ik mijn bed uit kom. Ooit had ik over beide onderwerpen zelf een theorie bedacht die wat mijn ldvd betrof leek te helpen, ik heb er ook een blog over geschreven dat heette "jezelf hersenspoelen".
Elke keer als ik aan mijn ex dacht met weemoed, zei ik tegen mezelf, hij is niet goed, hij betekent pijn, wat voegt hij toe en elke keer dat ik hem dan zag werd dat ook bevestigd door hem zelf, het werd ruzie, hij zei nare dingen tegen me, ik was elke keer na elk contact overstuur. Hij had dat bevestigd door tijdens elk contact naar en afwijzend tegen mij te doen, ook toen hij weer zg terug bij me was bleef hij me pijnigen met woorden en nul komma nul belangstelling voor mij en de kinderen.
Toen hij dus wederom weer vertrokken was ging het invoeren, mijn zogenaamde hersenspoeling en het leek te werken, ik voelde me bevrijd, ik kon loslaten, want hij betekende immers alleen maar pijn! Het hoeft niet meer, sprak ik mezelf toe, hij hoeft je geen pijn meer te doen. Met veel up en vooral downs ben ik met deze remedie toch iets verder gekomen, maar mijn verslaving aan zijn weinige positieve kanten is erg aanwezig, nog steeds.
Hij is hier met de kerst nog geweest, we hebben elkaar nog regelmatig gezien, maar toch, achteraf denk ik dat mijn hersenspoeling gewerkt heeft het neemt af, mijn gevoel, ik kan hem inmiddels met andere ogen bekijken. Dat is voor mij al een hele stap.
Wat betreft het roken, ik ga daar zeker ook mee aan de slag, maar ben steeds bezig nieuwe smoezen te bedenken waarom het daar nu niet de tijd voor is, wellicht ga ik ook hiervoor mijn zelfbedachte hersenspoeling toepassen, maar nogmaals van mijn andere verslaving ben ik nog steeds niet helemaal af en ik vrees dat ik hier nog regelmatig te vinden ben met een blog over mijn ellende en verdriet hierover.
Toch ben ik een stuk verder dan een jaar geleden toen hij ook een keer een poos is weggeweest, toen stond ik een stuk zwakker dan nu. Het moest inderdaad maar eens afgelopen zijn.
Dank voor je kijk hierop, het heeft wel iets vind ik....
groetjes laura

afbeelding van LoveStoned

hey ik heb nu niet veel tijd

hey ik heb nu niet veel tijd maar wilde toch even reageren op wat je zegt ove Allen Carr want dat kan ik niet laten haha
hij is niet meer begonnen met roken maar hij gaf sessies stoppen met roken. Tijdens die sessies mag iedereen nog roken. Je moet dan denken aan een grote zaal met een blauwe walm, hij heeft dus meegerookt en heeft door de jaren dat hij een zware kettingroker was en de jaren erna als meeroker, kanker gekregen.
dat wilde ik even rechtzetten:)

afbeelding van Dinges

Overtuiging

Hai Unre...,

Mooi stuk weer! Zoals we inmiddels wel gewend zijn van je....

Wat je zegt over overtuigingen spreekt mij erg aan..., omdat ik denk dat hier de hele clou (of hoe schrijf je dat) ligt van het echte loslaten. Volgens mij is het namelijk zo dat de overtuiging, dat onze exen en wij voor elkaar gemaakt zijn en dat we zonder hen niet gelukkig zullen worden in de liefde, die ons ongelukkig maakt en die ervoor zorgt dat we vast blijven houden aan iets wat er niet meer is en er ook nooit meer zal komen. Op het moment dat we deze overtuiging laten varen en dat we dus inzien dat we op den duur vele malen gelukkiger zullen, of in ieder geval op zn minst net zo gelukkig zullen zijn met een ander, pas dan kunnen we echt loslaten en verder gaan met ons leven....

afbeelding van Liezzie

Overtuiging (2)

Exact Dinges en Unremedied! Jullie slaan de spijker op z'n kop. Het loslaten is een moeilijke en verdrietige weg, maar het brengt je wel weer op de juiste route van ons leven, eentje die naar geluk leidt.

afbeelding van Unremedied

Hmtja, volgens mij is het

Hmtja, volgens mij is het dus juist zo dat het loslaten an sich niet het moeilijke is, maar dat de overtuiging die daarvoor nodig is creeren het moeilijke punt vormt. De weg na een relatiebreuk, totdat je in staat bent om los te laten.

afbeelding van Liezzie

Hmmmm

Ok, dat is inderdaad beter geformuleerd, met dat punt ben ik het zeker met je / jullie eens, dat wilde ik alleen even kwijt. Jullie hebben het mooi geformuleerd.

x

afbeelding van Marias

loslaten

Ik heb dit weekend een eind aan mijn relatie gemaakt. Ik weet met mijn verstand dat het niet werkt en ook nooit zal gaan werken, zijn levensinstelling en vooral zijn levensdoel is zo anders dan de mijne. Beter gezegd..hij heeft geen levensdoel, leeft heel erg in het nu, en nu is de kroeg en alle 'zogenaamde' vrienden zijn doel. Mijn insteek is dat als je een relatie aangaat, je zeker verschillen zult tegenkomen (ik ben 40+, heb een lang huwelijk achter de rug en daarvoor ook samengewoond), maar dat je die verschillen accepteert, een ieder de ruimte geeft, maar ook zeer belangrijk, samen gaat voor de toekomst. Dat je samen iets opbouwt en dat je samen groeit in een waardevol, liefdevol en bevredigend (en soms ook nog spannend) samenzijn. Maar dat wil of kan hij niet. Maar tjonge, wat doet dat pijn zeg. Ik huil en huil en voel pijn, terwijl ik dus weet, echt WEET dat ik niet meer een leven met hem kan hebben.

Vertel me aub, betekent dit dan (door het weten) dat ik eerder van deze afschuwelijke pijn af ben? Betekent het dan dat ik eerder het leven weer zie zitten en met blijdschap naar de toekomst kijk? Nu zie ik alleen maar het gemis en het gemis en het gemis, want we hadden het vaak ook zo leuk.

Ik heb vandaag een lijst gemaakt van alle voors en tegens van de relatie. En geloof me...er zijn zoveel tegens en de voors zijn echt in de minderheid. Maar zoals jij al zei..liefde is niet rationeel, liefde is niet om te zetten in dezelfde verslaving als roken. Liefde is ongrijpbaar en ik, die altijd zo stellig was als ik liefdesleed van andere hoorde...kom op, hij/zij is niet goed voor jou, hier kom je sterker uit en dit is eigenlijk heel goed voor jou....dit wil ik nu zelf niet horen. Ik mis hem, ik mis hem zo ontzettend dat het pijn doet en ik kan alleen maar huilen. Mijn prachtige kinderen mogen dit niet zien dus voor hen ben ik opgewekt, maar tjonge jonge, wat doet mijn hart zeer. En vooral...wat zie ik de toekomst uiterst somber in.

Maar tegelijkertijd weet ik dat ik nooit helemaal gelukkig zal worden met deze man. Dat ik, als ik gebleven zou zijn, altijd zijn kroeggedrag had moeten accepteren. Altijd me af had lopen vragen of het uiteindelijk toch niet beter met mij was gegaan als ik maar bij hem weggegaan was.

Dus nogmaals, door mijn WETEN en acceptatie dat hij geen rol meer in mijn leven zal kunnen hebben, moet mij dus helpen de tijd van mijn liefdesverdriet te verkorten??????

afbeelding van Unremedied

Laat ik voorop stellen dat

Laat ik voorop stellen dat ik in mijn stukje niets anders heb gedaan dan eigen gedachten en bevindingen opschrijven; ik wil er niet mee zeggen dat ik de waarheid in pacht heb Glimlach. Helemaal wil ik er niet mee zeggen dat dit iets is wat voor iedereen zou gelden of wat dan ook. Het zijn dingen die ik bedacht heb en waarvan ik zelf op dit moment denk dat er een hoop waarheid in schuilt.

Dat gezegd hebbende, denk ik dat het inderdaad zo is dat het feit dat je het WEET en (kennelijk) accepteert dat het over is, je er sneller uit zult komen dan wanneer dat niet het geval geweest is. Punt is, volgens mijn theorie, wel dat je dat ook écht moet weten en er ook gevoelsmatig achter moet kunnen staan (wat in het begin meestal erg moeilijk is). En het moet zo zijn omdat dat jóuw bevinding is en niet die van iemand anders; de enige die weet of je hem nog nodig hebt in je leven of dat je hem graag in je leven wilt hebben, ben jijzelf. Dat is niet alleen een rationele kwestie, maar ook een gevoelsmatige.

Dus ja, ik denk dat het een geluk bij een ongeluk is als je te midden van al je ellende wel zeker weet dat een hereniging niet the way to go is en dat jullie wegen gescheiden verder moeten gaan. Waarschijnlijk zal alles daardoor sneller een plek krijgen. Vermoed ik Glimlach.

afbeelding van Marias

loslaten

Ik WEET heel zeker dat een relatie met deze man mij (en hem) nooit gelukkig zal maken. Ik WEET heel zeker dat het ook nooit meer goed gaat komen. Maar de pijn is er evengoed, het gevoel van totaal verlaten zijn en het idee dat er nooit meer een man komt waar ik me (ondanks alles) zo lekker bij kan voelen, die mij zo mezelf liet zijn.

Jemig, wat een puinhoop kan het toch zijn, bestond er maar een remedie of pilletje waarbij alle pijn opgelost wordt en je weer vol nieuwe energie naar je nieuwe toekomst kunt kijken.

Ik kom er wel, ben niet iemand die bij de pakken neerzit dus ook deze hobbel ga ik nemen. Zou alleen willen dat de pijn weg was en de hoop ervoor in de plaats kwam....

Heb echt wat aan je blog gehad, daarvoor mijn dank!

afbeelding van Unremedied

Die pijn is heel

Die pijn is heel begrijpelijk en je zorgen ook; die horen er denk ik 'gewoon' bij. Daar zul je doorheen moeten. Het gaat erom hoe de wereld eruit ziet als je daar doorheen bent. De pijn en leegte niet meer zo sterk voelen, is namelijk nog niet automatisch hetzelfde als hebben losgelaten; het kan blijven sluimeren (zoals dat bij mij gebeurd is) om af en toe nog even weer flink de kop op te steken. Ik weet uit ervaring dat die zwartheid op zeker moment overgaat, daar kun jij ook op vertrouwen. Met de wetenschappen die je hebt, kun je er vrij zeker van zijn dat het vanaf dat moment behoorlijk snel de goeie kant op zal gaan. Maar eerst zul je moeten wennen aan de nieuwe situatie en dat is heel moeilijk. Veel sterkte!

afbeelding van Medinia

Loslaten, wat een super

Loslaten, wat een super blog! Ik heb het boek van Allan Carr jaren geleden ook gelezen, wat was ik daar enthousiast over, hoe deze man het allemaal beschrijft sprak mij erg aan. Vol overtuiging ging ik het doen. Het stoppen, en het is me gelukt!! Al heb ik na 2 jaar wel een terugval gehad, toen weer een jaar stevig gerookt. Maar nu, roken doe ik al jaren niet meer en de behoefte is er ook totaal niet meer. Wat een onzinnige gewoonte. Mijn advies: doe het nou gewoon, lees het boek nou gewoon nog een keer, maar dan wel helemaal tot het eind. Geef jezelf die schop onder je kont.

Maar even terugkomen op je blog over loslaten, ik zit er nu middenin. Het is 3 maanden geleden uit gegaan met mijn vriend, eerst zag ik het als een bevrijding, eindelijk was ik van de pijn en kwelling van een slecht lopende relatie af. Maar nu 3 maanden later lijkt het wel een verslaving. Dat het nooit meer iets wordt tussen ons, dat weet ik nou wel. We zijn veel te verschillend en we staan anders in het leven. Ik zie het niet meer voor me, dat hij weer bij me komt wonen. Ik zag het allemaal anders voor me, maar zo is het niet gelopen. Het is al eens uitgegaan maar hebben elkaar toen nooit kunnen 'loslaten' Nu is het definitief. Hij volgt nu zijn hart en gaat op reis en ik zit hier met een gebroken hart. Als ik me klote voel laat ik hem dat soms weten, maar dat stelt hij niet op prijs. En dat voelt als een verslaving, ik wil hem niet bellen maar doe het toch. Achteraf heb ik er weer spijt van want we doen elkaar tijdens het telefoon gesprek alleen maar pijn. Ik moet hem 'loslaten' Maarja hoe doe je dat he?! Het boek van Allen Carr, of soortgelijke, zou een goeie manier kunnen zijn. Het zal in iedergeval een stapje in de goede richting kunnen opleveren.

Ik heb mijn overtuiging dat het nog goed komt wel laten varen, maar toch heb ik er nog moeite mee om hem los te laten. Die dwanggedachten allemaal over hem, maken mijn leven er op het moment niet makkelijker op. Maar ik weet zeker dat ik weer gelukkig kan worden, zonder hem.

Dus ook met de overtuiging, lukt het loslaten niet. Als het echt een verslaving is, waar het in mijn ogen wel erg op lijkt, dan wordt het voor mij nu tijd om af te kicken!!!

Unremedied, als jij al een aantal jaren bezig bent om je ex los te laten, denk ik dat jij wel een hart vol liefde bezit. Heb je er al eens aan gedacht dat je je ex niet per se hoeft los te laten? Of is er bij jou dan geen ruimte voor een ander in je leven?

Medina

afbeelding van Unremedied

In jouw geval, als ik het zo

In jouw geval, als ik het zo lees, kan ik me voorstellen dat wat ik in deze blog schreef, nog wel toe te passen is. Ik heb je andere blogs ook wel een beetje meegekregen en het viel me voortdurend op dat je je inderdaad vaak niet zo positief over je ex uitlaat. Voor mij persoonlijk is dat moeilijk te begrijpen; ik kan het niet goed plaatsen dat je met iemand samen bent, van die persoon houdt en dan toch, als het misgaat, zo in het negatieve kan springen (waarmee ik niks wil bagatelliseren van wat je is overkomen). Het gaf mij een beetje het gevoel dat je niet ons, maar jezelf probeerde te overtuigen va het feit dat hij niet goed voor je was - precies datgene waarvan ik denk dat het dus de eerste belangrijke stap is in loslaten. Ook precies datgene wat mij nooit gelukt is; ik heb nog nooit echt het gevoel gehad dat ik beter was zonder M., bijvoorbeeld, dat ze niet goed voor me was of wat dan ook. Ik nam haar ook niks kwalijk. Ik vond dan misschien wel dat ze gekke kwinkslagen uithaalde nadat het uitging, maar die vond ik ook wel weer begrijpelijk en zeker geen reden vormen om te denken 'zie je wel, ik ben beter af zonder haar', ook al heb ik dat wel geprobeerd.

Misschien kun je wat met de tips van mijn psychologe. Het is op z'n minst de moeite waard om het te proberen Glimlach.